Οι 10 κορυφαίοι Ισπανοί κεντρικοί αμυντικοί (poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10+1 επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας!

Ξεκινήσαμε με τους Ισπανούς ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΜΠΑΚ και συνεχίζουμε με τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ!

Δείτε εδώ τις λίστες με το ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ και το ΙΤΑΛΙΚΟ ποδόσφαιρο!


ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΑΣ: Ισάθιο Καγιέχα (1958-'72)
Κοντούλης (1,72), μα πολύ γρήγορος και έξυπνος, πέρασε όλη την καριέρα του στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Με εκείνη τη σπουδαία ομάδα των Ροχιμπλάνκος έζησε μεγάλες στιγμές, με σημαντικότερη όλων την κατάκτηση του Κυπελλούχων (1962) και δύο πρωταθλημάτων (1966, 1970). Επίσης πήρε τέσσερα Κύπελλα με τα δύο σερί (1960, 1961) με νίκες στον τελικό κόντρα στη Ρεάλ των Ντι Στέφανο, Πούσκας και μάλιστα μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Η μεγαλύτερη του όμως επιτυχία ήρθε με την Εθνική (13), όπως ως βασικός έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης (1964).

* Σημαντικοί και οι… Ράφαελ Αλκόρτα, Αμπελάρδο Φερνάντεθ, Χοσέ Ραμόν Αλεσάνκο, Αντόνιο Μαθέδα, Μιγκέλ Τεντίγιο!

10. Μαρκίτος (1951-'71)
Δυνατός και σκληρός στόπερ ξεχώρισε, έχοντας στο πλευρό του τον τεράστιο Ουρουγουανό, Σανταμαρία. Το κανονικό του όνομα ήταν Μάρκος Αλόνσο Ιμάθ, αλλά κανείς δεν τον θυμάται έτσι. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το πέρασε στην Ρεάλ των πέντε Πρωταθλητριών (1956-'60), παίζοντας σε όλα. Επίσης πήρε έξι πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Διηπειρωτικό (1960). Μάλιστα είχε σκοράρει την ισοφάριση (3-3) στον πρώτο τελικό (1956) κόντρα στη Ρεμς (4-3). Στην Εθνική παραδόξως έκανε μόλις δύο συμμετοχές.

9. Κάρλος Μαρτσένα (1997-‘15)
Ορισμένοι τον θεωρούσαν άτεχνο, αλλά κάθε άλλο από αυτό υπήρξε και μπορούσε με άνεση να παίξει και αμυντικός μέσος. Εζησε εννέα εκπληκτικά χρόνια στη Βαλένθια και υπήρξε στυλοβάτης στα δύο πρωταθλήματα (2002, 2004), όπως και στο Κύπελλο UEFA και το Σούπερ Καπ Ευρώπης, σε εκείνο το εκπληκτικό 2004 για τον ίδιο και τις Νυχτερίδες (+Κύπελλο το 2008). Στο απόγειό του βρέθηκε με την Εθνική (69/ 2), καθώς το 2008 κατέκτησε το EURO και βρέθηκε στην all star 11άδα της διοργάνωσης. Δύο χρόνια αργότερα θα πανηγύριζε και το Μουντιάλ.

8. Μιγκέλ Ανχελ Ναδάλ (1987-'05)
Το 2007, το περιοδικό Times σε σχετικό αφιέρωμα τον τοποθέτησε στην 47η θέση σε λίστα με τους 50 σκληρότερους παίκτες όλων των εποχών. Λόγω της δύναμης και του παρουσιαστικού του (1,88 και σχεδόν 100 κιλά) τον αποκάλεσαν «La Bestia» (σ.σ.: το Τέρας). Ωστόσο, ο Ναδάλ ήξερε πολύ μπάλα και διάβαζε άριστα το παιχνίδι. Ηταν λοιπόν ο βασικός σέντερ μπακ (έπαιξε και αμυντικός μέσος) της εκπληκτικής Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ. Με εκείνη τη Μπαρτσελόνα πήρε το πρώτο Champions League (1992), το Κυπελλούχων (1997) και δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης. Σε εγχώριο επίπεδο κατέκτησε πέντε φορές την Primera, δύο το Κύπελλο και τέσσερις το Σούπερ Καπ, ενώ το Κύπελλο το πήρε και αργότερα με τη Μαγιόρκα (2003), με την οποία έπαιξε και στο Champions League. Με την Εθνική (62/ 3) πήγε σε τρία Μουντιάλ και ένα EURO.

7. Φεράν Ολιβέγια (1956-'69)
Σέντερ μπακ ηγέτης, ο οποίος καθοδηγούσε την άμυνα και με 513 αγώνες είναι ο 8ος σε συμμετοχές στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ηταν τέτοιο το μέγεθος του που ως αρχηγός της Εθνικής Ισπανίας (18 συμμ.) σήκωσε το EURO του 1964. Και με τους Μπλαουγκράνα όμως είχε σπουδαία επιτεύγματα εντός συνόρων (2 πρωτ., 5 Κύπ.) και εκτός αυτών με τα τρία Εκθέσεων (1958, 1960, 1966), τον πρόγονο δηλαδή του UEFA.

