Οι κορυφαίοι Ιταλοί τερματοφύλακες (poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10 + ένας επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.

Είχαν προηγηθεί οι Γερμανοί...
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς τερματοφύλακες!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς αμυντικούς!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς πλάγιους μπακ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς μέσους!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς χαφ-εξτρέμ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς σέντερ φορ!

Επιλαχόντας: Λορέντσο Μπουφόν (1948-'65)
Ηταν ο καλύτερος Ιταλός πορτιέρε στα 50ς και στις αρχές των 60ς, τότε δηλαδή που κλήθηκε δύο φορές στην Μεικτή Κόσμου, πίσω μόνο από τον θρυλικό Λεβ Γιασίν. Τα καλύτερα του τα έζησε για μία 10ετία (1949-'59) με τη Μίλαν. Με τους Ροσονέρι πανηγύρισε πέντε πρωταθλήματα, για να βρεθεί αργότερα στην Ιντερ και να πάρει ακόμα ένα, στο ξεκίνημα της σπουδαίας ομάδας που έστηνε ο Ελένιο Ερέρα. Με την Εθνική (15 συμμ.) ήταν βασικός στο Μουντιάλ του 1962, όπου η χώρα δεν τα πήγε καθόλου καλά. Ο Λορέντσο ήταν ξάδερφος του παππού του Τζανλουίτζι Μπουφόν της Γιουβέντους και έτσι εξηγούνται πολλά για τα γονίδια του τελευταίου.

10. Τζοβάνι Γκάλι (1977-'96)
Αν και βρέθηκε στην Εθνική (19 συμμ.) για το EURO 1980 και στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1982 (3ος πίσω από Τζοφ και Μπορντόν), για να χριστεί διεθνής, έπρεπε να περιμένει ένα φιλικό με την Ελλάδα το 1983. Μπορεί τα περισσότερα χρόνια του να τα πέρασε στη Φιορεντίνα, μα στην τετραετία (1986-'90) που βρέθηκε στην φοβερή και τρομερή Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, κατέκτησε τα πάντα. Πρωτάθλημα και Σούπερ Καπ το 1988 και το 1989 ήρθε το Πρωταθλητριών, το Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Διηπειρωτικό, με τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους να τους παίρνει και την αμέσως επόμενη χρονιά. Καθώς τα Σούπερ Καπ ήταν τα αγαπημένα του, πήρε ακόμα ένα με τη Νάπολι, ενώ το 1995 με την Πάρμα έβαλε στο παλμαρέ του και το UEFA, αλλά ως αναπληρωματικός (σ.σ.: αντίπαλος στον τελικό ήταν η Γιουβέντους).

9. Στέφανο Τακόνι (1974-’95)
Ιστορικά υποτιμημένος, αυτός ο εξαιρετικός αθλητικά πορτιέρε κατάφερε να κατακτήσει με τη Γιουβέντους όλους τους διαθέσιμους τίτλους. Οσο μεγάλωνε, τόσο καλύτερος γινόταν. Τρομερά ρεφλέξ, ηγετική συμπεριφορά, αλλά και αδυναμία με τη μπάλα στα πόδια. Στα χρόνια του με τη Γιούβε (1983-’92) πανηγύρισε 2 πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, το Πρωταθλητριών του «Χέιχελ» (1984) και από μία φορά Κυπελλούχων (1985), UEFA (1990), Διειπηρωτικό, Σούπερ Καπ Ευρώπης. Με την Εθνική έπαιξε λίγο (7 φορές), καθώς έπεσε διαδοχικά πάνω σε Τζοφ, Τζένγκα, Παλιούκα, αλλά ως αναπληρωματικός ήταν 3ος στο Μουντιάλ του 1990,

