Μαρσέλο Γκαγιάρδο: Ο πιο ανερχόμενος Αργεντινός προπονητής

Τον Γκαγιάρδο τον συμπαθούσα πάντα. Τον έμαθα από εκείνη την Μονακό που στις αρχές της χιλιετίας είδαμε στο Champions League. Βρέθηκε στην ίδια ομάδα των Μονεγάσκων με Ζιουλί, Τρεζεγκέ, Μάρκο Σιμόνε. Από τα καλά δεκαράκια της Αργεντινής, εκείνα που κάποτε άκουσαν κάποιους να τους αποκαλούν «νέο Μαραντόνα». Κοντόσωμος, με πολλά καντάρια μπάλα και μαγικό πόδι. Ήθελε συνέχεια το τόπι να περνάει από τα πόδια του, να κάνει παιχνίδι, να δημιουργεί, να εκτελεί. Να ζωγραφίζει. Αφού επέστρεψε στην αγαπημένη του Ρίβερ, πέρασε για λίγο από Παρί, ΗΠΑ και ξανά Ρίβερ, έκλεισε την καριέρα του στην Ουρουγουάη και τη Νασιονάλ. Εκεί όπου έκανε και τα πρώτα του βήματα στην προπονητική. Συνδυάζοντάς τα και με τον πρώτο του τίτλο.

Οι Αργεντινοί προπονητές παραδοσιακά χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το στιλ των ομάδων τους. Από τη μία οι θιασώτες του Μενότι, που το 1978 οδήγησε την Αργεντινή στην κατάκτηση του Μουντιάλ και λάτρευε το ελκυστικό ποδόσφαιρο και από την άλλη εκείνοι του πιο συντηρητικού Μπιλάρντo. Οι τελευταίοι προπονητές στην Αργεντινή (στο εγχώριο πρωτάθλημα), παρουσίαζαν εικόνες ομάδων αρκετά «επιφυλακτικές», χτισμένες με στοιχεία και νοοτροπίες που δεν προσέφεραν κάτι καινούργιο. Όλα αυτά τα άλλαξε ο Τάτα Μαρτίνο στη Νιούελς. Αρκετοί από τους νεότερους, για τους οποίους θα διαβάσετε σε ξεχωριστό θέμα του gazzetta.gr, πήραν έμπνευση από την επιθετική ροπή και το δημιουργικό παιχνίδι του Τάτα στους «Λεπρούς».

Ο Γκαγιάρδο είναι ένας από αυτούς. Για την ακρίβεια, είναι αυτός που τα έχει καταφέρει καλύτερα απ' όλους. Ανέλαβε τη Ρίβερ πρωταθλήτρια, έχοντας να διαχειριστεί ένα δυνατό ρόστερ, μετά την επεισοδιακή παραίτηση το καλοκαίρι του 2014 του Ραμόν Ντίας, του πιο επιτυχημένου προπονητή στην ιστορία του συλλόγου. Προτίμησε να αποχωρήσει... καβάλα στο άλογο, έχοντας έρθει σε σύγκρουση με τη διοίκηση, από το να ρισκάρει την ελλιπή ενίσχυση και την αποδυνάμωση. Μαζί του έφυγαν κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές που στη δική του ομάδα είχαν σημαντικό ρόλο, όπως ο Λεντέσμα. Ο πρώην άσος της Μονακό αποτέλεσε το διάδοχό του Ντίας με τις συστάσεις του Έντσο Φραντσέσκολι, ο οποίος είχε διαγνώσει ότι μπορεί να οδηγήσει τους Μιγιονάριος σε ένα μέλλον που οι τίτλοι θα μπορούσαν να συνδυαστούν με ελκυστικό ποδόσφαιρο. Συν τοις άλλοις, είχε να διαχειριστεί και την πίεση της διαδοχής.

