Οι κορυφαίοι Ιταλοί... Capocannonieri (poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10+1 επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.

Ξεκινήσαμε με τους ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΜΠΑΚ, τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΧΑΦ-ΕΞΤΡΕΜ, τους TREQUARTISTI και ολοκληρώνουμε με τους μυθικούς Capocannonieri της Ιταλίας…

Είχαν προηγηθεί οι Γερμανοί...

* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς τερματοφύλακες!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς αμυντικούς!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς πλάγιους μπακ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς κεντρικούς μέσους!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς χαφ-εξτρέμ!
* Δείτε ΕΔΩ τους κορυφαίους Γερμανούς σέντερ φορ!

* Επιλαχόντες οι Πιέτρο Αναστάζι, Τζόρτζιο Κινάλια, Ρομπέρτο Μπονισένια, Αντρέα Καρνεβάλε, Πέπε Σινιόρι, Λούκα Τόνι, Αντόνιο Ντι Νατάλε!

* Ζοσέ Αλταφίνι (Βραζιλιάνος) και Ομάρ Σίβορι (Αργεντινός) θα μπουν στις λίστες των δικών τους χωρών!

10. Τσίτσο Γκρατσιάνι (1970-'88)
Ο θρύλος της Τορίνο υπήρξε ένας πολύ δυνατός και σχετικά βαρύς κλασικός φορ μέσα στο κουτί. Είχε εξαιρετικές τοποθετήσεις και ήταν πολύ αποτελεσματικός με το κεφάλι. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ήταν ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα με την Τορίνο (1976), ενώ την επόμενη χρονιά αναδείχτηκε 1ος σκόρερ (21 γκολ). Στη συνέχεια έκανε σημαντικά πράγματα και με τη Ρόμα, με την οποία πήρε δύο Κύπελλα, αλλά ηττήθηκε στα πέναλτι στον χαμένο τελικό του Πρωταθλητριών της Ρώμης (1984). Με την Εθνική (64/ 23) έφτασε στο απόγειο, σηκώνοντας (ως αναπληρωματικός) το Μουντιάλ του 1982.

9. Αλεσάντρο Αλτομπέλι (1973-'90)
Τον αποκαλούσαν «βελόνα», καθώς μπορούσε να τρυπώσει παντού και να περάσει τη μπάλα μέσα από μία πιθαμή χώρου. Πολύ γρήγορος, οπορτουνιστής, τεχνίτης, με δυνατό σουτ, μπορούσε να κινηθεί και περιφερειακά και έβαλε 172 γκολ στη Σέριε Α'. Τα περισσότερα χρόνια του τα πέρασε στην Ιντερ, με την οποία πήρε ένα πρωτάθλημα (1980) και δύο Κύπελλα, αλλά έκανε εξαιρετική πορεία και στην Εθνική (61/ 25). Αξέχαστη στιγμή του το τρίτο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ του 1982, ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο τέσσερα χρόνια αργότερα σημείωσε τέσσερα τέρματα. Με 59 γκολ σε 93 συμμετοχές παραμένει 1ος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού Κυπέλλου.

8. Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι (1946-'61)
Ηταν ευέλικτος, διεισδυτικός και πολύ έξυπνος. Πέρασε όλη την καριέρα του στη Γιουβέντους και μέχρι να τον προσπεράσει ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ήταν εκείνος που είχε το ρεκόρ συλλόγου σε σκοράρισμα (182) και συμμετοχές (444) στη Σέριε Α', της οποίας ήταν 1ος σκόρερ στην πρώτη του γεμάτη σεζόν (27 γκολ το 1946-'47). Στην πορεία, όταν και αποκτήθηκαν οι Ομάρ Σίβορι, Τζον Τσαρλς, ο Μπονιπέρτι μετακινήθηκε σε θέση εξτρέμ και μαζί τους σχημάτισε το μυθικό για τη Γιούβε «Magical Trio». Ο απολογισμός του ήταν πέντε Καμπιονάτι και δύο Κύπελλα, ενώ με την Εθνική (38/ 7) δεν βρέθηκε σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.

