Το κορυφαίο μυαλό του ποδοσφαίρου

Σε κάθε μεταγραφική περίπτωση ελληνικού ενδιαφέροντος που είχε να κάνει με τη Σεβίλλη, ήξερα και ξέρω ότι θα ήταν αδύνατο να μάθω κάτι από εκείνον. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους ομόλογους του, ο Ραμόν Ροδρίγκεθ Βερδέχο αν και σε ταλαιπωρούσε, μετά από τις τρεις ή τέσσερις κλήσεις ανέκαθεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Πάντα όμως ήταν απότομος και δεν του έπαιρνες κουβέντα. Το γνώριζα εξ αρχής. Οπότε το τηλεφώνημα πιο πολύ το έκανα για να δει ο εκάστοτε αρχισυντάκτης ή διευθυντής που το ζητούσε, ότι το πάλεψα και μαζί του. Εγώ βέβαια θα προσπαθούσα να κάνω τις διασταυρώσεις αργότερα από άλλες πηγές. Εκείνοι όμως δεν γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλεις είδηση από τον πλέον διαβόητο των τεχνικών διευθυντών, αυτόν που στην πιάτσα άπαντες έμαθαν να αποκαλούν σκέτο Μόντσι.

Αυτός ο τύπος που επί μία δεκαετία (1990-2000) υπήρξε μία χρυσή ... δευτεράτζα σαν μόνιμος αναπληρωματικός τερματοφύλακας στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» και ενίοτε γινόταν αντικείμενο χλευασμού, θα έπαιρνε ως παράγοντας την «εκδίκηση» του. Μόνο που αυτή θα ήταν για το καλό όχι μόνο το δικό, μα του αγαπημένου του συλλόγου. Τα χρόνια που ακολούθησαν την απόσυρση του από την ενεργό δράση (ή από τους πάγκους καλύτερα) και στα οποία εκείνος ηγήθηκε έως και τις μέρες μας της μεταγραφικής πολιτικής των Ανδαλουσιανών, θα αναδεικνύονταν ως τα κορυφαία στην ιστορία τους.

Αυτό το καλύτερα μάλιστα έχει διττή σημασία που το απογειώνει ακόμα περισσότερο ως νόημα. Πρόκειται για τον εκπληκτικό συνδυασμό της κατάκτησης τίτλων και της εισροής εκατομμυρίων ευρώ στα ταμεία. Ας ξεκινήσουμε όμως από το δεύτερο σκέλος, για να δούμε με ποιο τρόπο 46χρονος πλέον «διαχειριστής» της Σεβίλλης την οδήγησε στο απόγειο των δυνατοτήτων της και σε σχέση πάντα με τους γίγαντες εγχώριους ανταγωνιστές της...

Από το 2001 όταν ανέλαβε το πόστο στο πλευρό του τότε προέδρου, Ρομπέρτο Αλές Γκαρθία, το μπάτζετ που είχε να διαχειριστεί ήταν πάρα πολύ μικρό. Ηταν η πρώτη σεζόν μετά την επιστροφή στην Primera Division και χρήμα ακόμα δεν υπήρχε. Κατά συνέπεια ο Μόντσι όφειλε να κινηθεί έξυπνα στο παζάρι. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να οργανώσει το δίκτυο του. Αρχικά ήταν δύο οι βοηθοί του και το 2006, χρονιά που ήρθε η πρώτη τεράστια επιτυχία, ο αριθμός είχε αυξηθεί στα 10 άτομα.

Πλέον το νούμερο είναι διπλάσιο και εκτενώς διασκορπισμένο σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Ακόμα και από την Ασία έρχονται αναφορές και όλες συγκεντρώνονται στο γραφείο του. Για τις περιπτώσεις που έχουν ενδιαφέρον στέλνει συνήθως κάποιον εκ των Πάμπλο Μπλάνκο, Βίκτορ Ορτα, Ραμόν Βάθκεθ. Για τους παίκτες όμως που για κάποιο λόγο του κάνουν κλικ και κοστίζουν περισσότερο, μπαίνει ο ίδιος στο αεροπλάνο. Γενικότερα πάντως το σύστημα-δίκτυο που έχει υπό την εποπτεία του έχει εγκωμιαστεί ακόμα και από τον Νο1 ατζέντη στον κόσμο: «Ο τρόπος που ψάχνεται ο Μόντσι είναι μοναδικός!» Καλύτερο παράσημο δεν μπορεί να υπάρξει από εκείνο που έδωσε κοτζάμ Ζόρζε Μέντες.

