Ο Σέρχιο Ράμος αποκλειστικά στο "FourFourTwo"

Ποιος είναι ο Σέρχιο Ράμος; Ένας… ταυρομάχος από την Ανδαλουσία;

Ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος για να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου. Η ταυρομαχία ήταν ένα επάγγελμα που είχα στο μυαλό μου, όμως το ποδόσφαιρο με κάνει ακόμη πιο χαρούμενο. Νιώθω ένα δέσιμο με αυτόν τον κόσμο, καθώς η οικογένεια και η πόλη μου ήταν πάντα οπαδοί της ταυρομαχίας. Είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι. Αν και κάθε φορά που είσαι στο γήπεδο, ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα, κάποιες φορές νιώθω ότι έχω αυτό που χρειάζεται για ταυρομάχος.

Απρίλιος του 2012: Το χαμένο σου πέναλτι σημαίνει ότι η Μπάγερν αποκλείει την Ρεάλ στα ημιτελικά του Champions League. Ιούνιος του 2012: Στον ημιτελικό του Euro 2012 το παιχνίδι της Ισπανίας με την Πορτογαλία πηγαίνει στα πέναλτι και αμέσως λες «θα εκτελέσω ένα». Χρειάστηκε πολύ θάρρος να το κάνεις;

Όταν φτάνουμε στα δύσκολα, υπάρχουν οι παίκτες που έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και πάντα θέλουν να παίρνουν την ευθύνη. Σε όλη μου την καριέρα πάντα ήθελα να παίρνω την ευθύνη. Κάποιες φορές επιτυχημένα, κάποιες όχι. Ναι, λοιπόν, πήρα την απόφαση να ζητήσω να εκτελέσω ένα από τα πέναλτι και θα έκανα το ίδιο άλλες χίλιες φορές.

Τι σε έκανε, όμως, να εκτελέσεις το πέναλτι… αλά Πανένκα;

Είτε το πιστέψεις είτε όχι, ήταν σχεδιασμένο από την ημέρα που έχασα το πέναλτι στο ματς με την Μπάγερν. Όλα όσα ειπώθηκαν (σ.σ. ο Ράμος με τον Νόιερ είχαν διάλογο στο twitter) είναι απλά ο αντίκτυπος. Εκείνο το πέναλτι με την Ισπανία κατά μία έννοια ήταν περισσότερο αφιερωμένο στην οικογένειά μου παρά σε όλα εκείνα που με επηρέασαν. Φυσικά, ήταν τεράστια η απογοήτευση, καθώς ο τελικός του Champions League ήταν τόσο κοντά. Ο πόνος και τα αρνητικά συναισθήματα είναι κάτι που πάντα θα θυμάσαι. Ήταν, όμως, κάτι σαν τιμή στην μητέρα μου και στην αδερφή μου, που είναι οι δύο που πάντα υποφέρουν περισσότερο. Αξίζουν να θυμούνται μία στιγμή από την καριέρα μου και νομίζω ότι θα είναι αυτή.

Ήξερε κανένας για την εκτέλεση αλά Πανένκα;

Ο Χεσούς Νάβας, με τον οποίο μένουμε σχεδόν πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Ο Ραούλ Αλμπιόλ, στον οποίον το είπα μόλις ξεκίνησε η διαδικασία των πέναλτι, όπως επίσης ο πατέρας και ο αδερφός μου. Τους το είχα ήδη πει μετά το τέλος του αγώνα με την Μπάγερν ότι την επόμενη φορά που θα εκτελούσα πέναλτι, το έκανα αλά Πανένκα.

Το είχες πει στον Ντελ Μπόσκε;

Ναι. Είχαμε προπονηθεί προσεκτικά στις εκτελέσεις πέναλτι, καθώς πάντα υπάρχουν κάμερες και δεν ξέρεις αν κάποιος από τους αντιπάλους σε κατασκοπεύει. Προπονηθήκαμε στα πέναλτι και πριν το παιχνίδι με την Πορτογαλία και του είπα: «Αν εκτελέσω πέναλτι, μήπως να το κάνω με… σκαψιματάκι;». Γέλασε και μου είπε ότι όταν έρθει η ώρα θα τα αποφασίσω και θα τα καταφέρω. Του απάντησα: «Αν φτάσουμε στα πέναλτι, είμαι ο πρώτος που θα εκτελέσει». Και αυτό ακριβώς έγινε. Για να είμαι ειλικρινής είναι από τις στιγμές, που θα θυμάμαι για πάντα.

