O Γκουαρδιόλα μας δείχνει την αγγλική έκδοση της Μπάρτσα!

Η εικόνα του, η λάμψη στο πρόσωπο και τα μάτια του, η γλώσσα του σώματός του, ο ήχος της φωνής του, όλα επάνω του πρόδιδαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ότι ο Πεπ Γκουαρδιόλα ζούσε την καλύτερη, ως τα τώρα, στιγμή του στην Premier League. Η συνείδηση ότι είχε μόλις νικήσει την κατά τεκμήριο πιο ισχυρή ανταγωνίστριά του για τον τίτλο και μάλιστα στην έδρα της και με τον τρόπο του, με την ιδέα του, με τον “Pep's way” έδινε αυτή τη λάμψη στο πρόσωπό του. Οχι, ο Γκουαρδιόλα δεν πιστεύει ότι έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο με τη Σίτι. Ξέρει όμως ότι αν καταφέρει να διαχειριστεί καλά το “ποδόσφαιρο χωρίς χριστουγεννιάτικη διακοπή” εμπόδιο, το οποίο τον είχε δυσκολέψει πολύ πέρσι, όπως συμβαίνει με όλους τους προπονητές στην πρώτη τους φορά στο Νησί, θα έχει αρχίσει να ακουμπάει τα δάχτυλά του στο τρόπαιο. Εχει γίνει πλέον ολοφάνερο ότι ο 46χρονος (ναι, ακόμη 46 είναι...) προπονητής έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του φετινού πρότζεκτ συγκριτικά με αυτή που είχε στην περσινή, πρώτη έκδοση της Σίτι που είχε δημιουργήσει. Και δεν είναι τα ρεκόρ που τον πείθουν, αλλά η εικόνα της ομάδας του στην πλειονότητα των αγώνων. Την δοκίμασε σε συνθήκες πίεσης σε Premier League και Champions League και την είδε να αντιδρά πολύ καλύτερα, με πιο σκληρό χαρακτήρα, μεγαλύτερη ωριμότητα, περισσότερη σιγουριά και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο game plan του προπονητή συγκριτικά με πέρσι, γι' αυτό και φέτος διαχειρίζεται τις καταστάσεις με μεγαλύτερη ηρεμία, η οποία πηγάζει από αυτή την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη προς την ομάδα.

Πίσω από τα ιστορικά ρεκόρ και την αδιανόητη επίδοση των 15 νικών σε 16 αγωνιστικές στην Premier League, που είναι στοιχεία που δημιουργούν ενθουσιασμό, ο Γκουαρδιόλα κοιτάζει μια σειρά από στατιστικά ευρήματα που πιστοποιούν την πρόοδο και την εξέλιξη στο παιχνίδι της Σίτι. Κάνεις τη σύγκριση με τις στατιστικές επιδόσεις της περσινής Σίτι στην Premier League και διαπιστώνεις ότι η φετινή έκδοση έχει ήδη πλησιάσει πολύ περισσότερο την ιδέα του Γκουαρδιόλα για το παιχνίδι. Πολύ περισσότερες πάσες ανά ματς (673-581), δηλαδή πολύ μεγαλύτερο ποσοστό κατοχής της μπάλας, μεγαλύτερη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις (89%-86%), περισσότερο παιχνίδι προς τα εμπρός (πάσες προς τα εμπρός: 406-354), δηλαδή ακόμη μεγαλύτερος έλεγχος του παιχνιδιού και ακόμη περισσότερο παιχνίδι στην “ακίνδυνη ζώνη” του επιθετικού τρίτου του τερέν. Ως στιγμής η Σίτι δεν φτιάχνει περισσότερες ευκαιρίες (12,5-12.68), ούτε κάνει περισσότερα σουτ (16,88-16,63), αλλά πετυχαίνει περισσότερα γκολ (2,88-2,11) επειδή επιδεικνύει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (ακρίβεια στα σουτ: 54%-46%) τόσο εκτός περιοχής (0,56 γκολ ανά ματς – 0,18 γκολ ανά ματς) όσο και εντός (2,37-1,92).

