TOP-10: Ισπανοί μέσοι

Συμβαίνει κάθε Κυριακή και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά...

Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα και το Καμπιονάτο, σειρά παίρνει η Λα Λίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες, τους κεντρικούς αμυντικούς, τους πλάγιους μπακ και τώρα μετράμε αντίστροφα τους κεντρικούς μέσους (6άρια, box to box 8άρια, deep-lying playmakers και επιτελικούς) του ισπανικού ποδοσφαίρου...

* Αυτή η λίστα είναι εκπληκτικά τιμητική για το σύγχρονο και όχι μόνο ισπανικό ποδόσφαιρο!

10. Χουάν Κάρλος Βαλερόν (1995-...)
Υπήρχαν στιγμές που έκανε μαγικές ενέργειες. Εξαιρετικά εγκεφαλικός με σούπερ κάθετη και μακρινά σουτ υπήρξε πολύ ντελικάτο καθαρό 10άρι. Κάποιοι τόλμησαν να τον αποκαλέσουν μικρό Ζιντάν για τον τρόπο παιχνιδιού του. Εγινε γνωστός με την κατάκτηση του EURO U-21 και πήγε στην Ατλέτικο, που όμως υποβιβάστηκε. Ετσι βρέθηκε το 2000 στην φανταστική Super Depor, με την οποία έπαιξε μπαλάρα. Το 2002 πήρε το Κύπελλο μέσα στο «Μπερναμπέου», χαλώντας τη φιέστα των 100 χρόνων της Ρεάλ, ενώ σήκωσε και δύο Σούπερ Καπ. Και στην Ευρώπη όμως άφησε πολύ όμορφες εικόνες, με αποκορύφωμα την πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Champions League (2004) και ειδικά εκείνη την μυθική ανατροπή που είχε προηγηθεί επί της Μίλαν (ήττα 4-1 στην Ιταλία και νίκη 4-0 στην Ισπανία). Με την Εθνική (46/ 5) έχει πάει σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO.

9. Λουίς Αραγονές (1957-'74)
Αν και τον γνωρίσαμε σαν φοβερό προπονητή, ο θρύλος της Ατλέτικο την υπηρέτησε για μία 10αετία ως ποδοσφαιριστής. Και μάλιστα την απογείωσε. Επιθετικός μέσος που ενίοτε γινόταν και δεύτερος επιθετικός, είχε εκπληκτική έφεση στο σκοράρισμα, βάζοντας μόνο στο πρωτάθλημα με τους Ροχιμπλάνκος 172 γκολ (σ.σ.: γενικότερα 1ος σκόρερ στην ιστορία τους και 7ος σε συμμετοχές). Εχοντας από πίσω του να κόβει τον άλλον μετέπειτα διάσημο κόουτς, Χαβιέρ Ιρουρέτα, ο Αραγονές οδήγησε την ομάδα της καρδιάς του σε τρία πρωταθλήματα (1966, 1970, 1973) και δύο ακόμα Κύπελλα. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι άγγιξε την κορυφή της Ευρώπης, αλλά ηττήθηκε. Ηταν στον τελικό του Πρωταθλητριών του 1974, όταν εκείνος σκόραρε στην παράταση, αλλά ισοφάρισε η Μπάγερν. Μετά το 1-1 ο τελικός οδηγήθηκε σε επαναληπτικό, όπου η Ατλέτικο υπέκυψε στην ανωτερότητα των Βαυαρών (4-0). Με την Εθνική (11/ 3) αντιθέτως, δεν έκανε σημαντική πορεία.

8. Χοσέ Μαρία Θάραγα (1948-'62)
Ολη τη δόξα μπορεί να την πήραν οι Ντι Στέφανο, Χέντο, Πούσκας (αργότερα), αλλά χρειαζόταν εκείνος για να τους καλύπτει, ενώ αυτοί σκόραραν. Μηχανάκι, αμυντικός μέσος που έτρεχε για όλους, μάλιστα όχι απλά έπαιξε στους πέντε διαδοχικούς νικηφόρους τελικούς του Πρωταθλητριών (1956-'60), αλλά στους δύο τελευταίους ήταν και αρχηγός, όπως και στον χαμένο του 1962. Σε αυτό το διάστημα κατέκτησε και έξι πρωταθλήματα και από ένα Κύπελλο και Διηπειρωτικό. Με την Εθνική όμως δεν έπαιξε πολύ (8).

