Μας απέμειναν μόνο μια χούφτα ματς προτού αποχαιρετίσουμε το ποδόσφαιρο του Ινιέστα

Αυτός είναι ο κύριος, αν όχι ο μόνος λόγος που η λήξη του Ρόμα – Μπαρτσελόνα μου δημιούργησε στενάχωρες σκέψεις. Ηθελα πολύ οι τελευταίες ευρωπαϊκές παραστάσεις που θα έχουμε από αυτόν, από έναν εκ των μεγαλύτερων Ευρωπαίων μπαλαδόρων ever να συμβούν σε παιχνίδια ιστορικά όπως οι ημιτελικοί ή και ο τελικός του Champions League. Πάει να μας φύγει στα βουβά ο Αντρές Ινιέστα, με το all time classic αθόρυβο στιλ του. Τούτο τον καιρό που κάνει ασκήσεις θάρρους για να βρει το κουράγιο να ανακοινώσει δημοσίως την απόφασή του να αποχωριστεί την Μπαρτσελόνα το ερχόμενο καλοκαίρι, η παγκόσμια κοινωνία του ποδοσφαίρου συναισθάνεται το τέλος. Το τέλος όχι μόνο της εποχής Ινιέστα· το τέλος της εποχής του “ποδοσφαίρου Μασία” στην Μπαρτσελόνα.

Εχει γίνει εδώ και περίπου 1,5 χρόνο αντιληπτό ότι η Μπαρτσελόνα δεν καιγόταν πια για τον Ινιέστα, όχι μόνο επειδή μεγαλώνει αλλά και – κυρίως αυτό – επειδή έχει αλλάξει η διοικητική αντίληψη σχετικά με την βασική ιδέα της Μπαρτσελόνα. Από τον καιρό που ο Μπαρτομέου έκανε απολύτως σαφές στα μέλη της κοινωνίας των μελών – ψηφοφόρων της Μπαρτσελόνα την στρατηγική επιλογή του να μιμηθεί όσο περισσότερο μπορεί τον Φλορεντίνο Πέρεθ, να αγοράζει galacticos σαν τους Νέιμαρ, Σουάρες, Κουτίνιο και να επενδύσει πάνω τους και όχι στα ταλέντα που καλλιεργούνται στη Μασία τα όνειρα και τα οράματα της επεκτατικής πολιτικής για την κυριαρχία του brand name Μπαρτσελόνα στον πλανήτη ποδόσφαιρο γινόταν απολύτως σαφές ότι στη Βαρκελώνη δεν θα έμενε πολύς χώρος για συναισθήματα, ρομαντισμό και αξίες. Δεν θα έμενε χώρος για τον Ινιέστα. Ναι, μπορεί ο Μπαρτομέου να αναγκάστηκε να του προσφέρει συμβόλαιο λόγω της πίεσης που άσκησε με τη στάση του η κλειστή κοινωνία των ντόπιων θεατών του “Καμπ Νου”, αλλά όχι, η Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε να δημιουργήσει παράγοντες παρακίνησης και ενθάρρυνσης προς τον Ινιέστα προκειμένου αυτός να νιώσει ότι θα είναι σημαντικός μέχρι το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του στη Βαρκελώνη.

Φυσικά αν δεν του παρουσιαζόταν μπροστά όλη αυτή η επιχειρηματική προοπτική της Κίνας, με την εξαγωγή του κρασιού του, από το οποίο δεν ζουν απλώς οι περίπου 100 απασχολούμενοι στο οινοποιείο του αλλά ένα ολόκληρο χωριό, και αν δεν τον δελέαζαν οι Κινέζοι με μια αδιανόητη οικονομική προσφορά, ο Ινιέστα πιθανόν να έμενε για ακόμη λίγο στη Μπάρτσα, μέχρι να το πάρει εκείνος απόφαση ότι δεν έχει νόημα να συνεχίζει να φορά τη φανέλα μόνο μέσα από τη φόρμα και μόνο για χάρη του συναισθηματικού δεσμού. Αν όμως ο Ινιέστα ένιωθε καλά σήμερα στη Βαρκελώνη πιθανότατα θα έβρισκε έναν τρόπο για να αποκρούσει την κινεζική προσφορά, επειδή θα είχε έναν πολύ σοβαρό λόγο για να μην ενδώσει: την επιθυμία του να μην αλλάξει φανέλα τώρα στα στερνά.

Ναι, η φετινή σεζόν του έστειλε πέντε φορές, με πέντε μυϊκούς τραυματισμούς, το μήνυμα ότι ο βιολογικός χρόνος ποδοσφαίρου στο υψηλότερο επίπεδο τελειώνει. Ο Ινιέστα όμως θα μπορούσε να συνθηκολογήσει, δεν θα του ήταν απαραίτητο για να τρέφεται ψυχικά να μετρά του χρόνου τέτοια εποχή τις 25 συμμετοχές στο ισπανικό πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν. Θα μπορούσε να είναι χαρούμενος και με 15, θα μπορούσε να νιώθει γεμάτος ακόμη και αν οι περισσότερες εμφανίσεις του δεν είχαν μεγαλύτερη διάρκεια από αυτή του 25'λεπτου, αρκεί η Μπαρτσελόνα να τον έκανε να νιώθει σημαντικός για την προοπτική της και όχι μόνο για την ιστορία της. Κάπως έτσι θα ήταν εφικτό να “μείνει κοντά μας” για ακόμη μια διετία.

Και τι μας έμεινε τώρα; Πόσο ποδόσφαιρο έχουμε ακόμη να δούμε από τον Ινιέστα προτού γίνει κι αυτός Τσάβι και χαθεί από τα μάτια μας παρόλο που θα συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο αλλού; Εξι ματς πρωταθλήματος (ανάμεσά τους και το τελευταίο του κλάσικο) και ο τελικός του κυπέλλου. Ευτυχώς όμως υπάρχει και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, όπως υπάρχει και η προ μηνός εκτίμηση του ομοσπονδιακού προπονητή της Ισπανίας Χουλέν Λοπετέγκι ότι ο Ινιέστα είναι σε καλύτερη κατάσταση συγκριτικά με την περσινή σεζόν και θα είναι βασικός στα ματς του Μουντιάλ.

Το νιώθαμε τον καιρό που έφευγε ο Τσάβι, το νιώθουμε παραπάνω τώρα που “χάνουμε” τον Ινιέστα. Τι θα μας συμβεί άραγε όταν θα φτάσει η ώρα για το αντίο στον Μέσι;