Κλοπ και Λιβερπουλ έπαιξαν ιδανικά το χαρτί Κοουτίνιο

Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι οι θεοί αρέσκονται να τιμωρούν όσους ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Στο σύγχρονο αθλητισμό όμως συμβαίνει κατά συντριπτική πλειονότητα το εντελώς αντίθετο. Οι «άριστοι» είναι σχεδόν πάντα εκείνοι που ξεφεύγουν των κυρώσεων, καθότι αυτό θεωρείται ως το καλύτερο για το ομαδικό καλό: το να κυλήσει η αγωνιστική ζωή δίχως κυρώσεις για τ' αστέρια. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ερμηνευθεί η συνολική στάση της Λίβερπουλ και του προπονητή της στην υπόθεση που τους ταλαιπώρησε κοντά ενάμιση μήνα τώρα. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι...

Ο Γίργκεν Κλοπ αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά λάτρης δύο πραγμάτων: της φιλοσοφικής-διόλου παρορμητικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, αλλά και των ποδοσφαιριστών του. Επαιξε τέλεια με τις λέξεις. Είπε ελάχιστες έως καθόλου σε όλο αυτό το διάστημα, ακολουθώντας ένα μέρος της θεωρητικής εξίσωσης-συμβουλής του Αϊνστάιν για το μυστικό της επιτυχίας, εκείνο που έχει να κάνει με «το να κρατάς το στόμα σου κλειστό». Το άνοιξε τώρα που έπρεπε. Τώρα που είδε να γυρίζει στην αγκαλιά του ο άσωτος και που βρήκε την ευκαιρία να κατακτήσει ξανά το θαυμασμό του κοινού και παράλληλα να κερδίσει τον ίδιο τον παίκτη για όσα θ' ακολουθήσουν.

Για τον Κλοπ θα μπορούσε να ισχύει ότι... δεν υπάρχει τίποτα το ευγενέστερο από το να συγχωρούμε τα εγκλήματα, που δεν μας αφορούν. Και εκείνον στην πραγματικότητα δεν τον αφορά σε προσωπικό επίπεδο ότι ένας φιλόδοξος Βραζιλιάνος έκανε σαν τρελός για να πάει στην Μπαρτσελόνα. Οπως κάθε συμπατριώτης του, έτσι κι ο Κοουτίνιο, λογικό είναι να μεγάλωσε με το όνειρο της Μπάρτσα και της Ρεάλ και όχι με εκείνο των Reds. Ξεμυαλίστηκε εύλογα και έκανε ό,τι μπορούσε για να πραγματοποιήσει στον ξύπνιο του ότι είχε φανταστεί, παίζοντας μικρός στη γειτονιά Ρότσα, την πιο industrial του Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν εξαφανίστηκε όμως, δεν έκανε σαματά, δεν είπε ή έκανε πράγματα που δεν θα μπορούσε να μαζέψει. Η στάση του ήταν σχετικά τίμια κι ας μην άρεσε ότι ήθελε να φύγει.

Ο Γερμανός προπονητής πάλι για το μόνο που νοιάζεται σε όλη αυτή την ιστορία, είναι το να έχει υγιή και συγκεντρωμένο το αστέρι του στην προσπάθεια να κάνει κάτι τρελό στην Premier League και στο Champions League. Το ίδιο και το club. Η Λίβερπουλ και ο κόουτς έπαιξαν ιδανικά το χαρτί του τραυματισμού(;), ώστε να αφήσουν στο περιθώριο τον Κοουτίνιο, δίχως όμως φωνές και υστερίες και κυρίως χωρίς να επηρεάσουν αρνητικά το γενικότερο feeling στην ομάδα. Επίσης, από τη στιγμή που είχαν αποφασίσει ότι δεν θα τον πουλήσουν, όσο μακριά και εάν έφτανε η τρέλα της Μπαρτσελόνα, μπόρεσαν με αυτό τον τρόπο να τον προστατέψουν και από το να βρει απέναντί του εχθρικό το Κόκκινο κοινό κατά την a priori δεδομένη επιστροφή του.

Φυσικά δεν γινόταν και να υποδεχτούν τον «επαναστάτη» με ανοικτές αγκάλες. Για να μην αλλοιώσουν την προηγούμενη εικόνα, αλλά και να δείξουν με πλάγιο τρόπο και στους οπαδούς ότι ο μικρός δεν θα κάνει ό,τι θέλει, τον άφησαν τεχνηέντως εκτός του μεγάλου ραντεβού το Σάββατο το μεσημέρι με τη Σίτι. Κι ας ξέρει ο Κλοπ ότι οι Πολίτες είναι οι αγαπημένοι του Κοουτίνιο (σ.σ.: η ομάδα στην οποία έχει βάλει τα περισσότερα γκολ «4»). Και ας ξέρει ότι θα γινόταν να του δώσει μερικά ποιοτικά λεπτά. Ο παίκτης θα μπορούσε να πάρει συμμετοχή, όπως έδειξε και στα 15-20 λεπτά που έπαιξε δύο φορές με την Εθνική Βραζιλίας.

Με τις γνωστές ωραίες παρομοιώσεις του ο Κλοπ μπόρεσε να κάνει πιο... εύπεπτη την επιστροφή του αστεριού του. Ξεκίνησε με χαβαλέ να εξηγεί στους δημοσιογράφους, για να τ' ακούν οι οπαδοί: «Είπα στα παιδιά στ' αποδυτήρια: Καλωσορίστε δύο νέους παίκτες, τον Οξ (Τσάμπερλαϊν) και τον Φιλ». Και συνέχισε με τα... δικά του παραδείγματα για τους τσακωμούς με τη γυναίκα ή τους φίλους του: «Απ' όσο γνωρίζω, δεν έχει κάνει κάτι ασυγχώρητο».

Η όλη στάση προπονητή και ομάδας θα δώσει λογικά πίσω σε λίγες βδομάδες τον καλό δικό τους Φιλίπε Κοουτίνιο. Ο Βραζιλιάνος έχει όλους τους λόγους του κόσμου να είναι ακόμα καλύτερος φέτος. Θα παίξει στο... σεντόνι, έχει μπροστά του το Μουντιάλ και θα θέλει να κάνει την Μπαρτσελόνα να επιμείνει, να επανέλθει. Θα γουστάρει όμως και να τα βρει με τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Εκείνοι αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν θέλοντας και μη το... Ναπολεόντειο « Δεν ξεχνώ, αλλά συγχωρώ». Στην πρώτη σουτάρα, το πρώτο γκολ-φάουλ θα τον αποθεώσουν και η σεζόν θα προχωρήσει. Και έτσι πρέπει να συμβαίνει στον κόσμο της μπάλας και ειδικά όταν ο καθένας ναι μεν έχει τους προσωπικούς στόχους του, αλλά από τη στιγμή που συμμετέχουν στο συνολικό καλό, ισχύει απλά το «No hard feelings»...

Follow me: @jorgekaraman