Οι 10 κορυφαίοι Ισπανοί πλάγιοι χαφ - εξτρέμ (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10+1 επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας.

Ξεκινήσαμε με τους Ισπανούς ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΜΠΑΚ, τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ και συνεχίζουμε με τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΧΑΦ - ΕΞΤΡΕΜ!

* Σε αυτή τη λίστα και σε αντίθεση με τους κεντρικούς μέσους, φαίνεται ξεκάθαρα η απουσία σύγχρονων Ισπανών εξτρέμ!

ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΑΣ: Χοακίν (2000-… )
Υπέροχος ντριμπλέρ που ακόμα και στα 39 του εξακολουθεί να κάνει τη διαφορά στην αγαπημένη του Μπέτις. Βάσει ταλέντου θα μπορούσε να βρίσκεται και πιο ψηλά στη λίστα και καθαρά επειδή ήταν παικταράς μπήκε σε αυτήν, καθώς δεν έχει τις διακρίσεις που θα άρμοζαν στις ικανότητές του, Μπέτις, Βαλένθια, Μάλαγα και Φιορεντίνα δεν βοήθησαν παρά μονάχα με δύο Κύπελλα (Μπέτις, Βαλένθια), ενώ στα καλύτερά του βρέθηκε με την Μπέτις και στο Champions League. Με την Εθνική (51/ 4) βρέθηκε σε δύο Μουντιάλ και ένα EURO, αλλά σταμάτησε οικειοθελώς και ενοχλημένος λίγο πριν την κατάκτηση του EURO 2008.

Σημαντικοί επίσης οι… Σιλβέστρε Ιγκόα (Βαλένθια), Κάρλες Ρέσακ (Μπαρτσελόνα), Χουάν Σαντιστέμπαν (Ρεάλ Μαδρίτης), Φραν Γκονθάλεθ (Λα Κορούνια), Χοσέμπα Ετσεμπερία (Αθλ. Μπιλμπάο), Χοσέ Ουφάρτε (Ατλέτικο Μ.), Χοσέ Λουίς Καμινέρο (Ατλέτικο Μ.), Πέδρο (Μπαρτσελόνα)!

* Εάν δεν είχε ταλαιπωρηθεί τόσο από τραυματισμούς και είχε λίγο μεγαλύτερη καριέρα, θα έμπαινε και ο εκπληκτικός στο peak του, Βιθέντε της Βαλένθια!

10. Γκαΐθκα Μεντιέτα (1993-'08)
Εάν είχε μεγαλύτερη διάρκεια στην καριέρα του, από άποψη ποιότητας θα έμπαινε πιο ψηλά στη λίστα μας. Ωστόσο, τα καλά του χρόνια ήταν λίγα, αλλά ήταν και εκπληκτικά. Αυτά που έκανε με την φανταστική Βαλένθια του Εκτορ Ραούλ Κούπερ, έχουν γράψει ιστορία, καθώς οδήγησε την ομάδα στους δύο σερί χαμένους τελικούς του Champions League (2000, 20001). Αν και βρέθηκε στους ηττημένους, εκείνος ήταν που ψηφίστηκε ως κορυφαίος μέσος στην Ευρώπη και τις δύο αυτές χρονιές. Ντριμπλαδόρος, με εξαιρετική σέντρα, εκτελέσεις φάουλ και άνεση και με τα δύο πόδια, ανέβαινε συνήθως από τα δεξιά. Απογοήτευσε όμως, όταν το 2001 μετακόμισε στη Λάτσιο για 48 εκατ. ευρώ. Με τη Βαλένθια πήρε μόνο το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ (1999), ενώ πήρε και το Λιγκ Καπ Αγγλίας με τη Μίντλεσμπρο (2004). Φόρεσε το Εθνόσημο 40 φορές (8 γκολ).

