Τάσος Νούσιας στο Gazzetta: «Η ιστορία της Δημοκρατίας έχει καταστρατηγηθεί» (pics)

• «Μόνο νεκροί δεν παίζουμε»
• «Πρώτη φορά κάνω έναν ηττημένο χαρακτήρα»
• «Η πανδημία έδωσε έτοιμο ακροατήριο»
• «Η αντιμετώπιση της πολιτείας είναι τραγική»
• «Τώρα έχουμε τραπεζοκρατία»

Ο Τάσος Νούσιας διακρίνεται για την καθαρή του σκέψη, τον κρυστάλλινο λόγο και τις στιβαρές ερμηνείες. Τα χρόνια εμπειρίας έχουν μετατραπεί σε χρόνια επαγγελματικής σοφίας και σιγουριάς. Φέτος συμπρωταγωνιστεί στο σίριαλ του Mega "Έξαψη” και στη θεατρική παράσταση “Ιστορία δίχως όνομα”. Παράλληλα, παρουσιάζει το ιστορικό ντοκιμαντέρ “21, η επανάσταση των Ελλήνων” (μεταδίδεται από το Mega). Έχει διακριθεί σε πολλά ερμηνευτικά πεδία –αρχαίο δράμα, κωμωδία, μπουλβάρ- και έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι: Γιώργος Μιχαηλίδης, Τάσος Μπαντής, Γιάννης Κακλέας, Θόδωρος Τερζόπουλος. Στην τηλεόραση βρίσκεται από το 1994, ενώ έχει αφήσει το στίγμα του και στον κινηματογράφο με πάνω από δέκα ταινίες στο ενεργητικό του. [photo credit:Τάσος Βρεττός, Papadakis Press/ΓΚΙΚΟΠΟΥΛΟΣ]

Συμπρωταγωνιστείτε στο σίριαλ “Έξαψη” το οποίο φτάνει στο τέλος του. Τι κρατάτε από τη σειρά;
Πρώτα απ’ όλα τις ωραίες σχέσεις με τους συναδέλφους. Στην αρχή όλων είναι η σύνδεση με τους ανθρώπους. Δημιουργήσαμε ένα πολύ ωραίο επιτελείο και βρήκαμε μπροστά μας ένα κείμενο στο οποίο μπορέσαμε και αυτενεργήσαμε με σύμπνοια οι συντελεστές.

Η Τίνα Καμπίτση υπογράφει το σενάριο και ο Βασίλης Τσελεμέγκος τη σκηνοθεσία
Ο Βασίλης Τσελεμέγκος έχει τη σκηνοθεσία και την επιστασία της δουλειάς, μια και υπάρχουν δύο συνεργεία. Πολλές ώρες δουλειάς, πολλή κούραση… Έγινε σχεδόν καθημερινό. Ξεκίνησε το σίριαλ για δύο φορές την εβδομάδα και φτάσαμε στις τρεις πολύ γρήγορα. Αποτέλεσμα ήταν να πιεστεί ο χρόνος και να τρέχουμε ανελέητα.

Πώς διαχειρίζεστε την πίεση;
Υπάρχουν μέρες που είναι πολύ δύσκολες, ξερνάς.

Δεν αντέχεις;
Ναι, αλλά πρέπει να συνεχίσεις. Υπήρχαν μέρες που μπήκα σε κατάσταση αϋπνίας.

Τόσο πολύ;
Ναι, γιατί αν σκεφτείς ότι κάνεις καθημερινά 10 ώρες γύρισμα κι αυτό είναι για εβδομάδες, τότε αντιλαμβάνεσαι τον φόρτο εργασίας. Επιπλέον, υπάρχουν κι άλλες δουλειές που έχεις σε εκκρεμότητα, άλλες που κλείνουν και πρέπει να βρεις χρόνο να ταιριάξουν. Βρέθηκα σε μια τέτοια ατραπό πολλών δουλειών. Μία απ’ αυτές και το “’21” (σ.σ σειρά ντοκιμαντέρ), επίσης στο Mega.