6. Μανουέλ Σαντσίς (1983- '01)
Πρόκειται για έναν από τους θρύλους της Ρεάλ, την οποία υπηρέτησε 18 έτη, τα 13 εξ αυτών ως αρχηγός! Μπορούσε με την ίδια άνεση να παίξει ως sweeper, να πάρει παίκτη ως στόπερ και να βρεθεί αμυντικός μέσος. Ταχύς, δυνατός, έπαιζε μυαλωμένα και με αυταπάρνηση και αποτέλεσε εκλεκτό μέλος μία κορυφαίας ομάδας των Μαδριλένων, της «Quinta del Buitre», ενώ ολοκλήρωσε, όταν ξεκινούσε εκείνη των Γκαλάκτικος. Κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα (τα πέντε σερί 1985-'90), δύο Κύπελλα και πέντε Σούπερ Καπ. Επίσης, εκείνος ήταν που ύψωσε το Champions League (1998, 2000) και το Διηπειρωτικό. Νωρίτερα είχε πάρει και το UEFA δύο φορές (1985, 1986). Το 1990 ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός. Με την Εθνική (48/ 1) δεν είχε κάποια σπουδαία διάκριση.

5. Μιγκέλι (1970-'88)
Για την τρομερή του δύναμη, ο Μιγκέλ Μπερνάντο Μπιανκέτι έμεινε στην ιστορία ως «Ταρζάν». Επίσης ήξερε αρκετά καλή μπάλα εκτός από το physical παιχνίδι του και έτσι έπαιξε με τη Μπαρτσελόνα 549 φορές στην Primera. Ηταν δηλαδή πρώτος όλων των εποχών, έως ότου τον προσπέρασε πρόσφατα ο Τσάβι. Με τους Καταλανούς πήρε δύο πρωταθλήματα (1974, 1985), τέσσερα Κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ και ένα Σούπερ Καπ. Ενώ πρόσθεσε στη συλλογή του και δύο UEFA (1979, 1982). Στον πρώτο τελικό μάλιστα ήταν εκείνος που κόντρα στη Φορτούνα Ντίσελντορφ έβαλε στην παράταση το νικητήριο γκολ (4-3). Σε προσωπικό επίπεδο έφτασε στο ζενίθ το 1978 και το 1985, καθώς ψηφίστηκε ως κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής γενικά. Με την Εθνική (32/ 1) δεν έζησε κάποια μεγάλη στιγμή.

4. Φερνάντο Ιέρο (1987-'05)
Πανέξυπνος, πολυτάλαντος, άκρως εγκεφαλικός και τεχνίτης έπαιξε αρκετά και ως αμυντικός μέσος. Το θέμα με την καριέρα του δεν ήταν μόνο οι 545 συμμετοχές μόνο στην Primera και οι τεράστιοι τίτλοι του, αλλά το ότι σκόραρε με τη δεινότητα σέντερ φορ. Συνολικά στην καριέρα του έβαλε 134 συλλογικά γκολ και άλλα 29 με την Εθνική. Ανίκητος στον αέρα, εκτελούσε με μαεστρία και φάουλ. Ειδικά τη σεζόν 1991-΄92 βρήκε δίχτυα 21 φορές σε όλες τις διοργανώσεις. Μιλάμε για μυθικό νούμερο για σέντερ μπακ. Σε 14 χρόνια στη Ρεάλ πήρε πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τέσσερα Σούπερ Καπ. Κορυφή όμως έπιασε στο Champions League, κατακτώντας το τρεις φορές (1998, 2000, 2002), ενώ πήρε και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Διηπειρωτικά. Μάλιστα το 1998 ψηφίστηκε ως κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και το 1997 κορυφαίος Ισπανός παίκτης γενικά. Με την Εθνική (89) πήγε σε τέσσερα Μουντιάλ, δύο EURO και το 2002 βρέθηκε στην MVP 11άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι ο τρίτος σκόρερ με το εθνόσημο πίσω μόνο από Νταβίδ Βίγια και Ραούλ.

3. Ζεράρ Πικέ (2006-…)
Μπαλαδόρος, ο πιο εγκεφαλικός Ισπανός αμυντικός μετά τον Φερνάντο Ιέρο, υπήρξε η τέλεια προσθήκη στο πλευρό του σκληρού Κάρλες Πουγιόλ, στη δημιουργία της εκπληκτικής ομάδας του Πεπ Γκουαρδιόλα. Νωρίτερα, είχε πάρει πρωτάθλημα και Champions League (2008) ως αναπληρωματικός με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σύγχρονος ηγέτης της Μπαρτσελόνα έχει κατακτήσει μαζί της τα πάντα. Ειδικά το 2009 πήρε όλους τους συλλογικούς τίτλους. 8 φορές της La Liga, 6 το Κύπελλο, 6 φορές το Σούπερ Καπ Ισπανίας και 2 το ευρωπαϊκό, αλλά και 3 ακόμα Champions League (2009, 2011, 2015), ξανακάνοντας τρεμπλ το 2015, ενώ μέτρησε 3 Μουντιάλ Συλλόγων. Με την Εθνική (102/ 5)ήταν αναντικατάστατος στην κατάκτηση του Μουντιάλ (2010) και του EURO (2012), όταν και βρέθηκε στην al star 11άδα της διοργάνωσης, κάτι που του έχει συμβεί και σε συλλογικό επίπεδο στο Champions League και τη La Liga.

