Ο Ματ Μπάσμπι και οι «Διάβολοι» στο χαλίκι

Για τον Σερ Ματ Μπάσμπι και τα κατορθώματά του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν αρκεί ένα κείμενο, όποιας έκτασης κι αν είναι αυτό. Για αυτό, αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε σε ένα σημείο της μεθοδολογίας του Σαν σήμερα (20/01) το 1994, ο Σκωτσέζος προπονητής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών και με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, θυμόμαστε με τη βοήθεια του «Manchester United the Biography» το χώρο του πάρκινγκ πίσω από το Old Trafford, στα χαλίκια του οποίου ο Μπάσμπι δημιούργησε τη χημεία των Red Devils.

Ο Μπάσμπι συμφώνησε να αναλάβει την ομάδα του Μάντσεστερ το 1945. H Γιουνάιτεντ είχε προσπαθήσει να τον κάνει δικό της το 1930, ωστόσο η οικονομική της κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη, που δεν μπορούσε να καλύψει τις 150 λίρες που ζητούσε η Σίτι, στην οποία αγωνιζόταν. Ο Λουίς Ρόκα, ο οποίος έκανε και την κίνηση για να τον φέρει στους «Κόκκινους Διαβόλους», τον γνώριζε καλά από Καθολικούς κύκλους. Από την πρόταση εκείνη, που δεν είχε καρποφορήσει, τον είχε γνωρίσει καλύτερα. Είχε καταλάβει ότι ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος και ήταν εκείνος που ήρθε σε επαφή μαζί του, στέλνοντάς του την επιστολή που τον έφερε στην ομάδα.

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '30, ο Μπάσμπι ξεχώριζε. Ως ποδοσφαιριστής ακόμα, πρώτα στη Σίτι και μετά στη Λίβερπουλ, είχε κάτι το μοναδικό. Απέπνεε μια ξεχωριστή αύρα, που φαινόταν ακόμα και στο ντύσιμό του. Ο Ρόκα ήταν σίγουρος πως αποτελούσε τον ιδανικό άνθρωπο για να οδηγήσει τη Γιουνάιτεντ στη νέα εποχή της, πέρα από τα συντρίμμια του πολέμου, στον οποίο ο ίδιος είχε πολεμήσει. Και όταν μετά τον πόλεμο δέχθηκε πρόταση από τη Λίβερπουλ για βοηθός προπονητή, είδε ότι στο Άνφιλντ δεν μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες που είχε αναπτύξει για το ποδόσφαιρο. Έψαξε, έτσι, διαφορετικό προορισμό. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ο καταλληλότερος.

Στο Μπάρι, της Ιταλίας, την άνοιξη του 1945, παρακολούθησε μια στρατιωτική προπόνηση υπό τις οδηγίες του Τζίμι Μέρφι, πρώην παίκτη της Γουέστ Μπρομ, με τον οποίο συζήτησε τις ιδέες του για το ποδόσφαιρο. Διέκρινε ένα πρωτοφανές πάθος στον τρόπο δουλειάς του και μια νοοτροπία πολύ κοντά στη δική του. Αποφάσισε να τον κάνει βοηθό του. Ήταν εκείνο ακριβώς που χρειαζόταν και είχε ένα ακόμα συν. Ως Ιρλανδός, ήταν επίσης Καθολικός!

Οι δυο τους ανέλαβαν τον Οκτώβριο του 1945, με τη Γιουνάιτεντ να είναι 16η στη βαθμολογία και να προπονείται στο Σάλφορντ. Τα ματς της γίνονταν στο Maine Road της Σίτι, για τη χρήση του οποίου πλήρωνε ενοίκιο. Ο νεαρός, ακόμα, manager είχε θέσει ως βασικό όρο τη μη συμμετοχή της διοίκησης στις ποδοσφαιρικές αποφάσεις. Ήθελε τον πρώτο λόγο σε αγωνιστικά και προπονητικά θέματα, καθώς και στη στελέχωση του ρόστερ, χωρίς παρεμβάσεις στο έργο του. Η διοίκηση το δέχτηκε.