«Μόνο νεκροί δεν παίζουμε»

Πρέπει να είσαι αποδοτικός στον μέγιστο βαθμό
Πρέπει να είσαι αποδοτικός σε όλα, δεν περισσεύει τίποτα. Κατ’ αρχάς το θες γιατί είσαι επαγγελματίας, πρέπει να το υπηρετήσεις. Έπειτα έχει να κάνει με τη διαδρομή σου, με την ισορροπία σου…

Δεν μπορείς να κάνεις έκπτωση, να διεκπεραιώσεις
Όχι, δεν υπάρχει αυτό. Με το ίδιο σκεπτικό δουλεύουμε και στο θέατρο. Μάλιστα, επειδή οι περισσότεροι είμαστε παλιά φουρνιά και έχουμε πολλές εργατοώρες επί σκηνής, μόνο νεκροί δεν παίζουμε, κι αυτό αν δεν κάνουμε το πτώμα!

Αν δεν αντέχεις σωματικά θα παίξεις;
Πολλές φορές φτάνεις στα όρια σου, στην κατάρρευση. Πρέπει να ξέρεις να κάνεις διαχείριση ενέργειας.

Μήπως είναι υπερβολή το “μόνο νεκρός δεν θα παίξω”;
Όχι, γιατί το έχουμε συναντήσει πολλές φορές. Έχω παίξει με 40 πυρετό.

Δεν θα ήταν ωραίο να πει ο σκηνοθέτης “Τάσο ξεκουράσου”;
Όταν είσαι πρωταγωνιστής και έχει έρθει κόσμος να σε δει, οφείλεις να είσαι παρών για πολλούς λόγους. Έχω ζήσει τη σκηνή συνάδελφος να έχει χάσει τον πατέρα του και να παίζει κανονικά.

Σκληρό
Ναι, πολύ. Αλλά αυτά είναι και τα εργαλεία μας, οι ακρότητες.

Σφυρηλατείς χαρακτήρα;
Θα έλεγα γραδένεις χαρακτήρα. Επειδή μιλάμε μέσα από πολλά πρόσωπα, είναι η φύση της δουλειάς αυτή, αναγκαστικά κάνεις μεταμορφώσεις και μαθαίνεις ότι η ευελιξία είναι βασικό συστατικό στον ηθοποιό. Ο ηθοποιός πρέπει να δρα γρήγορα, με ένταση και καθαρότητα μυαλού.

«Πρώτη φορά κάνω έναν ηττημένο χαρακτήρα»

Τι σας έκανε να δεχτείτε τον ρόλο που ερμηνεύετε στην “Έξαψη”; Ήταν η προσωπικότητα του; Ζωγράφος, καθηγητής Καλών Τεχνών που δεν ζει τη ζωή που θέλει
Δεν ζει καμία από τις ζωές που του αρέσουν. Ουσιαστικά είναι εγκλωβισμένος, παγιδευμένος στον ίδιο του τον εαυτό. Βρίσκεται και σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο εγκλωβίστηκε μέσα από τον πρώτο του έρωτα. Όλη η κατάσταση εξελίχθηκε δυσμενώς γι’ αυτόν. Πρώτη φορά κάνω έναν μετριοπαθή και ηττημένο χαρακτήρα, loser. Είναι χαμένος σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και με την ερωμένη του. Διαρκώς ακροβατεί σ’ ένα σχοινί, είναι άβουλος.

Ήταν κάτι καινούργιο για σας;
Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει. Χαρακτήρας άβουλος σε επίπεδο εξευτελισμού.

Είχατε μεγάλο πεδίο να εξερευνήσετε;
Ναι, υπήρξε μεγάλο πεδίο. Κυρίως έπρεπε να συμφιλιωθώ μέσα μου με έναν τόσο χαμένο, αποτυχημένο άνθρωπο.

Κόντρα ρόλος λοιπόν
Πρόκειται για φοβερά αποτυχημένο χαρακτήρα, χαμένος στο διάστημα. Δεν έχει απολήξεις. Η στάση του είναι εξευτελιστική.

