Ο μηχανικός και η Ferrari

Καθώς ο Ζοσέ Μουρίνιο πάλευε να βγάλει άκρη με τα «mind games» και ο Μπρένταν Ρότζερς αναφωνούσε λόγους για το πάθος και την ιστορία της Λίβερπουλ, ο Μάνουελ Πελεγκρίνι προσέγγιζε μόνο με έργα την περιπέτεια του στο Νησί, από την πιο cool διαδρομή που έχει ακολουθήσει κάποιος για να ανέλθει στην κορυφή από καταβολής Premier League (σ.σ.: στην πρώτη του χρονιά έγινε ο πρώτος μη Ευρωπαίους που το καταφέρνει). Το αρχικό του μέλημα ήταν να μετατρέψει τη σαπουνόπερα της εποχής Ρομπέρτο Μαντσίνι (με τα καθημερινά επεισόδια από Μπαλοτέλι, Τέβες κτλ.) σε ένα καλογραμμένο σήριαλ τίτλου. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν δεν βγήκε το παραμικρό παρασκήνιο από τα αποδυτήρια της Σίτι. Δεν υπήρξαν καυγάδες, πρόστιμα για κακή συμπεριφορά ή αργοπορίες. Τα πάντα κύλησαν σε ένα άρτιο πλαίσιο που είχε να κάνει μονάχα με την ομορφιά στο παιχνίδι.

«Με το που ήρθα στο Μάντσεστερ, κατάλαβα πως πριν ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, θα έπρεπε να δημιουργήσω μία ομάδα, μιας και αυτό που συνάντησα ήταν εκπληκτικούς παίκτες που όμως δεν έκαναν καν παρέα», ήταν η πρώτη εξομολόγηση του Πελεγκρίνι μετά τη στέψη του πρωταθλήματος. Το τι ακριβώς έκανε και το κατάφερε, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Σίγουρα όμως εκείνο που προκάλεσε τεράστια εντύπωση στους Αγγλους δημοσιογράφους, ήταν ότι ουδέποτε άσκησε κριτική σε κάποιον παίκτη του. Ούτε καν μετά το αρνητικό ξεκίνημα, όταν στις έξι πρώτες εξόδους οι Πολίτες μάζεψαν μόλις επτά από τους 18 διαθέσιμους βαθμούς.

Τότε που δέχτηκε την πρώτη αμφισβήτηση. Ωστόσο, συνέχισε με πίστη να προσπαθεί να κάνει τους δικούς του να εμπεδώσουν εκείνο που ο Χιλιανός κόουτς ήθελε να παίξουν. Οχι μόνο για το αποτέλεσμα, αλλά για να γουστάρουν οι ίδιοι, το κοινό και να πιστέψουν όλοι μαζί πως αυτό θα τους οδηγούσε και στις επιτυχίες. Τι στιγμή που γινόταν μεγάλη κουβέντα για τα πούλμαν και την άμυνα που φέρνει τα τρόπαια, ο Πελεγκρίνι δεν βγήκε από τη στράτα του δικού του τρόπου. «I did it my way», έλεγε χαρούμενος κατά τα επινίκια και αυτό είναι που σίγουρα έχει τεράστια αξία.

Και ο δικός του τρόπος ήταν, είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο. «Εχω στην ομάδα παίκτες που μπορούν να τρέξουν τέλεια στην αντεπίθεση. Δεν θέλω όμως κάτι τέτοιο. Το να παίζεις συνεχώς άμυνα και να κυνηγάς τους αντιπάλους, αυξάνει τις πιθανότητες να ηττηθείς. Είναι ανθρώπινο κάποια στιγμή να στερεύει η ενέργεια που έχεις. Ο κάθε ποδοσφαιριστής λοιπόν κουράζεται να τρέχει όλη την ώρα, η μπάλα όμως ποτέ! Συνεπώς είναι πιο ωραίο και ξεκούραστο να την έχεις στα δικά σου πόδια», ήταν ανέκαθεν η θεώρηση του. Κάπως έτσι η Σίτι φέτος έφτασε μία ανάσα από το ρεκόρ σκοραρίσματος στην Premier League (102 γκολ).

Αναμφίβολα οι Πολίτες είχαν εξαιρετικό ρόστερ, κατά πολλούς το καλύτερο στο Νησί. Ωστόσο, δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο ότι η ομάδα παρατάχθηκε πλειστάκις χωρίς τους δύο εκ των τεσσάρων κορυφαίων της (σ.σ. Τουρέ, Σίλβα οι άλλοι δύο). Ο Βενσάν Κομπανί είχε μόλις τρεις συμμετοχές έως τον Δεκέμβριο, ενώ ο Σέρχιο Αγουέρο επίσης εξαιτίας τραυματισμών έχασε συνολικά 15 ματς πρωταθλήματος. Σε αυτά προσθέστε τους χιαστούς του Ματέγια Νάσταζιτς και το ότι δεν μπορούσε να υπολογιστεί ως βασικός ο σε μόνιμα πτωτική πορεία Τζολέον Λέσκοτ. Κάπως έτσι βρέθηκε ο Πελεγκρίνι να παλεύει με τον κατά πολλούς τελειωμένο 33χρονο Μαρτίν Ντεμικέλις που τον πήρε τελευταία στιγμή από την Ατλέτικο (σ.σ.: και εκεί για αναπληρωματικός είχε αποκτηθεί).

Είχε όμως ανέκαθεν τον τρόπο του ο Πελεγκρίνι να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του κάθε παίκτη του. Ποιος άραγε περίμενε ότι ο παραγκωνισμένος επί Μαντσίνι και με το ενάμιση πόδι εκτός «Ετιχάντ», Εντιν Τζέκο θα έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης και θα καθάριζε στα δύσκολα με 16 γκολ στο πρωτάθλημα; 'Η μήπως αμφιβάλει κανείς για την ελευθερία κινήσεων που χάρισε στον Γιάγια Τουρέ, με τον Ιβοριανό να θεωρείται φέτος όχι μόνο ο κορυφαίος μέσος στον κόσμο, αλλά και ένας φαντεζί αρχισκόρερ.

Σίγουρα ένας που δεν θα τα περίμενε όλα αυτά από τον Πελεγκρίνι, ήταν ο Μουρίνιο. Ακόμα θυμάμαι την αναίτια και ανούσια επίθεση του στον Χιλιανό τεχνικό, όταν τον αντικατέστησε στον πάγκο της Ρεάλ: «Η διαφορά μου με τον Πελεγκρίνι είναι ότι εάν εμένα με έδιωχνε η Ρεάλ, δεν θα κατέληγα στη Μάλαγα!» Ισως τώρα μία ματιά στη βαθμολογία, αλλά και στη φετινή συλλογή τίτλων να έκανε τον Ζοσέ να σκεφτεί με λίγο περισσότερο σεβασμό έναν άξιο αντίπαλο του. Και τότε όμως είχε άδικο, καθώς ο Χιλιανός με τη Μάλαγα έκανε ένα μικρό θαύμα, οδηγώντας τη στους «8» του Champions League, όπου αποκλείστηκε με ανύπαρκτο γκολ από τη Ντόρτμουντ. Οπως θαύματα είχε κάνει και με την μικρούλα Βιγιαρεάλ που είχε οδηγήσει στα ημιτελικά του 2006 (σ.σ.: η πιο μικρή σε πληθυσμό πόλη που έχει φτάσει ποτέ εκεί) και στην 2η θέση της Primera το 2008. Για να μην πάμε και στα πιο παλιά και τις πολλές κούπες σε Χιλή και Αργεντινή (με δύο ομάδες). Ειδικά τα ρεκόρ του με τη Σαν Λορέντζο (15 νίκες, οι 13 διαδοχικές δεν έχει κάνει καμία άλλη ομάδα σε Απερτούρα ή Κλαουσούρα) παραμένουν ακατάρριπτα.

Με βάση τα παραπάνω, αλλά κυρίως την αδικία που επέστη κατά το πέρασμα του από τη Ρεάλ Μαδρίτης, η μπάλα ήταν σα να χρωστούσε κάτι στον πτυχιούχο πολιτικό μηχανικό από το Σαντιάγο. Τη σεζόν 2009-'10 βρέθηκε στο τιμόνι των Μαδριλένων, αλλά απέναντι του είχε την πιο τέλεια Μπαρτσελόνα της εποχής Γκουαρδιόλα. Η δική του Ρεάλ έκανε την υπέρβαση της και πέτυχε ρεκόρ συγκομιδής βαθμών μέχρι τότε στην ιστορία της (πήρε 96 από τους διαθέσιμους 114). Επίσης είχε μόνο νίκες εντός (18), 13 επιτυχίες εκτός, έβαλε 97 γκολ (τότε το ρεκόρ όλων των εποχών ήταν 102) και έμεινε στην ιστορία ως ο κόουτς των Μερένγκες με το υψηλότερο ποσοστό νικών (81,58%) στην ιστορία του συλλόγου (σ.σ.: ξεπερνάει και τον Μουρίνιο) και όμως τερμάτισε 2η. Στο τέλος απολύθηκε επειδή ο Φλορεντίνο Πέρεθ είχε ψηθεί με τον Μουρίνιο.

Τελικά τα κατάφερε να φτάσει σε ένα πρωτάθλημα στην Ευρώπη αν και αυτό παραδόξως δεν συνέβη στη δεύτερη πατρίδα του, την Ισπανία, όπου εργάστηκε για εννέα χρόνια. Με το που τελείωσε το ματς με τη Γουέστ Χαμ, εκείνος έφυγε για τα αποδυτήρια, αφήνοντας τους παίκτες του να το γιορτάσουν. Δεν ήταν στο κάδρο σε καμία επινίκια φωτογραφία. Κάποια στιγμή μόνο τον τσάκωσε ο Ντεμικέλις με τον Κομπανί και μαζί με τους υπόλοιπους τον πέταξαν στον αέρα. Μόλις τον κατέβασαν, εξαφανίστηκε ξανά. Γεμάτος ικανοποίηση για το όμορφο θέαμα που παρουσίασε αν και πρωτάρης στο Νησί, άνοιξε ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό. Ο μηχανικός που δεν ξέρει να καθοδηγεί βαρέα οχήματα μπροστά στις εστίες και που έκανε φέτος τη Σίτι να τρέχει σαν Ferrari (159 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις), δεν πίνει άλλωστε αλκοόλ. Του αρέσει όμως το παιχνίδι που παίζει η ομάδα του να έχει την ανώτερη ποιότητα της πιο ακριβής σαμπάνιας. Οπως αυτή με την οποία λούστηκαν οι πρωταθλητές παίκτες του...

Follow me: @jorgekaraman