Οι 10 κορυφαίοι Βρετανοί κεντρικοί αμυντικοί (Poll)

Θα συμβεί αντίστοιχα σε όλες τις θέσεις και όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές του κόσμου. Από τώρα και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους. Ποιοι, πώς, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει).

Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε... συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά αυτές τις βαρετές και εσώκλειστες μέρες.

Μετά το σχετικό αφιέρωμα σε ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ, σειρά παίρνει η Μεγάλη Βρετανία, στην οποία περιλαμβάνουμε όχι μόνο την Αγγλία, αλλά και τις Σκωτία, Ουαλία, (+Βόρεια Ιρλανδία & ΕΪΡΕ που είναι εκτός νησιού), καθώς το ποδόσφαιρο στο Νησί έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα και από δικούς τους παικταράδες. Ξεκινήσαμε με τους τερματοφύλακες, τους πλάγιους μπακ και συνεχίζουμε με τους κεντρικούς αμυντικούς...

ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΕΣ: Ντες Γουόκερ, Τέρι Μπούτσερ, Ρον Φλάουερς, Γκάρι Πάλιστερ, Ρόι ΜακΦάρλαντ, Γκόρντον ΜακΚουίν!

10. Φιλ Τόμπσον (1971-'86)
Με εξαίρεση την τελευταία διετία του, έπαιξε μόνο για τη Λίβερπουλ. Εάν ο Αλαν Χάνσεν ήταν ο τεχνίτης του διδύμου, ο Τόμπσον υπήρξε ο στόπερ που κλείδωνε τον αντίπαλο και δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα. Οσα του έλειπαν από τεχνική τα αναπλήρωνε με πείσμα και δυνάμεις. Οι δυο τους οδήγησαν αμυντικά τους Κόκκινους στην κορυφαία περίοδο της ιστορίας τους. Επτά πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977, 1979, 1980, 1982, 1983), 1 Κύπελλο, 2 Λιγκ Καπ, 6 Σούπερ Καπ και πάνω απ' όλα τα τρία Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), τα 2 UEFA (1973, 1976) και το Σούπερ Καπ Ευρώπης (1977). Στην Εθνική έπαιξε 42 φορές (1 γκολ).

9. Σολ Κάμπελ (1992-'11)
Γρήγορος, θηρίο σωματικά και με αρκετά καλά τεχνικά χαρακτηριστικά κατάφερε να τον λατρέψουν οι μεγάλοι αντίπαλοι σε Τότεναμ και Αρσεναλ. Εκανε όνομα, κατακτώντας με τους Νέους της Αγγλίας το EURO (1993) και εν συνεχεία έπαιξε πολύ καλά στους Spurs, με τους οποίους πήρε το Λιγκ Καπ (1999). Ωστόσο, μετακομίζοντας στους Κανονιέρηδες έγινε μέλος μία εκπληκτικής ομάδας. Από τα δύο πρωταθλήματα (2002, 2004), το δεύτερο ήταν το μυϊκό αήττητο. Τρία Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ προστέθηκαν στη συλλογή του, αλλά όχι και το Champions League, που έχασε στον τελικό του 2006. Το φοβερό ήταν ότι πήρε Κύπελλο και με την Πόρτσμουθ (2008). Με την Εθνική (73/ 1) έγινε το 2002 ο δεύτερος νεότερος αρχηγός της μετά τον Μπόμπι Μουρ.

8. Ρίο Φέρντιναντ (1996-'15)
Ηγεμονικός στον αέρα, με σούπερ επιτυχημένα τάκλιν και πολύ καλή τεχνική για αμυντικό, το 2002 έγινε η ακριβότερη μεταγραφή Αγγλου σέντερ μπακ, καθώς μετακόμισε από τη Λιντς στη Γιουνάιτεντ. Με τη Μάντσεστερ έγραψε ιστορία και γέμισε από τίτλους. Εξι πρωταθλήματα (2003, 2007, 2008, 2009, 2011, 2013), 1 Κύπελλο, 3 Λιγκ Καπ, 6 Σούπερ Καπ και φυσικά οι τρεις τελικοί Champions League, όπου νίκησε στον έναν (2008, πήρε και το Μουντιάλ Συλλόγων) και ηττήθηκε στους άλλους δύο (2009, 2011). Στην Εθνική (81/ 3) βρέθηκε για 14 χρόνια, αλλά δεν μπόρεσε να την οδηγήσει σε κάποια μεγάλη διάκριση.

