Ρεάλ - Παρί: Η νύχτα που το ποδόσφαιρο υπενθύμισε ότι παραμένει πραγματικό, και όχι ψηφιακό παιχνίδι

Αυτό που έγινε το βράδυ της Τετάρτης στο “Μπερναμπέου” ήταν ακόμη ένα από αυτά τα παιχνίδια που με άνεση θα έβαζες στην ψηφιακή βιβλιοθήκη με τις καλύτερες νύχτες που σου έχει προσφέρει το Champions League. Αυτό ήταν ακόμη ένα ματς ιστορικό, βαρύ, με μεγάλη σημασία, που στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών, έδωσε τροφή για σκέψη σε σχέση με το παρόν και την προοπτική του high end ποδοσφαίρου. Ενας αγώνας – σημείο αναφοράς. Το ματς της συνάντησης της σημερινής κατόχου του Champions League με μια wannabe Πρωταθλήτρια Ευρώπης, το ραντεβού των Galacticos του Πέρεθ με τους Galacticos του Αλ Κελαϊφί. Ενα ματς που περίμενε πώς και πώς όλος ο πλανήτης ποδόσφαιρο, που είχε στρέψει την προσοχή του σε αυτό το ζευγάρι της φάσης των 16 του Champions League. Και ακριβώς επειδή όλος ο πλανήτης ήταν συντονισμένος το βράδυ της Τετάρτης στο ματς της Μαδρίτης, το μήνυμα που εξέπεμψε το ποδόσφαιρο ήταν πολύ δυνατό. Γι' αυτό και, για το ίδιο το ποδόσφαιρο και την προοπτική του, ήταν ευτύχημα αυτό που συνέβη στο τερέν του “Μπερναμπέου”, διότι το μήνυμα ήταν πολύ αισιόδοξο: όσο και αν το αλλοιώνουν τα εκατομμύρια, το ποδόσφαιρο παραμένει φυσικό, πραγματικό, όχι ψηφιακό παιχνίδι.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Νασέρ Αλ Κελαϊφί έκανε τα δύο ακριβότερα ψώνια στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αγόρασε τον “δήμιο” της Παρί, Νέιμαρ και το wonder boy του περσινού Champions League, Μπαπέ, σε μια συνειδητή επιλογή να παίξει τα ρέστα του για να “αγοράσει”, εκτός από την προσοχή μας, την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Ο ιδιοκτήτης της Παρί πιθανόν να έκανε αυτό που θα επιχειρούσες σε μια βραδιά που θα σε έβρισκε να παίζεις ένα ψηφιακό παιχνίδι και να επιχειρείς με εμμονή να κατακτήσεις, ψηφιακά, το Champions League. Και το έκανε μολονότι γνώριζε ότι προκαλεί και εκνευρίζει τόσο πολύ την αγορά που θα ανάγκαζε την UEFA, παρ' όλο που αυτή δεν θα ήθελε ποτέ να το κάνει, να ασχοληθεί μαζί του και να τον εμποδίσει να σαρώνει την αγορά και να τινάζει στα ύψη τις τιμές. Ο πρόεδρος του Qatar Sports Investments fund το υποψιαζόταν από το καλοκαίρι, και το γνωρίζει εδώ και μερικούς μήνες, ότι το ερχόμενο καλοκαίρι δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την επίδειξη πλούτου και ότι πιθανότατα θα αναγκαστεί να ρίξει πολύ το μπάτζετ της Παρί Σεν Ζερμέν, διότι διαφορετικά θα αποκλειστεί από το Champions League. Με λίγα λόγια, αυτό που είδαμε το βράδυ της Τετάρτης στο “Μπερναμπέου” ήταν το πρώτο παιχνίδι της “τελευταία ζαριά” παρτίδας που έχει παίξει ο 44χρονος μπίζνεσμαν από το Κατάρ για να καταφέρει να βγάλει τη selfie με το τρόπαιο των 7,5 κιλών. Κάθε κιλό από τα 68 που ζυγίζει ο Νέιμαρ του κόστισε περίπου 94 κιλά χρυσό (με τη σημερινή τιμή του χρυσού). Με απλά λόγια, τον έκανε παραπάνω από χρυσό, όπως έκανε και με τον Μπαπέ προκειμένου να αγοράσει την επιτυχία της κατάκτησης του Champions League.

