Οι 10 κορυφαίοι Βρετανοί τερματοφύλακες (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους. Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.

Μετά το σχετικό αφιέρωμα σε ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ, σειρά παίρνει η Μεγάλη Βρετανία, στην οποία περιλαμβάνουμε όχι μόνο την Αγγλία, αλλά και τις Σκωτία, Ουαλία, (+Βόρεια Ιρλανδία & ΕΪΡΕ που είναι εκτός νησιού), καθώς το ποδόσφαιρο στο Νησί έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα και από δικούς τους παικταράδες. Ξεκινάμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες...

* Επιλαχόντες οι Τζακ Κέλσι, Σάμουελ Χάρντι, Πατ Μπονέτι, Αλεξ Στέπνι, Χάρι Χιμπς!

10. Φρανκ Σουίφτ (1933-'49)
Θεωρείται ένας από τους τρεις κορυφαίους παγκοσμίως στα 40s. Τα θρυλικά χέρια του ονομάστηκαν «τηγάνια» και αυτό επειδή τα δάκτυλα του έφταναν τα 30 εκατοστά. Μπορούσε λοιπόν πολύ άνετα να πιάνει σταθερά τη μπάλα στην μία του παλάμη. Είναι ένας από τους legends των Μάντσεστερ Σίτι, με την οποία πήρε πρωτάθλημα (1934) και Κύπελλο (1937), αλλά έπεσε πάνω στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ήταν στα ντουζένια του. Πρόλαβε όμως και έπαιξε 33 φορές με την Εθνική Αγγλίας (13 clean sheets), αλλά είχε ένα απίστευτα δραματικό φινάλε. Πέθανε το 1958 στο δυστύχημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία ακολουθούσε πλέον ως ρεπόρτερ.

9. Χάρι Γκρεγκ (1952-'67)
Πρόκειται για την πιο ιδιαίτερη περίπτωση αυτής της λίστας. Ο keeper από τη Βόρεια Ιρλανδία σημάδεψε την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσο ελάχιστοι, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πανηγυρίσει ουσιαστικά τίτλους. Ηταν ο ήρωας του δυστυχήματος του Μονάχου (1958), καθώς έβγαλε από τα συντρίμμια του αεροπλάνου τους Μπόμπι Τσάρλτον, Ντένις Βάιολετ, τον κόουτς Ματ Μπάσμπι, αλλά και απλούς πολίτες. Οπότε ήταν από εκείνους που ανέλαβαν να ξαναστήσουν την ομάδα και βρέθηκε βασικός στα δύσκολα χρόνια. Για κακή του τύχη όμως ένας σοβαρός τραυματισμός τον άφησε εκτός δράσης και δεν πρωταγωνίστησε στις δύο πρωτιές (1965, 1967), παρά μονάχα πήρε ένα Κύπελλο (1963). Με τη Βόρεια Ιρλανδία (25 συμμ.) όχι απλά έδωσε το παρών στο Μουντιάλ του 1958, αλλά ψηφίστηκε και κορυφαίος τερματοφύλακας της διοργάνωσης.

8. Τζιμ Λέιτον (1977-'00)
Ο δεύτερος καλύτερος Σκοτσέζος πλάστηκε στα χέρια του Αλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος τον είχε στην θρυλική Αμπερντίν, με την οποία έσπασε το δίπολο Σέλτικ-Ρέιντζερς και πήρε τρία πρωταθλήματα (1980, 1984, 1985), 4 Κύπελλα, αλλά και το απίστευτο Κυπελλούχων και Σούπερ Καπ Ευρώπης το 1983. Ο Φέργκιουσον τον πήρε και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου σήκωσε ένα Κύπελλο (1990). Με την Εθνική έπαιξε σε τέσσερα Μουντιάλ από το 1982 έως το 1998.

7. Ρόνι Σίμπσον (1946-'70)
Ο Σκοτσέζος αυτός τερματοφύλακας έκανε κάτι απίθανο. Το 1946, ήταν μόλις 14 ετών και 306 ημερών, όταν πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τους Κουίνς Παρκ. Το όνομα του όμως το έφτιαξε ουσιαστικά, παίζοντας με τη Νιούκαστλ στα 50s. Μαζί της πήρε δύο Κύπελλα Αγγλίας, για να κλείσει με επικό τρόπο την καριέρα του. Ως παίκτης της Σέλτικ έφτιαξε το μύθο του. Το 1967 ήταν καταλυτικός στην κατάκτηση του τρεμπλ από τα «Λιοντάρια της Λισσαβώνας». Εκείνη η Σέλτικ ήταν η πρώτη βρετανική ομάδα που πήρε το Πρωταθλητριών, ενώ ο Σίμπσον συνολικά σήκωσε 4 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και 3 Λιγκ Καπ Σκωτίας. Παραδόξως, με την Εθνική έπαιξε μόνο 5 φορές, αλλά είναι ο πιο διάσημος Σκοτσέζος Νο1.