7. Νόρμαν Χάντερ (1962-'82)
Διάσημος για τη σκληράδα του και για τα τάκλιν, με τα οποία έπεφτε σαν κεραυνός στους αντιπάλους, τον ονόμασαν "Bites Yer Legs". Αποτέλεσε τρομερό δίδυμο σέντερ μπακ στην κορυφαία Λιντς μαζί με τον Τζάκι Τσάρλτον. Ξεκίνησε από τη Β' Κατηγορία και βρέθηκε με δύο πρωταθλήματα (1968, 1971), και από ένα Κύπελλο, Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ. Σπουδαία όμως ήταν και η πορεία του στην Ευρώπη, όπου πήρε τα δύο Εκθέσεων (σ.σ.: πρόδρομος του UEFA) το 1968 και το 1971 και ηττήθηκε στον τελικό του 1967. Με τα Λιοντάρια (28/ 2) έπεσε πάνω στην κυριαρχία των Τσάρλτον-Μουρ και έμενε συνήθως αναπληρωματικός. Ακόμα και έτσι βέβαια στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής (1966) και 3ος στο EURO του 1968.

Από το 0:30 και μετά

6. Τόνι Ανταμς (1983-'02)
Υπήρξε μυθική μορφή στην ιστορία της Αρσεναλ, όπου έπαιξε σε όλη την καριέρα του. Τρομερά σκληροτράχηλος, δυναμικός, ανίκητος στον αέρα και πάνω απ' όλα ηγέτης. Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με εκείνο του Τιερί Ανρί και του θρυλικό κόουτς Χέρμπερτ Τσάπμαν, είναι το δικό του άγαλμα που βρίσκεται έξω από το «Εμιρεϊτς». Αυτό συνέβη επειδή ο legend Τόνι οδήγησε ως αρχηγός τους Κανονιέρηδες σε τίτλους σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Τέσσερα πρωταθλήματα (1989, 1991, 1998, 2002), 3 Κύπελλα, 2 Λιγκ Καπ, 3 Σούπερ Καπ και το UEFA του 1994, τρόπαιο που έχασε στον τελικό της επόμενης χρονιάς. Υπηρέτησε την Εθνική επί 13 χρόνια (66/ 5), αλλά δίχως κάποια σημαντική διάκριση.

5. Τζάκι Τσάρλτον (1952-'73)
Από τα δύο αδέρφια (Μπόμπι Τσάρλτον) αυτός ήταν ο λιγότερο ταλαντούχος. Ισορροπούσε τις αδυναμίες του όμως με το πείσμα και τη δύναμη του. Επαιξε σε όλη την καριέρα του μόνο στη Λιντς, με την οποία βρέθηκε από τη Β' Κατηγορία, στην κορυφή της Αγγλίας (1969), ενώ είχε και πέντε φορές που τερμάτισε στην 2η θέση του πρωταθλήματος. Επίσης πήρε από ένα Κύπελλο, Λιγκ Καπ και Σούπερ Καπ. Και στην Ευρώπη όμως πανηγύρισε τα δύο Εκθέσεων (σ.σ.: πρόδρομος του UEFA) το 1968 και το 1971 και ηττήθηκε στον τελικό του 1967. Με την Εθνική (35/ 6), στο πλευρό του Μπόμπι Μουρ βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου το 1966, ενώ δύο χρόνια αργότερα τα Λιοντάρια τερμάτισαν στην 3η θέση του EURO. Το 1967 ψηφίστηκε κορυφαίος Αγγλος παίκτης γενικά.

4. Τζον Τέρι (1998-‘18)
Προφανώς δεν υπάρχει κάτι για να εξηγήσουμε που να μην το ξέρετε για αυτόν τον σύγχρονο αμυντικό θρύλο των Αγγλων. Ο αρχηγός της Τσέλσι, όπου πέρασε όλη την καριέρα του, έχει κάνει τρομερά πράγματα σε συλλογικό επίπεδο, σημαδεύοντας μία για πάντα την κορυφαία περίοδο της ιστορία των Μπλε.
Δείτε ΕΔΩ το ρεκόρ του ως αμυντικός σκόρερ. Οσο για τους τίτλους και τα επιτεύγματα του λίγο πολύ τα γνωρίζουν άπαντες. Σημαντικότερα όλων τα τέσσερα πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα, τρία League Cup, Δύο Σούπερ Καπ Αγγλίας, αλλά και στην Ευρώπη το Champions League του 2012 (χαμένος τελικός το 2008) και το Europa League του 2013. Κορυφαίος Αγγλος γενικά το 2005, τέσσερις φορές στην 11άδα του Champions League και μία με την Εθνική Αγλλίας (78/ 6) στο Μουντιάλ του 2006.

