Αυτή η λατρεία για Ρεδόντο

Το Champions League δεν το βαριέμαι ποτέ. Ανέκαθεν είχε και θα έχει παικταράδες και ματσάρες για να παρακολουθήσεις. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μεγαλώνοντας αισθάνομαι μερικές φορές να μου λείπει. Πως πλέον πιάνω τον εαυτό μου σε κάποιες στιγμές να μην αισθάνεται όπως παλιά. Εχω εντοπίσει να συμβαίνει, καθώς χαζεύω τον αγώνα και προσμένω μία θεαματική ενέργεια που θα με κάνει να αφήσω το πληκτρολόγιο (σ.σ.: συνήθως είμαι εδώ στη δουλειά) και θα φωνάξω και ας μην είναι η ομάδα που υποστηρίζω. Κι ας χάσω και το στοίχημα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν είναι που νοσταλγώ το παρελθόν, όπως τότε που χάζευα τον Φερνάντο Κάρλος Ρεδόντο Νέρι να διαφεντεύει στο χορτάρι.

Τον θυμάμαι να βρίσκεται μπροστά από τον Φερνάντο Ιέρο και να απλώνει ένα τείχος προστασίας πριν την άμυνα. Ηταν θαυμαστός ο τρόπος που ο σκληρός δίσκος του εγκεφάλου του διάβαζε τις φάσεις και ενεργούσε κάποια δευτερόλεπτα ταχύτερα από τους υπολοίπους. Αυτό ήταν το ένα τεράστιο πλεονέκτημα που είχε και ήταν υπεραρκετό, ώστε να καλύπτει το γεγονός ότι ήταν σχετικά αργός για την θέση. Ποια ήταν όμως αυτή η θέση του; Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν φορές που σε μπέρδευε. Ξεκινώντας από 6άρι, γινόταν εξτρέμ και ακόμα περισσότερο τον έβλεπες στον άξονα να απογειώνει αυτό που οι ισπανόφωνοι αποκαλούν «enganche» και οι Ιταλοί «trequartista». Ηταν τα πάντα-όλα ταυτόχρονα.

Το θέμα όμως δεν ήταν μόνο τούτο. Οι κινήσεις του πλαστικές. Το αριστερό του μαγικό. Οι συστημένες 40άρες, το πως αναπαυόταν το τόπι στην... αγκαλιά του κοντρόλ του, όλα αυτά που ανάγκασαν τον Αλεξ Φέργκιουσον μετά από εκείνο το μυθικό τακουνάκι-ντρίμπλα στον Χένινγκ Μπεργκ στο «Ολντ Τράφορντ» να αναρωτηθεί μπροστά στην κάμερα: «Μα καλά τι έχει αυτός ο άνθρωπος στο πόδι του;» Εγώ όμως τον θυμάμαι να κάνει και άλλα μυθικά. Οπως το να αλλάζει συχνά το παιχνίδι με την πλάτη ή τον ώμο. Ετσι απλά χωρίς να κατεβάσει τη μπάλα, με μία κίνηση ένα κλικ πριν καταλάβει ο αντίπαλος τι συνέβη.

Κάπως έτσι έμεινε στην ιστορία της Ρεάλ ως «El Príncipe de Madrid». Ο Πρίγκιπας των Μαδριλένων (1994-2000) κατέκτησε τα πάντα μαζί τους. Ολους τους δυνατούς τίτλους αφού όμως φρόντισε δύο φορές νωρίτερα να τους πληγώσει και την τελευταία αγωνιστική (1990, 1991) να τους νικήσει με την Τενερίφη και να χαρίσει το πρωτάθλημα στη Μπαρτσελόνα. Δυστυχώς όμως για όλους εμάς που είμαστε λάτρεις της Αργεντινής, ποτέ του δεν έλαμψε με το εθνόσημο.

Το 1990 είπε όχι στην κλήση του Κάρλος Μπιλάρδο, επειδή ήθελε α ολοκληρώσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο. Το 1994 ήταν η στιγμή που πιστέψαμε πως θα μάγευε μαζί με τον Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, αλλά ο Ντιεγκίτο τον... πρόδωσε και μαζί όσους προσμέναμε την επιστροφή του Θεού. Το 1998 δεν ταξίδεψε στη Γαλλία, καθώς δεν υπέκυψε στην απαίτηση του Ντανιέλ Πασαρέλα να κουρέψει την κώμη του. Και κάπως έτσι η Αργεντινή στερήθηκε τις θαυμαστές υπηρεσίες του. Ειδικά το 1990 και το 1998 θα μπορούσε μαζί του να κάνει την υπέρβαση. Τουλάχιστον με την Αλμπισελέστε πρόλαβε να κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα του 1993, τον τελευταίο δηλαδή μεγάλο τίτλο της χώρας.

Μάλιστα σε εκείνο το τουρνουά ξεστόμισε και μία μυθική ατάκα, που επιβεβαιώνει το πόσο τον ενδιέφερε η εξωτερική εμφάνιση του και δικαιολογεί το ΟΧΙ για να κουρευτεί για το Μουντιάλ της Γαλλίας. Τον διάλογο περιέγραψε χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του ο τότε εκλέκτορας της Κολομβίας, Φρανσίσκο Ματουράνα. Σε κάποια φάση του Αργεντινή-Κολομβία, ο legend επιθετικός των Καφετέρος, Φαουστίνο Ασπρίγια που τότε ήταν στα high του, τον πλησίασε και του είπε περιπαικτικά: «Εσύ μικρέ πόσα κερδίζεις; Εγώ πάνω από 30.000 δολάρια το μήνα», για να λάβει την απάντηση του Ρεδόντο: «Ναι, αλλά όσα και να παίρνεις, εγώ είμαι όμορφος και εσύ έχεις αυτή τη μούρη!»

Οπως όμως συμβαίνει πολλές φορές με τους καλύτερους, τον πρόδωσε το ίδιο το κορμί του. Το δεξί γόνατο είχε πρόβλημα. Το ήξεραν στη Ρεάλ και ο Φλορεντίνο Πέρεθ έσπευσε με το που βγήκε πρόεδρος, να τον πουλήσει τη Μίλαν (2000). Ο Ρεδόντο ήταν τότε 30 ετών και παρακαλούσε να μείνει στη Μαδρίτη. Δεν τον κράτησαν. Στο Μιλάνο η μία εγχείρηση διαδέχτηκε την άλλη και το τέλος ήρθε άδοξα. Επειτα από τέσσερα χρόνια, στα οποία έπαιξε ελάχιστα, αποσύρθηκε διακριτικά, δίχως αποχαιρετιστήρια ματς και φανφάρες. Ετσι απλά και σιωπηλά ήρθε το αντίο του. Οσοι όμως τυχεροί πρόλαβαν να τον δουν στα καλύτερα του, έχουν φροντίσει να κρύψουν στο πίσω μέρος της μνήμης τις μαγικές στιγμές του και όποτε αισθάνονται να βαριούνται με τη μπάλα της εποχής μας, μπορούν και τις ανακαλούν!

«Φερνάντο, κάθε φορά που σε έβλεπα να παίζεις, φανταζόμουν ότι είσαι εκείνος ο παίκτης που θα ήθελα να ήμουν». Το είχε ξεστομίσει σε ανύποπτη στιγμή ο Ζινεντίν Ζιντάν. Το ίδιο κάποιες φορές ονειρευτήκαμε όλοι μας. Ετσι δεν είναι;

Follow me: @jorgekaraman