Οι κορυφαίοι Ισπανοί τερματοφύλακες (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους. Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας!

Δείτε εδώ τις λίστες με το ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ και το ΙΤΑΛΙΚΟ ποδόσφαιρο!

* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας!

* Επιλαχόντες οι... Σαλβαδόρ Σαντουρνί, Αντρές Παλόπ, Πάκο Μολίνα, Μιγκέλ Ανχελ Γκονθάλεθ Σουάρεθ, Πάκο Λιάνιο (ρεκόρ 18 γκολ 1993-94), Χουάν Κάρλος Αμπλανέδο.

10. Πάκο Μπούγιο (1975-'97)
Αρχικά με Σεβίλλη και στη συνέχεια για μία 10ετία στη Ρεάλ έκανε σπουδαία καριέρα. Μάλιστα όταν αποσύρθηκε, ήταν 3ος σε παρουσίες στην Primera. Αυτήν την κατέκτησε έξι φορές, καθώς στο ξεκίνημα του με τους Μαδριλένους, ήταν ο βασικός πορτιέρο της θρυλικής «Quinta del buitre». Δύο Κύπελλα και τέσσερα ακόμα Σούπερ Καπ συμπληρώνουν το παλμαρέ του. Δύο φορές «Θαμόρα» (1988, 1992), έχει ακόμα το πέμπτο καλύτερο σερί απαραβίαστης εστίας στην χώρα (709 λεπτά τη σεζόν 1994-'95). Με την Εθνική όμως έπαιξε μόλις επτά φορές και ήταν αναπληρωματικός στην 2η θέση του EURO 1984. Η ατυχία του ήταν ότι έπεσε πάνω σε Λουίς Αρκονάδα και Αντονι Θουμπιθαρέτα.

9. Χουάν Αλόνσο (1946-'63)
Αν και δεν μνημονεύεται στους κορυφαίους της Ισπανίας, δεν γίνεται να μην έχει θέση στη λίστα ο τερματοφύλακας των πέντε σερί Πρωταθλητριών της Ρεάλ (1956-'60). Με τους Μαδριλένους πανηγύρισε επίσης τέσσερα πρωταθλήματα και ήταν «Θαμόρα» το 1955. Με την Εθνική έπαιξε μόλις δύο φορές, καθώς στην εποχή του βασικός ήταν ο Αντονι Ραμαγιέτς της Μπαρτσελόνα.

8. Βίκτορ Βαλδές (1995-‘17)
Μπορούσε να δεχτεί το αστείο γκολ και να σώσει το απίθανο. Από άποψη ταλέντου ίσως και να μην άξιζε να βρίσκεται στη λίστα. Ωστόσο, παρά τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει ο καθένας, δεν γίνεται να αγνοηθούν όσα αναφέρονται στο απίστευτο βιογραφικό του. Ο Καταλανός πορτιέρο έχει μυθικά επιτεύγματα με μία από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών, τη Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα. Τα έξι πρωταθλήματα και άλλα τόσα Σούπερ Καπ (+2 Κύπελλα), αλλά κυρίως αυτά που πέτυχε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα τρία Champions League (2006, 2009, 2011) τα δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και άλλα τόσα Μουντιάλ Συλλόγων δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Σε αυτά προσθέστε και ότι πήρε το «Θαμόρα» σε πέντε περιπτώσεις (2005, 2009, 2010, 2011, 2012), νούμερο που αποτελεί ρεκόρ. Στην Εθνική (20) μπορεί να ήταν αναπληρωματικός του Ικερ Κασίγιας, μα σήκωσε μαζί του το Μουντιάλ (2010) και το EURO (2012).

