Η Μπάρτσα αποφασίζει αν είναι ή όχι mes que un club

Εχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και προσφέρει πολλά διδάγματα και νοήματα στον εξ αποστάσεως παρατηρητή όλη αυτή η προεκλογική περίοδος στην Μπαρτσελόνα ενόψει των εκλογών της 18ης Ιουλίου από την οποία θα προκύψει ο νέος πρόεδρος του συλλόγου. Ο τρόπος, ο κανόνας της όλης διαδικασίας, ο δρόμος μέχρι την ανάδειξη των τεσσάρων τελικών υποψηφιοτήτων, η συμπεριφορά και ο προεκλογικός λόγος των υποψηφίων, και όλα όσα συμβαίνουν στην Μπάρτσα στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων είναι αντικείμενο μελέτης από την παγκόσμια κοινότητα του ποδοσφαίρου.

Ολα όσα έχουν συμβεί όμως στην πραγματικότητα δεν έχουν απαντήσει, ή πιο σωστά επιβεβαιώσει την “περισσότερο από ένα κλαμπ” επιγραφή στην ούγια της Μπαρτσελόνα. Διότι όλο αυτό που μέχρι σήμερα συμβαίνει μοιάζει πολύ με μια προεκλογική περίοδο της κοινωνικοπολιτικής ζωής ενός τόπου. Δημόσιος λόγος που μοιάζει με πολιτικό από τους υποψήφιους, γεμάτος από υποσχέσεις, media που διαλέγουν πλευρά με γνώμονα την εξυπηρέτηση του μικροσυμφέροντός τους και παίζουν unfair παιχνίδι, debate γεμάτο από λαϊκισμό, δημαγωγία και εικονικούς τσαμπουκάδες που θα προσφέρουν τροφή στους φανατικούς. Ολα καμωμένα για χάρη των 109.637 μελών που αύριο θα ψηφίσουν για να εκλέξουν, λογικά, έναν εκ των Μπαρτομέου – Λαπόρτα που είναι οι κύριοι διεκδικητές του προεδρικού θώκου.

Δεν είναι της στιγμής, και θα μου χρειάζονταν χιλιάδες λέξεις για να επισημάνω και να υπογραμμίσω στη λεπτομέρειά τους τις ιδεολογικές διαφορές των δύο βασικών υποψηφίων. Μέσα όμως από τις κεντρικές διακηρύξεις τους ζωγραφίζεται ένα δίλημμα για τα μέλη της Μπάρτσα: ψήφος εμπιστοσύνης σε μια – το λιγότερο – αμφιλεγόμενη διοίκηση που αντιμετωπίζει σοβαρές κατηγορίες, που σύρεται στη δικαιοσύνη, που λειτουργεί με αυστηρή ποινή (απαγόρευση μεταγραφών) λόγω των πρακτικών της στην ενίσχυση της Μασία, η οποία όμως έφτιαξε την μαγική τριπλέτα προσθέτοντας τους Νεϊμαρ – Σοάρες και έχει στη βιτρίνα της το Τρεμπλ ή επιστροφή σε βασικές αξίες (επιστροφή της Unicef στη φανέλα, επιστροφή στην ιδέα του Κρόιφ και στην ορθή και καθαρή ανάπτυξη της Μασία, διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση, σεβασμός και υπόσχεση “δια βίου” παραμονής του Μέσι) και κυρίως “επιστροφή της Μπαρτσελόνα στις καταλανικές ρίζες της;. Αυτά, τα τελευταία, διακυρήτει ο Λαπόρτα, ο οποίος δυσκολευόταν πολύ να πείσει τόσο που να φτάνει να παρουσιάζεται ως ισοδύναμος, προεκλογικά, με τον Μπαρτομέου. Ο τελευταίος έμοιαζε να είναι το ακλόνητο φαβορί από την πρώτη στιγμή, της συγκέντρωσης υπογραφών στην υποψηφιότητά του (συγκέντρωσε 8.554 υπογραφές, τις διπλάσιες από τον Λαπόρτα) και έδειχνε μπροστά στις δημοσκοπήσεις (φυσικά ναι, γίνονται τέτοιες) μέχρι χθες, που μετά και από το τηλεοπτικό debate των τεσσάρων υποψηφίων ο Λαπόρτα, που έψησε περισσότερο τον κόσμο έφτασε να συγκεντρώνει ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό προτίμησης σε κάποιες δημοσκοπήσεις.

Παρ' ότι η προεκλογική καμπάνια και των δύο είναι τόσο επαγγελματική και κοστοβόρα που σε βάζει σε μεγάλη απορία σχετικά με το “πού τα βρίσκουν τα λεφτά;” και τα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που διακυβεύονται, το κύριο ερώτημα που αναγκάζει τον παρατηρητή να ανυπομονεί για το αποτέλεσμα είναι αυτό που σχετίζεται με τα αξιακά κριτήρια επιλογής της πλειοψηφίας των 109637 μελών – ψηφοφόρων: βλέπουν την Μπάρτσα σαν μια κερδοφόρα μπίζνα που πρέπει να συνεχίσει με το ίδιο μάνατζμεντ όσο αυτό έχει την ικανότητα να φέρνει Νεϊμάρ, Σοάρες και τρεμπλ, ή σαν το “περισσότερο από ένα κλαμπ” το οποίο πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη θέση του και να επιστρέψει στην εποχή που θα πρεσβεύει, τουλάχιστον φαινομενικά, ξανά τις αρχές του; Το γεγονός ότι στο πρώτο στάδιο της προεκλογικής διαδικασίας ένας σύνδεσμος οπαδών, οι Seguiment κατάφεραν (αν και αμφισβητήθηκε αυτό) να συγκεντρώσουν περισσότερες από 2.500 υπογραφές μελών σε μια υποψηφιότητα της οποίας η βασική διακήρυξη ήταν η “επιτέλους να υποχρεώσουμε την επόμενη διοίκηση να κάνει χώρο στο Καμπ Νόου από τους τουρίστες για να ξαναφτιάξουμε κερκίδα και να θυμίζει ξανά ποδοσφαιρική έδρα που νιώθει, τραγουδά, αισθάνεται ότι είναι Μπάρτσα και όχι ότι χαζεύει ένα αξιοθέατο” δείχνει ότι είναι πολλά τα μέλη που θέλουν να ξαναζήσουν μια Μπαρτσελόνα που θα ξανασυμπεριφέρεται ως “mes que un club” κι ας ρισκάρει να γυαλίζει λιγότερο, κι ας σηκώνει λιγότερους τίτλους. Αν όμως ο Μπαρτομέου αναδειχθεί πρόεδρος, η Μπαρτσελόνα μπαίνει σε μια άλλη εποχή. Στην εποχή που θα ζει με συνειδητή επιλογή των μελών της, δημοκρατικά, να μοιάσει περισσότερο στις άλλες επιτυχημένες πολυεθνικές ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις και λιγότερο σε αθλητικό σύλλογο με “mes que un club” ιδεολογία.