2. Κάρλες Πουγιόλ (1999-‘14)
Τεράστια μορφή. Δυνατός, με τρομερή αυταπάρνηση, αντοχές, μυαλό, εκρηκτικός, αν και όχι τόσο τεχνίτης, σημάδεψε ως αρχηγός την κορυφαία περίοδο στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ο «Τοίχος« όπως τον αποκαλούν στη Βαρκελώνη, ήταν στόπερ και τίμησε και από άποψης ηθικής και Fair Play τα Μπλαουγκράνα, με τα οποία ξεκίνησε παραδόξως ως δεξιός μπακ. «Δεν έχω την ταχύτητα του Οφερμαρς, την τεχνική του Ρομάριο, τη δύναμη του Κλάιφερτ, αλλά δουλεύω πιο σκληρά απ' όλους», είχε πει κάποτε και αυτό αντιπροσωπεύει την μυθική καριέρα του. Με τους Καταλανούς πήρε έξι φορές την Primera, άλλες τόσες το Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Κατέκτησε τρεις φορές το Champions League (2006, 2009, 2011) και έπαιξε στην ομάδα του Γκουαρδιόλα, μία από τις πιο φοβερές που είδε ποτέ ο πλανήτης, αν όχι την κορυφαία όλων. Δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Μουντιάλ Συλλόγων ολοκλήρωσαν το συλλογικό βιογραφικό του. Εκανε όμως απίθανα πράγματα και με την Εθνική (100/ 3). Σήκωσε το EURO (2008) και το Μουντιάλ (2010) και έχασε εξαιτίας τραυματισμού τη διοργάνωση του 2012. Και στις δύο κατακτήσεις ήταν στην MVP 11άδα, ενώ έξι φορές βρέθηκε σε εκείνη της Ευρώπης, όπου το 2006 ψηφίστηκε κορυφαίος αμυντικός. Εάν δεν είχε τραυματισμούς, θα είχε κάνει κι άλλα σπουδαία...

1. Σέρχιο Ράμος (2004-...)
Ηταν μόλις 19 ετών, όταν η Ρεάλ πλήρωνε 27 εκατ. ευρώ στη Σεβίλλη για να τον κάνει δικό της και δικαιώθηκε στο έπακρο για εκείνη την επένδυση. Τρομερά αθλητικός, δυνατός στον αέρα, με καίρια τάκλιν, ταχύτητα και αρκετά καλή τεχνική, στα μυθικά ρεκόρ με τη Ρεάλ και την Εθνική. Κανονικά ξεκίνησε ως δεξιός μπακ, αλλά σταδιακά μετακόμισε στο κέντρο της άμυνας, ενώ έχει παίξει και αμυντικός μέσος. Tέσσερα πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας και ακόμα πιο μυθικό τα τέσσερα Champions League. Το 2014 ουσιαστικά το χάρισε εκείνος με την κεφαλιά στις καθυστερήσεις, ενώ ακολούθησαν τα τρία διαδοχικά (2016, 2017, 2018) και σε όλα είχε να σημειώσει άκρως σημαντικά γκολ σε καίρια λεπτά.

Με 96 συλλογικά γκολ και άλλα 21 με την Ισπανία, επιδεικνύει έφεση στο σκοράρισμα εφάμιλλη επιθετικού. Πρώτος σε συμμετοχές πλέον με τους Φούριας Ρόχας (170), έκανε το τέλειο ταξίδι στα καλύτερα της ιστορίας τους (EURO 2008, 2012, Μουντιάλ 2010), ενώ ήταν στην MVP 11άδα το 2010 και το 2012, κάτι που συνέβη και οκτώ φορές σε εκείνη της UEFA. Πέντε φορές κορυφαίος αμυντικός στη La Liga ο Σέρχιο Ράμος έχει αφήσει το αξεπέραστο σημάδι του στο ποδόσφαιρο και συνεχίζει, παρά το ότι πολλές φορές δεν είναι όσο καθαρός θα έπρεπε και αυτό τον έχει στιγματίσει αρνητικά, όπως και το ότι είναι πρώτο σε αποβολές και κίτρινες κάρτες στο Champions League και την Ισπανία. Αυτό όμως δεν μπορεί αν του στερήσει τη δόξα για όλα τα παραπάνω…

Follow me: @jorgekaraman