Οι κορυφαίοι Ιταλοί πλάγιοι μπακ (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10 + ένας επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.

Ξεκινήσαμε με τους ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, ακολούθησαν οι ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ και σειρά παίρνουν οι πλάγιοι μπακ (αριστεροί – δεξιοί) της Ιταλίας…

Είχαν προηγηθεί οι Γερμανοί...

* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς τερματοφύλακες!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς αμυντικούς!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς πλάγιους μπακ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς μέσους!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς χαφ-εξτρέμ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς σέντερ φορ!

* Επιλαχόντες οι Αμεντέο Καρμπόνι, Ρέντσο Ντε Βέκι, Λουίτζι Ντε Αγκοστίνι, Βιρτζίνιο Ροζέτα, Φάμπιο Γκρόσο!

10. Εράλντο Μοντσέλιο (1923-'39)
Τα περισσότερα χρόνια του τα πέρασε στην σπουδαία Μπολόνια, που πρωταγωνίστησε στα τέλη των 20ς και το ξεκίνημα των 30ς. Μαζί της μάλιστα κατάφερε να κάνει την τρομερή έκπληξη και να σηκώσει το Σκουντέτο του 1929. Δεξιός μπακ που έπαιζε και ως δεξιός σέντερ μπακ στο WM, το περίφημο σύστημα της εποχής, μεγαλούργησε με την Εθνική (35 συμμ.). Βασικός το 1934 και αναπληρωματικός το 1938, στέφθηκε και τις δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Το 1939 ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε την καριέρα του σε ηλικία 33 ετών.

9. Ουμπέρτο Καλιγκάρις (1919-'37)
Αν και ήταν δεξιοπόδαρος, έκανε τεράστια καριέρα παίζοντας αριστερά. Το 1928 μετακόμισε στη Γιουβέντους και ήταν μέλος της θρυλικής ομάδας που πήρε τα πέντε σερί πρωταθλήματα (1931-'35). Με την Εθνική έκανε σπουδαία πράγματα. Σε μία εποχή, όπου δεν παίζοντας πολλοί διεθνείς αγώνες, κατάφερε να μετρήσει 59 συμμετοχές με το εθνόσημο. Ηταν ένα φοβερό ρεκόρ που ξεπεράστηκε το 1971 από τον θρυλικό Τσατσίντο Φακέτι. Στη Σκουάντρα Ατζούρα σχημάτιζε την τέλεια τριάδα μαζί με τον τερματοφύλακα, Τζανπιέρο Κόμπι και τον Εράλντο Μοντσέλιο και έτσι πανηγύρισε το Μουντιάλ του 1934. Ενας τραυματισμός λίγο πριν τη διοργάνωση του 1938, δεν του επέτρεψε να επαναλάβει τον θρίαμβο.

8. Σέρτζιο Τσερβάτο (1948-'65)
Ηταν ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών για τη Φιορεντίνα. Υπήρξε μέλος των καλύτερων Βιόλα στην ιστορία, εκείνης της ομαδάρας των 50ς. Ειδικά εκείνη του 1956, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα, έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο θεαματικές που εμφανίστηκε ποτέ στη Σέριε Α' (τερμάτισε επίσης 2η τρεις φορές). Ο Τσερβάτο ήταν σούπερ επιθετικός για την εποχή αριστερός μπακ, σκοράροντας 34 γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος. Εκτελούσε τα πέναλτι και τα φάουλ και ήταν πολύ γρήγορος. Με τη Φιορεντίνα μάλιστα ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών (1957), ενώ πέρασε για δύο χρόνια από τη Γιουβέντους, προσθέτοντας δύο ακόμα πρωταθλήματα στο παλμαρέ του. Με την Εθνική (28/ 4) πήρε μέρος στο Μουντιάλ του 1954.