7. Σαντιάγο Κανιθάρες (1988-'08)
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες κάτω από τα γκολπόστ στα τέλη των 90ς και στο πρώτο μισό των 00ς. Με το ντεκαπάζ μαλλί και τις ακροβατικές φιγούρες, αλλά πάνω απ' όλα με την ηγετική προσωπικότητα του, έκανε θρυλικά πράγματα στην δεκαετία που υπηρέτησε τη Βαλένθια. Ξεκινώντας στη Ρεάλ, υπήρξε αναπληρωματικός, αλλά έβαλε στην τροπαιοθήκη του το Champions League (1998), τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και δύο Σούπερ Καπ. Ωστόσο, με τις Νυχτερίδες έκανε θαύματα. Μπορεί να ηττήθηκε στους δύο διαδοχικούς τελικούς του Champions League (2000, 2001), μα σημασία είχε ότι έφτασε μέχρι εκεί. Πήρε όμως το UEFA και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (2004), ενώ εκείνη την χρονιά έκανε το τρεμπλ με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο. Πρωτάθλημα είχε πάρει και δύο χρόνια νωρίτερα, ενώ πανηγύρισε ακόμα δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. «Θαμόρα» ήταν το 1993, αλλά τρεις φορές (2001, 2002, 2004) μοιράστηκε το βραβείο του κορυφαίου πορτιέρο. Με την Εθνική (46 συμμ.) δεν γνώρισε κάποια σπουδαία επιτυχία. Ο τεράστιος Πέτερ Σαμάιχελ είχε δηλώσει ότι ο Κανιθάρες ήταν ο αγαπημένος του τερματοφύλακας!

6. Λουίς Αρκονάδα (1974-'89)
Αν και ήταν ο πιο κοντούλης της λίστας (1,78), σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν παντού και πάντα, ότι προλάβαινε τη μπάλα όπου και αυτή πήγαινε. Ετσι τον αποκάλεσαν «Χταπόδι». Το σπουδαιότερο παράσημο της καριέρας του ήταν ότι παρά τις προτάσεις από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, επέλεξε να παραμείνει για πάντα πιστός στην αγαπημένη του Σοσιεδάδ. Και όχι μόνο την υπηρέτησε απλά, αλλά την οδήγησε σε δύο σερί πρωταθλήματα (1981, 1982), ένα Κύπελλο και ένα ακόμα Σούπερ Καπ. Με τους Βάσκους βρέθηκε τρεις φορές στη σειρά (1980, 1981, 1982) να είναι ο «Θαμόρα» της Λίγκας, αλλά άπαντες τα ξεχνούν όλα αυτά και θυμούνται την χειρότερη στιγμή, η οποία στιγμάτισε αρνητικά την καριέρα του. Συνέβη με την Εθνική (68 ματς, 23 clean sheets) στον τελικό του EURO 1984. Εκεί λοιπόν η Ισπανία ηττήθηκε από τη Γαλλία, καθώς εκείνος... έπνιξε την εκτέλεση φάουλ του Μισέλ Πλατινί.

5. Αντονι Ραμαγιέτς (1942-'62)
Οι ιστορικοί στην Ισπανία αυτόν κατονομάζουν ως κορυφαίο όλων των εποχών για τη Μπαρτσελόνα. Στο Μουντιάλ του 1950 ψηφίστηκε καλύτερος πορτιέρο και απέκτησε το προσωνύμιο «Γάτα του Μαρακανά». Είχε εκπληκτικές εκτινάξεις και υπήρξε βασικός στέλεχος της ομάδας που τη σεζόν 1951-'52 κατέκτησε τους πέντε τίτλους και θεωρείται θρυλική στην ιστορία των Μπλαουγκράνα. Πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα και δύο φορές το Εκθέσεων (1958, 1960), τον πρόγονο δηλαδή του UEFA. Με το εθνόσημο έχει 35 συμμετοχές, ενώ ήταν πέντε φορές «Θαμόρα» στην Primera (1952, 1956, 1957, 1959, 1960), νούμερο ρεκόρ στην Λα Λίγκα.