7. Σίλβιο Πιόλα (1929-'54)
Μαζί με τον Βραζιλιάνο Λεονίντας και τον Αυστριακό Ματίας Ζίντελαρ, υπήρξαν οι κορυφαίοι προπολεμικοί καθαροί σέντερ φορ. Πέρασε από Γιουβέντους, Τορίνο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το έζησε με τη Λάτσιο. Παραδόξως, αυτός ο σούπερ Capocannoniere, ο 1ος σκόρερ όλων των εποχών στο ιταλικό ποδόσφαιρο (333 γκολ) δεν κατέκτησε ποτέ του συλλογικό τρόπαιο. Τουλάχιστον ρέφαρε με τον καλύτερο τρόπο, σηκώνοντας δύο φορές το Μουντιάλ (1934, 1938). Μάλιστα στον τελικό του 1938 έβαλε τα δύο από τα τέσσερα γκολ της Σκουάντρα Αζτούρα. Με το εθνόσημο έχει τον κορυφαίο μέσο όρο (34/ 30), ενώ έχει αναδειχτεί δύο φορές 1ος σκόρερ στο πρωτάθλημα (1937, 1943 21 γκολ και τις δύο φορές).

6. Πίπο Ιντσάγκι (1991-'12)
Δεν είναι λίγοι όσοι τον θεωρούν άτεχνο και έχουν κάποιο δίκιο όσον αφορά τη σύγκριση στο υψηλότερο επίπεδο. Ωστόσο, μεγάλη σημασία σε αυτή τη λίστα έχει η αίσθηση του γκολ και εκείνη του Σούπερ Πίπο ήταν από τις κορυφαίες που έχουν υπάρξει ever. Ο ορισμός του οπορτουνιστή επιθετικού, είχε απίστευτη αίσθηση του χώρου και του χρόνου και μύριζε ότι η μπάλα θα πάει στα δίχτυα, πριν καν δημιουργηθεί η φάση. Ηταν πάντα εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Εγινε διάσημος στη Γιουβέντους, σχηματίζοντας το εκπληκτικό δίδυμο με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα ένα Σούπερ Καπ, μα έχασε στον τελικό του Champions League (1998). Τα καλύτερα του όμως τα έζησε με τη Μίλαν. Δύο πρωταθλήματα και Σούπερ Καπ, ένα Κύπελλο, αλλά πάνω απ' όλα τα ευρωπαϊκά. Κορυφή το 2003 και το 2007 (2 γκολ και MVP του τελικού) και ο χαμένος τελικός του 2005. Τα ισάριθμα Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Διηπειρωτικό ολοκλήρωσαν το παλμαρέ του, που όμως απογειώνεται σε προσωπικό επίπεδο με τα 70 γκολ του (4ος σκόρερ όλων των εποχών σε διεθνείς διοργανώσεις). Επίσης μεγάλο επίτευγμα του ότι αναδείχτηκε 1ος σκόρερ στη Σέριε Α' με τη φανέλα της Αταλάντα (1996-'97 24 γκολ). Με την Εθνική (57/ 25) βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου το 2006, ενώ το 2000 ηττήθηκε στον τελικό του EURO.