7. Τζανλούκα Τζαμπρότα (1994-'14)
Οταν ξεκινούσε, ήταν ένας πολύ επιθετικός δεξιός χαφ. Ετσι τον ξεχώρισε ο Κάρλο Αντσελοτι που το 1999 τον πήρε στη Γιουβέντους. Κατά συνέπεια τον έβαλε να παίζει όλη την πλευρά σε εκείνο το κάτι σαν 3-5-2 που εφάρμοζε. Καθώς όμως ανέλαβε ο Μαρσέλο Λίπι, τον τοποθέτησε κανονικά πλάγια σε άμυνα τεσσάρων. Σταθερός, με μεγάλες αντοχές, τακτική προσήλωση, πολύ κοντρολαρισμένος και με την ικανότητα να παίζει και στα αριστερά, έκανε τεράστια καριέρα σε Γιούβε (κυρίως), Μπαρτσελόνα και Μίλαν. Με τη Γηραιά Κυρία πήρε δύο πρωταθλήματα, ισάριθμα Σούπερ Καπ, αλλά έχασε τον εμφύλιο τελικό του Champions League το 2003. Επίσης πήρε ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα ακόμα Ιταλίας με τους Ροσονέρι, με τους οποίους πανηγύρισε και το πιο πρόσφατο πρωτάθλημα τους (2011). Με την Εθνική (98/ 2) σήκωσε την παγκόσμια κούπα το 2006, όπου βρέθηκε και στην MVP 11άδα του τουρνουά.

6. Κριστιάν Πανούτσι (1990-'10)
Εφτασε πρώτα στην κορυφή της Ευρώπης με την Εθνική Ελπίδων (1994, 1996). Θα ακολουθούσαν και Μίλαν και Ρεάλ και Ιντερ και ακόμα περισσότερο Ρόμα (και από λίγο Τζένοα, Τσέλσι, Μονακό, Πάρμα). Γρήγορος, τεχνίτης, με αρκετές δυνάμεις και ιδιαίτερα επιθετικογενής (40 γκολ σε 520 ματς πρωταθλήματος), είχε εξαιρετική παρουσία κυρίως στο Β' μισό των 90ς. Στην Ελλάδα των γνωρίσαμε καλύτερα τη σεζόν 1994-'95, όταν με δύο δικά του γκολ η Μίλαν έκανε την ανατροπή (2-1) με την ΑΕΚ στο Champions League. Ηταν η χρονιά του χαμένου τελικού για τον Πανούτσι. Το είχε κατακτήσει όμως την προηγούμενη στο ΟΑΚΑ. Εκείνη η άμυνα των Ροσονέρι πάντως με Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Μαλντίνι και Πανούτσι (και Ντεσαγί) ήταν τρομερή. Με τη Μίλαν πήρε επίσης δύο πρωταθλήματα, ισάριθμα Σούπερ Καπ Ιταλίας και ακόμα ένα Ευρώπης. Και με τη Ρεάλ όμως συνέχισε να γεμίζει την τροπαιοθήκη του. Πρωτάθλημα, Σούπερ Καπ, Champions League (1998) και Διηπειρωτικό. Και με τις Τσέλσι (Σούπερ Καπ), Ρόμα (2 Κύπ., 1 Σ. Καπ) πήρε τίτλους, αλλά όχι με την Σκουάντρα Ατζούρα (57/ 4). Ο Μαρτσέλο Λίπι τον άφησε εκτός του Μουντιάλ το 2006, ενώ στο EURO 2000, όπου η Ιταλία πήγε στον τελικό, ήταν τραυματίας.

5. Κλαούντιο Τζεντίλε (1972-'88)
Δυναμικός, σκληρός έως... ανελέητος υπήρξε ένας από τους πιο aggressive αμυντικούς όλων των εποχών. Στην ιστορία μάλιστα έχει μείνει ως ένας από τους κορυφαίους man markers, καθώς δεν άφηνε τον αντίπαλο του να πάρει ανάσα. Βέβαια συνήθως το έκανε με πολλές κλωτσιές και ατελείωτα τάκλιν, όπως φαίνεται και σε αυτό το μυθικό βίντεο με τον Ντιέγκο Μαραντόνα από το Μουντιάλ του 1982. Το πιο απίθανο όμως είναι ότι ενώ έπαιζε έτσι, δεν αποβλήθηκε ποτέ του. Κανονικά ήταν σέντερ μπακ, αλλά επειδή ειδικά στην Εθνική (77/ 1) υπήρχαν άλλοι για την θέση (π.χ. Σιρέα-Κολοβάτι) μετακόμιζε στα δεξιά ή κυνηγούσε παντού τον παίκτη του. Τα περισσότερα χρόνια του τα πέρασε στη Γιουβέντους, με την οποία σήκωσε έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα UEFA (1977), ένα Κυπελλούχων (1984), ενώ ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1983 (σ.σ.: έφυγε το 1984 και δεν έπαιξε στο «Χέιζελ»). Παγκόσμιος πρωταθλητής το 1982, ψηφίστηκε ως κορυφαίος αμυντικός της διοργάνωσης, ενώ ήταν και στην all star 11άδα του EURO 1980.