Παραμονές του πρώτου αγώνα η Παρί Σεν Ζερμέν δεν παρουσιαζόταν από τους αναλυτές του ποδοσφαίρου απλώς ως το φαβορί για την πρόκριση στην φάση των 8. Παρουσιαζόταν και ως φαβορί για την νίκη στη Μαδρίτη. Και αυτή ήταν μια ιστορική συγκυρία: η Ρεάλ συναντούσε στο τερέν μια ομάδα με αρκετούς ακριβότερους ποδοσφαιριστές από τους δικούς της. Συναντούσε ένα αντίγραφο, του οποίου ο ιδιοκτήτης έχει υιοθετήσει τη συνταγή που ακολούθησε ο σημερινός πρόεδρος της Ρεάλ προ περίπου 20ετίας και αγοράζει κάθε καλοκαίρι έναν – δύο πανάκριβους ποδοσφαιριστές για να φτιάξει μια πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στο τερέν του Μπερναμπέου η Παρί συμπεριφέρθηκε σαν ίση με την σημερινή Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κράτησε ακριβώς το ίδιο τη μπάλα (50%), έφτιαξε περίπου τον ίδιο αριθμό επιθέσεων (31η Ρεάλ-29 η Παρί), κι έκανε μεγάλο αριθμό τελικών προσπαθειών (13 η Παρί, 17 η Ρεάλ). Αν κανείς αναλογιστεί ότι επρόκειτο για εκτός έδρας παιχνίδι στο σπίτι της κατά τεκμήριο καλύτερης ομάδας του 2017 στην Ευρώπη, και λάβει υπόψη τι έπαθε η Παρί στην προηγούμενη φορά της στην φάση των 16 του Champions League, στη Βαρκελώνη, δηλαδή το 6-1 της 8ης Μαρτίου 2017, αυτό που μας έδειξε το βράδυ της Τετάρτης ήταν σημάδι προόδου. Μάλιστα για ένα 25'λεπτο, από το 45' έως περίπου το 70' η Παρί έδειχνε ότι δημιουργεί τη στιγμή της στο τερέν για να πάρει το ματς, δηλαδή να φτάσει στη νίκη, χάρη στην εδαφική υπεροχή και τις επιθέσεις στις οποίες αυτή οδηγούσε. Στο β' ημίχρονο η Παρί έφτιαξε 21 επιθέσεις· η Ρεάλ 9. Αν λοιπόν αναλύσει κανείς το ματς υπό αυτό το πρίσμα, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ο Κελαϊφί είδε να πιάνουν τόπο τα λεφτά του, αφού αυτή η Παρί στάθηκε πολύ καλύτερα συγκριτικά με τη στάση της περσινής έκδοσής της στο “Καμπ Νόου”.

Συμβαίνει όμως οι ποδοσφαιριστές να είναι άνθρωποι, και να επηρεάζονται από την πίεση των αφόρητα υψηλών προσδοκιών που δημιουργούν τα κόστη των μεταγραφών τους, ή από ένα σωρό άλλους αστάθμητους ανθρώπινους παράγοντες. Συνέβη λοιπόν ο “χρυσός” Νέιμαρ να κάνει όλες κι όλες δύο προσπάθειες να βρει δίχτυα και να έχει όλη κι όλη μόνο μια προσπάθεια “on target”. Αν για αυτά τα ματς και μόνο αγοράστηκε, δηλαδή αν κοστίζουν χρυσάφι οι 58 επαφές που έκανε με τη μπάλα, τότε, με αυτά τα κριτήρια, ήταν άνθρακες ο θησαυρός. Οι 49 πάσες, επιτυχημένες κατά 83,7% δεν έφεραν γκολ. Στις 8 πάσες που επιχείρησε εντός περιοχής, συμπαίκτη βρήκαν μόνο οι 3, δίχως να δημιουργήσουν κατάσταση για την επίτευξη γκολ. Οι insiders της Παρί κατέγραφαν τις προηγούμενες ημέρες στα ρεπορτάζ τους το γεγονός ότι ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ δήλωνε σε συμπαίκτες και συνεργάτες ανυπόμονος για αυτό το παιχνίδι και έτοιμος να πιστοποιήσει την game changer ικανότητά του. Προφανώς θα ήταν ανυπόμονος. Είναι όμως και άνθρωπος. Και αυτή ήταν μια ανθρώπινη, όχι υπεράνθρωπη εμφάνιση, που δείχνει ότι ήθελε, αλλά δεν κατάφερε να είναι έτοιμος.

Ακόμη μικρότερη συμμετοχή είχε ο Μπαπέ, στις 30 επαφές του με τη μπάλα. Ηταν μεν ο δημιουργός της επίθεσης από την οποία ήρθε το γκολ του Ραμπιό, αλλά ο Κελαϊφί πλήρωσε με την προσδοκία να πάρει πολύ περισσότερα από τις 2 on target προσπάθειες που είχε ο Γάλλος και τις 23 πάσες που άλλαξε στο “Μπερναμπέου” (οι 17 επιτυχημένες). Μπορεί να είναι η δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή στην Ιστορία, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα παιδί 19 ετών, το οποίο βρίσκεται ακόμη στο πρώτο στάδιο της ωρίμανσής του· όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστής αλλά και σαν άνθρωπος. Πολύ φυσιολογικά και ανθρώπινα λοιπόν ο Μπαπέ δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, ειδικά όταν η μπάλα άρχισε να καίει και να ζητάει μεγαλύτερα παιδιά για να τη χτυπήσουν.

