Οι 10 κορυφαίοι Ισπανοί σέντερ φορ (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους (10+1 επιλαχόντας). Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.* Το βραβείο «Θαμόρα» είναι αυτό που δίνεται στον καλύτερο της σεζόν στην Primera και το αναφέρουμε σε κάθε έναν της λίστας.

Ξεκινήσαμε με τους Ισπανούς ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΜΠΑΚ, τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ τους ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ, τους ΠΛΑΓΙΟΥΣ ΧΑΦ - ΕΞΤΡΕΜ και συνεχίζουμε με τους ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ!

Επιλαχόντες οι... Μούντο, Ισίδρο Λάνγκαρα, Παΐνιο, Χούλιο Σαλίνας, Ισμαελ Ουρθάιθ, Πίρου Γκαΐνθα, Παουλίνο Αλκάνταρα!

10. Χουανίτο (1972-’91)
Είναι από τους θρύλους της Ρεάλ και το «πνεύμα του Χοαυνίτο» επικαλούνται στη Μαδρίτη κάθε φορά που καλούνται να κάνουν μία μεγάλη ανατροπή. Εκείνος είχε καθοδηγήσει τη Βασίλισσα σε τρεις εκπληκτικές επιστροφές στην ευρωπαϊκή ιστορία της. Φορ, δεύτερος επιθετικός, εξτρέμ, σπουδαίος τεχνίτης, γρήγορος, σύγχρονος επιθετικός για την εποχή του με 125 γκολ πρωταθλήματος και παρουσία σε δύο Μουντιάλ, ένα EURO (34/ 8 με την Εθνική). Με τους Μερένγκες κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα League Cup και δύο φορές το UEFA (1984, 1986), ενώ έχασε έναν τελικό Πρωταθλητριών (1981) και έναν Κυπελλούχων (1983). Κορυφαίος Ισπανός το 1977, 1ος σκόρερ της La Liga το 1984.

9. Φερνάντο Μοριέντες (1993-'10)
Ενας από τους καλύτερους επιθετικούς της γενιάς του, ήταν πραγματικός εργάτης, ο οποίος έπαιζε και για τον παρτενέρ του (σ.σ.: τα έχει εξηγήσει ο Ραούλ). Δυνατός στον αέρα με εξαιρετικά τελειώματα στην πρώτη επαφή, πήρε τίτλους σε τρεις χώρες με τέσσερις ομάδες (143 γκολ πρωταθλήματος). Ειδικά με τη Ρεάλ ήταν παρών στα τρία Champions League (1998, 2000, 2002) και πήρε δύο πρωταθλήματα (2001, 2002), ένα Κύπελλο και δύο Διηπειρωτικά. Το κορυφαίο όμως που έκανε ήταν ότι το 2004 οδήγησε τη Μονακό στον χαμένο τελικό του Champions League, χρονιά στην οποία ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Στη συνέχεια πήρε Κύπελλο και Σούπερ Καπ Ευρώπης με τη Λίβερπουλ (2005), Κύπελλο με τη Βαλένθια (2008) και έκλεισε την καριέρα του με το Σαμπιονά με τη Μαρσέιγ (2010). Με την Εθνική είχε εξαιρετικό μέσο όρο (47/ 27) και έβαλε πέντε γκολ σε Μουντιάλ.

8. Κίνι (Ενρίκε Κάστρο) (1967-'87)
Βαρύς σέντερ φορ, αλλά σούπερ κεφαλοσφαιριστής και αποτελεσματικός μέσα στο κουτί (302 γκολ πρωταθλήματος), έγραψε ιστορία στα καλύτερα χρόνια της Σπόρτινγκ Χιχόν, αλλά και με τη Μπαρτσελόνα. Το φοβερό με την περίπτωση του ήταν ότι είναι ο Ισπανός που έχει βγει περισσότερες φορές πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Primera (1974 20 γκολ, 1976 18 γκολ, 1980 24 γκολ, 1981 20 γκολ, 1982 26 γκολ), τις τρεις πρώτες ως παίκτης της Χιχόν! Με τη Μπάρτσα πήρε το UEFA (1982) και το 1983 το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ (1983), ενώ το 1979 ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός. Με την Εθνική (35/ 8) δεν έζησε κάτι σημαντικό.