Μελετάς τους αντίπαλους τερματοφύλακες;

Με τα χρόνια, παίζεις πολλές φορές απέναντι στους ίδιους τερματοφύλακες και σταδιακά ξέρεις πως παίζουν και πως θα αντιδράσουν, αν αρχίσουν να πέφτουν λίγο νωρίτερα από την εκτέλεση. Λίγο πολύ ξέρω και τον Ρούι Πατρίσιο. Έτσι, ξέρω ότι διαλέγει σε ποια γωνία θα πέσει λίγο πριν εκτελέσεις το πέναλτι. Κάτι που σημαίνει ότι ό,τι και να επέλεγε, εγώ θα έσκαβα την μπάλα. Στον ημιτελικό με την Ιταλία για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών γνώριζα ότι ένας τερματοφύλακας με την εμπειρία του Μπουφόν θα με περίμενε. Έτσι, έπρεπε να αλλάξω την τακτική μου και να περιμένω μέχρι την τελευταία στιγμή, για να επιλέξω την γωνία. Γενικά, μου αρέσει να μελετώ τους αντιπάλους.

Πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους θαρραλέους;

Έτσι λένε. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτή την έκφραση. Πιστεύω ότι τα λάθη σε κάνουν πιο δυνατό και ότι όσο πιο τολμηρός είσαι, τόσο περισσότερα μαθαίνεις.

Είσαι ακόμα 27 ετών. Έχεις, όμως, ήδη μεγάλη εμπειρία και είσαι ηγέτης εδώ και πολλά χρόνια με 115 συμμετοχές με την Ισπανία. Βλέπεις τον εαυτό σου ως μελλοντικό αρχηγό της Εθνικής;

Πιστεύω ότι κάποιοι είναι γεννημένοι ηγέτες και σιγά-σιγά πλάθεις τον εαυτό σου. Είναι μία διαδικασία μέσω της εμπειρίας που αποκτάς. Συνεπώς, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να πω εγώ για τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι είναι κάτι που πρέπει να πουν οι συμπαίκτες μου. Αυτοί που με γνωρίζουν καλύτερα. Θεωρώ ότι έχω μάθει πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Έχω την τύχη να παίζω σε κορυφαίο επίπεδο εδώ και πολλά χρόνια και για τον σύλλογό μου και για την Εθνική και είναι κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Ελπίζω ότι στο μέλλον το όνομά μου θα μείνει γραμμένο στην ιστορία.

Υπάρχει μία αίσθηση… επανάστασης με σένα. Είσαι λίγο «επαναστάτης», έτσι;

Μπορείς να το πεις και έτσι. Ήμουν πάντα ξεκάθαρος για αυτά που θέλω να κάνω, για αυτά που θα ήθελα να κάνω και για αυτά που δε θα μου άρεσε να κάνω. Είναι φυσικό ότι δε θα τα έχεις καλά με όλους με αυτόν τον τρόπο, όμως όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν. Ξέρουν ότι πάντα λέω αυτό που σκέφτομαι, είτε αρέσει είτε όχι στους υπόλοιπους.

Όταν υπήρξαν προβλήματα ανάμεσα σε παίκτες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ στην προετοιμασία της Εθνικής, ήσουν ένας από τους λόγους, που αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας και η μίνι κρίση ξεπεράστηκε…

Όλοι μας φταίξαμε λίγο ή πολύ. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα προσωπικά με τον Πικέ και δε νομίζω να έχω ποτέ. Έχοντας περάσει τόσο χρόνο μαζί του, μπορώ να πω ότι είναι καλό παιδί με χρυσή καρδιά, όπως είναι και οι υπόλοιποι συμπαίκτες μου στην Εθνική. Σε γενικές γραμμές όλοι μοιάζουμε, παλεύουμε για τους ίδιους στόχους και θα ήταν μεγάλο λάθος, αν χαλούσε αυτό το καλό κλίμα. Τα αποτελέσματα και οι επιτυχίες το αποδεικνύουν. Αν υπήρχε κάτι που μας χώριζε, ίσως να ήταν εξαιτίας όλων αυτών που κυνηγούσαν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ στη σεζόν. Είχαν γίνει πολλά παιχνίδια. Για το πρωτάθλημα, το Κύπελλο, το Champions League… Υπήρχε πάντα ένταση, που κάποιες φορές ξέφευγε από τα όρια, όμως στο τέλος βρήκαμε τη λύση και προχωρήσαμε.

Πως πιστεύεις ότι σε βλέπουν οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοί σου;

Ακούγονται πολλά πράγματα που δεν γνωρίζω, όμως είμαι ένας έντιμος, εργατικός άνθρωπος, που παλεύει για αυτό που θέλει να πετύχει και το υποστηρίζει με σθένος. Αυτοί που με ξέρουν, μπορούν να προσθέσουν τα υπόλοιπα. Πάνω από όλα, όμως, θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο, που στα μάτια μου είναι το πιο σημαντικό.