Η φετινή Σίτι έχει καταφέρει να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και στην φάση της άμυνας (δέχεται 0,62 γκολ ανά ματς – δεχόταν 1,03 γκολ ανά ματς) παρ' όλο που τα στατιστικά της δεν δείχνουν μεγάλη πρόοδο (κερδισμένα τάκλιν: 9,62-12,24 / αμυντικά λάθη: 0,31 – 0,37 / λάθη που οδήγησαν σε γκολ: 0,12-0,13). Συμβαίνει κυρίως επειδή επιτρέπει στον αντίπαλο μικρότερη κατοχή μπάλας και λιγότερες επιθέσεις ανά ματς, δηλαδή η βελτίωση έρχεται μέσα από την εφαρμογή ενός βασικού θεωρήματος του Γκουαρδιόλα, του “όσο περισσότερο κρατάω τη μπάλα, τόσο λιγότερες οι επιθέσεις που δέχομαι, τόσο λιγότερα τα γκολ που θα δεχθώ”. Συμβαίνει και επειδή έχει φέτος μπροστά από την εστία έναν τερματοφύλακα που πλησιάζει πολύ περισσότερο στις προδιαγραφές του παιχνιδιού του Πεπ συγκριτικά με τους περσινούς (88% ακρίβεια στις πάσες του τερματοφύλακα – 77% ακρίβεια στις πάσες του τερματοφύλακα/ μειωμένο μήκος πάσας κατά 2 μέτρα συγκριτικά με την περσινή μέση επίδοση). Η Σίτι όμως δεν έχει ακόμη καταφέρει να βελτιώσει την ανασταλτική συμπεριφορά της, δηλαδή να εμποδίζει τον αντίπαλο να δημιουργήσει ευκαιρίες. Κι όταν βλέπεις τη σύνθεσή της αμφιβάλεις πολύ σχετικά με το ότι θα καταφέρει να βελτιωθεί σε αυτή τη φάση του παιχνιδιού, με τόσους επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές. Αυτή όμως είναι η ιδέα του Γκουαρδιόλα, όπως πολύ καλά έχουμε κατανοήσει από τον καιρό του στη Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν. Την βελτίωση της “άμυνας” την ψάχνει και θα την ψάχνει πρωτίστως και κυρίως μέσα από την μεγιστοποίηση του χρόνου κατοχής της μπάλας. Η ομάδα του Πεπ θα είναι πάντα μια ομάδα που δεν θα προσπαθεί να καταστρέψει το παιχνίδι του αντίπαλου, παρά μόνο να μην του επιτρέψει να πάρει τη μπάλα και να την κρατήσει πολύ για να δημιουργήσει παιχνίδι.

Είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, στοιχήματα, τελικές διαπιστώσεις. Δεν είναι όμως νωρίς για να σημειώσει κανείς την γενική παρατήρηση, αυτή που κυριαρχεί αυτή την εποχή: επιλέγοντας ποδοσφαιριστές πιο συμβατούς με το ποδόσφαιρό του και εξελίσσοντας την επικοινωνία με τους “περσινούς” παίκτες του, ανεβάζοντας πολύ ψηλά το επίπεδο συνεννόησης μεταξύ τους, ο Γκουαρδιόλα άρχισε να φτιάχνει την “αγγλική” έκδοση της Μπαρτσελόνα. Και προκειμένου να σιγουρευτεί για την νοοτροπία της, στελέχωσε το επιτελείο του με 11 Ισπανούς συνεργάτες, εκ των οποίων οι 8 είχαν προϋπηρεσία στην Μπαρτσελόνα. Η διεύθυνση ποδοσφαίρου της Σίτι σκέφτεται και λειτουργεί σαν Μπαρτσελόνα από την κορυφή, δηλαδή από τους διοικητικούς διευθυντές μέχρι τα νύχια, δηλαδή μέχρι τον τελευταίο μέλος του τεχνικού επιτελείου. Ο Πεπ φτιάχνει μια “Μπαρτσελόνα”, που παίζει, σκέφτεται και συμπεριφέρεται σαν τη δική του Μπαρτσελόνα και σαν τη δική του Μπάγερν. Και τούτη την εποχή δείχνει ικανός να φτάσει στην κατάκτηση της Premier League και να απαντήσει στον Ζοσέ Μουρίνιο και σε όσους άλλους αμφισβητούσαν το μέγεθος της επιρροής και της αποτελεσματικότητας που μπορεί να έχει σε μια ομάδα και ισχυρίζονταν ότι “τα κατάφερνε” είτε ως “προπονητής του Μέσι, του Τσάβι και του Ινιέστα” είτε ως “προπονητής σε ένα πρωτάθλημα όπου έπαιζε μόνος του, το γερμανικό”. Στη δεδομένη στιγμή ο Γκουαρδιόλα είναι το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου και ο Ζοσέ Μουρίνιο ξεμένει από επιχειρήματα αμφισβήτησης, δεδομένου ότι το περασμένο καλοκαίρι οι δυο τους έκαναν ψώνια περίπου ίσης αξίας. Αν κατακτήσει τον τίτλο, πιθανόν αυτή να αποδειχθεί η σεζόν της καθολικής αναγνώρισής του ως του κορυφαίου της εποχής του. Και σίγουρα θα είναι η σεζόν επιβεβαίωσης της μικρής παράδοσης που δημιουργεί κάθε φορά που μεταναστεύει, το “δώστε μου έναν χρόνο να εξοικειωθώ, και στη δεύτερη σεζόν θα δείτε μια ομάδα που πλησιάζει στο ποδόσφαιρο που έχω στο κεφάλι μου”.

ΥΓ. Α, ξέχασα να συμπληρώσω ότι η Σίτι έχει πλησιάσει τόσο στα γούστα του Πεπ και επειδή άλλαξε τον ρουχισμό της και ντύνεται, σε κάθε εξωαγωνιστική περίσταση, από τους αγαπημένους του σχεδιαστές, την Dsquared2. Σιγά μη το άφηνε (ακόμη και) αυτό στην τύχη ο Γκουαρδιόλα... :-)