7. Θέσαρ (Ροδρίγκεθ Αλβαρεθ) (1939-’60)
Είχε δολοφονικό ένστικτο και σημάδεψε μία εποχή, σε μία από τις καλύτερες ομάδες που είχε ποτέ η Μπαρτσελόνα, εκείνη των πέντε τροπαίων των '50ς. Μαζί της πήρε πέντε πρωταθλήματα (1945, 1945, 1949, 1952, 1953), δύο Κύπελλα, ενώ το 1949 ήταν 1ος σκόρερ της La Liga με 28 γκολ. Το πιο τρανό του επίτευγμα όμως είναι ότι μέχρι να τον ξεπεράσει ο Λιονέλ Μέσι, ήταν ο αρχισκόρερ της ιστορίας των Μπαουγκράνα με 235 γκολ πρωταθλήματος. Με την Εθνική (12/ 6) ήταν 4ος στο Μουντιάλ του 1950, αλλά δεν έπαιξε πολύ, καθώς έπεσε πάνω στην κυριαρχία του Τέλμο Θέρα.

6. Σαντιγιάνα (Κάρλος Αλόνσο) (1970-'88)
Γρήγορος, ικανός ντριμπλέρ, με ικανότητα να κινείται εκτός περιοχής και στα πλάγια, θεωρείται από τους leyendas της Ρεάλ, ενώ έχει βάλει άπειρα γκολ με το κεφάλι αν και ήταν σχετικά κοντός. Εκεί βρέθηκε, έχοντας παίξει μόλις έναν χρόνο με τη Ράθινγκ Σανταντέρ, βγαίνοντας όμως πρώτος σκόρερ της La Liga (1971, 16 γκολ). Ακολούθησαν 17 ακόμα σεζόν που σφράγισαν δύο διαφορετικές φουρνιές στην ιστορία των Μερένγκες. Με εννέα πρωταθλήματα (1972, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1986, 1987, 1988) τέσσερα Κύπελλα και δύο σερί UEFA (1985, 1986) είχε έναν χαμένο τελικό στο Πρωταθλητριών (1981). Ο Σαντιγιάνα είναι 5ος σε συμμετοχές (645) και γκολ (289) στα κιτάπια των Μαδριλένων, ενώ με την Εθνική (56/ 15) έπαιξε σε δύο Μουντιάλ και άλλα τόσα EURO, με εκείνο του 1984 να το χάνει στον τελικό.

5. Εμίλιο Μπουτραγκένιο (1984-'98)
Εκπληκτικά τελειώματα, άμεσες εκτελέσεις για τον αγαπημένο Γύπα των οπαδών της Ρεάλ, όπου πέρασε όλη την καριέρα του. Πάνω του βασίστηκε η θρυλική φουρνιά της «Quinta del Buitre» και εκείνος την οδήγησε σε έξι πρωταθλήματα, τα πέντε εξ αυτών διαδοχικά (1986-'90). Επίσης πήρε ένα Κύπελλο, τέσσερα Σούπερ Καπ και δύο σερί UEFA (1984, 1985). 8ος σκόρερ (171 γκολ) στην ιστορία του συλλόγου, βγήκε 1ος σκόρερ Ισπανίας το 1991, ενώ το 86 και το 1987 ήταν 3ος στην «Χρυσή Μπάλα». Και με την Εθνική (69/ 26) όμως διακρίθηκε. Ηττήθηκε στον τελικό του EURO το 1984, αλλά ήταν 2ος σκόρερ στο Μουντιάλ του 1986, όπου βρέθηκε και στην all star 11άδα.

4. Φερνάντο Τόρες (2001-‘19)
Δυστυχώς η καριέρα του χωρίζεται σε δύο περιόδους: σε εκείνη που ήταν κορυφαίος και σε εκείνη μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στο γόνατο, που επηρέασε για πάντα τα τελειώματά του. Εάν ο «Νίνιο» συνέχιζε να κάνει τα εκπληκτικά πράγματα που έκανε μέχρι και να πάει στην Τσέλσι (2011), αναμφίβολα θα βρισκόταν ακόμα πιο ψηλά στη λίστα (200 γκολ πρωταθλήματος, αλλά μόλις 50 από το 2011). Θρύλος στην Ατλέτικο, μετακόμισε στη Λίβερπουλ, όπου λατρεύτηκε όσο λίγοι και έκανε απίστευτες εμφανίσεις, δίχως όμως να πάρει τίτλο. Οταν λοιπόν πήγε στην Τσέλσι, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή Ισπανού όλων των εποχών. Στην κατάκτηση του Champions League (2012) ήταν αναπληρωματικός, ενώ βασικός ήταν σε εκείνη του Europa League την επόμενη χρονιά (σ.σ.: πήρε και ένα Κύπελλο Αγγλίας). Επέστρεψε στην αγαπημένη του Ατλέτικο, πανηγύρισε το Europa League (2017) και ηττήθηκε στον τελικό του Champions League (2015). Ωστόσο, με την Εθνική, όπου είναι έκτος σε συμμετοχές (110) και τρίτος σκόρερ (38 γκολ) έχει πανηγυρίσει μυθικά πράγματα, ξεκινώντας με EURO U-16 και U-19. Σειρά πήραν με τους μεγάλους τα δύο EURO (2008, 2012) και το Μουντιάλ (2010), ενώ το 2008 είχε βάλει και το γκολ που έκρινε τον τελικό (1ος σκόρερ το 2012). Τότε, το 2008, βρέθηκε στην all star 11άδα και ήταν 3ος στην «Χρυσή Μπάλα».