4. Τζουζέπε Μπέργκομι (1979-'99)
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα 18 του στο νικητήριο για την Ιταλία Μουντιάλ του 1982, είχε αφήσει εκείνο το μυθικό μουστάκι και έκανε τους πάντες να τον φωνάζουν «ο θείος». Οχι ιδιαίτερα γρήγορος, υπήρξε εξαιρετικός τεχνικά και πολύ δυνατός στο μαρκάρισμα, δίχως όμως επιθετικές αρετές. Αλλωστε την μισή καριέρα του την πέρασε στα δεξιά και την υπόλοιπη ως σέντερ μπακ. Εχοντας μείνει όλη την αγωνιστική ζωή του στην Ιντερ, παραδόξως δεν πήρε παρά ένα πρωτάθλημα (σ.σ.: εκείνο των ρεκόρ του 1989), ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ. Ωστόσο, εκείνοι οι Νερατζούρι είχαν μία έφεση προς το Κύπελλο UEFA. Το κατέκτησαν τρεις φορές (1991, 1994, 1997) και το έχασαν ακόμα μία. Με την Εθνική (81/ 6) εκτός από το τρόπαιο του 1982, ήταν 3ος το 1990, ενώ το 1988 βρέθηκε στην all star 11άδα του EURO.

3. Αντόνιο Καμπρίνι (1973-'91)
Τον αποκαλούσαν Bell' Antonio (ο ωραίος Αντόνιο) για τις επιτυχίες που είχε στις γυναίκες. Και στο γήπεδο όμως δεν πήγαινε πίσω, έχοντας εξίσου καλά και τα δύο πόδια αν και έπαιζε αριστερά. Για την ακρίβεια πήγαινε μπροστά, καθώς υπήρξε ο πιο επιθετικογενής Ιταλός μπακ ever. Εξαιρετικά γρήγορος και με αστείρευτες δυνάμεις, έβαλε 38 γκολ στο πρωτάθλημα. Με τη Γιουβέντους κατέκτησε έξι φορές τη Σέριε A' (+2 Κύπελλα) και όλους τους διεθνείς τίτλους (Πρωταθλητριών το 1985 στο «Χέιζελ», Σούπερ Καπ το 1985, UEFA το 1977, Κυπελλούχων το 1984, Διηπειρωτικό το 1985) αν και ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1983. Κορυφαία στιγμή τους όμως ήταν η κατάκτηση του Μουντιάλ του 1982 (στον τελικό είχε χάσει πέναλτι). Κατέχει ακόμα το ρεκόρ σκοραρίσματος για αμυντικό (9 γκολ) με τη Σκουάντρα Ατζούρα (73 συμμ.), με την οποία έκανε ντεμπούτο σε αγώνα Μουντιάλ (1978, όταν και βραβεύτηκε ως κορυφαίος νέος παίκτης της διοργάνωσης).