Οι κινήσεις του, όσον αφορά το έμψυχο υλικό, δεν ήταν πολλές. Οι Κάρλος Σάντσες και Ροντρίγο Μόρα, που είχαν μπει στον «πάγο» από τον προηγούμενο τεχνικό επέστρεψαν από δανεισμούς για να εξελιχθούν σε βασικούς και έγιναν δύο μεταγραφές-κλειδιά. Ο τερματοφύλακας Κιαρίνι και ο έμπειρος τεχνίτης Λεονάρντο Πισκουλίτσι από την Αργεντίνος που μόλις είχε υποβιβασθεί. Στο πρόσωπό του, ο Γκαγιάρδο έβλεπε τον δημιουργό που ήταν ο ίδιος. Τον άνθρωπο που θα αναλάμβανε να ομορφύνει το παιχνίδι της Ρίβερ.

Το 4-3-1-2 που σχεδίασε ταίριαξε άψογα σε αυτό που ήθελε να βγάλει στο χορτάρι. Κάθετο παιχνίδι, συνεχή κυκλοφορία και επιθετικός προσανατολισμός. Ξεκάθαρο σχέδιο για κάθε ματς, δουλεμένες κινήσεις τόσο με όσο και χωρίς τη μπάλα. Πέραν του Πισκουλίτσι, στο ρόλο του επιτελικού, στήριξε πολλά και στον Κρανεβίτερ. Τον αμυντικό χαφ, τον οποίο έβαλε να μελετάει παιχνίδια της Μπαρτσελόνα για να αφομοιώσει τα όσα έκανε ο Μπουσκέτς!

Η αποθέωση από τα ΜΜΕ της Αργεντινής δεν άργησε και το γεγονός αυτό συντέλεσε και στην εξαιρετική ψυχολογία των παικτών του, ένα ακόμα κομμάτι που ο Γκαγιάρδο δούλεψε πολύ. Το αήττητο σερί έφτασε τα 32 ματς στα μέσα Νοέμβριο, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του συλλόγου. Η ομάδα συνεχώς εξελισσόταν. Πίστευε όλο και περισσότερο στο παιχνίδι της, αποκτούσε αυτοπεποίθηση και έμπνευση. Ο κόσμος, ο οποίος τον λάτρεψε σαν παίκτη, έβλεπε ότι η νοοτροπία του ταίριαζε γάντι σε αυτό που ήθελαν να βλέπουν. Ήρθε και η νίκη-πρόκριση επί της Μπόκα στα ημιτελικά του Σουδαμερικάνα, η οποία έδεσε το γλυκό.

Ο Γκαγιάρδο οδήγησε τους Μιγιονάριος στην πρώτη κατάκτηση διεθνούς τίτλου από το 1997, μετά τη νίκη με 2-0 στον δεύτερο τελικό του Σουδαμερικάνα επί της Νασιονάλ Μεντεγίν. Έγινε παράλληλα ο μόνος που κατακτά αντίστοιχο τίτλο με τους «Εκατομμυριούχους» ως παίκτης και ως προπονητής. Στη συνέχεια, ακολούθησε και το Ρεκόπα Σουδαμερικάνα, το δικό τους Σούπερ Καπ. Όλα αυτά, σε ηλικία μόλις 39 ετών! Έφτασε πολύ κοντά και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ωστόσο, με τους αγώνες απέναντι στη Μπόκα να έρχονται, αποφάσισε να ξεκουράσει παίκτες στο ματς με τη Ρασίνγκ. Τελικά, η ομάδα του έχασε από ένα αυτογκόλ και η αντίπαλός της πήρε τον τίτλο με δύο βαθμούς διαφορά.

Από τη νέα γενιά των Αργεντινών τεχνικών, ο Γκαγιάρδο δείχνει να διαθέτει ένα εξαιρετικό πακέτο. Κατάφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να αλλάξει όλο το παιχνίδι της Ρίβερ και να μεταλαμπαδεύσει στους παίκτες της μια νέα νοοτροπία, δείχνοντας ότι οι τίτλοι μπορούν να συνοδευτούν με όμορφο ποδόσφαιρο. Αν οι «Μιγιονάριος» συνεχίσουν στα ίδια μονοπάτια, είναι πιθανόν σύντομα να τον δούμε να ακολουθεί το δρομολόγιο που έκανε ως παίκτης. Και μάλλον για ένα μεγαλύτερο σύλλογο της Ευρώπης...