3. Τέλμο Θάρα (1939-'57)
Ο θρυλικός αυτός επιθετικός του ισπανικού ποδοσφαίρου και της Αθλέτικ Μπιλμπάο ήταν ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της La Liga, ώσπου τον προσπέρασε ο Λιονέλ Μέσι. Σε αυτό το αφιέρωμα που είχαμε κάνει στο gazzetta.gr μπορείτε να δείτε αναλυτικά όλα τα επιτεύγματα και τα απίστευτα νούμερα του.

2. Νταβίδ Βίγια (2001-...)
Ταχύτατος στο ξεπέταγμα, ντριμπλέρ σε μικρό χώρο, οπορτουνιστής, αλλά και δημιουργός εντός και εκτός περιοχής, ο «Γκουάχε» είχε την τέλεια περιστροφή μέσης και μπορούσε να σκοράρει από το τίποτα, ενώ ήταν και εκπληκτικός πασέρ. Στην καριέρα του έχει βάλει 381 γκολ και γενικότερα είχε τον τρόπο να κάνει το δύσκολο να φαίνεται εύκολο αν και ποτέ του δεν βγήκε 1ος σκόρερ στην Primera. Πήρε Κύπελλο και Σούπερ Καπ με τη Σαραγόσα, Κύπελλο με τη Βαλένθια και έγινε η 2η ακριβότερη μεταγραφή Ισπανού επιθετικού, καθώς μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα, για να σηκώσει τα πάντα. Champions League, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Μουντιάλ Συλλόγων (2011), δύο πρωταθλήματα (2009, 2011), άλλα τόσα Σούπερ Καπ και ένα Κύπελλο. Το απίστευτο όμως είναι ότι πήρε τη La Liga με την Ατλέτικο (2014), αλλά και ηττήθηκε στον τελικό του Champions League. Κορυφαίος Ισπανός γενικά το 2006 και τέσσερις φορές καλύτερος φορ της χώρας, έκανε τα πιο μυθικά του με την Εθνική. Με 59 γκολ σε 98 συμμετοχές είναι ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της. Στην κατάκτηση του EURO του 2008 ήταν 1ος σκόρερ του τουρνουά και σε αυτή του Μουντιάλ του 2010 2ος και 3ος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στα 38 του συνεχίζει ακόμα…

1. Ραούλ (1994-‘15)
Από τα 17 του, όταν βρέθηκε από το πουθενά βασικός στη Βασίλισσα, κατάφερε να γίνει ο πιο λατρεμένος όλων των εποχών για τους Μαδριλένους, ξεπερνώντας σε γούστο ακόμα και τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Πρώτος σε συμμετοχές (741), πίσω από Κριστιάνο Ρονάλντο σε γκολ (323) υπήρξε κορυφαίος σε αυτές τις κατηγορίες για τον σύλλογο. Αν και υπολειπόταν στο physical, είχε τα πιο υπέροχα τελειώματα και υπήρξε άκρως εγκεφαλικός και πανέξυπνος στο να πλασάρεται πάντα στην τέλεια θέση, ενώ ήταν και τέλειος πασέρ, παίζοντας μερικές φορές ακόμα και ως δεύτερος επιθετικός ή και 10άρι. Κορυφή του τα τρία Champions League (1998, 2000, 2002), ενώ πήρε έξι πρωταθλήματα (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008), τέσσερα Σούπερ Καπ, ένα ακόμα Ευρώπης και δύο Διηπειρωτικά. Το φοβερό είναι τον λάτρεψαν και στη Σάλκε, με την οποία πήρε Κύπελλο και την οδήγησε στα ημιτελικά του Champions League. Ο Ραούλ έχει το ρεκόρ ως MVP της La Liga με πέντε βραβεύσεις και βγήκε δύο φορές πρώτος σκόρερ (1999 25 γκολ, 2001 24 γκολ) και άλλες τόσες στο Champions League, όπου είναι ιστορικά ο τρίτος σκόρερ (71 γκολ). Το 2001 ήταν 2ος στη «Χρυσή Μπάλα». Συνολικά έχει αμέτρητα βραβεία και ρεκόρ και το 2000 στο EURO ήταν πρώτος σκόρερ και στην all star 11αδα. Με την Εθνική λοιπόν παραμένει 2ος σκόρερ (102/ 44), αλλά σταμάτησε λίγο πριν τη χρυσή εποχή της.

Follow me: @jorgekaraman