Σε εκείνη την παρθενική σεζόν του λοιπόν (2002-'03, τότε πήρε δανεικό από τον Αγιαξ και τον Νίκο Μαχλά) έκανε και την κορυφαία αγορά του. Αφού εντόπισε τον Ντάνι Αλβες σε ένα φιλικό τουρνουά της Μπαΐα στην Ισπανία, πλήρωσε για χάρη του 500.000 ευρώ. Εξι χρόνια αργότερα θα τον πουλούσε για 35 εκατ. ευρώ. Κάπως έτσι λοιπόν κατάφερε να δημιουργήσει μία περιουσία στο σύλλογο. Αγοράζοντας κατά βάση φθηνά και πουλώντας πάντοτε από ακριβά έως πανάκριβα. Σε αυτά τα χρόνια μέχρι και τώρα, υπολογίζεται ότι μέσες άκρες πλήρωσε για μεταγραφές 150 εκατ. και από τις πωλήσεις έβγαλε κέρδος 200 εκατ. Σε αυτό το νούμερο προσθέστε και τα περίπου 100 εκατ. που έφερε στα ταμεία από την επένδυση στις ακαδημίες (Σέρχιο Ράμος, Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες, Χεσούς Νάβας, Αλμπέρτο Μορένο κ.α.).

Εκείνος ήταν που επέλεξε τον Φρεντερίκ Κανουτέ και τον Λουίς Φαμπιάνο από τις ρεζέρβες Τότεναμ και Πόρτο αντίστοιχα. Που πλήρωσε δύο χαρτιά για τον Ζούλιο Μπαπτίστα και τον έδωσε στη Ρεάλ για 25 ή ακόμα και τον Κρίστιαν Πόουλσεν ως ελεύθερο, για να τον πουλήσει με 10 εκατ. στη Γιουβέντους. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές. Οπως οι Αντριάνο, Κοντογκμπιά, Μεδέλ, Σκιλασί. Κορυφαίο πρόσφατο deal του ήταν ο Ιβάν Ράκιτιτς που πήγε ελεύθερος και έφυγε για τη Μπαρτσελόνα αφήνοντας στα ταμεία κοντά στα 20 εκατ. κέρδος. Ακόμα και το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρε ποτέ ο Μόντσι, αυτό με τα 14 εκατ. για τον Αλβαρο Νεγρέδο, του βγήκε, καθώς τον έδωσε στη Μάντσεστερ Σίτι με 10 εκατ. παραπάνω.

Σε όλους αυτούς και άλλους πολλούς, θα πρέπει να προστεθούν και όσοι δεν πωλήθηκαν, αλλά αγοράστηκαν... τσάμπα και έπαιξαν μπαλάρα, αφήνοντας εποχή, γιατί κι αυτό επιτυχία είναι. Οι κορυφαίοι σε αυτή την κατηγορία είναι οι μεγάλοι αρχηγοί. Ο Αντρές Παλόπ που σκούπιζε για χρόνια τον πάγκο της Βαλένθια και ο Φερνάντο Ναβάρο που έπαιζε στη Segunda με την Ελτσε ή ο παικταράς Ρενάτο, ακόμα και ο Μαρέσκα.

Φυσικά υπήρξαν και αποτυχημένες επενδύσεις. Δεν γίνεται σε όλα αυτά τα χρόνια να είναι τα πάντα τέλεια. Δεν του βγήκαν όλα τα ρίσκα και γι αυτό πολλοί εξακολουθούν να τον κατηγορούν στη Σεβίλλη. Τα 12 εκατ. στον Κονέ, τα εννέα στον Τσεβαντόν, τον Ακόστα, τον Ζοκορά και τον Κονκό, τα οκτώ για τον Μοσκέρα, τα έξι για τον Γκουαρέντε, τον Αλέξις και τον Μανού ντελ Μοράλ. Οπως όμως είπαμε και οι λάθος επιλογές μέσα στο παιχνίδι είναι. Ωστόσο, ακόμα και με τα λάθη που έκανε, δεν έπεσε ποτέ στην εκτίμηση του προέδρου Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο (2003-'13). Χάρη σε όλα τα παραπάνω οι δυο τους οδήγησαν τους Σεβιγιάνους στην κατάκτηση επτά τίτλων, ενώ έφτασε το 2006 ακόμα και στην 1η θέση της βαθμολογίας συλλόγων της IFFHS. Τότε που κέρδισε το σεβασμό όλων με τη μπαλάρα που έπαιξε...