9. Τζουζέπ Σαμιτίερ (1919-'39)
Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος σούπερ σταρ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις από τη μέση και μπροστά και ήταν φανταστικός ντριμπλέρ. Οι ιστορικοί κυρίως των 20ς τον αποκαλούν «Μάγο» για τα ζογκλερικά που έκανε με τη μπάλα. Αυτά όμως δεν ήταν ανούσια, αλλά κατέληγαν στα δίχτυα. Ετσι έφτασε τα 333 γκολ και είναι ο 3ος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Επεσε όμως σε δύσκολη περίοδο και πήρε μόνο ένα πρωτάθλημα (1929) και πέντε Κύπελλα. Πέρασε ωστόσο, για δύο χρόνια και από τη Ρεάλ, κατακτώντας από ένα ακόμα τρόπαιο. Με την Εθνική (21/ 2) είχε βρεθεί στον χαμένο τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1920.

8. Γκιγιέρμο Γκοροστίθα (1927-'49)
Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στη χώρα στα 30ς και στις αρχές των 40ς. Αγωνιζόταν και στις δύο πλευρές, αλλά και ως σέντερ φορ. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι σύγχρονοι τον αποκαλούν ως τον Τζορτζ Μπεστ της Ισπανίας. Εκτός από τρομερός ντριμπλέρ, που έκανε εκπληκτικές επελάσεις, υπήρξε φοβερός ηγέτης, οδηγώντας δύο σπουδαίες ομάδες. Αφού πήρε πρώτα με την Αθλέτικ Μπιλμπάο τέσσερα πρωταθλήματα (1930, 1931, 1934, 1936) και άλλα τόσα Κύπελλα (τα δύο ήταν νταμπλ), μετακόμισε στη Βαλένθια, για να πάρει ακόμα δύο φορές τη Λα Λίγκα (1942, 1944) και ένα Κύπελλο. Επίσης βγήκε δύο φορές πρώτος σκόρερ (1930, 1932), σκοράροντας στην καριέρα του στη Λίγκα 185 φορές.

7. Χοσέ Μαρί Μπακέρο (1980-'97)
Καθώς ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ, στη συνέχεια οπισθοχωρώντας σε ρόλο επιθετικού μέσου, είχε εύκολο το γκολ. Μπορούσε να παίξει δεύτερος επιθετικός ή και εξτρέμ. Διέθετε σούπερ ντρίμπλα και ήταν γρήγορος σε σκέψη-εκτέλεση, ενώ διέθετε ξεκάθαρα ηγετικά χαρίσματα. Μπορεί λοιπόν οι περισσότεροι να γνωρίζουν όσα σπουδαία πέτυχε με την «Dream team» του Γιόχαν Κρόιφ, αλλά αγνοούν τα απίθανα που έκανε στο ξεκίνημα της καριέρας του. Οταν δηλαδή πήρε δύο σερί πρωταθλήματα (1981, 1982) με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, το Σούπερ Καπ (1982) και ένα Κύπελλο (1987). Μετά τους Βάσκους πήρε με μία από τις καλύτερες ομάδες ever για τη Μπαρτσελόνα τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα (1991-'94), άλλα τόσα Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Στην Ευρώπη όμως επίσης μεγαλούργησε. Το πρώτο Πρωταθλητριών (1992), ο χαμένος τελικός του 1994 και εκείνος του Κυπελλούχων (1991). Ωστόσο, νωρίτερα σήκωσε δύο UEFA (1989, 1997). Με την Εθνική (30/ 7) πήρε μέρος σε ένα EURO και δύο Μουντιάλ.

6. Λουίς Ενρίκε (1989-'04)
Οταν ξεκίνησε στη Σπόρτινγκ Χιχόν, ήταν αριστερός μπακ. Σταδιακά στην καριέρα του έπαιξε σε όλες τις θέσεις εκτός από τερματοφύλακας και σέντερ μπακ. Ηταν ένας απόλυτα ολοκληρωμένος παίκτης, ο οποίος βρέθηκε πολύ στα πλάγια, αλλά και ως δεύτερος επιθετικός. Επειδή λοιπόν κάπου έπρεπε να τον εντάξουμε, τον βάλαμε σε αυτή τη λίστα. Αν και άρχισε να παίζει στη Ρεάλ (πρωτάθλημα 1995), Κύπελλο, Σούπερ Καπ (1993), μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα και εκεί έγινε διάσημος. Δύο φορές στην κορυφή (1998, 1999), άλλα τόσα Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ και το UEFA του 1997, με το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Με την Εθνική (62/ 12) ξεκίνησε κατακτώντας το Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και συνέχισε με παρουσία σε τρία Μουντιάλ και ένα EURO.