Ρόλοι με τέτοια ένταση είναι πιο εύκολο να τους προσεγγίσετε; Το γεγονός ότι υποδύεστε κάποιον που αμέσως φαίνεται τι είναι βοηθάει ή μπορεί να σας ρίξει σε παγίδα;
Η παγίδα εγκυμονεί πάντα, σε όλους τους ρόλους. Το θέμα είναι πώς θα κατευθύνεις να υπάρξεις ο ήρωας σε μια συνθήκη.

Αυτό είναι ευθύνη του σκηνοθέτη
Ναι, του σκηνοθέτη η ματιά. Εσύ μπορεί να έχεις την εμπειρία και να σε σώζει, από την άλλη όμως δεν είναι δυνατό να έχεις τη συνολική εικόνα της δουλειάς. Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο ο σκηνοθέτης. Να σε κατευθύνει, να σε μαζέψει… Κάθε φορά γίνεται κουβέντα περί κατεύθυνσης σε σχέση με τους συναδέλφους. Δεν μπορείς να δρας ερήμην τους, η δουλειά είναι ομαδική, το επάγγελμα είναι ομαδικό, συνουσιαστικό θα έλεγα και αυτό αφορά ηθοποιούς και κοινό, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για θέατρο.

Πέρα, λοιπόν, από την προσωπική δουλειά είναι και η κατεύθυνση του σκηνοθέτη
Πάντα παίζει ρόλο η βοήθεια του σκηνοθέτη. Είναι όμως και η προσωπική δουλειά που χρειάζεται για να πάει καλά το πράγμα.

Η σειρά θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν;
Όχι, κλείνουμε εδώ.

Στα 70 επεισόδια;
Θα φτάσουμε 72 επεισόδια τέλη Ιουνίου.

Θεωρείτε ότι με την “Έξαψη” και με άλλα σίριαλ ανανεώθηκε το ενδιαφέρον του κοινού για το καθημερινό στη μυθοπλασία;
Νομίζω πως ναι. Βλέποντας την ανταπόκριση του κόσμου καταλαβαίνω ότι δημιουργήσαμε ένα πεδίο αγωνίας. Δραματουργικά, λοιπόν, πετύχαμε τον στόχο μας. Η Έξαψη είναι ερωτικό και κοινωνικό σίριαλ, ενώ υπάρχει έντονο πολιτικό παρασκήνιο και μια διελκυστίνδα παιδιών…

Σύγχρονο
Ναι, έχει ένα βηματισμό τωρινό χωρίς ακρότητες όμως. Με την έννοια αυτό δεν γίνεται, τι κάνει τώρα; Αν υπήρξαν υπερβολές ήταν ελάχιστες.

«Η πανδημία έδωσε έτοιμο ακροατήριο»

Βρίσκεστε στην τηλεόραση από το 1994 με τους “Αγνοημένους”
Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά.

Έχει σχέση η δουλειά τότε με σήμερα; Δεν μιλάω μόνο για το τεχνολογικό
Στο τεχνολογικό έχει αλλάξει πολύ η δουλειά, πάρα πολύ. Έχουν γίνεται άλματα σε αυτόν τον τομέα. Τώρα δουλεύεις με κάμερα που έχει φοβερή ανάλυση, 4k, 8k… Η πιστότητα είναι κοντά στο φιλμ. Παλιά αν δεν δούλευες με φιλμ η ανάλυση ήταν πολύ χαμηλή.

Τώρα προσπαθούν να δουλέψουν κινηματογραφικά στην τηλεόραση
Τώρα όλα έχουν μια κινηματογραφική αίσθηση. Αν έχεις κι έναν πολύ καλό διευθυντή φωτογραφίας…

Στην “Έξαψη” ποιος είναι διευθυντής φωτογραφία;
Ο Γιάννης Δασκαλοθανάσης, πολύ καλός.

