Οι 10 κορυφαίοι Ισπανοί πλάγιοι μπακ (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10+1 επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας!

Ξεκινήσαμε με τους Ισπανούς ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ και συνεχίζουμε με τους πλάγιους μπακ (αριστεροί / δεξιοί)!

Δείτε εδώ τις λίστες με το ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ και το ΙΤΑΛΙΚΟ ποδόσφαιρο!

ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΑΣ: Γιοάν Καπδεβίλα (1998-'17)
Εγκεφαλικός, τεχνίτης, πολύ επιθετικός αριστερός μπακ, με έφεση στο σκοράρισμα (44 γκολ με τις ομάδες του). Εζησε σημαντικότερα πράγματα με την Εθνική (60/ 4) παρά σε συλλογικό επίπεδο. Υπήρξε βασικός στέλεχος των Φούριας Ρόχας στην κατάκτηση του EURO 2008 και του Μουντιάλ δύο χρόνια αργότερα. Μοίρασε κυρίως την καριέρα του σε Λα Κορούνια και Βιγιαρεάλ, σε δύο εκπληκτικές περιόδους και για τις δύο ομάδες, που έπαιξαν φανταστικό ποδόσφαιρο. Με τη Ντέπορ μάλιστα πήρε το Κύπελλο (2002) μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», χαλώντας το πάρτι για τα 100 χρόνια της Ρεάλ. Επίσης πήρε δύο Σούπερ Καπ, ενώ το 2004 έφτασε στα ημιτελικά του Champions League. Το 2012 πήρε και το Λιγκ Καπ με τη Μπενφίκα, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με την Ισπανία.

* Σημαντικοί υπήρξαν επίσης και οι… Φελιθιάνο Ριβίγια,Μανουέλ Πάμπλο, Αγουστίν Αρανθάμπαλ, Σεβερίνο Ρέιχα!

10. Σέρχι Μπαρχουάν (1993-'05)
Κοντός, δαιμόνιος, επιθετικογενής αριστερός μπακ που έμοιαζε πολύ στο στιλ του Ζορντί Αλμπα, αλλά στο πιο δυνατό του. Είχε την ατυχία να πάει στη Μπαρτσελόνα μετά το τέλος της «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Και έτσι όμως έβαλε στην τροπαιοθήκη του τρία πρωταθλήματα και από δύο Κύπελλα και Σούπερ Καπ. Πρόσθεσε επίσης το UEFA και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 1997. Με την Ισπανία (56/ 1) έπαιξε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO.

9. Χούλιο Αλμπέρτο Μορένο (1977-'81)
Δυνατός, σταθερός, σκληρός και επιθετικός αριστερός μπακ, έκανε σπουδαία καριέρα σε Ατλέτικο και κυρίως Μπαρτσελόνα. Μαζί της πανηγύρισε δύο φορές στη Λίγκα, τρεις στο Κύπελλο, μία στο Σούπερ Καπ, αλλά και το Κυπελλούχων του 1989. Ωστόσο, βρέθηκε σε δύο τεράστιους χαμένους τελικούς. Ο ένας ήταν από την Στεάουα Βουκουρεστίου στο Πρωταθλητριών (1986) και ο άλλος με την Εθνική (34) στο EURO του 1984.

Στο 2:40 η γκολάρα του κόντρα στη Γιουβέντους

8. Μίτσελ Σαλγάδο (1995-'12)
Δυνατός, σκληρός, μαχητικός και αρκετά προσηλωμένος αμυντικά δεξιός μπακ, έκανε μεγάλη καριέρα με τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος. Με τους Μαδριλένους σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα και τρία Σούπερ Καπ, μα σημαντικότερα ήταν τα δύο Champions League (2000, 2002) που πήρε ως βασικός, αλλά και το Διηπειρωτικό και το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 2002. Με το εθνόσημο ξεκίνησε παίρνοντας το EURO U-21 το 1998, ενώ με τους Αντρες αγωνίστηκε 53 φορές.

7. Τζουάν Σεγάρα Ιρατσέτα (1949-'64)
Ηταν ένας απόλυτα ολοκληρωμένος παίκτης για την εποχή του. Υπηρέτησε τη Μπαρτσελόνα για 16 σεζόν και είναι 9ος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου (δεν έπαιξε σε άλλη ομάδα). Επιθετικός αριστερός αμυντικός, ντριμπλαδόρος, ήταν ο αρχηγός της θρυλικής ομάδας των πέντε τροπαίων σε μία σεζόν. Με τους Μπλαουγκράνα συνολικά πήρε τέσσερα πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα και δύο Εκθέσεων (1958, 1960), τον πρόγονο δηλαδή του UEFA (στην all star 11άδα). Φόρεσε το εθνόσημο 25 φορές.

6. Αλμπέρτ Φερέρ (1990-'03)
Παιδί των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα, μεγαλούργησε εκεί για οκτώ χρόνια, ζώντας μεταξύ άλλων ως βασικός το μεγαλείο της «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ. Εργατικός, γρήγορος και δυνατός παρά το ότι ήταν μόλις 1,70 εκ. Περισσότερο ξεχώρισε για τα αμυντικά καθήκοντα του στα δεξιά. Πήρε πέντε πρωταθλήματα (4 σερί 1991-'94), δύο Κύπελλα και τέσσερα Σούπερ Καπ, αλλά και τέσσερις ευρωπαϊκές κούπες. Το πρώτο Champions League (1992), το UEFA (1997) και τα αντίστοιχα Σούπερ Καπ. Δεν του έφταναν όμως μόνο αυτά. Μετακόμισε στην Τσέλσι και με την προ-Αμπράμοβιτς ομάδα των Μπλε πανηγύρισε το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1998), το Κύπελλο (2000) και το Σούπερ Καπ Αγγλίας (2000). Με την Εθνική Ελπίδων στέφθηκε Ολυμπιονίκης (2000) και με τους Αντρες έπαιξε 36 φορές.