Το πιο ισχυρό τεκμήριο που στηρίζει το επιχείρημα ότι το φυσικό ποδόσφαιρο δεν είναι σαν το ψηφιακό ήταν η απόδοση του Εντινσον Καβάνι: ένας εκ των ακριβότερων επιθετικών στην Ευρώπη έκανε όλες κι όλες 8 πάσες (οι 6 επιτυχημένες), εκ των οποίων οι 6 πάσες ήταν προς τα πίσω, όχι προς τα εμπρός. Εκανε όλες κι όλες 2 πάσες στο επιθετικό τρίτο του τερέν. Είχε όλη κι όλη μια τελική προσπάθεια. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Διότι είναι άνθρωπος, που μπορεί να βρεθεί σε κακό βράδυ, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις virtual συνθήκες μιας παιχνιδοκονσόλας ή ενός υπολογιστή.

Οκτώ πάσες όλες κι όλες έκανε και ένας ποδοσφαιριστής της Ρεάλ, ο οποίος αμείβεται πολύ λιγότερο από όλους τους προαναφερθέντες. Στα 11' λεπτά της συμμετοχής του ο Μάρκο Ασένσιο ευστόχησε στις 5 από τις 8 πάσες που επιχείρησε. Ευστόχησε σε 2 από τις 4 πάσες που επιχείρησε στο επιθετικό τρίτο του τερέν. Αυτές οι δύο πάσες ήταν μέρος της οικοδόμησης των επιθέσεων που γέννησαν το 2ο και το 3ο γκολ της Ρεάλ. Η μία ήταν ασίστ και η άλλη ήταν η σέντρα, μετά την κούρσα, από την οποία ήρθε τελικά το γκολ του Κριστιάνο. Αυτό ήταν πραγματικό ποδόσφαιρο. Ολα τα άλλα, που είχαν προηγηθεί του παιχνιδιού, ήταν ποδόσφαιρο στη θεωρία. Στο πραγματικό ποδόσφαιρο 11' λεπτά και 8 πάσες μπορεί να είναι αρκετά για μια ιστορική επιτυχία, ή μια ιστορική αποτυχία. Διότι είναι όσο απρόβλεπτη είναι η ζωή.

Οσα έγιναν το βράδυ της Τετάρτης στο “Μπερναμπέου” ήταν στοιχεία που δημιούργησαν ακόμη μια πολύ διδακτική ποδοσφαιρική ιστορία. Μια ιστορία που διδάσκει, ή πιο σωστά επιβεβαιώνει και επαληθεύει την διδαχή ότι στο πραγματικό ποδόσφαιρο δεν νικά πάντα ο ακριβότερος ή ο ισχυρότερος της στιγμής.

"Κακός Νέιμαρ", το σημερινό πρωτοσέλιδο της Mundo Deportivo

Μια ιστορία που παρακινεί τους έχοντες τον πλούτο για να φτιάχνουν ακριβά ρόστερ να δίνουν σημασία και στην ομάδα κι όχι μόνο στις μονάδες και φυσικά να μη ζουν με την ψευδαίσθηση ότι οι ακριβές μεταγραφές περιέχουν στην συσκευασία μια εγγύηση επιτυχίας. Μια ιστορία που εμπνέει τους μικρότερους, ηλικιακά ή και χρηματιστηριακά, του ποδοσφαίρου για να συνεχίσουν να πιστεύουν ότι οι υπερβάσεις είναι εφικτές επειδή στο ποδόσφαιρο δεν νικά πάντα ο ακριβότερος και ο πλουσιότερος.

Με όλα όσα του συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και ειδικά με την παρανοϊκή άνοδο των τιμών στις μεταγραφές, το ποδόσφαιρο ζει με τον κίνδυνο να δώσει την εντύπωση ότι μετατρέπεται, στο κορυφαίο επίπεδό του, σε αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Παιχνίδια σαν το Ρεάλ – Παρί το ξαναβάζουν στη θέση του, διότι υπενθυμίζουν τα βασικά: το πραγματικό ποδόσφαιρο παραμένει φυσικό, όχι ψηφιακό παιχνίδι, στο οποίο δεν πωλούνται και δεν αγοράζονται εγγυήσεις επιτυχίας, δεν νικά πάντα το φαβορί, δεν επικρατεί πάντα ο ακριβότερος. Και οι ποδοσφαιριστές, όσο ακριβοί και αν φτάνουν να γίνονται, παραμένουν άνθρωποι. Και η ανθρώπινη φύση επηρεάζει τον ποδοσφαιριστή πολύ περισσότερο από τον παίκτη οποιουδήποτε άλλου ομαδικού αθλήματος μεγάλης απήχησης, και τελικά επηρεάζει το ίδιο το παιχνίδι πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα. Και το κρατά όσο απρόβλεπτο ήταν όταν το λάτρεψαν οι πρόγονοί μας και το ανέδειξαν σε βασιλιά.