Ευχή και κατάρα...

Τις τελευταίες εβδομάδες σε όποιο μη αθλητικό site κι αν μπεις, θα διαβάσεις πολλές φορές την φράση για το κουμπί που είναι έτοιμος να πατήσει ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Ντόναλντ Τραμπ ή όποιος άλλος έχει μπροστά του ένα κουμπί. Εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε αυτό που θα θέλαμε για να το πατήσουμε και να ορίσουμε πώς θα γίνουν τα πράγματα, άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ευχές. Καλές και κακές, για το Champions League που αρχίζει σε 24 ώρες. Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία θα χρειαστεί να ευχηθούμε κι άλλα, αναλόγως πώς θα εξελίσσεται το θέμα, αλλά για αρχή βρήκαμε πέντε πράγματα -αφήνοντας στην άκρη τον Αντόνιο Κόντε για τον οποίο τα γράψαμε πριν λίγες μέρες- που θα θέλαμε να δούμε να γίνονται πραγματικότητα και είναι τα εξής...

Την Παρί Σεν Ζερμέν να αποτυγχάνει. Η ομάδα που ξοδεύει μέσα σε ένα καλοκαίρι όχι τα περισσότερα αλλά... υπερβολικά περισσότερα, γίνεται αμέσως αντιπαθητική. Σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, έτσι το βλέπουμε το θέμα, έτσι το γράφουμε. Ηταν δεδομένο ότι η κατάσταση θα ξέφευγε εντελώς στο οικονομικό κομμάτι του ποδοσφαίρου και η επιβεβαίωση ήρθε αυτό το καλοκαίρι με τις μεταγραφές των Νεϊμάρ και Μπαπέ. Κάποια ομάδα βέβαια, αργά ή γρήγορα, θα το... ξεφτίλιζε εντελώς το θέμα. Ετυχε να είναι η Παρί αυτή που έσπασε το φράγμα των 200 εκατ. ευρώ για έναν παίκτη -το γεγονός ότι τυπικά φαίνεται να μην έχει δώσει αυτή τα λεφτά απλά το κάνει χειρότερο- και έδωσε σχεδόν άλλα τόσα για έναν πιτσιρικά που μέχρι και τον περασμένο Φεβρουάριο ήξεραν ελάχιστοι. Είθε, επομένως, οι Αραβες να μην δουν την ομάδα τους να φτάνει στους "4" και το επόμενο καλοκαίρι ας δώσουν και 600 εκατ. ευρώ για μεταγραφές...

Τον Σάρι να δικαιώνεται κόντρα στον Γκουαρντιόλα. Η Νάπολι είναι ομάδα που χαίρεσαι να την βλέπεις. Στον ιταλικό νότο, βέβαια, θα καταλάβουν πόσο ωραίο είναι να πανηγυρίζουν και όταν δεν θα χαίρονται για αυτό που είδαν στα 90 λεπτά, όπως καλή ώρα στο 3-0 επί της Μπολόνια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σημασία έχει ότι οι Παρτενοπέι του Μαουρίτσιο Σάρι έχουν κερδίσει την εκτίμηση όλων για το ποδόσφαιρο που παίζουν, για τις αρχές που το χαρακτηρίζουν, για το γεγονός ότι κάθε χρόνο εμφανίζονται και πιο ώριμοι. Η Νάπολι, προφανώς, δεν έχει στόχο την κατάκτηση του Champions League. Πρέπει, όμως, να έχει στόχο την κατάληψη της 1ης θέσης στον όμιλο της. Ενας από τους "νόμους" του Σάρι είναι ότι η ομάδα του πρέπει να μπαίνει στο γήπεδο για να κάνει το παιχνίδι της κόντρα σε κάθε αντίπαλο. Επειδή το παιχνίδι της Νάπολι είναι πολύ όμορφο, γρήγορο και αυτοματοποιημένο, μακάρι να το θαυμάσει από κοντά και ο Πεπ Γκουαρντιόλα.