5. Τσέντο (1982-'98)
Ταχύτητα και ασταμάτητο τρέξιμο στα δεξιά της άμυνας, ξεχώρισε για το physical και έξυπνο παιχνίδι του και έμεινε σε όλη του την καριέρα μόνο στη Ρεάλ. Ως μέλος της εκπληκτικής «Quinta del Buitre» πήρε επτά πρωταθλήματα, τα πέντε εξ αυτών στη σειρά (1986-'90), δύο Κύπελλα, πέντε Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ. Μεγαλύτερες στιγμές του όμως ήταν τα δύο διαδοχικά UEFA (1985, 1986) και φυσικά το Champions League του 1998, στο οποίο όμως δεν ήταν πλέον βασικός στην τελευταία σεζόν του. Με την Εθνική (26) πήγε σε δύο Μουντιάλ και ένα EURO.

4. Ντάνι Καρβαχάλ (2008-...)
Τι κι αν είναι μόλις 28 ετών. Ηδη έχει καταφέρει να μπει για πάντα στο Πάνθεο της θέσης για τους Ισπανούς. Πρωταγωνιστής και βασικότατος στις τέσσερις κατακτήσεις Champions League με τη Ρεάλ (2014, 2016, 2017, 2018), βιώνει ήδη την απόλυτη καριέρα, ενώ σε δύο περιπτώσεις μπήκε και στην all star 11άδα της διοργάνωσης. Ένα πρωτάθλημα (2017), ένα Κύπελλο, 2 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 3 ακόμα Ευρώπης και 4 Μουντιάλ Συλλόγων κοσμούν σε τόσο νεαρή ηλικία την εκπληκτική τροπαιοθήκη του. Ένα υπέροχο μηχανάκι, με άριστο διάβασμα του παιχνιδιού και επιθετικές αρετές, που έχει κατακτήσει και το EURO U-19 και U-21. Με την Εθνική ωστόσο, δεν έχει μεγάλη παρουσία (24).

3. Ζόρντι Αλμπα (2008-… )
Στα 31 του υπάρχει πλέον ξεκάθαρη εικόνα για τις ικανότητες και την καριέρα του. Αν και πολλές φορές αδικεί τον εαυτό του με άσκοπους χαρακτηρισμούς, είναι ένα σούπερ πολυεργαλείο τσέπης και αναπόσπαστο μέλος στην μετά Πεπ εποχή της Μπαρτσελόνα. Απίθανα, ασταμάτητα τρεξίματα, τρελά ανεβάσματα και άμεσες επιστροφές. Τρομερή συνεργασία με τους επιθετικούς και ειδικά με τον Μέσι, με τον οποίο παίζει διαρκώς το 1-2 και ένα σωρό τίτλοι. Το EURO 2012 με την Εθνική (70-8), όπου έχει μία οκταετία καπαρωμένη τη θέση. Με την Μπάρτσα έχει πανηγυρίσει 5 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας, το Champions League του 2015 (τρεμπλ) και το Μουντιάλ Συλλόγων την ίδια χρονιά. Και ακόμα έχει χρόνια μπροστά του να καταγράψει περισσότερα επιτεύγματα…

2. Ράφαελ Γκορδίγιο (1976-'96)
Οι παλιότεροι σίγουρα θα τον θυμούνται με τις κάλτσες πάντα κάτω να καλπάζει στα αριστερά. Επαιζε όλη την πλευρά και ήταν τόσο επιθετικογενής που συχνότερα βρισκόταν ως καθαρός εξτρέμ. Φανταστικός ντριμπλέρ, γρήγορος, με τρομερές σέντρες, ήξερε φοβερή μπάλα. Μοίρασε την καριέρα του σε Μπέτις και φυσικά Ρεάλ. Με την πρώτη μάλιστα πήρε και Κύπελλο (1977), για να συνεχίσει στη Μαδρίτη ως μέλος της εκπληκτικής «Quinta del Buitre», αρχικά με το UEFA (1986) και έπειτα με πέντε σερί πρωταθλήματα (1986-'90), ένα Κύπελλο και τρία Σούπερ Καπ. Μεγάλη καριέρα έκανε και με την Εθνική (75/ 3), με την οποία έπαιξε στον χαμένο τελικό του EURO (1984). Συνολικά βρέθηκε σε δύο Μουντιάλ και τρία EURO, ενώ το 1980, παίζοντας με τη Μπέτις, ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής.

1. Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο (1974-'89)
Οι τίτλοι του ζαλίζουν. Είναι από τους θρύλους της Βασίλισσας πιο πολύ για την προσπάθεια και την επιμονή του. Αναμφίβολα δεν είχε το επιθετικό ταλέντο του Ράφαελ Γκορδίγιο, αλλά ήταν πιο σταθερός και καλύτερος αμυντικός. Το φοβερό με την περίπτωση του είναι όλα αυτά που έζησε, παίζοντας μόνο για τη Ρεάλ για πάνω από 600 παιχνίδια. Σε αυτό το διάστημα στέφθηκε πρωταθλητής εννέα φορές! Επίσης πήρε έξι Κύπελλα, δύο Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ. Στην Ευρώπη μπορεί στην τροπαιοθήκη του να έχει μόνο τα δύο σερί UEFA (1985, 1986), αλλά στο Πρωταθλητριών έφτασε στον χαμένο τελικό του 1981 και συνολικά έξι φορές στα ημιτελικά! Φόρεσε 81 φορές τη φανέλα της Εθνικής, με την οποία πήγε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO, παίζοντας και στον χαμένο τελικό του 1984.

Follow me: @jorgekaraman