8. Τζουλιάνο Σάρτι (1952-'73)
Ξεκίνησε στην φανταστική Φιορεντίνα των 50ς, με την οποία κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (1956), αλλά ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών του 1957 από την τεράστια Ρεάλ του Ντι Στέφανο. Το μεγάλο τρόπαιο όμως θα το σήκωνε τελικά δύο φορές (1965, 1966) και θα το έχανε άλλη μία (1967), με τη φανέλα της θρυλικής Ιντερ του Ελένιο Ερέρα, ο οποίος με το που ανέλαβε τους Νερατζούρι, ζήτησε την απόκτηση του Σάρτι. Πριν από αυτά όμως με την Ιντερ πανηγύρισε το Κυπελλούχων (1961), δύο ακόμα φορές την κορυφή της Σέριε Α' και δύο Διηπειρωτικά. Με την Εθνική όμως βρέθηκε ελάχιστες φορές βασικός (μόλις οκτώ), καθώς έπεσε σταδιακά πάνω στους Μπουφόν, Αλμπερτόζι και Τζοφ.

7. Αντζελο Περούτσι (1986-'07)
Αν και σχετικά κοντός για τερματοφύλακας (1,81) και με σουλούπι που τον έκανε να φαίνεται κάπως χοντρός, κατάφερε να ξεχωρίσει ως ένας από τους κορυφαίους κυρίως από τα μέσα των 90ς έως και τις αρχές των 00ς. Ξεκίνησε από Ρόμα και ολοκλήρωσε στην Λάτσιο, μα η οκταετία του (1991-'99) στη Γιουβέντους ήταν φανταστική. Με εκείνη την ομάδα που είχε στήσει ο Μαρσέλο Λίπι, έπαιξε τρεις σερί τελικούς Champions League (1996-'98), βγαίνοντας όμως νικητής όμως μόνο στον πρώτο. Το Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Διηπειρωτικό την ίδια χρονιά, ήταν το κερασάκι στην τούρτα του 1996. Νωρίτερα είχε νικήσει (1993) και είχε χάσει (1995) από έναν τελικό UEFA. Επαιξε δηλαδή σε πέντε ευρωπαϊκούς τελικούς σε έξι χρονιές! Επίσης με τη Γιούβε πήρε ένα Κύπελλο, δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας, τρόπαια που πανηγύρισε αργότερα και με τη Λάτσιο. Με την Εθνική (33 συμμ.) αν και θα ήταν βασικός στο EURO του 1996 και του 2000, αλλά και στο Μουντιάλ του 1994, τραυματίστηκε την τελευταία στιγμή και έμεινε εκτός. Ηταν όμως αναπληρωματικός του Μπουφόν και στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 2006.

6. Τζανλούκα Παλιούκα (1987-'07)
Μοίρασε στα τρία την καριέρα του μεταξύ Σαμπντόρια, Ιντερ, Μπολόνια και με 592 ματς είναι μετά τους Πάολο Μαλντίνι, Φραντσέσκο Τότι, Τζίτζι Μπουφόν, Χαβιέρ Ζανέτι ο πέμπτος σε παρουσίες στην ιστορία της Σέριε Α'. Χαρακτηριζόταν για τα αθλητικά προσόντα και το εξαιρετικό positioning του. Με την φοβερή Σαμπ στις αρχές των 90ς έκανε σπουδαία πράγματα. Πρωτάθλημα (1991), τρία Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ, το Κυπελλούχων (1990), ενώ ηττήθηκε στον τελικό του πρώτου Champions League το 1992. Με την Ιντερ πάλι σήκωσε το UEFA (1998), ενώ με την Εθνική (39 συμμ.) ήταν 3ος το 1990 και 2ος το 1994. Στο Μουντιάλ της Αμερικής μάλιστα δεν ξεκίνησε καθόλου καλά, καθώς κόντρα στη Νορβηγία έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που αποβλήθηκε σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κατάφερε όμως ως βασικός να φτάσει μέχρι τον τελικό.