Πρόσφατα ο Άσλεϊ Κόουλ ρωτήθηκε τι θεωρεί ότι πιστεύουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Απάντησε ότι κάποιοι πιστεύουν ότι δεν είναι τόσο «πεινασμένος», καθώς παίζει για χρόνια. Πως πιστεύεις ότι οι οπαδοί εκτός της Ρεάλ και της Ισπανίας βλέπουν εσένα;

Νιώθω την αγάπη όπου και αν βρίσκομαι και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα είμαι πάντα ευγνώμων. Η αγάπη των οπαδών, των ανθρώπων ασχέτως με το ποια ομάδα υποστηρίζουν σημαίνει ότι σε εκτιμούν ως επαγγελματία. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μου το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο και νιώθω αυτή την αγάπη εκτός Ισπανίας, όταν παίζουμε στο εξωτερικό ή βρίσκομαι σε διακοπές. Ακόμα ξυπνάω με την ίδια επιθυμία που ένιωθα την πρώτη μέρα, παρά τα πολλά χρόνια που παίζω στην Ρεάλ από 19 ετών. Νομίζω ότι αυτό σε ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Το να είσαι αισιόδοξος και να μη νιώθεις ακόμα γεμάτος με αυτά που έχεις πετύχει, δείχνοντας ότι δεν πρέπει να μένεις στο παρελθόν.

Παρά την επαναστατικότητα που σε διακρίνει, έχεις καλούς τρόπους και αξίες. Είναι σημαντικό που τα μικρά παιδιά σε βλέπουν ως πρότυπο;

Με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Από μικρός είχα κι εγώ πρότυπα, όπως ο Πουγιόλ, ο Ιέρο, ο Μαλντίνι. Παίκτες που άφησαν εποχή. Στην περίπτωσή μου ακόμη και παίκτες όπως οι Χάβι Ναβάρο, Πάμπλο Άλφαρο, Πριέτο, που ήταν από τα μέρη μου… Είμαι χαρούμενος, που θεωρούμαι με τη σειρά μου πρότυπο. Πιστεύω ότι έχω παλέψει και έχω θυσιάσει τον εαυτό μου για αυτό, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να αποσυρθώ, να το κάνω με τη συνείδησή μου καθαρή, έχοντας κερδίσει ό,τι τρόπαιο υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, μπορούν πάντα να ποντάρουν σε μένα για πράγματα, στα οποία μπορώ να τα βοηθήσω.

Πες μας για τον Σέρχιο Ράμος εκτός γηπέδου…

Ένας οικογενειάρχης. Ίσως λίγο ρομαντικός. Θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο ρομαντικό από τα αδέρφια μου. Πάντα το βρίσκαμε δύσκολο να το εκφράσουμε στον έξω κόσμο, ακόμη και εντός της οικογένειας. Θέλω να πιστεύω ότι το ξέρουν, όμως πάνω από όλα πιστεύω ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα, μαζί με την ευτυχία.

Δεν είναι, όμως, πάντα όλα καλά με τα αδέρφια σου… Πες μας πως ήταν να παίζεις απέναντι στον αδερφό σου στη Σεβίλλη, όταν ήσασταν παιδιά.

Όταν ήμουν 15 ετών, ήμουν στις μικρές ομάδες της Σεβίλλης. Ο αδερφός μου, Ρενέ, που ήταν 23 έπαιζε σε μία τοπική ομάδα. Παίξαμε ένα φιλικό στο γήπεδό τους. Όλη η πόλη ήταν εκεί για να μας δει. Εκείνος ήταν επιθετικός, εγώ κεντρικός αμυντικός και βρεθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλον. Ήταν… τυπική μονομαχία ανάμεσα σε δύο αδέρφια. Κάθε φορά που ο τερματοφύλακάς τους ήταν έτοιμος να κάνει βολέ, άρχιζε να με κρατάει και να με τραβάει. Του είπα: «Ήρεμα… Παίζουμε ματς σήμερα. Είναι σοβαρό». Περισσότερο κοιτούσε να γελάσουμε, παρά να παίξει καλά. Κάποια στιγμή, ο τερματοφύλακάς τους κάνει το ελεύθερο και πηγαίνω να βγω μπροστά του πιο γρήγορα. Το κάνω, όμως, με τον αγκώνα απλωμένο και τον βρίσκω στο πρόσωπο… Ο διαιτητής δεν έδωσε καν το φάουλ, παρότι τον χτύπησα στα χείλη και μάτωσε. Δέκα λεπτά αργότερα, ο προπονητής τους είδε ότι τα πήγαινα μια χαρά και αποφάσισε να τον κάνει αλλαγή. «Δεν ντρέπεσαι που ο 15χρονος αδερφός σου σε έχει νικήσει σε όλες τις μονομαχίες;», του είπε! Αυτή η ιστορία τον… κυνηγάει από τότε!