5. Κριστιάν Βιέρι (1991-'09)
Τρομερός, απίθανος, φανταστικός, ένα θωρηκτό, ένα τανκ στην περιοχή και ένας fantasista που τραβούσε ξερά και καλλιτεχνικά σουτ έξω από αυτήν. Ο τρελο-Μπόμπο ήταν σκέτη λατρεία και ίσως να υπήρξε ο καλύτερος φορ στα τέλη των 90ς και στο ξεκίνημα των 00ς. Ασταμάτητος γυρολόγος πέρασε σχεδόν από παντού. Και Γιουβέντους (πρωτάθλημα, Διηπειρωτικό, Σούπερ Καπ Ιταλίας, έχασε στον τελικό του Champions League το 1997) και Λάτσιο (Κυπελλούχων 1999, Σούπερ Καπ Ιταλίας) και Ιντερ (Κύπελλο) και Μίλαν και Ατλέτικο και και και... Στην αρχή βέβαια είχε πάρει Κύπελλο και με την Τορίνο. 1ος σκόρερ της Σέριε Α' για το 2002-'03 (24 γκολ). Με την Εθνική (49/ 23) δεν έκανε κάτι σπουδαίο, ενώ απουσίασε εξαιτίας τραυματισμού από το EURO 2000, όπου η Ιταλία ηττήθηκε στον τελικό. Το 1999 βρέθηκε στην 5η θέση της «Χρυσής Μπάλας».

4. Τζανλούκα Βιάλι (1980-'99)
Για τον Βιάλι οι Ιταλοί πάντοτε έλεγαν ότι ήθελε να βάζει τα πιο δύσκολα γκολ και να κάνει ακροβατικά. Υπήρξε φανταστικός παίκτης εντός και εκτός περιοχής και είχε πολύ όμορφες κινήσεις και τελειώματα. Δεν περίμενε τη μπάλα για το γκολ, αλλά φρόντιζε να το δημιουργεί εκείνος. Το απίθανο με την περίπτωση του είναι ότι πήρε απίστευτους τίτλους και με τις τρεις ομάδες που υπηρέτησε. Ειδικά αυτά που έκανε με τη Σαμπντόρια (1ος σκόρερ με 19 γκολ το 1990-'91) είναι μυθικά. Το Σκουντέτο (1991), τρία Κύπελλα, το Κυπελλούχων (1990), αλλά και ο χαμένος τελικός του Πρωταθλητριών το 1992. Τελικά την καλή κούπα την πήρε με τη Γιουβέντους (1996), ενώ νωρίτερα είχαν προηγηθεί το UEFA (1993) και από ένα πρωτάθλημα, Κύπελλο, Σούπερ Καπ. Στη συνέχεια μετακόμισε στην Τσέλσι (και μάλιστα στην προ-Αμπράμοβιτς εποχή), την οποία επίσης οδήγησε σε κούπες. Κύπελλο, League Cup, Σούπερ Καπ, μα πάνω απ' όλα το Κυπελλούχων και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1998). Σήκωσε δηλαδή όλες τις ευρω-κούπες, βάζοντας 157 γκολ πρωταθλήματος. Από την Εθνική (59/ 16) αποχώρησε πολύ μικρός. Μόλις το 1992 και αφού μάλωσε με τον κόουτς Αρίγκο Σάκι. Πρόλαβε τουλάχιστον να βρεθεί στην 3η θέση στο Μουντιάλ του 1990.

3. Πάολο Ρόσι (1975-'87)
Ενας από τους καλύτερους μέσα στο κουτί στις αρχές των 80ς. Δεν μπορείς να πεις ότι είχε την σούπερ τεχνική, το δυνατό κορμί. Ηταν όμως ταχύς στο ξεπέταγμα, εκλεπτυσμένος και ήξερε πως να είναι πιστός στο ραντεβού με τη μπάλα (για να τη στείλει στα δίχτυα) και με την ιστορία. Αφού αναδείχτηκε 1ος σκόρερ στη Σέριε Α' με τη Βιτσέντσα (1977-'78, 24 γκολ), ακολούθησε η Περούτζια και το σκάνδαλο με τα στημένα, το οποίο έφερε τον αποκλεισμό του. Ακόμα και τιμωρημένος όμως πήρε την μεταγραφή για τη Γιουβέντους και από το πουθενά βρέθηκε στο Μουντιάλ του 1982. Εκεί δηλαδή όπου μεγαλούργησε. Κορυφαίος σκόρερ και MVP του τουρνουά (κορυφαία στιγμή το χατ τρικ στον ημιτελικό με τη Βραζιλία) οδήγησε την Ιταλία στην κατάκτηση του Μουντιάλ και κατ' επέκταση πήρε την «Χρυσή Μπάλα». Συνολικά συλλογικά δεν έβαλε όσα γκολ σημείωσαν οι ανταγωνιστές του σε αυτή τη λίστα (103 σε 251 ματς στο Καμπιονάτο), ενώ αποσύρθηκε μόλις στα 31 του. Πρόλαβε όμως και πήρε δύο Σκουντέτι, ένα Κύπελλο με τη Γιούβε, αλλά και τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους (Πρωταθλητριών 1985, Κυπελλούχων, Σούπερ Καπ 1984), χάνοντας τον τελικό του Πρωταθλητριών το 1983. Επίσης και στο Μουντιάλ του 1978 είχε βρεθεί στην all star 11άδα. Με την Εθνική έπαιξε λίγο, αλλά προσέφερε όσο ελάχιστοι (48/ 20).

