Ιστορίες που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να γεννήσει

Από πού να αρχίσει κανείς αναλύοντας τα δεδομένα που δημιούργησε ένα παιχνίδι με την ιστορικότητα που αποδείχθηκε ότι είχε το Παρί Σεν Ζερμέν – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ της 7ης Μαρτίου 2019; Εν αρχή ην το βασικό συμπέρασμα: το ποδόσφαιρο, στο κορυφαίο του επίπεδο, δηλαδή στο Champions League γέννησε ακόμη μια αυθεντική ιστορία του, δηλαδή από αυτές που μόνο αυτό μπορεί να γεννήσει: την ιστορία μιας έκπληξης, του “αουτσάιντερ” που σόκαρε και απέκλεισε το ακλόνητο φαβορί. Στην γενική ανάγνωση η Γιουνάιτεντ δεν θα ήταν ποτέ αουτσάιντερ απέναντι στην Παρί. Στην ειδική ανάγνωση όμως, της βραδιάς της Τετάρτης, η Παρί ήταν κάτι παραπάνω από φαβορί λόγω του 0-2 στο Ολντ Τράφορντ, λόγω του γεγονότος ότι στο ρόστερ της κυκλοφορεί πολύ περισσότερη εμπειρία, και λόγω του γεγονότος ότι η Γιουνάιτεντ, που ζει εδώ και περίπου 2,5 μήνες με υπηρεσιακό προπονητή, ταξίδεψε μισή στο Παρίσι.

Το επόμενο συμπέρασμα είναι σχετικό με το Champions League: οι δύο πρώτες ημέρες των ρεβάνς της φάσης των 16 ήταν μια ηχηρή υπενθύμιση ότι παρακολουθούμε την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη. Μετά από όσα έγιναν σε Μαδρίτη και Παρίσι, ποιος μπορεί να πει ότι ξέρει τι θα συμβεί στη συνέχεια της διοργάνωσης; Το πολύ πρόχειρο παράδειγμα του Μιχάλη Τσόχου με το “αν προκριθεί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα βγει ο ήλιος την επόμενη ημέρα” είναι νωπό. :)

View this post on Instagram

Επειδή, όπως δήλωσε από το μεσημέρι σήμερα, «αν προκριθεί η Γιουνάιτεντ δεν θα βγει ο ήλιος αύριο, η ανατολή έγινε στις 12.01 σήμερα #championsleague #championsleagueshow #cosmotetv

A post shared by Vasilis Sambrakos (@vsambrakos) on Mar 6, 2019 at 2:08pm PST

 

Το ζουμί της ιστορίας που γράφτηκε το βράδυ της Τετάρτης στο Παρίσι κρύβεται στα όσα έκαναν ο Ολε Γκούναρ Σόλσγκιερ με τους συνεργάτες του και ο Τόμας Τούχελ με τους συνεργάτες του πριν, στην ανάπαυλα και στο τελευταίο διάστημα της ρεβάνς του 0-2. Οι δικές τους επιλογές, σε στρατηγική και ψυχοπνευματική προετοιμασία καθόρισαν την μοίρα της αναμέτρησης. Διότι με όσα έκαναν και οι δύο προκάλεσαν την τύχη τους.

Ο Νορβηγός ταξίδεψε στο Παρίσι με τη συνείδηση ότι του χρειάζεται ένα “γρήγορο” γκολ για να επενδύσει πάνω του. Το δήλωσε εκ των προτέρων, φανερώνοντας την επιθυμητή στρατηγική. Το βρήκε, και στο δεκάλεπτο που ακολούθησε μέχρι να δεχθεί το γκολ μας έδειξε ότι είχε σχεδιάσει στρατηγικά ένα πλάνο που ήθελε την ομάδα του να αμύνεται με βάθος και με τις δύο αμυντικές γραμμές, σε σχηματισμό 4-4-2 πολύ κοντά με στόχο να μην αφήσει ελεύθερους χώρους για να κινηθεί ο Εμπαπέ. Η Παρί τον δημιούργησε τον χώρο στο 12', χάρη σε μια κάθετη πάσα του Ντάνι Αλβες και ο Εμπαπέ δημιούργησε με την κίνησή του το γκολ του Μπερνάτ. Αυτό όμως δεν άλλαξε την στρατηγική του Σόλσγκιερ. Η Γιουνάιτεντ επέμεινε να μένει στο βάθος, δημιουργώντας την αίσθηση ότι ο κύριος στόχος της ήταν να μην υποστεί μια βαριά ήτα. Από το 12' μέχρι το 30', που βρήκε το 2ο γκολ της, η Γιουνάιτεντ δεν κατάφερε να αναπτύξει ούτε μία επίθεση, την ώρα που η Παρί ολοκλήρωσε πέντε φτάνοντας σε τελική ενέργεια. Σε αυτά τα 18' λεπτά η Παρί ολοκλήρωσε 36 πάσες στο επιθετικό 1/3 του τερέν· η Γιουνάιτεντ ούτε μία. Η κατοχή της μπάλας έφτασε στην σχέση του 80%-20%. Τίποτα δεν έδειχνε αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει.