Το κοινό περίμενε κάτι τέτοιο; Βοήθησε και η πανδημία;
Η πανδημία έδωσε έτοιμο ακροατήριο, με την έννοια του εγκλεισμού. Η μυθοπλασία βρήκε χώρο και ο θεατής τη δυνατότητα να διαλέξει. Ξεμούδιασε αρκετά η τηλεόραση. Σε αυτό βοήθησε και ο ΕΚΟΜΕ (σ.σ Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων) με τις επιστροφές ΦΠΑ. Ό,τι καλύτερο έχει γίνει νομοθετικά τα τελευταία χρόνια. Αφορά βέβαια και τις ξένες παραγωγές. Σε μια αγορά νωθρή, με τη διαφημιστική πίτα να συρρικνώνεται, το να παράξεις υλικό εκατομμυρίων…

Εκατομμυρίων;
Ναι. Αν υπολογίσεις ότι κάθε επεισόδιο κοστίζει 40 χιλιάδες ευρώ και κάνεις 70, τότε φτάνεις κοντά στα 3 εκατομμύρια ευρώ! Αυτά δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να βγουν; Υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός από πίσω.

Ακριβό σπορ η τηλεόραση, όπως το θέατρο και ο κινηματογράφος
Στην ουσία στήνεις ένα εργοστάσιο για μια χρονική περίοδο, περίπου οκτώ μήνες. Στο τέλος το γκρεμίζεις ή το ξαναστήσεις για επόμενη δουλειά. Σε αυτό δουλεύουν περίπου 40-50 άτομα κι αν έχει δύο συνεργεία φτάνεις τα 70-80. Και δεν μιλάω για τους ηθοποιούς. Συνολικά πλησιάζουμε του 100. Μετά από οκτώ μήνες αυτό γκρεμίζεται.

Σας αγχώνει όλο αυτό; Αν δεν είστε καλός θα κοπεί η σειρά και θα σταματήσει η δουλειά
Φέρεις την ευθύνη, ειδικά αν είσαι πρωταγωνιστής.

Περνάει από το μυαλό σας;
Περνάει πάρα πολύ και στο θέατρο και εδώ. Όταν πρωταγωνιστείς πρέπει αυτό το πράγμα να έχει αντίκρισμα γιατί κουβαλάς όλον αυτόν τον μηχανισμό.

Εξαρτώνται τόσοι άνθρωποι από σας
Όλοι εξαρτώνται απ’ όλους. Επειδή όμως εσύ φαίνεσαι καθετί καλό ή αρνητικό το χρεώνεσαι εσύ. Αν δεν πάει καλά η σειρά το όνομα μου θα ειπωθεί πρώτο, όχι του παραγωγού, ούτε καν του καναλιού. Το δικό μου και του σκηνοθέτη.

Το κανάλι δεν θα ειπωθεί γιατί αν δεν πάει καλά θα πει “θα το κόψω”
Ακριβώς.

Είναι ψυχοφθόρο αυτό
Ο στόχος πρέπει να είναι η δουλειά σου, να είσαι επαρκής σε αυτό που κάνεις. Αυτό μπορείς να το δεις στο μοντάζ και εκεί μπορείς να κάνεις βελτιώσεις αν χρειαστεί. Βέβαια, υπάρχουν και πράγματα που αν φύγουν δεν ξαναγυρνάνε.

Στην “Έξαψη” ξεκίνησε σ’ ένα επίπεδο και μετά βελτιώθηκε η σειρά;
Στην “Έξαψη” δεν είχαμε καθόλου χρόνο. Παίξαμε και σ’ ένα μήνα προβάλλαμε. Όταν έχεις όγκο δουλειάς 10 επεισοδίων που έχεις γυρίσει, το να καθίσεις να μοντάρεις χρειάζεται ποιοτικά άλλους 1-2 μήνες. Γι’ αυτό πολλές σειρές θα ξεκινήσουν τώρα γυρίσματα και θα προβληθούν τον Οκτώβριο, για να υπάρξει αυτό το περιθώριο, κάτι που εμείς δεν είχαμε.

