“Το καλύτερο ποδόσφαιρο του Γκουαρδιόλα”

Ο Marti Penarnau είναι ένας άνθρωπος τον οποίο ζηλεύει, με την καλή έννοια, η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων. Ο Ισπανός επιστήμονας του αθλητισμού είχε στη διάρκεια της τελευταίας περίπου 4ετίας το προνόμιο να ζει, περίπου μέρα μέρα, δίπλα στον Πεπ Γκουαρδιόλα. Στην αρχή αυτό συνέβη προκειμένου να συγκεντρώσει υλικά ντοκιμαντέρ για να γράψει ένα βιβλίο για το πρώτο έτος της δουλειάς του Πεπ στη Μπάγερν. Το βιβλίο αυτό, με τίτλο “Herr Pep” ή “Pep Confidential: Inside Guardiola's First Season at Bayern Munich” κυκλοφόρησε τέτοιες μέρες πριν από 2 χρόνια κι έγινε μπεστ σέλερ σε Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία, Πολωνία, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και στην Κίνα. Ο Penarnau όμως συνέχισε να ζει τον μισό μήνα στο Μόναχο στο σύνολο της 3ετίας του Πεπ στη Μπάγερν προκειμένου να συνεχίσει να παρατηρεί, ζώντας σαν μέλος του τεχνικού επιτελείου, την εξέλιξη του πρότζεκτ του Γκουαρδιόλα. Και το επιπλέον υλικό τον οδήγησε στην επιλογή να φτιάξει ακόμη ένα βιβλίο, το οποίο κυκλοφορεί τον επόμενο μήνα στην Αγγλία, με τίτλο “Pep Guardiola: The Evolution”, το οποίο αναλύει το μάνατζμεντ του Γκουαρδιόλα στην Γερμανία, αναλύει πού και πόσο άλλαξε ο Πεπ λόγω της γερμανικής εμπειρίας, εξετάζει την απόφασή του να φύγει από το Μόναχο και να συνεχίσει στη Μάντσεστερ Σίτι και αναλύει πώς σχεδιάζει να συνεχίσει ο Γκουαρδιόλα την εξέλιξη της προπονητικής του στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

Ο Marti Penarnau, 61 ετών σήμερα, παλαίμαχος αθλητής του ύψους, με παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το '80, γνωρίστηκε με τον Γκουαρδιόλα προ 6ετίας, τον καιρό που μελετούσε την “Μασία” για να γράψει ένα βιβλίο για την ακαδημία ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα (εκδόθηκε το 2010). Χάρη στην πολύ καλή σχέση του με τον προσωπικό σύμβουλο του Γκουαρδιόλα, τον Ολυμπιονίκη Μανουέλ Εστιάρτε, ο Penarnau κατάφερε να πείσει τον Πεπ για το πείραμα της καθημερινής καταγραφής της δραστηριότητάς του στο Μόναχο. Ο συγγραφέας πήρε άδεια απεριόριστης πρόσβασης σε κάθε σημείο της δουλειάς του προπονητή, από τα αποδυτήρια μέχρι την αίθουσα συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου της Μπάγερν. Εγινε σκιά του προκειμένου να γνωρίσει, να καταλάβει και να μελετήσει τον Γκουαρδιόλα και εν συνεχεία να καταφέρει να μπει στο μυαλό του και να κατανοήσει πλήρως τις ιδέες του για το ποδόσφαιρο. Πιθανόν σήμερα, που ο Γιόχαν Κρόιφ δεν είναι στη ζωή, και ο Χουάν Μανουέλ Λίγιο ζει μακριά από τον Πεπ επειδή εργάζεται ως βοηθός του Σαμπάολι στη Σεβίλλη, ο Penarnau να είναι, εξαιρουμένων ενδεχομένως των βοηθών του, αυτός που είναι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συντονισμένος με το ποδοσφαιρικό πνεύμα του Γκουαρδιόλα. Εχει το προνόμιο της σχεδόν καθημερινής κουβέντας με τον Πεπ για το ποδόσφαιρο και την εξέλιξή του, δηλαδή ζει μια ρουτίνα βγαλμένη από τα όνειρα της συντριπτικής πλειονότητας της νέας γενιάς των προπονητών, οι οποίοι συρρέουν στο προπονητήριο που δουλεύει ο Γκουαρδιόλα προκειμένου να δουν έστω μια προπόνηση, με την ελπίδα αυτή η παράσταση να απαντήσει στα ερωτήματα που έχουν για τον τρόπο της σκέψης αλλά και την μέθοδο μεταφοράς αυτής της σκέψης στο παιχνίδι της ομάδας του Πεπ.