Τον Ασένσιο σαν... Ραούλ. Η Ρεάλ Μαδρίτης, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, δεν υπήρξε ποτέ συμπαθητική ομάδα για τον τύπο που γράφει αυτό το κείμενο. Οχι λόγω Φράνκο, κατεστημένου και όλα αυτά τα "χαζά" που τελικά όλοι λέγαμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και αρχίζαμε να ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, αλλά επειδή σου έδινε πάντα την εντύπωση της ομάδας που θέλει να αγοράσει το Champions League. Να δώσει όσα λεφτά χρειαστεί, να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα αστέρια και μετά αυτά, έτσι απλά, να μπουν και να νικήσουν. Η Ρεάλ Μαδρίτης της τελευταίας τριετίας, αν το δεις το θέμα ψυχρά, μπορεί να γίνει συμπαθητική επειδή έχει... ηρεμήσει στο θέμα μεταγραφές. Δεν ξέρεις, αν δεν ασχολείσαι σοβαρά με το ισπανικό ποδόσφαιρο, ποιος "ευθύνεται" γι' αυτό αλλά ξέρεις ότι σου δίνει την εικόνα μιας ομάδας που δουλεύει με σωστή σκέψη και ότι εκεί παίζει ένας πιτσιρικάς με πολύ ταλέντο, τον οποίο θες να δεις να γίνεται παικταράς. Βασικά θες να τον δεις, ακόμη κι αν αυτό μοιάζει σαν ιεροσυλία αυτή την στιγμή, να ακολουθεί τα χνάρια του Ραούλ, ο οποίος υπήρξε μέγιστη παικτάρα και πολύ ωραίος τύπος αφού ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε σαν σταρ, βεντέτα, ντίβα. Και ήταν στην Ρεάλ... Ακόμη κι αν δεν τους συμπαθείς, επομένως, εύχεσαι ο Ασένσιο να κάνει μια τρομερή σεζόν, να αποδειχθεί παικταράς και να ταυτιστεί με την ομάδα του.

Μία ή και περισσότερες "σφαγές" σε Ισπανούς. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι οι Ισπανοί κυριαρχούν στο ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια, επειδή πολύ απλά έχουν τους καλύτερους παίκτες και γενικά τις καλύτερες ομάδες. Δεν υπάρχει, επίσης, απολύτως καμία αμφιβολία όμως και για το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια είχαν και την καλύτερη αντιμετώπιση. Μπορούμε να θυμηθούμε πολλά ματς που ο αντίπαλος είχε παράπονα για τα σφυρίγματα κόντρα σε ισπανική ομάδα αλλά δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πότε τα παράπονα τα είχαν οι Ισπανοί. Η Ρεάλ, για παράδειγμα, τελευταία φορά πρέπει να είχε πρόβλημα με την διαιτησία κόντρα σε... ισπανική ομάδα (Μπαρτσελόνα 2011), η Μπαρτσελόνα φώναξε τελευταία φορά επίσης κόντρα σε ισπανική ομάδα (Ατλέτικο 2016)! Επειδή και την περσινή σεζόν υπήρξαν διάφορα παρατράγουδα, όπως για παράδειγμα αυτό που έπαθε η Παρί στη Βαρκελώνη ή μετά η Μπάγερν στη Μαδρίτη, θα έχει πλάκα αν δούμε φέτος σε κάποιο νοκ-άουτ κάποια ισπανική ομάδα (όχι την Ατλέτικο όμως...) να βλέπει και την άλλη όψη του νομίσματος. Ετσι, για να θυμηθεί ότι τα έχει κι αυτά η ζωή.

Τον Ντιμπάλα να ανταποκρίνεται. Ο άνθρωπος που γράφει θεωρεί ότι αρκούν οι ψυχολογικοί λόγοι και μόνο -μετά την 4άρα στο Κάρντιφ- για να πιστεύει ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει η Γιουβέντους φέτος είναι να φτάσει ως τους "8". Ενδεχομένως να είναι και καλύτερα έτσι, γιατί αν πάει στους "4" δεν ξέρει να σταματήσει. Προκρίνεται πάντα, με εξαίρεση το '99, στον τελικό για να χάσει. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι Μπιανκονέρι, λοιπόν, θα είναι ωραίο αν ο Πάουλο Ντιμπάλα κάνει αυτό που του λέει συνεχώς ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι: Ενα σπουδαίο Champions League. Ο Αργεντίνος άρχισε τόσο ωραία την σεζόν, ώστε να γεμίζει ελπίδες τους οπαδούς των Τορινέζων ότι μπορεί η φανέλα του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να βρήκε όντως τον νέο κάτοχο της. Πολύ μεγάλη κουβέντα, αλλά αφού λέει ο ίδιος ο Αργεντίνος ότι θέλει να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, γιατί να μην το εύχεται όποιος τον συμπαθεί; Στο κάτω-κάτω, μέσα στους χαμένους τελικούς του κι αυτός, ο Pinturicchio την σήκωσε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά...