Οσα είδε ο... παππούς στη Βραζιλία

Η προηγούμενη Παρασκευή ήταν η πρώτη μέρα από τις 12 Ιουνίου που δεν είχε αγώνες. Το φινάλε της φάσης των ομίλων μας γέμισε με μία περίεργη ποδοσφαιρική στέρηση που άγγιξε τα όρια της τοξικότητας. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη. Κάθε τετραετία ή ακόμα και στην ενδιάμεση διετία των EURO, άλλες φορές λιγότερο και άλλες περισσότερο εμφανίζεται τούτο το σύνδρομο στα διαλείμματα των παιχνιδιών. Αυτή λοιπόν ήταν από τις έντονες. Με εξαίρεση 2-3 ματς που και πάλι ήθελες να τα υπομείνεις μέχρι τέλους, τα υπόλοιπα τα ρούφηξες λες και η μόνη μπάλα που έβλεπες για καιρό ήταν το Βραδυποριακός-Ταλαιπωριακός. Που οφειλόταν όμως αυτή η αυξημένη διάθεση για Μουντιάλ;

Οι αριθμοί δίνουν από μόνοι τους μια εξήγηση και η προκειμένη περίπτωση δεν είναι από εκείνες που λες ότι τα νούμερα ψεύδονται. Στους ομίλους υπήρξε καταιγισμός γκολ και ρεκόρ. Στην πλειονότητα τους οι ομάδες είχαν όρεξη να παίξουν ποδόσφαιρο. «Αυτό είναι το Μουντιάλ της επίθεσης με προσοχή στην άμυνα. Η σκέτη άμυνα δεν είναι πλέον αρκετή για να προχωρήσεις», είπε σε κάποια συνέντευξη τύπου ο κόουτς της Κολομβίας, Νέστορ Πέκερμαν. Ακόμα και η Ελλάδα συντονίστηκε σε αυτό το ρυθμό και αμέσως μετά το πρώτο ματς, πάλεψε να αλλάξει εκ των έσω την ίδια την ιδιοσυγκρασία της.

Φρέσκο αίμα, νεαροί που έκαναν το ξεπέταγμα τους, ολικές ανατροπές, παγκόσμιοι πρωταθλητές και κάτοχοι Χρυσής Μπάλας να επιστρέφουν σπίτι τους από νωρίς, ομάδες που έβγαλαν το κάτι διαφορετικό. Αυτό που είδαμε στην πρώτη φάση μας ξεσήκωσε, αλλά εκείνο που ακολούθησε στους «16» απογείωσε την άποψη ότι πλέον οι αποστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Τα φαβορί ήταν μονάχα για τις αποδόσεις στο στοίχημα. Στο χορτάρι οι διαφορές μεταξύ της Γερμανίας με την Αλγερία ή της Αργεντινής με την Ελβετία δεν αντιστοιχούσαν με αυτές που... έδιναν τα μεγάλα πρακτορεία.

Χόρτασε το μάτι μας παρατάσεις και πέναλτι και ας μας στεναχώρησε όλους ο καταπληκτικός Κέιλορ Νάβας. Γουστάραμε που ο μικρός κοντράριζε στα ίσα τον μεγάλο και στο κοντράστ σιχτιρίσαμε για κάθε φορά που ποντάραμε στον δυνατό και δεν τα κατάφερε να καθαρίσει την πρόκριση στην κανονική διάρκεια. Την ίδια στιγμή ζήσαμε τον πρωτοφανή θρίαμβο της αμερικανικής ηπείρου και ειδικά των Λατίνων της. Από τις εννέα χώρες που ξεκίνησαν στη διοργάνωση, οι επτά βρέθηκαν στους «16»! Κατά συνέπεια πολύ κουβέντα έγινε σχετικά για τις κλιματικές συνθήκες που βοήθησαν τους Λατίνους να τρέξουν πιο πολύ, να αντέξουν πιο πολύ. Τρομερή ζέστη και υγρασία σε ένα υποτροπικό σκηνικό που δεν ταιριάζει στα ευρωπαϊκά πνευμόνια, τα οποία ξέμειναν μετά τους ομίλους με μόλις έξι από τις 13 αρχικές χώρες.

Γι αυτό το λόγο παρακολουθήσαμε την καινοτομία του cooling break που ήρθε και έδεσε με τον αφρό-σπρέι στα φάουλ και το goal-line technology. Σε άλλους άρεσαν και άλλοι άρχισαν τα σχετικά βρισίδια περί modern football. Αυτό πάντως, το μοντέρνο ποδόσφαιρο συνοδεύτηκε και από μοντέρνα αξεσουάρ. Παπούτσια και γάντια σε φανταχτερά χρώματα ή ακόμα και διαφορετικά μεταξύ τους, εμφανίσεις σε ανοιχτούς τόνους όπως όριζε η επιταγή της FIFA επειδή θα έδειχναν καλύτερα στην κάμερα και ένα σωρό λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά σε αυτή την πραγματικά καταπληκτική τηλεοπτική κάλυψη του τουρνουά. Ειδικά η νέα εξελιγμένη τεχνολογία στο super slow motion αποτελεί μία απολαυστική κατηγορία από μόνη της της.

Φτάσαμε λοιπόν στα προημιτελικά και τα ρεκόρ είναι ήδη πολλά. Τα γκολ είναι περισσότερα από όσα είχαν μπει στο προηγούμενο Μουντιάλ συνολικά και τα περισσότερα που έχουν μπει στην αντίστοιχη φάση από τότε που συμμετέχουν 64 χώρες! Σε αυτό το βασικό στοιχείο που κάνει από μόνο του ελκυστική την εν λόγω διοργάνωση, προσθέστε ένα σωρό ωραίες χαζομάρες. Οπως π.χ. ότι κόντρα στην Ισπανία ο Ρόμπεν έκανε το πιο γρήγορο σπριντ όλων των εποχών σε γκολ (37 χλμ./ ώρα) ή ότι το Παπασταθόπουλος είναι το μεγαλύτερο επίθετο σκόρερ στην ιστορία και το Ζο αντίστοιχα το μικρότερο παίκτη που έχει βρεθεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ολα τα παραπάνω μεγεθύνθηκαν σε τεράστιο βαθμό και από τη γιγάντωση των social media. Το facebook δούλεψε σούπερ ενημερωτικά ως συνήθως, μα τη μεγάλη διαφορά -τόσο σε πληροφόρηση όσο και σε βλακείες- την έκανε η εκτόξευση του twitter. Μόνο στο Βραζιλία-Χιλή υπήρξε το ρεκόρ των 16,4 εκατ. τιτιβισμάτων, με το λεπτό που ακολούθησε το χαμένο πέναλτι του Χάρα να είναι το πλέον πολυδιαβασμένο, έχοντας 338.985 tweets!

Δεν ξέρω εάν όλα αυτά τα περίμενε κανείς. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η τοποθεσία προϊδέαζε από μόνη της. Το έλεγε άλλωστε κι ο παππουλάκος στη διαφήμιση. Το μόνο που δεν είχε δει λέει, ήταν η Εθνική μας στη Βραζιλία. Εκείνος ίσως όμως να είχε προλάβει εν ζωή το εκεί Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Οι περισσότεροι πάλι από εμάς που γράφουμε και τη νέα γενιά που ενημερώνεται μέσω internet, αρχίσαμε να προσθέτουμε Μουντιάλ στις αναμνήσεις μας πολύ αργότερα. Προλάβαμε ωστόσο, να δούμε θρύλους. Από τον Ζίκο, τον Πλατινί, τον Μαραντόνα έως τον Ματέους, τον Ζιντάν, τον Ρονάλντο και τον Ροναλντίνιο. Ο,τι πρόλαβε ο καθένας μας.

Στην προκειμένη περίπτωση εγώ προσωπικά θα έλεγα ότι ισχύει κατά πολύ αυτό που ισχυριζόταν ο δικός μου παππούς: Πως όσο πιο μικρός είσαι τόσο οι αναμνήσεις σου φαίνονται πιο σημαντικές. Κάπως έτσι εκείνοι θρύλοι των παιδικών μας χρόνων παραμένουν στη θύμηση μας σαν γίγαντες. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα και το αντικειμενικό. Πραγματικά αυτό που παρακολουθούμε μας γέμισε με καινούργιες πολύ όμορφες εικόνες και στιγμές. Και μπορεί αυτό το Μουντιάλ να μην είναι για εμάς το καλύτερο ever, αλλά είναι το καλύτερο της πιο ώριμης συνειδητοποιημένης ποδοσφαιρικής ζωής μας. Και συνεχίζεται...

ΥΓ: Κατά μία έννοια ζηλεύω τους πιτσιρικάδες που βλέποντας αυτό το πανέμορφο τουρνουά, βρίσκουν στον Μέσι, τον Ρόμπεν, τον Μίλερ και τον Τζέιμς Ροδρίγκες τους δικούς τους γίγαντες! Αν και τους δικούς μου παιδικούς ήρωες δεν θα τους άλλαζα για κανέναν στον κόσμο!

ΥΓ1: Πόσο ωραία ομάδα ήταν αυτό το Μεξικό!

Follow me: @jorgekaraman