4. Χοσέ Ανχελ Ιριμπάρ (1962-'80)
Αν και δεν κατέκτησε ποτέ του το πρωτάθλημα, ήταν από τους καλύτερους στον κόσμο στα 60ς και στις αρχές των 70ς. Δεν σήκωσε την εν λόγω κούπα, καθώς έμεινε πιστός στην αγαπημένη του Αθλέτικ Μπιλμπάο και έπεσε πάνω σε πολύ καλές Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, αλλά και Ατλέτικο. Πήρε όμως δύο Κύπελλα, έχασε άλλα δύο στον τελικό, όπως και το UEFA το 1977. Το σπουδαιότερο επίτευγμα του ήταν η κατάκτηση του EURO 1964, όπου ήταν βασικός, ενώ συνολικά φόρεσε το εθνόσημο 49 φορές (17 clean sheets). Πήρε μία φορά το «Θαμόρα» (1970) και την επόμενη σεζόν δεν δέχτηκε γκολ σε 10 σερί αγώνες (1.018 λεπτά), το οποίο παραμένει ρεκόρ ακατάρριπτο στην Ισπανία.

3. Αντονι Θουμπιθαρέτα (1981-'98)
Το μεγαλύτερο προσόν του Θούμπι ήταν ο τρόπος που διάβαζε το παιχνίδι, κάτι που κάνει σήμερα με αντίστοιχα εμφατικό τρόπο ο Μάνουελ Νόιερ. Οταν το καλοκαίρι του 1986 μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή τερματοφύλακα όλων των εποχών. Νωρίτερα βέβαια με τη Μπιλμπάο είχε φροντίσει να κάνει την υπέρβαση, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα (1983, 1984), με το δεύτερο μάλιστα να είναι νταμπλ. Με τους Καταλανούς όμως έκανε απίθανα πράγματα και ειδικά με την θρυλική «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Τέσσερα σερί πρωταθλήματα (1991-'94), δύο Κύπελλα και αλλά τόσα Σούπερ Καπ, μα πάνω απ' όλα το πρώτο Champions League (1992) μπήκαν στο παλμαρέ του. Ηττήθηκε όμως στον τελικό του ΟΑΚΑ (1994) αν και νωρίτερα είχε πάρει και το Κυπελλούχων (1989). Πήρε μέρος σε τέσσερα Μουντιάλ (16 αγώνες) και είχε το ρεκόρ συμμετοχών (126 ματς με 53 clean sheets) έως ότου τον προσπεράσει ο Ικερ Κασίγιας. Κορυφαίος παίκτης στην Ισπανία γενικά το 1991 και «Θαμόρα» το 1987.

2. Ρικάρδο Θαμόρα (1916-'38)
Τον αποκαλούσαν «el Divino» (σ.σ.: ο Θεϊκός) και υπήρξε ο κορυφαίος προπολεμικός τερματοφύλακας παγκοσμίως. Μοίρασε την καριέρα του σε Εσπανιόλ (1 Κύπελλο), Μπαρτσελόνα (2 Κύπελλα), Ρεάλ (2 πρωτ., 2 Κύπελλα) και έγινε διάσημος για τις επικίνδυνες, ατρόμητες εξόδους και τα ρεφλέξ του. Σήμα κατατεθέν του ήταν η τραγιάσκα και η μπλούζα ζιβάγκο που φορούσε στα ματς. Πανύψηλος (194 εκατοστά) και σωματώδης έκανε τεράστια καριέρα αν και έπινε μισό μπουκάλι κονιάκ και κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα ημερησίως. Με την Εθνική είχε 20 clean sheets σε 46 αγώνες και στο Μουντιάλ του 1934 ψηφίστηκε κορυφαίος πορτιέρο. Προς τιμήν του το ετήσιο βραβείο για τον καλύτερο τερματοφύλακα στην Primera Division, ονομάζεται «trofeo Zamora». Ο ίδιος το κατάκτησε τρεις φορές (1929, 1932, 1933).

1. Ικερ Κασίγιας (1999-‘20)
Επειδή πραγματικά είναι απίστευτα πολλά τα νούμερα και τα κατορθώματα του, παραθέτουμε δύο σχετικά αφιερωματικά links για τα όσα έχει κάνει με τη ΡΕΑΛ και την ΕΘΝΙΚΗ. Το μόνο που έχουμε να σχολιάσουμε, είναι πως πρόκειται για τον μοναδικό τερματοφύλακα στον κόσμο που έχει σηκώσει ως αρχηγός διαδοχικά EURO, Μουντιάλ και πάλι EURO!

Follow me: @jorgekaraman