3. Αλαν Χάνσεν (1973-'91)
Σκωτσέζος sweeper με επιτελικές ικανότητες, έβγαζε την μπάλα τέλεια στην επίθεση, ενώ αμυντικά δεν φοβόταν να ρίξει το πρόσωπο του στη φωτιά. Πάνω του στηρίχθηκε αμυντικά η κορυφαία περίοδος της ιστορίας της Λίβερπουλ. Ηγέτης σε τέσσερις τελικούς Πρωταθλητριών, παίρνοντας τους τρεις (1978, 1981, 1984), χάνοντας εκείνον του «Χέιζελ» (1985). Τα οκτώ πρωταθλήματα (1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1988, 1990), τα 2 Κύπελλα, τα 4 Λιγκ Καπ και τα 5 Σούπερ Καπ τον καθιστούν από τους πιο winners ever στην Αγγλία. Με τη Σκωτία παραδόξως έπαιξε λίγο (26 συμμ.), καθώς ήταν συνήθως αναπληρωματικός.

2. Μπίλι Ράιτ (1939-'59)
Πέρασε όλη την καριέρα του στη Γουλβς, που υπό την καθοδήγηση του έγινε η κορυφαία ομάδα στο Νησί στα 50ς. Ηταν πραγματικά μία ασταμάτητη μηχανή και έχασε ελάχιστα ματς στην πορεία του. Οδήγησε τους Λύκους σε 3 πρωταθλήματα (1954, 1958, 1959) και 2 Κύπελλα. Το 1957 ήρθε η καταξίωση, καθώς ψηφίστηκε 2ος στην Χρυσή Μπάλα. Με την Εθνική έγραψε ιστορία. Από τα 105 παιχνίδια που έπαιξε, στα 90 ήταν αρχηγός (ρεκόρ για captain) και βρέθηκε σε τρία Μουντιάλ. Υπήρξε τρεις φορές κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη (1956, 1957, 1958) και στην ιστορία έχει μείνει ως ο καλύτερος Αγγλος παίκτης της εποχής του.

1. Μπόμπι Μουρ (1958-'78)
Ιστορικά είναι ίσως ο πιο αγαπημένος παίκτης όλων των εποχών στο Νησί. Ηταν τέτοια η κλάση, μα πάνω απ' όλα η συμπεριφορά Σερ που είχε στο γήπεδο, που όλοι οι αντίπαλοι τον θυμούνται ως τον κορυφαίο. Ακόμα και ο Πελέ τον έχει κατονομάσει ως τον πιο δύσκολο αντίπαλο που αντιμετώπισε ποτέ και αυτό μιλάει από μόνο του. Ηταν ένας σέντερ μπακ-10άρι. Εκανε παιχνίδι και καθάριζε σε έδαφος και αέρα. Πέρασε 16 χρόνια πιστός στην αγαπημένη του Γουέστ Χαμ, με την οποία πήρε ένα Κύπελλο και βγήκε στην Ευρώπη για το Κυπελλούχων (1965). Μόνο αυτά σε συλλογικό επίπεδο, αλλά έπιασε κορυφή με την Εθνική, της οποίας είναι 4ος σε συμμετοχές (108, 2 γκολ). Το Μουντιάλ του 1966 ήταν η κορυφαία στιγμή του. Σε εκείνο, αλλά και στο επόμενο βρέθηκε στην all star 11άδα (και στο EURO 1968, 3η θέση) και το 1970 ψηφίστηκε 2ος στην Χρυσή Μπάλα. Γενικότερα όμως η FIFA τον έχει τοποθετήσει στην καλύτερη 11άδα όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων και αντίστοιχα το France Football στην 8η θέση των καλύτερων ever στον θεσμό.

Follow me: @jorgekaraman