Ο νόμος του Λοτίτο

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιρού είδαμε κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί σε τέτοιο βαθμό ή τουλάχιστον είχε ξεχαστεί, αν έγινε στο παρελθόν: Ποδοσφαιριστές να αποφασίζουν ξαφνικά ότι δεν θα παρουσιαστούν στις προπονήσεις, έχοντας διάφορες ιατρικές γνωματεύσεις για να δικαιολογηθούν. Στο τέλος, βέβαια, πέτυχαν αυτό που ήθελαν, οπότε όλα καλά. Το «όλα καλά», όμως, μπορεί να το πει και ο Κλαούντιο Λοτίτο, ο οποίος είχε να χειριστεί δύσκολες περιπτώσεις. Και όπως θα έπρεπε να αναμενόταν μάλλον, στο τέλος πέτυχε κι ο πρόεδρος της Λάτσιο αυτό που ήθελε.

Λούκας Μπίλια, Κεϊτά Μπαλντέ, Στέφαν Ντε Φράι ήταν τα τρία ονόματα που απασχολούσαν το ρεπορτάζ της Λάτσιο από την αρχή του καλοκαιριού. Με την τριάδα να δεσμεύεται με ακόμη ένα χρόνο συμβολαίου με τους Λατσιάλι, σχεδόν όλοι ήξεραν ότι θα πρέπει να πουληθούν αφού δεν υπήρχε διάθεση για νέες υπογραφές. Το θέμα, επομένως, ήταν πόσο θα πουληθούν. Οσο θέλει ο Λοτίτο, ήταν και είναι η απάντηση, όπως φάνηκε -για τους δύο που έφυγαν- και στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Οι πράξεις, άλλωστε, είναι κάτι που το αφεντικό των Ρωμαίων ανέκαθεν προτιμούσε περισσότερο από τα λόγια.

Η λογική του «κρέμασε του το δελτίο στον τοίχο» δεν θα πρέπει, θεωρητικά, να υπάρχει στο ποδόσφαιρο του 2017 αλλά αυτό καλό είναι να μην το πει κάποιος στον Λοτίτο. «Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνουν κατανοητά κάποια πράγματα σε όλους. Πάνω από όλα είναι το κλαμπ και η αξιοπρέπεια του, μετά όλα τα άλλα», συνηθίζει να λέει ο πρόεδρος. Και συνηθίζει να το λέει όταν ετοιμάζεται να φτάσει στα άκρα με κάποιον ποδοσφαιριστή. Οπως, δηλαδή, έγινε φέτος με τον Κεϊτά, ο οποίος έμεινε εκτός αποστολής για το Supercoppa Italiana αλλά και για τα δύο πρώτα ματς της Serie A, μέχρι που πουλήθηκε στη Μονακό. Σύμφωνα με τον Μπέπε Μαρότα, ο Λοτίτο δεν ήταν μόνο καλός στο να πουλήσει τον Κεϊτά με τα λεφτά που ήθελε (30 εκατ. ευρώ) αλλά και τυχερός, επειδή βρήκε την πρόταση των Μονεγάσκων τελευταία στιγμή λόγω Μπαμπέ.

Ο τυχερός στην όλη ιστορία όμως, όπως έχει δείξει το παρελθόν, δεν ήταν ο Λοτίτο αλλά ο... Κεϊτά, γιατί στο παρά ένα γλίτωσε ένα χρόνο στις εξέδρες. Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει τους Γκόραν Πάντεφ και Κριστιάν Λεντέσμα για να τους πουν πώς λειτουργεί ο πρόεδρος της Λάτσιο σε τέτοιες περιπτώσεις. «Προτιμώ να χάσω τον Κεϊτά ως ελεύθερο, παρά να τον αφήσω να φύγει με ένα ποσό που δεν φτάνει ούτε στο μισό αυτό που ζητάμε. Υπάρχουν κάποιες αρχές και θα τις κρατήσω, ακόμη κι αν χάσω λεφτά», έλεγε οργισμένος ο presidente όταν ο νεαρός εξτρέμ αρνήθηκε να πάει στις προπονήσεις, έχοντας χαρτί γιατρού.

Ηταν τότε που όλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι ο Λοτίτο τελικά θα υποκύψει και θα τον πουλήσει στη Γιουβέντους με τα 15 εκατ. ευρώ που πρότεινε ο Μαρότα. Τελικά βρήκε τα 30 από την Μονακό. Δεν τα πήρε από τους Μπιανκονέρι, όπως θα ήθελε για λόγους εγωισμού, αλλά σημασία έχει ότι πήρε ακριβώς τα λεφτά που ήθελε. Οπως έκανε, δηλαδή, και με τον Μπίλια. Οι Ιταλοί αρχικά θεώρησαν υπερβολικά τα 20 εκατ. ευρώ που ήθελε ο Λοτίτο αλλά τα βρήκε κι αυτά (Μίλαν). Οπως βρήκε και την άκρη με τον Ντε Φράι, ο οποίος πείστηκε όχι μόνο να παραμείνει φέτος αλλά να μην φύγει και ως ελεύθερος του χρόνου. Απλά θα ανανεώσει, όπως φαίνεται, το συμβόλαιο του με ρήτρα αποδέσμευσης στα 25 εκατ. ευρώ. Τα λεφτά, δηλαδή, που ζητούσε ο Λοτίτο αν ήταν να τον χάσει κι αυτόν φέτος.