7. Χοσέ Μαρία Μπακέρο (1980-'97)
Καθώς ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ, στη συνέχεια οπισθοχωρώντας σε ρόλο επιθετικού μέσου, είχε εύκολο το γκολ. Μπορούσε να παίξει δεύτερος επιθετικός ή και εξτρέμ. Διέθετε σούπερ ντρίμπλα και ήταν γρήγορος σε σκέψη-εκτέλεση, ενώ διέθετε ξεκάθαρα ηγετικά χαρίσματα. Μπορεί λοιπόν οι περισσότεροι να γνωρίζουν όσα σπουδαία πέτυχε με την «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ, αλλά αγνοούν τα απίθανα που έκανε στο ξεκίνημα της καριέρας του. Οταν δηλαδή πήρε δύο σερί πρωταθλήματα (1981, 1982) με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, το Σούπερ Καπ (1982) και ένα Κύπελλο (1987). Μετά τους Βάσκους πήρε με μία από τις καλύτερες ομάδες ever για τη Μπαρτσελόνα τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα (1991-'94), άλλα τόσα Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Στην Ευρώπη όμως επίσης μεγαλούργησε. Το πρώτο Champions League (1992), ο χαμένος τελικός του 1994 και εκείνος του Κυπελλούχων (1991). Ωστόσο, νωρίτερα σήκωσε δύο UEFA (1989, 1997). Με την Εθνική (30/ 7) πήρε μέρος σε ένα EURO και δύο Μουντιάλ.

6. Χοσέ Πίρι (1963-'82)
Υπήρξε αναμφίβολα ο κορυφαίος του ισπανικού ποδοσφαίρου από τα μισά των 60ς και για μία 10ετία. Ηταν εκπληκτικά ολοκληρωμένος και βρισκόταν παντού στο γήπεδο. Το φοβερό με την περίπτωση του ήταν μπορούσε να κόψει τη μπάλα ως αμυντικός μέσος και την ίδια στιγμή να σκοράρει. Εβαλε 152 γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος, νούμερο απίστευτο για box to box παίκτη. Υπηρέτησε τη Ρεάλ για 16 χρόνια και μαζί της πήρε 10 πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα και πάνω απ' όλα το Πρωταθλητριών του 1966, όπου έπαιξε βασικός, έχοντας το προηγούμενο βράδυ 40 πυρετό. Ηττήθηκε όμως στον τελικό του Κυπελλούχων του 1971. Και με την Εθνική έπαιξε αρκετά, σκοράροντας πολλές φορές για την θέση του (41/ 16). Στο φινάλε της σπουδαίας καριέρας του αγωνίστηκε ως sweeper.

5. Πεπ Γκουαρδιόλα (1990-'06)
Αμυντικός μέσος με οργανωτικές ικανότητες επιτελικού, πανέξυπνος, εργατικός αποτέλεσε τον εγκέφαλο της λειτουργίας της σπουδαίας «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Γενικότερα ήταν εκπληκτικός deep-lying playmaker με τέλειες κάθετες πάσες και πολλά χιλιόμετρα, δίχως ποτέ να είναι σκληρός. Με τη Μπαρτσελόνα πήρε έξι πρωταθλήματα, με τα τέσσερα εξ αυτών διαδοχικά (1991-'94), τέσσερα Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Στην Ευρώπη όμως επίσης μεγαλούργησε. Σήκωσε το πρώτο Champions League (1992) και ακολούθησαν ο χαμένος τελικός του 1994 και εκείνος του Κυπελλούχων (1991). Ωστόσο, αργότερα πήρε το UEFA (1997), αλλά και δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης. Με το εθνόσημο (47/ 5) αφού κατέκτησε με την Ελπίδων το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 (κορυφαίος του τουρνουά), πήγε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO (στην MVP 11άδα το 2000).