Ο Marti Penarnau μου έδωσε την χαρά μιας κουβέντας σχετικής με την εμπειρία του, την οποία απήλαυσα και φυσικά σκέφτηκα ότι έχει νόημα να τη μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Σε αυτή τη συζήτηση προσπάθησα να πάρω απαντήσεις στις ερωτήσεις που μου γεννά η σχεδόν καθημερινή παρατήρηση της δουλειάς του Γκουαρδιόλα σε Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Μάντσεστερ Σίτι.

Είναι εύκολο να κατανοήσει και να αντιληφθεί πλήρως ένας παρατηρητής τις μεθόδους και τις επιλογές του Γκουαρδιόλα, ή χρειάστηκε να κάνεις ιδιαίτερα για να φτάσεις στο επίπεδο μεγάλης κατανόησης της δουλειάς του;

Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβω, διότι το ποδόσφαιρο του Πεπ δεν είναι εύκολο είδος παιχνιδιού. Σκέψου, ένας καινούργιος παίκτης σε μια ομάδα χρειάζεται από 2 έως 6 μήνες για να μπορέσει να φτάσει σε επιθυμητό επίπεδο κατανόησης, αφομοίωσης και απόδοσης του τακτικού μέρους του παιχνιδιού. Παίκτες με την τακτική αντίληψη του Αμπιντάλ και του Μαστσεράνο χρειάστηκαν τόσο χρόνο. Είναι δύσκολο να φτάσεις να αποκτήσεις τη σοφία και τη γνώση που σου χρειάζονται προκειμένου να κατανοήσεις τι συμβαίνει σε αυτό το είδος παιχνιδιού, του Γκουαρδιόλα. Οι ποδοσφαιρόφιλοι νομίζουμε συχνά ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ελεύθερο παιχνίδι, πιο εύκολο και λιγότερο σύνθετο από το μπάσκετ ή άλλα ομαδικά αθλήματα. Κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι έχει μεγάλες ελευθερίες και δεν απαιτεί πολλή πειθαρχία και τακτική προσήλωση. Στην αρχή λοιπόν σε σοκάρει το εύρος και το μέγεθος των απαιτήσεων του παιχνιδιού που έχει στο μυαλό του ο Πεπ. Ηταν λοιπόν δύσκολο για μένα να καταλάβω και να εξηγήσω, όχι το πώς το κάνει, αλλά το γιατί το κάνει, για κάθε τι που κάνει. Ολη αυτή η εμπειρία είναι ένα μάστερ στην προπονητική και το αθλητικό μάνατζμεντ γενικότερα, είμαι πολύ τυχερός.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον Guardian, o Γκουαρδιόλα είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι στον κόσμο επειδή είναι ανοιχτό και κάθε κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες με συνέπεια να σε αναγκάζει να παίρνεις αποφάσεις κάθε δευτερόλεπτο. Υπερβάλει;

Δεν ξέρω αν είναι το δυσκολότερο παιχνίδι, αλλά ο Πεπ συμφωνεί με τον Μπιέλσα σε μια βασική αρχή: το ποδόσφαιρο είναι το πιο απλό παιχνίδι, αλλά είναι αδιανόητα δύσκολο το να επιτύχεις να παίζεις απλά. Το ποδόσφαιρο έχει μια απλή επιφάνεια, και έχει πάρα πολύ μεγάλο και σύνθετο βάθος. Ο Γκουαρδιόλα έχει πάει σε πολύ μεγάλο βάθος, αν δεν έχει πιάσει ακόμη τον πυθμένα.

Ποιο είναι το καλύτερο παιχνίδι στην προπονητική ζωή του, κατά την δική του αντίληψη;

Το καλύτερό του με την Μπαρτσελόνα θεωρεί ότι ήταν ο τελικός του FIFA Club World Cup απέναντι στην Σάντος (4-0) στη Γιοκοχάμα. Θεωρεί ότι ήταν το αρτιότερο παιχνίδι της Μπάρτσα, ότι πλησιέστερο στα ιδανικά του. Με τη Μπάγερν ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Γερμανίας απέναντι στην Ντόρτμουντ τον περασμένο Μάιο (0-0, 4-3 στα πέναλτι η Μπάγερν), αλλά για άλλον λόγο: επειδή ένιωσε ότι οι παίκτες του τον είχαν αγαπήσει και τον αγαπούν πολύ. Αυτό είναι άλλωστε και το κύριο νόημα ζωής που κυνηγά στο ποδόσφαιρο ο Πεπ: η αγάπη, η αναγνώριση και ο σεβασμός των ποδοσφαιριστών με τους οποίους συνεργάζεται.