5. Ενρίκο Αλμπερτόζι (1958-'84)
Ηταν ο πιο ακροβατικός τερματοφύλακας όλων των εποχών στην Ιταλία. Μερικές φορές το παράκανε και κατηγορήθηκε για ορισμένα αστεία γκολ που προήλθαν από λάθη του. Ακόμα και έτσι όμως υπήρξε άκρως εντυπωσιακός και μνημονεύεται για όσα πέτυχε με μικρότερες ομάδες του Καμπιονάτο. Με την Φιορεντίνα (1958-'68) σήκωσε το UEFA (1961) και δύο Κύπελλα, για να ακολουθήσει το θαύμα του Σκουντέτο με την Κάλιαρι (1970). Για φινάλε είχε και από ένα πρωτάθλημα και Κύπελλο με τη Μίλαν. Με την Εθνική (34 συμμ.) πήγε σε αρκετές διοργανώσεις, αλλά το 1968, όταν η Σκουάντρα Ατζούρα πήρε το EURO, ήταν αναπληρωματικός του Ντίνο Τζοφ, τον οποίο όμως επισκίασε δύο χρόνια αργότερα και οδήγησε την Ιταλία στον χαμένο τελικό του Μουντιάλ. Κρέμασε τα γάντια του έπειτα από 45 χρόνια κάτω από τα δοκάρια.

4. Τζανπιέρο Κόμπι (1921-'34)
Μαζί με τον Ισπανό, Ρικάρντο Θαμόρα και τον Τσεχοσλοβάκο, Φράντισεκ Πλάνιτσκα, ήταν οι τρεις πρώτοι σούπερ σταρ τερματοφύλακες στον κόσμο. Ολη του την καριέρα την πέρασε μόνο με τη φανέλα της Γιουβέντους, της θρυλικής ομάδας που ονομάστηκε “The Golden Quinquennium”, από τα πέντε πρώτα πρωταθλήματα της που πήρε στη Σέριε Α'. Αν και έκανε ντεμπούτο με την Εθνική (47 συμμ.) δεχόμενος επτά γκολ από την Ουγγαρία, τελικά σήκωσε την παγκόσμια Κούπα στο Μουντιάλ του 1934. Μάλιστα μαζί με τους Ικερ Κασίγιας και Ντίνο Τζοφ είναι οι τρεις πορρτιέρε που σήκωσαν το κορυφαίο τρόπαιο ως αρχηγοί. Για τις ικανότητες του τον αποκάλεσαν “Uomo di Gomma” (σ.σ.: άνθρωπος λάστιχο) και τη σεζόν 1925-'26 κράτησε ανέπαφη την εστία του για 934 λεπτά, ενώ μάλιστα εκείνη τη δεκαετία που το έκανε, ήταν η πιο παραγωγική στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.

3. Βάλτερ Τζέγκα (1978-'99)
Ο κορυφαίος πορτιέρε στην ιστορία της Ιντερ έχει ένα τρομερό παράδοξο: έκανε ντεμπούτο στην Εθνική στα 27 του. Ακόμα και έτσι όμως κατάφερε σε αυτές τις 58 συμμετοχές του να στήσει ορισμένα μυθικά ακατάρριπτα παγκόσμια ρεκόρ. Στο Μουντιάλ του 1990, όπου η Ιταλία τερμάτισε 3η, ο Τζένγκα δεν δέχτηκε γκολ για 518 λεπτά (σ.σ.: μαζί με τα προκριματικά το νούμερο εκτοξεύεται στα 990 λεπτά), επίτευγμα που δεν έχει ξεπεραστεί. Επίσης, στα 58 αυτά διεθνή ματς του δεν δέχτηκε γκολ στα 38 και έχει τον κορυφαίο Μ.Ο όλων των εποχών για τερματοφύλακες που έχουν 30+ αγώνες με την Εθνική τους. Με την Ιντερ πήρε το πρωτάθλημα των ρεκόρ του 1989, αλλά και δύο UEFA (1991, 1994). Ηταν τέτοια η κλάση του που ψηφίστηκε κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής γενικά το 1987 (αν και δεν κατέκτησε τίποτα) και το 1990 κορυφαίος τερματοφύλακας στην Ευρώπη, χρονιά στην οποία τερμάτισε και 10ος στην «Χρυσή Μπάλα».