Κι ήρθε η φάση του 30'. “Είχαμε συνεννοηθεί με τον Ράσφορντ σε δύο πράγματα: όταν κάνει σινιάλο, πιέζοντας τον κάτοχο της μπάλας, θα τον ακολουθώ στο επιθετικό πρέσινγκ, κι έτσι ήρθε το πρώτο γκολ. Και κάθε φορά που θα επιχειρήσει σουτ, εγώ θα κυνηγήσω την δεύτερη μπάλα. Κι έτσι ήρθε το δεύτερο γκολ”, μας διαφώτισε μετά το ματς ο Ρομέλου Λουκάκου. Ναι, πολύ συχνά το ποδόσφαιρο είναι τόσο απλό και η επιθετική δράση μιας ομάδας εξαρτάται και καθορίζεται από τη συνεργασία δύο ποδοσφαιριστών. Ακόμη ένα λάθος που θα στοιχειώνει τον Τζίτζι Μπουφόν έφερε το 2ο γκολ της Παρί. “Αυτό ήταν το καθοριστικό σημείο, από εκείνη τη στιγμή χάσαμε τη συγκέντρωσή μας και εγκαταλείψαμε το σχέδιό μας”, ψέλλισε μετά το ματς ο Τούχελ, που δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είχε δει στο τερέν του “Παρκ ντε Πρενς”. Δεν ήταν όμως ακριβώς έτσι. Στο δεκαπεντάλεπτο μέχρι τη λήξη του ματς η Παρί έκανε πράγματα: είχε δύο τελικές ενέργειες (0 η Γιουνάιτεντ), είχε 32 ολοκληρωμένες πάσες στο επιθετικό 1/3 του τερέν (6 η Γιουνάιτεντ), δηλαδή συνέχισε να είναι επιθετική και απειλητική. Ολα αυτά όμως κράτησαν μόνο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του πρώτου ημιχρόνου.

Είναι ένα από τα βασικά μυστικά αυτής της βραδιάς το τι συνέβη στα αποδυτήρια των δύο ομάδων στην ανάπαυλα. Είναι σχετικά εύκολο να μαντέψεις τι συνέβη σε αυτά της Γιουνάιτεντ: ο Σόλσγκιερ, ο οποίος είχε αλλάξει την αρχική επιλογή του Μπαγί – που δεν “βγήκε” - με τον Νταλότ στη θέση του δεξιού μπακ (είτε ήταν τραυματίας ο Μπαγί είτε όχι), ζήτησε να συνεχιστεί η εφαρμογή του σχεδίου χωρίς αλλαγές και κατάφερε να κρατήσει ήρεμη και συγκεντρωμένη την ομάδα του. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να μαντέψει είναι το τι συνέβη στα αποδυτήρια της Παρί, δηλαδή τι ήταν αυτό που έβαλε στο τερέν μια πολύ πιο εκνευρισμένη και πιο ανασφαλή ομάδα συγκριτικά με αυτή που το είχε εγκαταλείψει μετά το πρώτο ημίχρονο. Από τα πρώτα λεπτά του β' ημιχρόνου γινόταν αισθητή η ατολμία και ο εκνευρισμός των ποδοσφαιριστών της Παρί όταν έφταναν στα όρια της αντίπαλης μεγάλης περιοχής. Συνέχιζαν το υψηλής (διαρκώς άνω του 90%) ακρίβειας στις μεταβιβάσεις passing game τους και διατηρούσαν την κατοχή της μπάλας, αλλά έδιναν την εντύπωση ότι δεν έχουν ούτε καθαρό μυαλό ούτε θάρρος για να αξιοποιήσουν την κατοχή και να πετύχουν το δεύτερο γκολ. Κι όταν ο Σόλσγκιερ – στο 54' – πρόσθεσε παίκτη στην αμυντική γραμμή αλλάζοντας σχηματισμό (5-3-2) και έκανε τρίτο στόπερ τον Γιάνγκ η Παρί δεν είχε καμία άλλη ιδέα από το να σηκώσει τη μπάλα ψηλά και να παίξει με σέντρες για έναν ψηλό σέντερ φορ που δεν είχε. Από το 54' μέχρι το 84', που ο Σόλσγκιερ επέστρεψε στο 4-4-2, η Παρί ολοκλήρωσε μόνο τρεις επιθέσεις και δεν πήρε τίποτα από τις 6 σέντρες, ή από τις 87 πάσες που ολοκλήρωσε στο επιθετικό 1/3 του τερέν. Η Γιουνάιτεντ σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αμύνεται, με το όραμα να φτάσει το ματς στο τελευταίο δεκάλεπτο με το 1-2 που της επέτρεπε να ονειρεύεται.