Το συγκεκριμένο ρήμα πάντως, το "χάνω", απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί όταν αναφέρεσαι σε πωλήσεις της Λάτσιο. Μπορεί να μην αρέσει στους οπαδούς να βλέπουν τους καλύτερους παίκτες να φεύγουν αλλά τουλάχιστον φεύγουν με τους όρους του κλαμπ. Ο Κεϊτά για παράδειγμα, για τον οποίο γράψαμε παραπάνω, έφερε 30 εκατ. ευρώ στο ταμείο και είναι όλα κέρδος, αφού βγήκε από την Primavera. Ο Μπίλια πουλήθηκε με 20 εκατ. ευρώ στη Μίλαν ενώ είχε αποκτηθεί με 8,4. Ο Αντόνιο Καντρέβα πουλήθηκε στην Ιντερ με 22 ενώ είχε αποκτηθεί με 8. Ο Χουντ πουλήθηκε φέτος στη Σαουθάμπτον με 17 εκατ. ευρώ ενώ είχε αποκτηθεί ως ελεύθερος. Ο Αλεξάντερ Κολάροβ πουλήθηκε για 22,7 εκατ. ευρώ στη Μάντσεστερ Σίτι ενώ είχε αποκτηθεί με 800.000. Ακόμη και με τον Ερνάνες, ο Λοτίτο βρήκε το σωστό timing για να τον πουλήσει στην Ιντερ, παίρνοντας τότε 18 εκατ. ευρώ.

Για όλους αυτούς οι οπαδοί της Λάτσιο στενοχωρέθηκαν όταν τους έβλεπαν να φεύγει αλλά το ταμείο... γελούσε, αφού τα καθαρά κέρδη είναι αγγίζουν ή ξεπερνούν για λίγο τα 100 εκατ. ευρώ. Το ποσό μόνο μικρό δεν το λες, ειδικά όταν σκέφτεσαι την οικονομική κατάσταση του ιταλικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα αυτή των Λατσιάλι. Χωρίς ιδιόκτητο γήπεδο, χωρίς δύναμη στον τομέα του marketing, χωρίς σταθερή παρουσία του κόσμου στο γήπεδο, χωρίς τους τρελούς χορηγούς, ο Λοτίτο, από ένα σημείο κι έπειτα, αναγκάζεται να αποδυναμώσει την ομάδα στη θεωρία προχωρώντας σε πωλήσεις, για να αποδειχθεί στη συνέχεια στο γήπεδο ότι τελικά δεν την αποδυνάμωσε και τόσο.

Στα μάτια ενός τρίτου, αφήνοντας στην άκρη τις Γιουβέντους και Νάπολι, η Λάτσιο είναι μάλλον η ομάδα που έζησε πιο χαρούμενη από τις άλλες τα τελευταία χρόνια. Πήρε 1-2 κούπες, έφτασε ως τα προκριματικά του Champions League, βγαίνει στο Europa League, έκανε και τις νίκες της επί της Ρόμα, οπότε μάλλον οι σεζόν βγήκαν με χαμόγελα. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι αυτές οι σεζόν άρχιζαν χωρίς αισιοδοξία, χωρίς οπαδούς (γνωστή η ιστορία τα με... 11 διαρκείας), παραλίγο και χωρίς προπονητή (λόγω Μπιέλσα πέρυσι). Μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες, οι τιφόζι των Λατσιάλι έχουν να καμαρώνουν για το γεγονός ότι έχουν μια ομάδα που δεν τους κοροϊδεύει αγωνιστικά, αλλά τους δίνει αυτά που μπορεί και αρκετές φορές και περισσότερα.

Μια ομάδα που έχει μια μοναδική περίπτωση προέδρου, ο οποίος αδιαφορεί για το αν θα επιστρέψει ή όχι ο κόσμος στο γήπεδο, αδιαφορεί για το πού θέλουν να συνεχίσουν τις καριέρες τους οι παίκτες του, δεν ανοίγει εύκολα το χέρι για να ικανοποιήσει τους προπονητές του και παράλληλα βρίσκει πάντα τον τρόπο για να μην αδικείται παρασκηνιακά. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με την φυσιογνωμία του ή με τις αντιλήψεις του γενικά, μετατρέπουν τον Κλαούντιο Λοτίτο σε κάτι αποκρουστικό. Ενδεχομένως επειδή είναι ειλικρινής. Σίγουρα περισσότερο από τους ποδοσφαιριστές...