«Η αντιμετώπιση της πολιτείας είναι τραγική»

Πώς ήταν να δουλεύετε την εποχή του Covid-19;
Ήταν σωτήριο για τις ψυχές μας, με την έννοια ότι ήμασταν στο πεδίο, δουλεύαμε, δεν νιώσαμε την περίοδο του εγκλεισμού.

Οι συνθήκες ήταν πιο δύσκολες;
Όχι. Δουλεύαμε τηρώντας τα πρωτόκολλα υγείας, προσέχαμε. Αν υπήρχε κρούσμα απομονωνόταν, κάναμε τεστ μοριακά κάθε εβδομάδα. Υπήρξαν κρούσματα, απομονωθήκαν, γίνανε οι αντικαταστάσεις για ένα διάστημα… Κάτι τέτοιο όμως έγινε σε όλες τις δουλειές.

Η πανδημία επέδρασε πολύ άσχημα στο επάγγελμα σας. Αυξήθηκε η ανεργία.
Για τους υπόλοιπους συναδέλφους μιλάμε για συντριβή. Εμείς ήμασταν τυχεροί, κλείσαμε εμπροσθοβαρώς, πήγαμε στις δουλειές που θέλαμε. Αναφέρομαι συνολικά στον κλάδο θέαμα-ακρόαμα όσον αφορά τη ζημιά που προκάλεσε η πανδημία. Το μεγαλύτερο πλήγμα δέχθηκαν οι μουσικοί, οι παραστατικές τέχνες, χορευτές, γλύπτες, ζωγράφοι… Οι άνθρωποι βρέθηκαν με τα επιδόματα, κι αν τα πήραν, την κατάθλιψη, με απομόνωση, στρες, αγωνία για το αύριο, δουλειές που έμειναν ξεκρέμαστες, δεν ολοκληρώθηκαν, ζημιές για παραγωγούς… Μιλάμε για έναν κόσμο πάνω από 200 χιλιάδες άτομα. Πρόκειται για τη βαριά βιομηχανία του πολιτισμού. Το 90% διαλύθηκε. Στην τηλεόραση γίνανε πέντε, έξι, σειρές και τέλος και τα ριάλιτι που ξαναέγιναν επαγγελματικός προσανατολισμός.

Ως κλάδος πώς θα μπορούσατε να διεκδικήσετε καλύτερη αντιμετώπιση από την πολιτεία;
Η αντιμετώπιση της πολιτείας είναι τραγική. Μεγάλη πληγή της χώρας είναι ότι έχει αυτό το διαμάντι στα χέρια της, την πολιτιστική της αξία, και δεν το έχει αξιοποιήσει με τον σωστό τρόπο. Αυτό όμως δεν είναι τωρινό. Το συναντάς πάντα και παντού και λες γιατί; Ένα τεράστιο ερωτηματικό ανικανότητας ένθεν κακείθεν. Και εδώ φαίνονται δυστυχώς όλες οι ανωμαλίες του πολιτικού, πολιτειακού συστήματος όπου εγκάθετοι, άσχετοι με το αντικείμενο, διορίζονται σε κομβικές θέσεις και εφάπτονται στους κομματικούς μηχανισμούς. Αλλά αυτό είναι το πολιτικό πεδίο της χώρας, αυτή είναι η συντριβή μας. Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε δεν θέλω τίποτα. Δώστε μου τον πολιτισμό σας και θα ναι η βαριά μου βιομηχανία. Ο πολιτισμός θα έπρεπε να είναι το δεύτερο, τρίτο, υπουργείο, αν όχι το πρώτο, μαζί με το Αμύνης και το Παιδείας. Θα έπρεπε να αξιοποιείται ποικιλοτρόπως ο πολιτισμός μας, όμως εδώ δεν γίνεται τίποτα.