2. Τζατσίντο Φακέτι (1960-'78)
Εμεινε στην Ίντερ σε όλη του τη ζωή (την υπηρέτησε από όλα τα πόστα) και αναδείχτηκε σε τρομερό ηγέτη. Με τους Νερατζούρι έπαιξε σε 476 ματς πρωταθλήματος (59 γκολ) και με την Ιταλία σε 94 (3 γκολ). Το απίστευτο με αυτόν τον Κύριο των γηπέδων (ήταν τρομερά καθαρός παίκτης και αποβλήθηκε μόνο μία φορά για ειρωνεία στον διαιτητή) ήταν πως μπορούσε να κουμαντάρει με φοβερή άνεση το ύψος του (1,91 μ.) και να αγωνίζεται με την ίδια άνεση όταν αμυνόταν και όταν έκανε τις επελάσεις του. Ήταν μετά τον Μάριο Ζαγκάλο ο πιο πρωτοποριακός foul-back της εποχής. Με την θρυλική Ίντερ του Ελένιο Ερέρα πήρε δύο Πρωταθλητριών (1964, 1965) και στη συνέχεια αντίστοιχα τα Διηπειρωτικά, ενώ έχασε σε δύο τελικούς (1967, 1972) του Πρωταθλητριών. Στην κορυφή της Σέριε Α' έφτασε τέσσερις φορές (+1 Κύπελλο), ενώ με τη Σκουάντρα Ατζούρα αγωνίστηκε στον χαμένο τελικό του Μουντιάλ του 1970. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε πρωταγωνιστήσει στην κατάκτηση του EURO, όπου αναδείχτηκε κορυφαίος αμυντικός. Την ίδια τιμή έλαβε στην Ευρώπη το 1965 και το 1968, ενώ το 1965 ψηφίστηκε 2ος στην «Χρυσή Μπάλα». Τον έχουν αποκαλέσει ως «Μπεκενμπάουερ της πλάγιων αμυντικών».

1. Πάολο Μαλντίνι (1985-'09)
Είναι τα πάντα-όλα μαζί! Η διάρκεια της καριέρας του, η πίστη των 25 χρόνων στη Μίλαν, οι 26 τίτλοι και ειδικά το ανυπέρβλητο ρεκόρ των πέντε Πρωταθλητριών-Champions League (1989, 1990, 1994, 2003, 2007)! Από το '85 μάλιστα αγωνιζόταν ασταμάτητα. Ο κάλος Θεούλης τον βοήθησε να μην έχει σοβαρό τραυματισμό και κάπως έτσι έφτασε τις 902 συμμετοχές συλλογικά και τα 33 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις! Με την Ιταλία, παρά τις 126 παρουσίες με το εθνόσημο (7 γκολ) δεν κατάφερε να σηκώσει κούπα, έχοντας δύο χαμένους τελικούς (Μουντιάλ 1994, EURO 2000). Το 1994 (Στόιτσκοφ, Μπάτζιο) και το 2003 (Νέντβεντ, Ανρί) ήταν 3ος στην ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας», την οποία δικαιωματικά θα έπρεπε να έχει πάρει και ειδικά το 1994. Η UEFA τον έχει τιμήσει ως τον κορυφαίο αμυντικό των τελευταίων 50 ετών και σε τέσσερις περιπτώσεις (1994, 1995, 2003, 2005) ως αμυντικό της χρονιάς στην Ευρώπη. Εχει το ρεκόρ σερί αγωνιστικών λεπτών σε Μουντιάλ (2.217 λεπτά) και μαζί με τον Πάκο Χέντο της Ρεάλ είναι οι μόνοι που έχουν δώσει το παρών σε οκτώ τελικούς Πρωταθλητριών-Champions League (σ.σ.: ηττήθηκε το 1993, το 1995 και το 2005). Επίσης με τη Μίλαν πήρε επτά Σκουντέτι (+1 Κύπελλο και 5 Σούπερ Καπ Ιταλίας, αλλά και 5 Σούπερ Καπ Ευρώπης και 3 Διηπειρωτικά).

Και οι ατομικές διακρίσεις του είναι αναρίθμητες (σ.σ.: Πόσες φορές μπήκε σε all star 11άδες συλλογικά ή με την Εθνική σε Μουντιάλ και EURO και πόσα ρεκόρ έχει σε επίπεδο συμμετοχών). Ωστόσο, το μαγικό με εκείνον ήταν ο τρόπος που έπαιζε. Είτε στα αριστερά είτε στο κέντρο της άμυνας, ήταν υπέροχος. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί και στην κορυφή των σέντερ μπακ, όπου καθάριζε με την ίδια άνεση και σιγουριά...

Follow me: @jorgekaraman