Η πτώση του Μπαπέ όταν βρέθηκε απέναντι στον Ντε Χέα στο 83' ήταν το κουράγιο που γύρευε η Γιουνάιτεντ για να παίξει τα ρέστα της. Ο Σόλσγκιερ τα έπαιξε με τον 19χρονο Τσονγκ και τον 17χρονο Γκρίνγουντ. Αυτούς είχε, με αυτούς έπαιξε τα ρέστα του. Η τελευταία του αλλαγή ήταν ένας επιθετικός, ο Γκρίνγουντ αντί ενός μέσου, του Γιανγκ. Μέχρι εκεί η Γιουνάιτεντ δεν υπήρξε απειλητική. Κι είναι πώς θέλει να το διαβάσει κανείς αυτό: από τη μία όψη ήταν σαν να έχει στρώσει το χαλί στην Παρί για να επιτεθεί χωρίς ανασφάλεια και να εγκατασταθεί στην περιοχή της για να πετύχει το δεύτερο γκολ. Από την άλλη όψη ήταν σαν να αποκοιμίζει την Παρί, σαν να της λέει το ψέμα ότι “σου παραδίδω τον έλεγχο, νοιάζομαι μόνο για ένα τιμητικό αποτέλεσμα, όχι για την πρόκριση”.

Αν κανείς κρίνει από τις κινήσεις του Τούχελ και από τις δηλώσεις του μετά το ματς, όταν δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είχε συμβεί και επαναλάμβανε την “ελέγχαμε πλήρως το ματς, είχαμε διαρκώς τη μπάλα στα πόδια, δεν “φάγαμε” ούτε μια φάση, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς έγινε”, απορία, ο Γερμανός πλήρωσε την απειρία του στο επίπεδο του Champions League και επέτρεψε στον Σόλσγκιερ και στο ματς να τον υπνωτίσουν. Ναι, η Γιουνάιτεντ βρήκε το τρίτο γκολ χάρη στην τύχη της, δηλαδή στο πρώτο της σουτ, το οποίο έτυχε να χτυπήσει στο χέρι του Κιμπεμπέ. Ομως αυτή την τύχη την προκάλεσε με τα όσα έκαναν ο προπονητής με τους συνεργάτες του και οι ποδοσφαιριστές. Ναι, η Παρί είχε την ατυχία να δει το πρώτο σουτ του β' ημιχρόνου να χτυπά στο χέρι του Κιμπεμπέ, αλλά αυτή την κακοτυχία της την προκάλεσε με τη στάση της στο τερέν στη διάρκεια του β' ημιχρόνου. Στο Champions League δεν υπάρχει προηγούμενο ομάδας που έχει νικήσει 0-2 στο πρώτο ματς και αποκλείεται στη ρεβάνς. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στο λάθος που έκαναν ο Τούχελ και οι ποδοσφαιριστές του. Οι τελευταίοι είδαν το φάντασμα της Βαρκελώνης και παρέλυσαν. Και ο προπονητής τους δεν είχε τον τρόπο να τους ενθαρρύνει και να τους καθαρίσει το μυαλό, αλλά δεν βρήκε ούτε την κίνηση που θα άλλαζε τη ροή. Δίστασε να φέρει τον Καβάνι στο ματς προτού γίνει η ζημιά. Και έπαθε μια ιστορική ζημιά, η οποία ενδέχεται να του κοστίσει το τέλος της ζωής στο Παρίσι.