4. Τσάμπι Αλόνσο (2000-...)
Ισως ο Γκουαρδιόλα να ήταν οριακά καλύτερος του, αλλά ο Βάσκος τον κερδίζει από άποψη τίτλων. Ο Τσάμπι έχει προσθέσει απίθανα πράγματα στην τροπαιοθήκη του. Απλός, οργανωτικός, άκρως εγκεφαλικός deep-lying playmaker με υπέροχη μακρινή μπαλιά και εξαιρετική αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Διαθέτει τρομερό σουτ και είναι ακούραστα εργατικός ανασταλτικά, δίχως να λυπάται να κάνει ένα σκληρό τάκλιν, όποτε είναι απαραίτητο. Η τρομερή καριέρα του ξεκίνησε με τη Σοσιεδάδ να τερματίζει 2η στο -2 από την κορυφή (2003) και να βγαίνει στο Champions League. Ακολούθησε η καταξίωση στη Λίβερπουλ με το Champions League του 2005, όπου σκόραρε στην επική ανατροπή κόντρα στη Μίλαν (από 3-0 σε 3-3) και ο χαμένος τελικός του 2007. Πήρε επίσης το Σούπερ Καπ Ευρώπης, αλλά και Αγγλίας μαζί με το Κύπελλο το 2006. Σειρά πήρε η Ρεάλ με επίσης την κατάκτηση του σεντονιού (2014) και Σούπερ Καπ Ευρώπης, αλλά το πρώτο του πρωτάθλημα (2012), μαζί με δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Η μετακόμιση στη Μπάγερν μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τον μύθο του, καθώς πήρε και τη Μπουντεσλίγκα (2014). Τα πιο ιστορικά όμως τα έκανε με την Εθνική, ζώντας τον απόλυτο μύθο των τριών τεράστιων τίτλων στη σειρά (EURO 2008, Μουντιάλ 2010, EURO 2012). Στο τελευταίο βρέθηκε στην MVP 11άδα, ενώ το 2003 ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός γενικότερα.

3. Αντρές Ινιέστα (2002-…)
Αντικειμενικά δεν είναι ο κορυφαίος Ισπανός μέσος, αλλά εμένα είναι ο δικός μου αγαπημένος, όπως θα διαβάσετε σε ΑΥΤΟ το αφιέρωμα. Προικισμένος με μία μοναδική ισορροπία μεταξύ φυσικής κατάστασης, τεχνικής, εξυπνάδας, εργατικότητας και εκλεπτυσμένων, ντελικάτων, λεπτεπίλεπτων κινήσεων. Ειδικά αυτές οι περιστροφές γύρω από τον άξονα του, με τις οποίος ξερμαρκάρεται και ελίσσεται, είναι ανεπανάληπτες. Παίζοντας μόνο για τη Μπάρτσα και τι δεν έχει σηκώσει. Επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, έξι Σούπερ Καπ, τρία Champions League (2006, 2009, 2011), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ Συλλόγων. Με το εθνόσημο (7ος σε συμμετοχές με 102/ 12 γκολ) όμως ανέβηκε σε άλλο επίπεδο χάρη στις τρεις διαδοχικές κορυφές (EURO 2008, 2012, Μουντιάλ 2010), όπου βρέθηκε σε όλες στην MVP 11άδα. Και σε προσωπικό επίπεδο βέβαια εκτοξεύτηκε: Δεύτερος στην «Χρυσή Μπάλα» (2010) 3ος (2012) και 4ος (2011), δεύτερος καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ 2010, όπου έβαλε το σημαντικότερο γκολ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, αυτού στην παράταση του τελικού. Βρέθηκε τέσσερις φορές στην καλύτερη 11άδα του Champions League και κορυφαίος Ισπανός δύο φορές.