5. Εστανισλάου Μπασόρα (1943-'56)
Ο δεύτερος ταχύτερος της λίστας πίσω μόνο από τον άπιαστο Χέντο. Κοντούλης, δαιμόνιος, έπαιζε και από τις δύο πλευρές, αλλά και ως δεύτερος επιθετικός. Ο καλύτερος εξτρέμ της εποχής του, ψηφίστηκε μαζί με τον Βραζιλιάνο Αλσίντες Τζίτζια ως οι κορυφαίοι πλάγιοι επιθετικοί του Μουντιάλ του 1950, όπου η Ισπανία τερμάτισε 4η. Πέρασε όλη την καριέρα του στη Μπαρτσελόνα (88 γκολ στο πρωτάθλημα), κατακτώντας την Primera τέσσερις φορές (1948, 1949, 1952, 1953) και άλλα τόσα Κύπελλα. Επίσης πήρε το Κύπελλο Εκθέσεων (σ.σ.: πρόδρομος του UEFA) και ήταν βασικός συντελεστής στην 2η καλύτερη -μετά την τωρινή- εποχή της Μπάρτσα, εκείνη με τα πέντε τρόπαια σε μία σεζόν. Στην Εθνική έπαιξε 22 φορές (13 γκολ).

4. Αμάνθιο Αμάρο (1958-'76)
Αποκτήθηκε από τη Ρεάλ το 1962, όταν τελείωνε η γενιά του Ντι Στέφανο και του Πούκσας, για να γίνει ο ηγέτης της ομάδας των «Ye-Ye», όπως ονομάστηκε εκείνη που σήκωσε το Πρωταθλητριών του 1966. Ο Αμάνθιο θεωρείται ο κορυφαίος Ισπανός ντριμπλέρ όλων των εποχών και κάλπαζε στα δεξιά, σημειώνοντας πολλά και σημαντικά γκολ (155 μόνο στο πρωτάθλημα). Οδήγησε τη Βασίλισσα σε εννέα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ενώ ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1964 και στου Κυπελλούχων το 1971. Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά πήρε με την Εθνική (42/ 11) το EURO και βγήκε 3ος στην «Χρυσή Μπάλα». Το 1969 και 1970 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και τρεις φορές καλύτερος Ισπανός παίκτης γενικά.

3. Νταβίδ Σίλβα (2004-…)
Αν και εν ενεργεία αξίζει αναμφίβολα μία θέση και μάλιστα σχετικά ψηλά στη λίστα. Κανονικά ο μικρόσωμος μάγος δεν έχει ξεκάθαρη θέση στο γήπεδο και μπορεί να κινηθεί παντού. Δεν είναι καθαρόαιμος εξτρέμ, αλλά έχει περισσότερο επιτελικές ιδιότητες, παίζοντας όμως στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του συνήθως από δεξιά, για να συγκλίνει και να μοιράζει ή να σκοράρει (112 γκολ). Πανέξυπνος, με άριστη αίσθηση του χώρου και εκπληκτικός πασέρ, ξέρει να ξεδιπλώνει, να ξεκλειδώνει όσο λίγοι σύγχρονοι το παιχνίδι. Με τη Βαλένθια πήρε μόνο ένα Κύπελλο, αλλά βρέθηκε στην καλύτερη Μάντσεστερ Σίτι όλων των εποχών και ίσως να είναι και ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της πλέον. Με αυτήν πανηγύρισε τέσσερις φορές την κορυφή της Premier League, και από δύο Κύπελλα,, πέντε Λιγκ Καπ και τρία Σούπερ Καπ Αγγλίας. Τα σπουδαιότερα όμως τα έχει ζήσει με τον εθνόσημο (125/ 35) ως μέλος της κορυφαίας Ισπανίας στην ιστορία. EURO (2008, 2012) και Μουντιάλ (2010) έχει στο παλμαρέ του, ενώ το 2012 ήταν η χρονιά του, καθώς συμπεριλήφθηκε στην all star 11άδα της Premier League και του EURO. Στην Εθνική είναι 4ος σκόρερ στην ιστορία της και 2ος σε ασίστ (25). Τι ωραίος παίκτης που είναι ο Σίλβα...