6. Ντέιβιντ Σίμαν (1982-'04)
Αν και έχει δεχτεί μπόλικη ειρωνεία και καζούρα (μάλλον δικαίως για τις γκάφες του), η καριέρα του είναι τεράστια. Για 13 χρόνια (1990-'03) υπηρέτησε πιστά την Αρσεναλ και είναι ο κορυφαίος στην ιστορία της σε αυτή τη θέση. Υπήρξε πραγματικός ηγέτης και μεγάλη μορφή με τη χαρακτηριστική κοτσίδα του. Με τους Κανονιέρηδες κατέκτησε 3 πρωταθλήματα (1991, 1997, 2002), 4 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ και 4 Σούπερ Καπ. Επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο πήρε το Κυπελλούχων (1994), αλλά ηττήθηκε στον ίδιο τελικό τον επόμενο χρόνο και μάλιστα δεχόμενος γκολ από το κέντρο. Ηττημένος αποχώρησε και στον τελικό του UEFA (2000). Ωστόσο, έχει τα περισσότερα clean sheets στην Αγγλία (130). Με την Εθνική έχει ακόμα ένα μεγάλο φταίξιμο, εκείνο με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ του 2002 και το γκολ και πάλι από το κέντρο από τον Ροναλντίνιο. Εχει όμως και ρεκόρ (μαζί με τον Ρίο Φέρντιναντ) με 15 σερί χρόνια (75 συμμ.), ενώ βρέθηκε στην all star 11άδα του EURO 1996.

5. Νέβιλ Σάουθχολ (1980-'02)
Ο Ουαλός θρύλος είναι ένας από τους all-time cult heroes του αγγλικού ποδοσφαίρου και φυσικά ο recordman της Εβερτον. Με αυτόν τρομερό ηγέτη τα Ζαχαρωτά έζησαν την τελευταία top περίοδο της ιστορίας τους. Δύο πρωταθλήματα (1985, 1987), το Κυπελλούχων (1985), 2 Κύπελλα, 4 Σούπερ Καπ και τέσσερις φορές καλύτερος keeper στο Νησί. Ο Σάουθχολ ήταν εκπληκτικός στο ένας εναντίον ενός και κάποτε αποκάλυψε το μυστικό του. Αυτό που έκανε ήταν να προπονείται στο γκολφ και το μποξ, ώστε να έχει καλύτερη ισορροπία. Δυστυχώς εκείνη η σπουδαία Εβερτον έπεσε πάνω στην τιμωρία των αγγλικών ομάδων μετά την τραγωδία του «Χέιζελ» και δεν βγήκε στο Πρωταθλητριών. Με την Ουαλία έπαιξε 97 φορές.

4. Ρέι Κλέμενς (1965-'88)
Ο μεγάλος Νο1 της Λίβερπουλ, αλλά και της Τότεναμ αργότερα, είναι αναμφίβολα ο πιο winner τερματοφύλακας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Εζησε την πιο απίστευτη περίοδο των Κόκκινων και μαζί τους τα σήκωσε όλα. Πέντε πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977, 1979, 1980), 1 Κύπελλο, 1 Λιγκ Καπ, 3 Σούπερ Καπ, μα πάνω απ' όλα τα 3 Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), τα 2 UEFA (1973, 1976) και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1977). Εκτός όμως απ' αυτά συνέχισε να φέρνει ασημικά στο Λονδίνο, όπου με τους Spurs πανηγύρισε το Σούπερ Καπ, το Κύπελλο και το UEFA του 1984. Σημαντική ήταν η παρουσία του και για 12 χρόνια με τα Λιοντάρια (61 συμμ. 32 clean sheets)