Στο μουσείο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί κανείς να βρει μια φωτογραφία από την πρώτη συνάντηση με τους παίκτες. Οι χειραψίες είναι άκρως τυπικές. Ωστόσο, υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Ο προπονητής φοράει τα ίδια ρούχα με τους ποδοσφαιριστές, κάτι που εκείνη την περίοδο μόνο συχνό φαινόμενο δεν ήταν! Για την ακρίβεια, ήταν ο πρώτος που προσέγγισε τόσο πολύ τους παίκτες του και φορούσε την ίδια περιβολή με εκείνους.

Ο Ματ Μπάσμπι πίστευε πολύ στην φυσική κατάσταση. Θεωρούσε ότι βρισκόταν στον πυρήνα των πάντων. Συνήθιζε να τρέχει μαζί με τους ποδοσφαιριστές του και ήταν αντίθετος με την πρακτική που ήθελε τους προπονητές να μην δουλεύουν με μπάλα κατά τη διάρκεια της
βδομάδας, έτσι ώστε στο ματς οι παίκτες να... διψούν περισσότερο για ποδόσφαιρο. Έβαζε στην ομάδα συνθήκες παιχνιδιού στις προπονήσεις, στημένες φάσεις, μαρκαρίσματα, αντεπιθέσεις.

Όπως όμως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο: «Manchester United the Biography» του Τζιμ Γουάιτ, ήταν μια άλλη μέθοδος που βρέθηκε πίσω από την χημεία των «Κόκκινων Διαβόλων». Μια μέθοδος, που έχει πάρει... μυθικές διαστάσεις!

Το 1949, όταν το Old Trafford ήταν ξανά έτοιμο, ο Μπάσμπι έπαιρνε τους παίκτες και έπαιζαν το διπλό που έκλεινε την προπόνηση στο πάρκινγκ πίσω από το γήπεδο, που είχε στο έδαφος χαλίκι.

Το «Round the back» του Σκωτσέζου προπονητή πήρε για πολλούς την ίδια θρυλική διάσταση με το «Anfield bootroom» της Λίβερπουλ. Στα εσωτερικά διπλά που γίνονταν στο πάρκινγκ, η ομάδα απέκτησε κατά ένα μεγάλο μέρος την χημεία της. Έγινε ένα πραγματικό σύνολο. Ο Μπάσμπι και ο Μέρφι συμμετείχαν στα ματς με τους ποδοσφαιριστές, γίνονταν ένα με αυτούς, έβγαζαν την όμορφη πλευρά του ποδοσφαίρου. Το «go out and enjoy yourselves» που συνόδευε τους παίκτες πριν τους αγώνες περικλείει ακριβώς αυτή την ομορφιά.

Προφανώς, το «round the back» δεν είχε καμία επιστημονική βάση, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι περισσότεροι από τους παίκτες είχαν να παίξουν μεγάλο χρονικό διάστημα σε τέτοιο επίπεδο. Είχαν, επίσης, βιώσει πόλεμο. Χρειαζόταν χρόνος και σωστή ψυχολογική προσέγγιση. Όταν υπέγραψε συμβόλαιο με τη Γιουνάιτεντ, ο Μπάσμπι ζήτησε πέντε χρόνια για να εφαρμόσει το πλάνο του και να κάνει το σύλλογο διεκδικητή του τίτλου.

Με την επανεφεύρευση της αθωότητας, την διαφορετική δουλειά σε σχέση με τα καθιερωμένα, αλλά και με τον δημοκρατικό τρόπο χειρισμού των αποδυτηρίων (οι παίκτες ήταν ελεύθεροι να εκφράσουν την άποψή τους), η Γιουνάιτεντ έγινε πραγματική ομάδα πολύ νωρίτερα. Στην πρώτη τους χρονιά, οι Μπάσμπι και Μέρφι οδήγησαν την ομάδα στη δεύτερη θέση, πίσω από τη Λίβερπουλ. Ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μόλις είχε αρχίσει να γράφεται...