2. Λουίς Σουάρεθ (1953-'73)
Για τον τρόπο που έστηνε το παιχνίδι, τον αποκάλεσαν «Αρχιτέκτονα». Μπορούσε να παίξει παντού από τη μέση και μπροστά, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα ντελικάτο 10άρι. Ντριμπλέρ με υπέροχο άνετο στιλ και σημαντικός σκόρερ (115 γκολ σε πρωτάθλημα) ήταν ο σπουδαιότερος μέσος στην Ευρώπη στο πρώτο μισό των 60ς. Ξεκίνησε με τη Μπαρτσελόνα των Κουμπάλα, Κόκσιτς, Μπασόρα και με αυτήν πήρε δύο πρωταθλήματα (1959, 1960), δύο κύπελλα και άλλα τόσα Εκθέσεων (1958, 1960), που ήταν ο πρόγονος του UEFA. Ηττήθηκε όμως στο τελευταίο του ματς με τους Μπλαουγκράνα, τον τελικό του Πρωταθλητριών το 1961. Εναν χρόνο νωρίτερα, ωστόσο, έγινε ο μοναδικός κανονικός Ισπανός (υπάρχει και ο Ντι Στέφανο) που του δόθηκε η «Χρυσή Μπάλα», στην οποία βγήκε δύο φορές 2ος (1961, 1964) και μία 3ος (1965). Οταν το 1961 ο Ελένιο Ερέρα τον πήρε μαζί του στην Ιντερ, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών. Με τους Νερατζούρι έκανε επικά πράγματα. Η Grande Inter του κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1963, 1965, 1966), μα πάνω απ' όλα τα δύο Πρωταθλητριών (1964, 1965) και τα ίδια Διηπειρωτικά, ενώ έχασε τον τελικό του 1967. Και με την Εθνική (32/ 14) όμως δεν πήγε πίσω, καθώς σήκωσε το EURO του 1964.

1. Τσάβι (1998... )
Από που να το πιάσεις και πως να τελειώσεις το γράψιμο για αυτόν τον τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Ισως τον κορυφαίο Ισπανό όλων των εποχών και ίσως τον πιο έξυπνο καθαρό οργανωτή μέσο στην ιστορία του αθλήματος. Ηξερε που θα δώσει τη μπάλα πριν την πάρει και κινήθηκε στους κενούς χώρους καλύτερα από κάθε άλλον. Υπήρξε ο βασικός κρίκος στην αλυσίδα του tiki taka, μέσω του οποίου δημιουργήθηκε η σπουδαιότερη Μπαρτσελόνα και εκτοξεύτηκε στην κορυφή η Εθνική Ισπανίας. Ας αφήσουμε λοιπόν ΑΥΤΟ και ΑΥΤΟ το αφιέρωμα που κάναμε πρόσφατα στο gazzetta.gr να τα εξηγήσουν καλύτερα. Τα περισσότερα άλλωστε για τα επιτεύγματα του τα γνωρίζετε άπαντες...

Εζησε 17 χρόνια στη Μπάρτσα, παίρνοντας οκτώ πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, έξι Σούπερ Καπ, τρία Champions League (2006, 2009, 2011), δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ Συλλόγων. Με το εθνόσημο (2ος σε συμμετοχές με 133/ 12 γκολ) όμως ανέβηκε σε άλλο επίπεδο χάρη στις τρεις διαδοχικές κορυφές (EURO 2008, 2012, Μουντιάλ 2010), όπου βρέθηκε σε όλες στην MVP 11άδα. Και σε προσωπικό επίπεδο βέβαια δεν τα πήγε άσχημα: Τρεις φορές 3ος στην «Χρυσή Μπάλα» (2009, 2010, 2011), MVP του EURO 2008, του τελικού του Champions League το 2009, πέντε φορές στην καλύτερη 11άδα της διοργάνωσης και κορυφαίος Ισπανός τρεις φορές. Και άλλα τόσα μικρότερα βραβεία...

* Επιλαχόντες οι... Ράφαελ Μαρτίν Βάθκεθ, Χουλέν Γκερέρο, Χοσέ Λουίς Πανίθο, Χουάν Μανουέλ Ασένσι, Χαβιέρ Ιρουρέτα, Γκιγιέρμο Αμόρ!

Follow me: @jorgekaraman