Ο Τούχελ δεν είναι η μόνη τραγική φιγούρα της βραδιάς. Στο ίδιο καζάνι βράζει ο Μπουφόν, που πήγε στο Παρίσι με το όραμα να κατακτήσει το Champions League και έβαλε τον εαυτό του στην λίστα αυτών που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για μια μαύρη ευρωπαϊκή νύχτα για την Παρί. Ο Βεράτι, ο Ντι Μαρία, ο Μαρκίνιος, ο Ντράξλερ, ο Μενιέ θα δουν την wikipedia να τους αναδεικνύει ως πρόσωπα που έχουν συνδέσει το όνομά τους με δύο ιστορικούς αποκλεισμούς, διότι υπήρξαν στο Καμπ Νου στις 8 Μαρτίου 2017, στη βραδιά του 6-1 από την Μπαρτσελόνα. Αυτός ο φόβος, αυτό το άγχος, αυτός ο εκνευρισμός, όλα τους φανερά στις κινήσεις αυτών των παικτών κατά τη διάρκεια του β' ημιχρόνου, ήταν που προκάλεσαν αυτό που συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στο Παρίσι. Ο Τιάγκο Σίλβα και ο Ντάνι Αλβες προσπάθησαν να προλάβουν το κακό. Δύο όμως δεν ήταν αρκετοί. Κι ο Μπαπέ δεν κατάφερε να γίνει τρίτος.

Είναι πολύ νωρίς για να καταλάβει η Γιουνάιτεντ αν ο Σόλσγκιερ είναι ο Ζιντάν της, δηλαδή ένας διευθύνων σύμβουλος μιας προπονητικής διεύθυνσης τόσο αποτελεσματικός που να είναι ικανός να την ξαναφέρει στο ιστορικό αγωνιστικό μέγεθός της. Δεν είναι όμως νωρίς για να αναγνωρίσει κανείς ότι η επιλογή που έγινε στις 19 Δεκεμβρίου ήταν εύστοχη. Ο Σόλσγκιερ ήταν τυχερός το βράδυ της Τετάρτης, αλλά δούλεψε πάρα πολύ για να προκαλέσει και να εκμεταλλευτεί την τύχη του. Μαζί με το πέναλτι η Γιουνάιτεντ άθροισε 5 τελικές ενέργειες· οι τέσσερις εντός στόχου, οι τρεις στα δίχτυα. Τι να προσθέσει κανείς σε αυτό για να αποδώσει με ακρίβεια το νόημα του θαύματος που έκανε ο Νορβηγός στο Παρίσι;

Είναι πολύ νωρίς για να καταλάβει κανείς αν ο Τούχελ θα γίνει αποτελεσματικός για το κορυφαίο επίπεδο της προπονητικής, δηλαδή για μια ομάδα που διεκδικεί το Champions League. Δεν είναι όμως νωρίς για να εκτιμήσει ότι δεν έχει σήμερα μέλλον στην Παρί. Οπως δεν είχε ο Εμερι μετά τον αποκλεισμό από την Μπαρτσελόνα, κάτι που αποδείχθηκε στην διάρκεια της επόμενης σεζόν, που ήταν η τελευταία του στο Παρίσι. Ο Τούχελ δεν κατάφερε να διώξει το φάντασμα της Βαρκελώνης. Κι αυτό που έγινε το βράδυ της Τετάρτης δημιούργησε δεύτερο φάντασμα. Μετά από αυτό, ακόμη και αν αλλάξει κατά το ήμισυ το ρόστερ της Παρί, ο Τούχελ δεν θα έχει δημιουργήσει προοπτική για να τα καταφέρει σε μια επόμενη προσπάθεια. Διότι δεν θα πείθει κανέναν ότι ξέρει πώς γίνεται η δουλειά. Οτι ξέρει να διώξει τα φαντάσματα. Τα πρώτα ρεπορτάζ καταγράφουν διάθεση του Αλ Κελαϊφι να στηρίξει τον Γερμανό προπονητή. Αυτό θα το επιβεβαιώσει ή θα το διαψεύσει ο χρόνος. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι το γεγονός ότι πλέον ο συντελεστής δυσκολίας του project έχει γίνει αφόρητα μεγαλύτερος για τον Τούχελ, όπως άλλωστε και για την Παρί.