Ποιο αντιλαμβάνεσαι ως το καλύτερο παιχνίδι του Γκουαρδιόλα με τη Μπάγερν; Σε ποιο ματς είδες όσα είχες δει στις προπονήσεις, στις αναλύσεις της τακτικής του, στις συζητήσεις με ποδοσφαιριστές και συνεργάτες;

Χωρίς σκέψη το ματς με την Ατλέτικο στο Μόναχο για το Champions League τον περασμένο Μάιο, το 2-1. Δεν προκρίθηκε, αλλά αυτό που έκαναν στο τερέν του Μονάχου οι ποδοσφαιριστές ήταν η απεικόνιση όλων αυτών που είχε σχεδιάσει και είχε δουλέψει στη διάρκεια των προηγούμενων ημερών μαζί τους ο προπονητής τους. Ο Πεπ αντιμετώπιζε ίσως την πιο άρτια οργανωμένη άμυνα στην Ευρώπη, μια επιστημονική άμυνα που δεν έχει σοβαρές αδυναμίες, και όπως πάντα έψαχνε στη διάρκεια των προηγούμενων ημερών αδυναμίες για να τις υποδείξει στους ποδοσφαιριστές του και να δουλέψει μαζί τους πάνω στο πώς θα τις εκμεταλλευτούν. Σε αυτή την άμυνα είχε εντοπίσει μόνο μια αδυναμία, αυτή στη συνεργασία των Φελίπε Λουίς και Κόκε στην αριστερή πτέρυγα της Ατλέτικο. Οι ποδοσφαιριστές του κατάφεραν να φτιάξουν 53 τελικές προσπάθειες σε αυτά τα δύο παιχνίδια, χτυπώντας την Ατλέτικο στην αδυναμία της, ακριβώς όπως είχε σχεδιαστεί. Προπονητικά αυτό ήταν ένα αριστούργημα από τον Πεπ. Δεν αποδείχθηκε αρκετό επειδή οι εκτελεστές δεν εκτέλεσαν αποτελεσματικά. Σε αυτό το κομμάτι, των εκτελέσεων, όμως ο προπονητής δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Είναι τόσο απαιτητικό το παιχνίδι που προετοιμάζει και σχεδιάζει ο Γκουαρδιόλα, είναι πολλές και διαφορετικές οι απαιτήσεις από έναν ποδοσφαιριστή προκειμένου αυτός να ανταποκρίνεται στην αλλαγή σχηματισμού, στις αλλαγές θέσης, στις ειδικές καταστάσεις που δημιουργεί η ομάδα στον αντίπαλό της. Για να ανταποκριθεί, ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να έχει πολύ υψηλή αντιληπτική ικανότητα στην τακτική. Πώς μπορεί να ξέρει ο Γκουαρδιόλα προτού υπογράψει έναν ποδοσφαιριστή ότι αυτός είναι αρκετά ευφυής τακτικά ώστε να ανταπεξέλθει;

Αυτό δεν το ξέρει ποτέ... Θα σου πω όμως κάτι: τις τακτικές του Γκουαρδιόλα δεν είναι αναγκαίο να τις αποστηθίσεις. Είναι αναγκαίο να τις καταλάβεις, να τις κατανοήσεις. Να καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να παίξεις έτσι ή αλλιώς, γιατί να εκτελέσεις μια εντολή. Γιατί δεν πρέπει να αφήσεις τη θέση σου, γιατί σήμερα δεν θα δοκιμάσεις να ντριμπλάρεις και να συγκλίνεις προς τον άξονα, γιατί δεν θα κάνεις σήμερα σέντρες και θα παίξεις με κοντινές πάσες. Το “γιατί”, δηλαδή οι εξηγήσεις που σου δίνει είναι που κάνουν τη διαφορά.