2. Μίτσελ (1982-'97)
Ο τέως προπονητής του Ολυμπιακού συμπεριλαμβάνεται στους θρυλικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Ρεάλ. Δυναμικός, ευφυής, καλός πασέρ και ντριμπλέρ, αλλά πάνω απ' όλα ακούραστος εργάτης στα δεξιά. Απ' όλους τους παίκτες της λίστας αυτός ήταν που γυρνούσε πίσω να μαρκάρει και στο τέλος της καριέρας του έπαιξε και αμυντικός μέσος. Πέρασε όλη την καριέρα του στη Μαδρίτη και έβαλε 124 γκολ στο πρωτάθλημα, αποτελώντας επίτιμο μέλος της σπουδαίας «Quinta den Buitre». Εκείνη η εκπληκτική φουρνιά κατέκτησε πέντε σερί φορές τη Λα Λίγκα (1986-'90), με τον Μίτσελ να σηκώνει ακόμα μία κούπα (1995), αλλά και δύο Κύπελλα, τέσσερα Σούπερ Καπ και δύο UEFA στη σειρά (1985, 1986). Στην Εθνική έπαιξε 61 ματς (21 γκολ) και σε προσωπικό επίπεδο είχε σημαντικές διακρίσεις. Κορυφαίος Ισπανός γενικά (1986), κορυφαίος σκόρερ του Πρωταθλητριών (1988), 2ος σκόρερ στο Μουντιάλ του 1990 (4 γκολ) και 4ος στην «Χρυσή Μπάλα» (1987), ψηφίστηκε δύο φορές (1987, 1988) κορυφαίος εξτρέμ στην Ευρώπη.

1. Πάκο Χέντο (1952-'71)
Πριν γίνει ποδοσφαιριστής, ήταν σπρίντερ. Ισως ο ταχύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής του, έτρεχε τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 11 δευτερόλεπτα. Ηταν ένας τρομερός αθλητής και μαχητής, που όμως ήξερε και πολύ μπάλα. Απιαστος από τα αριστερά, κάλπαζε και μοίραζε γκολ στους Ντι Στέφανο-Πούσκας και όχι μόνο. Η «Καταιγίδα της Καντάμπρια» κατάφερε να κάνει τρομερά πράγματα και όταν αποχώρησαν εκείνοι δύο θρύλοι. Μαζί τους είχε ήδη κατακτήσει τα πέντε διαδοχικά Πρωταθλητριών (1956'-60) και αφού έχασε δύο τελικούς (1962, 1964), ξανασήκωσε την κούπα το 1966 με τη Ρεάλ των «Ye-Ye» (σ.σ.: του αποκάλεσαν έτσι επειδή είχαν μακριά μαλλιά από το τραγούδι των Beatles που έχει τον στίχο... she loves you ye ye ye). Μόνο αυτός και ο Πάολο Μαλντίνι έχουν οκτώ τελικούς, αλλά μονάχα ο Πάκο έχει έξι τρόπαια! Συνολικά φόρεσε τη λευκή φανέλα 605 φορές και έβαλε 183 γκολ. Επίσης έχει το ρεκόρ σε τίτλους της Primera (12), δύο ακόμα Κύπελλα και ένα Διηπειρωτικό. Κορυφαίος Ευρωπαίος εξτρέμ για τέσσερις φορές, έκλεισε την καριέρα του με τον χαμένο τελικό του Κυπελλούχων το 1971. Ενδιάμεσα, με την Εθνική (43/ 5) σήκωσε το EURO (1964). Πρόκειται για τον δεύτερο -μετά τον Ντι Στέφανο- μεγαλύτερο θρύλο της Ρεάλ.

Follow me: @jorgekaraman