3. Πατ Τζένινγκς (1963-'86)
Το πιο σπουδαίο που πέτυχε ο θρύλος της Βόρειας Ιρλανδίας, ήταν ότι παραμένει ο σπουδαιότερος keeper στην ιστορία και της Τότεναμ και Αρσεναλ ταυτόχρονα: των δύο μισητών αντιπάλων του Λονδίνου δηλαδή. Με τους Spurs πήρε Κύπελλο, 2 Λιγκ Καπ, αλλά και το UEFA (1974) και μετακόμισε στους Κανονιέρηδες όπου πήρε Κύπελλο, χάνοντας τον τελικό του Κυπελλούχων (1980). Το άλλο απίστευτο με την περίπτωση του είναι ότι έπαιξε με την Εθνική επί 22 χρόνια (119 συμμ.), έχοντας έτσι το παγκόσμιο ρεκόρ διαδοχικών σεζόν με το εθνόσημο. Μάλιστα οδήγησε τη μικρή Βόρεια Ιρλανδία σε δύο Μουντιάλ (1982, 1986). Οι συμπατριώτες του τον θεωρούν τον δεύτερο σημαντικότερο της χώρας τους μετά τον Τζορτζ Μπεστ.

2. Πίτερ Σίλτον (1966-'97)
Ολη η καριέρα του περιλαμβάνεται από τεράστιους θρύλους αν και δεν έπαιξε ποτέ του στα μεγαλύτερα clubs της χώρας. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει κάποια αξεπέραστα παγκόσμια ρεκόρ. Συνολικά αγωνίστηκε για 31 χρόνια και έχει 1.362 επίσημα ματς, με τα 1.180 εξ αυτών να είναι στην Α' κατηγορία. Επίσης μπόρεσε να κάνει το φοβερό: να έχει πάνω από 100 ματς με πέντε διαφορετικές ομάδες. Φυσικά κορυφαίος σταθμός του η συνεργασία με τον Μπράιαν Κλαφ στην απίθανη Νότιγχαμ Φόρεστ. Μαζί σήκωσαν από το πουθενά τα δύο διαδοχικά Πρωταθλητριών (1979, 1980), Σούπερ Καπ Ευρώπης (1979), 1 Πρωτάθλημα (1978), 1 Σούπερ Καπ και 1 Λιγκ Καπ, ενώ το 1984 λίγο έλειψε να πάρει πρωτάθλημα με τη Σαουθάμπτον (2η θέση). Με την Εθνική επίσης έκανε legend πορεία για 20 χρόνια (125 συμμ., 66 clean sheets) και έχει ως παράσημο την 4η θέση στο Μουντιάλ του 1990, μα πάνω απ' όλα είναι ο μοναδικός στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου με 10 clean sheets. 10 φορές καλύτερος keeper στο Νησί, το 1989 ήταν 5ος στην Χρυσή Μπάλα.

1. Γκόρντον Μπανκς (1958-'77)
«Safe as the Banks of England». Αυτό ήταν το λογοπαίγνιο των Αγγλων για τον κορυφαίο συμπατριώτη τους. Τα ρεφλέξ του εκείνη την εποχή δεν είχαν προηγούμενο παρά μονάχα από τον Λεβ Γιασίν. Η IFFHS μάλιστα μόνο πίσω από τον θρυλικό Ρώσο τον έχει τοποθετήσει ιστορικά και με 3ο τον Ντίνο Τζοφ. Το φοβερό με την περίπτωση του ήταν ότι εξαιτίας της αγάπης του για τη Λέστερ, αρνήθηκε να πάει σε κάποιο μεγάλο club της χώρας. Ετσι δεν πήρε τίτλους και έπαιξε μόνο 5 ευρωπαϊκά ματς. Εκανε όμως το εκπληκτικό να πάει σε τρεις χαμένους τελικούς Κυπέλλου με Τσέστερφιλντ, Λέστερ (2 ακόμα χαμένους στο Λιγκ Καπ) και να πάρει το Λιγκ Καπ με τη Στόουκ. Ο,τι όμως δεν κέρδισε σε συλλογικό επίπεδο, το πέτυχε με την Εθνική (73 συμμ.). Η κατάκτηση του Μουντιάλ του 1966, όπου ήταν κορυφαίος keeper και η 3η θέση στο EURO του 1968: οι καλύτερες στιγμές της χώρας δηλαδή. Ωστόσο, η μεγαλύτερη στιγμή του ήταν η «απόκρουση του αιώνα» στην κεφαλιά του Πελέ στο Μουντιάλ του 1970. Σύμφωνα με τη FIFA, ο Μπάνκσι ήταν ο κορυφαίος στον κόσμο για έξι σερί χρονιές (1966-'71).

Follow me: @jorgekaraman