Συμφωνώ, πάντοτε ψάχνει για έξυπνους, τακτικά, ποδοσφαιριστές. Παίκτες με το μυαλό του Λαμ, του Τσάμπι Αλόνσο, που καταλάβαιναν τα πάντα. Συνήθως με τους μέσους τα πράγματα ήταν πάντοτε πιο απλά για τον Πεπ, γιατί αυτοί έχουν πιο ευρύ πνεύμα στο παιχνίδι. Πιο δύσκολο είναι πάντα για τα πιο ελεύθερα πνεύματα, σαν τον Ριμπερί, τον Ντούγκλας Κόστα, τον Αλάμπα. Τέτοιας φύσης παίκτες, που θέλουν να έχουν την ελευθερία να κινηθούν, δυσκολεύονται να πειθαρχήσουν στο παιχνίδι του Πεπ. Δεν θυμάμαι πάντως περίπτωση ποδοσφαιριστή που αποδείχθηκε ακατάλληλος, ασύμβατος με το παιχνίδι του Γκουαρδιόλα.

Αν σε ρωτούσα ποιος είναι ο αγαπημένος παίκτης του Γκουαρδιόλα, ο πιο συμβατός με το παιχνίδι του, ο αρτιότερος στον συνδυασμό τεχνικής, προσωπικότητας και αντιληπτικής ικανότητας, ποιον θα μου έλεγες;

Δεν έχει έναν αγαπημένο παίκτη, έχει πολλούς. Λατρεύει τους πολυθεσίτες, αυτούς που έχουν την ικανότητα να αλλάζουν θέση στη διάρκεια ενός αγώνα και να αποδίδουν το ίδιο καλά. Παίκτες σαν τον Λαμ, τον Μαστσεράνο, τον Κίμιχ. Τέτοιου είδους παίκτες είναι οι αγαπημένοι του.

Παρατηρώντας το κοουτσάρισμά του, ο παρατηρητής δημιουργεί την εντύπωση ότι η φαντασίωση του Γκουαρδιόλα είναι να μετατρέψει το τερέν σε σκακιέρα, να έχει παίκτες – πιόνια που θα τηρούν όσο πιο πιστά τις εντολές του και θα του επιτρέπουν έτσι να επηρεάσει ο ίδιος το παιχνίδι όσο επηρεάζει ένας σκακιστής το παιχνίδι στη σκακιέρα. Είναι εσφαλμένη αυτή η εντύπωση;

Ναι, είναι εσφαλμένη. Ο Πεπ δεν βλέπει ακριβώς σαν σκακιέρα το τερέν και φυσικά δεν αντιμετωπίζει τους παίκτες σαν πιόνια. Σε επίπεδο διανόησης, ίσως ναι, να μελετά σαν δεινός σκακιστής το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά μέχρι εκεί. Στο δεύτερο βιβλίο μου, που κυκλοφορεί τον επόμενο μήνα στα αγγλικά, ο Πεπ μου απαντά σε αυτή την ερώτηση, με αφορμή τον Αλάμπα. Μου εξηγεί ότι ακριβώς για αυτό τον λόγο είναι ξεχωριστός ο Αλάμπα, επειδή μπορεί να έχει αφετηρία τη θέση του αριστερού μπακ, να εξελίσσεται σε χαφ, να μετατρέπεται σε εξτρέμ και στην κατάληξη της ίδιας φάσης να κινείται σαν άρτιος σέντερ φορ, δηλαδή να αλλάζει τέσσερις θέσεις κατά την εξέλιξη εκδήλωσης μιας επίθεσης επειδή παίζει ελεύθερα και σωστά.

Αυτή είναι η επόμενη απορία μου. Είναι, και αν ναι πότε, ένας ποδοσφαιριστής ελεύθερος να κάνει ότι του λέει το ταλέντο του στη διάρκεια ενός αγώνα; Εχω μελετήσει τις διαλέξεις του, ισχυρίζεται ότι αφήνει ελεύθερο τον ποδοσφαιριστή να βγάλει την ποιότητά του όταν η μπάλα φτάνει στο επιθετικό 1/3 του τερέν. Λέει αλήθεια;

Θα έλεγα ότι τους αφήνει ελεύθερους στο τελευταίο 1/4 του τερέν, δηλαδή μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Εκεί είναι ελεύθεροι, αλλά με σεβασμό προς τις βασικές αρχές του παιχνιδιού του Γκουαρδιόλα. Δηλαδή ένας παίκτης είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, αλλά μόνο όταν γίνει κάτοχος της μπάλας. Οταν δεν έχει τη μπάλα πρέπει να ακολουθεί εντολές, διότι διαφορετικά βάζει την ομάδα σε μεγάλο κίνδυνο να δεχθεί κόντρα επίθεση και να δεχθεί γκολ.