2. Τζουζέπε Μεάτσα (1927-'47)
Επαιξε και σε Μίλαν, Γιουβέντους, αλλά έχει ψηφιστεί ως ο κορυφαίος όλων των εποχών για την Ιντερ. Κοντούλης, δαιμόνιος ντριμπλέρ, πέρασε την μισή του καριέρα ως σέντερ φορ και την υπόλοιπη ως εσωτερικός μέσος στο 2-3-5 της εποχής. Με 271 γκολ πρωταθλήματος άφησε εποχή αν και μεσολάβησε στα χρόνια του ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ηταν τόσο πληθωρικός που έχει τις περισσότερες ασίστ από κάθε άλλον σε αυτή τη λίστα. 1ος σκόρερ για τρεις σεζόν στη Σέριε Α' (1930 29 γκολ, 1936 25γκολ, 1938 20 γκολ), πήρε με την Ιντερ τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο. Ο μύθος του όμως γιγαντώθηκε με την Εθνική (53/ 33), την οποία οδήγησε στην κατάκτηση των δύο διαδοχικών Μουντιάλ (1934, 1938), ενώ στο πρώτο ήταν και ο MVP της διοργάνωσης.

1. Τζίτζι Ρίβα (1961-'76)
Απόλυτος σέντερ φορ περιοχής ξεχώριζε για τη δύναμη, τις κεφαλιές και τα ασύλληπτα σουτ που εξαπέλυε με το αριστερό. Εχει καταγραφεί ότι σε ένα γκολ του η μπάλα έσκισε τα δίχτυα και έσπασε το χέρι ενός οπαδού στην εξέδρα. Το μεγαλύτερο παράσημο του ήταν ότι παρά τις ασταμάτητες προτάσεις όλων των μεγάλων ομάδων της Ιταλίας, αλλά και της Μπαρτσελόνα, εκείνος επέλεξε να παραμείνει σε όλη την καριέρα του στην αγαπημένη του Κάλιαρι. Και όχι μονο έπαιξε στους Νησιώτες, αλλά πήρε αυτήν την ταπεινή ομάδα και αφού την πήγε 2η (1969), της έδωσε την επόμενη σεζόν το Σκουντέτο! Με 170 γκολ πρωταθλήματος, τερμάτισε τρεις φορές 1ος σκόρερ (1967 17 γκολ, 1969 21 γκολ, 1970 21 γκολ). Το άσχημο ήταν ότι είχε σοβαρούς τραυματισμούς. Ειδάλλως ο μύθος του θα ήταν ακόμα πιο μεγάλος. 1ος σκόρερ όλων των εποχών με το εθνόσημο (42/ 35), κατέκτησε το EURO του 1968 (στην all star 11άδα) και ηττήθηκε στον τελικό του Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα. Το 1969 ήταν 2ος και το 1970 3ος στην «Χρυσή Μπάλα».

Follow me: @jorgekaraman