2. Ντίνο Τζοφ (1961-'83)
Ισως να έπρεπε αυτός να βρίσκεται στην 1η θέση. Ο Τζοφ υπήρξε ένας μοναδικός θρύλος στην ιστορία των τερματοφυλάκων. Ηταν πραγματικά δύσκολη η επιλογή για το ποιος θα ήταν ο Νο1 των Νο1. Σε ηλικία 40 ετών και 4 μηνών έγινε ο γηραιότερος που κατέκτησε ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλιστα ως αρχηγός (ο ένας από τους τρεις πορτιέρε μαζί με τους Κόμπι και Κασίγιας που το σήκωσε ως αρχηγός). Επίσης σήκωσε και το EURO του 1968, ενώ στον χαμένο τελικό του Μουντιάλ του 1970 ήταν αναπληρωματικός του Ενρίκο Αλμπερτόζι. Γενικότερα με την Εθνική έπαιξε σε 112 αγώνες και κράτησε 55 clean sheets! Μάλιστα δεν δέχτηκε γκολ με τη Σκουάντρα Ατζούρα για 1.142 λεπτά (Σεπτέμβριος 1972-Ιούνιος 1974). Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν η ηγετική φυσιογνωμία και η απίστευτη ηρεμία του μπροστά σε κάθε κίνδυνο. Κορυφαίος Ευρωπαίος τερματοφύλακας για το 1981 και το 1982, κατέκτησε έξι φορές τη Σέριε Α' με τη Γιουβέντους, παίρνοντας επίσης δύο Κύπελλα και το UEFA του 1977. Ωστόσο, έφυγε ηττημένος από δύο τελικούς Πρωταθλητριών (1973, 1983). Η UEFA το 2000 τον τοποθέτησε στην 5η θέση όλων των εποχών για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ανεξαρτήτου θέσης.

1. Τζανλουίτζι Μπουφόν (1996-...)
Οπως είπαμε και στην παράγραφο για τον Ντίνο Τζοφ, ίσως ο Μπουφόν να έπρεπε να είναι 2ος. Είναι πολύ λεπτή-οριακή η διαφορά κλάσης τους. Ωστόσο, επειδή τον νυν πορτιέρε της Γιουβέντους τον αποθεώνουμε στην τωρινή εποχή, είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα συμφωνήσει με την δύσκολη αυτή επιλογή που κάναμε υπέρ του. Ο κορυφαίος τερματοφύλακας λοιπόν του Καμπιονάτο τα έχει όλα. Υψος, ρεφλέξ, positioning, εξόδους, διάβασμα του παιχνιδιού και πάνω απ' όλα την απίστευτη ηγετική φυσιογνωμία και την εκπληκτική σταθερότητα να βρίσκεται σε TOP κατάσταση από τα 17 του. Τότε δηλαδή που βρέθηκε από το πουθενά στην 11άδα εκείνης της μοναδικής Πάρμα των 90ς. Με εκείνη την ομαδάρα πήρε ένα Κύπελλο, ένα Σουπερ Καπ, αλλά και το UEFA (1999).

Το 2001 έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών για τερματοφύλακα, με τη Γιουβέντους να πληρώνει 51 εκατ. ευρώ. Θα ακολουθούσαν εννέα πρωταθλήματα (αν και τα δύο τα έχασε με το Calciopoli, πήρε και ένα με την Παρί), τέσσερα Κύπελλα και κυρίως η αγάπη για την ομάδα, με την επιλογή του να την ακολουθήσει και στη Σέριε Β'. Το 2003 όμως έχασε στα πέναλτι τον ιταλικό τελικό του Champions League, αλλά θα δικαιωνόταν αργότερα με την Εθνική (176 συμμ. με 71 clean sheets). Το 2006 σήκωσε την παγκόσμια κούπα, κρατώντας πέντε clean sheet στο Μουντιάλ (σ.σ.: Νο1 σε clean sheets στην ιστορία της Σέριε Α'), αλλά έχασε τον τελικό του EURO του 2012. Για τρεις χρονιές η UEFA τον ανακήρυξε κορυφαίο στην Ευρώπη και το 2006 ψηφίστηκε 2ος στην «Χρυσή Μπάλα». Πολλοί τον θεωρούν κορυφαίο στον 21ο αιώνα και κάποιοι ακόμα και κορυφαίο όλων των εποχών γενικά.

Follow me: @jorekaraman