Κεφάλαιο Premier League. Στην Αγγλία γράφεται ήδη ότι ο Πεπ κάνει λάθος που φορτώνει τους παίκτες με προπονήσεις τόσο υψηλής έντασης, επειδή δεν αντέχονται αυτές οι προπονήσεις σε ένα πρωτάθλημα με τόσο απαιτητικό ρυθμό και συχνότητα αγώνων χωρίς διακοπή. Είμαι βέβαιος ότι εκείνος γνωρίζει αυτόν τον κίνδυνο. Νιώθει επαρκώς προετοιμασμένος να τον αντιμετωπίσει;

Παρόμοιες ήταν οι συζητήσεις και οι απορίες τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκε στο Μόναχο. Συζητούσαν για τις διαφορές στον ρυθμό, για τις διαφορετικές προπονητικές φιλοσοφίες από το ένα πρωτάθλημα στο άλλο, για τη διαφορά που κάνει η χειμερινή διακοπή και η διαχείρισή της, για πολλά. Ναι, έχει ιδιαιτερότητες η Premier League και ο Πεπ είχε προσπαθήσει να τις ερευνήσει και να τις αντιληφθεί εκ των προτέρων. Ομως είναι αναγκαίο ένα διάστημα προσαρμογής, όσο καλά και αν είσαι προετοιμασμένος σε θεωρητικό επίπεδο. Στη Γερμανία του πήρε περίπου έναν χρόνο για να προσαρμοστεί, να εξοικειωθεί, να καταλάβει τους αντιπάλους του, να φτάσει να είναι ικανός να προβλέπει. Ο Πεπ είναι ένας μάνατζερ με μεγάλη διάθεση να προσαρμόζεται σε νέες συνθήκες, είναι αδιανόητα ανοιχτόμυαλος, και το προσπαθεί πολύ. Αλλά και στην Αγγλία θα χρειαστεί χρόνο, προκειμένου να πάρει δεδομένα, να αποκτήσει παραστάσεις και να τα αναλύσει προκειμένου να φτάσει σε συμπεράσματα για την επίδραση των καιρικών συνθηκών, για τις διαφορές των αντιπάλων που συναντά, για την αντίσταση που βάζουν οι αντίπαλες έδρες, για τις διαφορές στη νοοτροπία, για τα πάντα. Οταν προσαρμοστεί και ωριμάσει εκεί, ο Πεπ θα προσπαθήσει να προσαρμόσει και το ποδόσφαιρό του στις αγγλικές ανάγκες του παιχνιδιού του. Η ευρύτητα του πνεύματός του είναι το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημά του.

Ποιο είναι το όραμά του; Πώς θέλει να τον θυμούνται όταν θα αποχωρίσει από την προπονητική;

Το ιδανικό του είναι να αναγνωρίζεται από τους ποδοσφαιριστές που δούλεψαν μαζί του. Αυτό είναι το κύριο νόημά του. Να ακούει τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πικέ, τον Μαστσεράνο, τον Πουγιόλ, τον Αμπιντάλ και τόσους άλλους, με τους οποίους δούλεψε στην Μπαρτσελόνα, να τον αναγνωρίζουν, να τον σέβονται και να δηλώνουν ευεργετημένοι από τη συνεργασία μαζί του. Αυτή είναι η περηφάνια του, αυτό είναι το καμάρι του.

Τον περασμένο Ιούλιο που επέστρεψε στο Μόναχο για ένα φιλικό με την Μπάγερν, η υποδοχή από τους πρώην ποδοσφαιριστές του τον συγκλόνισε. Η υποδοχή από τον Λαμ, τον Τιάγκο, τον Ραφίνια, τον Τσάμπι Αλόνσο και τόσους άλλους τον συγκίνησε. Ξέρεις, μιλάει καμιά φορά στο τηλέφωνο με τον Λαμ και τον Τσάμπι Αλόνσο και τους λέει “έμαθες κάτι από μένα; Σε έκανα λίγο καλύτερο; Βελτιώθηκες μαζί μου; Πήρες γνώση; Αν ναι, είμαι ευτυχισμένος φίλε μου”. Αυτό είναι το όραμα του Πεπ. Και ναι, μοιάζει με το πώς νιώθει εκείνος για τον Γιόχαν Κρόιφ.