Τα δύο διαδοχικά Κύπελλα UEFA (2006, 2007) και το περσινό Europa League, μαζί με το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ του 2006, τα εγχώρια Κόπα ντελ Ρέι (2007, 2010) και το ισπανικό Σούπερ Καπ (2007). Πρόκειται για τεράστιες επιτυχίες και μάλιστα μαζεμένες, όταν σε όλη την προηγούμενη ιστορία του συλλόγου, οι τίτλοι ήταν ένα τρία Κύπελλα και ένα πρωτάθλημα και αυτά πριν το 1950!

Ολα τα παραπάνω λοιπόν καταδεικνύουν το ρόλο του εκπληκτικού αυτού τεχνικού διευθυντή αν και ο εν λόγω παράγοντας δεν μπορεί να μπει σε αυτό το στενό πλαίσιο, μιας και κάνει πολλά παραπάνω. Ο λόγος όμως που γράφτηκε όλο αυτό το αφιέρωμα για τον Μόντσι έχει να κάνει με το συμβόλαιο του. Τούτο ολοκληρώνεται το 2017 και κυκλοφόρησε έντονα στην Ισπανία η φήμη ότι θα φύγει το καλοκαίρι από τη Σεβίλλη. Ο προορισμός δεν είναι γνωστός, αλλά τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ηδη έχει γίνει μία συνάντηση στο Μόναχο με τον αδερφό και μάνατζερ του Πεπ Γκουαρδιόλα, Πέρε. Ο Ζοσέ Μουρίνιο είχε μιλήσει μαζί του όταν ήταν στη Ρεάλ και του είχε πει ότι θα ήθελε κάποτε να συνεργαστούν (σ.σ.: κάτι τέτοιο δεν γίνεται να συμβεί εφόσον υπάρχει στη μέση ο Ζόρζε Μέντες). Επίσης η Τότεναμ έχει εκφράσει ενδιαφέρον, ενώ πιο πολύ απ' όλους έχει προχωρήσει η Ζενίτ που του έχει δώσει συμβόλαιο με λευκή επιταγή για να βάλει το ποσό που θέλει.

Εκείνος όμως είναι κοινό μυστικό πως κοιτάζει προς το «Καμπ Νόου», απ' όπου πιστεύεται ότι τον έχουν προσεγγίσει. Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τον Αντονι Θουμπιθαρέτα, τον οποίο αποδοκιμάζουν οπαδοί και μέρος του Τύπου. Θα είναι πολύ δύσκολο να μακροημερεύσει στο πόστο του στη Μπαρτσελόνα. Ισως λοιπόν να έχει βάση η αναμονή του Μόντσι για τη Μπάρτσα. Εκεί όμως, όπως και σε όποιο μεγάλο σύλλογο και να πάει, θα πρέπει να κάνει διαφορετική δουλειά και να συμβιβαστεί με δύσκολα δεδομένα, ενώ θα δίνει λόγο σε αρκετούς που θα μπλέκονται στα πόδια του. Θα έχει επίσης να διαχειριστεί τεράστια μπάτζετ και η κριτική θα είναι τεράστια και ασήκωτη, όπως και όσα θα διακυβεύονται. Μέχρι τότε όμως ό,τι και να συμβεί, για τη δωδεκαετία που πέρασε και πάντα τηρουμένων των οικονομικών δεδομένων και μεγεθών, ο 46χρονος παράγοντας από το Κάδιθ υπήρξε ίσως ο κορυφαίος παγκοσμίως σε αυτή τη δουλειά.

Follow me: @jorgekaraman