Πιστεύεις ότι θα τον ξαναδούμε μια μέρα στη Μπαρτσελόνα;

Δεν ξέρω... Δεν ξέρω, επειδή ούτε εκείνος ξέρει. Δεν ξέρει πού θα είναι σε δύο, σε τρία, σε πέντε χρόνια, πού θα τον βγάλει ο δρόμος του. Δεν είναι προμελετημένα και προαποφασισμένα αυτά, τα ζει και τα νιώθει, και κάπως έτσι, μέσα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα ερεθίσματα φτιάχνει τον χάρτη του και πλοηγείται στο ποδόσφαιρο. Ο Πεπ δεν είναι ο Γκουαρδιόλα της Μπαρτσελόνα πλέον. Είναι ένας προπονητής του πλανήτη ποδόσφαιρο. Δεν το αποκλείω πάντως, ναι, μπορεί να τον ξαναδούμε στη Μπάρτσα.

Κάθε εικόνα που έχουμε από αυτόν είναι μια απόλυτα επαγγελματική εικόνα, με την εξαίρεση των ελάχιστων ανθρώπινων στιγμών που έχει επιτρέψει στον εαυτό του να τις ζήσει σε δημόσια θέα. Εχει φτάσει να μοιάζει με τον Στιβ Τζομπς του ποδοσφαίρου. Βρίσκει ποτέ χρόνο να είναι άνθρωπος, να ζει ανθρώπινα, να έχει ανθρώπινες δραστηριότητες;

Γελάω πολύ όση ώρα μου υποβάλεις την ερώτηση επειδή την έχω κάνει αυτή τη συζήτηση μαζί του. Οσο ωριμάζει, γιατί έχει ωριμάσει πολύ, δεν είναι αυτός που ήταν στη Βαρκελώνη, επιτρέπει στον εαυτό του να δείχνει πόσο ανθρώπινος είναι, ειδικά στην συναναστροφή με τους ποδοσφαιριστές του, από τους οποίους κρατά πλέον μικρότερη απόσταση, και απέναντι στους οποίους είναι πλέον πιο ευθής. Ο Πεπ είναι ένας πολύ πολύ πολύ καλός άνθρωπος. Πιο καλός από όσο “θα 'πρεπε” να είναι, ελπίζω να καταλαβαίνεις πώς το εννοώ αυτό... Ναι, έχει ανθρώπινες στιγμές, αλλά αυτές σπανίζουν όσο βρίσκεται στο “τρία παιχνίδια την εβδομάδα” mode λειτουργίας. Στις διακοπές των αγώνων βρίσκει χρόνο να ζει πιο πολλές ανθρώπινες στιγμές. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, ήρθε στη Βαρκελώνη και πέρασε χρόνο με τον πατέρα του και τον αδερφό του, για να είναι με την οικογένειά του και να ξεφύγει. Ο Πεπ θέλει πολύ να έχει δραστηριότητες έξω από το ποδόσφαιρο, και αυτό όχι μόνο προκειμένου να παίρνει ιδέες από άλλα αθλήματα και να τις δοκιμάζει στο ποδόσφαιρο. Εχει την ανάγκη να ασχοληθεί με το γκολ, με το μπάσκετ, με άλλα αθλήματα, με τη μουσική, με τα βιβλία, με όσα αρέσουν σε έναν συνηθισμένο άνθρωπο. Ναι, έχει κάποιες δυσκολίες να ακολουθήσει το πρόγραμμα του απλού ανθρώπου, γιατί δεν είναι εύκολο να πάει στο θέατρο, το σινεμά, κάπου για να ακούσει μουσική, λόγω των υποχρεώσεων που του βάζει η αφοσίωση στο ποδόσφαιρο, αλλά τα καταφέρνει.

Καταλαβαίνω ότι ένα από τα θέματα που πραγματεύεται το νέο βιβλίο σου είναι η αλλαγή του Πεπ μέσα από την γερμανική εμπειρία του. Αλλαξε τόσο πολύ;

Ναι, έχει αλλάξει πολύ. Οχι μόνο στο κοουτσάρισμα. Ενηλικιώθηκε προπονητικά, ενηλικιώθηκε σαν μάνατζερ, δοκιμάστηκε, ανέλαβε μεγάλες προκλήσεις, τις διαχειρίστηκε, διδάχθηκε από όλα αυτά και πέρασε μια φάση εξαιρετικής ωρίμανσης. Ο δρόμος του τον αλλάζει τον Πεπ. Αυτή η μελέτη άλλων λαών, η μελέτη της γλώσσας, της κουλτούρας, η προετοιμασία που κάνει για να αναλάβει μια νέα πρόκληση. Είναι τεράστια εμπειρία να προσπαθείς να καταλάβεις το πνεύμα του και τις επιλογές του. Ζω μια τεράστια εμπειρία μελετώντας και αναλύοντάς τον.