«Τώρα έχουμε τραπεζοκρατία»

Μόνο στον τουρισμό δίνεται σημασία;
Ούτε και στον τουρισμό, τον απαξιώνουν. Ξέρω ανθρώπους σε Επτάνησα, Δωδεκάνησα που είναι με την πλάτη στον τοίχο τα τελευταία δύο χρόνια. Τίποτα δεν λειτουργεί. Μηδενικές κρατήσεις, κάποιος έχει τρία ξενοδοχεία ανοίγει το ένα… Και ένα διοικητήριο αλλότριο που δεν βασίζεται στη δική σου βαριά βιομηχανία. Όλα λάθος. Μην παραλείψουμε και το τεράστιο οικολογικό έγκλημα που συντελείται απ’ άκρη σ’ άκρη. Ανεμογεννήτριες παντού, φωτιές, εκποιήσεις, άνθρωποι με την πλάτη στον τοίχο που θα αναγκαστούν να ξεπουλήσουν τα υπόλοιπα. Μια χώρα που αλλάζει χέρια, εθνικά, γεωπολιτικά, παντού.

Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;
Ο ρόλος που κάνω στο θέατρο, στην παράσταση “Ιστορία δίχως όνομα”, λέει ονομάζομαι Ίων Δραγούμης και πιστεύω πως καθένας μας γεννήθηκε σωτήρας του έθνους, πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνο εξαρτάται η σωτηρία του Εθνους και πως αν δεν ήμουν εγώ δεν θα ήταν κανένας να το σώσει. Ας μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι κι ας φαντάζομαι πως μόνο εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας του. Άρα υπάρχει ατομική ευθύνη.

Ναι, δεν πρέπει όμως να υπάρχει και αλληλεγγύη; Αλλιώς διεκδικείς μόνος, αλλιώς μαζί με τον άλλο
Ναι, αλλά πού; Ένθεν κακείθεν στα παραμάγαζα, γιατί μαγαζιά μείνανε, κομματικών μηχανισμών; Αυτό ισχύει σε όλα τα χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Ήταν το αγγλικό, το γαλλικό, το ρωσικό κόμμα και σόι πήγε το βασίλειο.

Το αναφέρω γιατί στο επάγγελμα σας εισπράξατε αδιαφορία από την πολιτεία
Δεν είναι μόνο αδιαφορία. Είναι και ανικανότητα τεράστια.

Το σωματείο σας, το ΣΕΗ, θα μπορούσε να πιέσει;
Εντάξει, θα του πουν πάρε 534 ευρώ, πάρτε και κάτι επιστροφές, θα κάνουμε κι ένα φεστιβάλ... Αυτά είναι μπαλώματα. Θέλει αυστηρή και σε βάθος πολιτική για να αποδώσει η όποια προσπάθεια. Γι’ αυτό λέω ότι η ιστορία του ΕΚΟΜΕ είναι βήμα που έχει βάση στην παραγωγική αξία του πράγματος.

Πώς προέκυψε το ΕΚΟΜΕ;
Έρχονταν ξένες παραγωγές και τους φορολογούσαν με 24% ΦΠΑ. Ερχόταν ο Αμερικανός με προϋπολογισμό 100 εκατομμύρια δολάρια παράδειγμα και έπρεπε να πληρώσει 124! Ποιος βλάκας παγκοσμίως θα πλήρωνε 24 εκατομμύρια ΦΠΑ; Αντ’ αυτού έπρεπε να δημιουργηθεί ανταποδοτική βάση. Δηλαδή, για να είμαι εδώ θα πάρω 80% του συνεργείου από την Ελλάδα και ένα 10% ηθοποιούς. Θα έπρεπε να υπάρχει μια χάρτα και να λέει έλα πάρε το πλατό αυτό που λέγεται Ελλάδα και λειτούργησε με την εγχώρια βιομηχανία. Με αυτόν τρόπο θα έμπαιναν λεφτά εμμέσως στα ταμεία.

Ναι, αλλά θα αξιοποιηθούν τα χρήματα όπως πρέπει; Θα πάνε εκεί που χρειάζεται;
Μια αλλοδαπή παραγωγή ή μια ιδιωτική εγχώρια δεν τα χάνει τα χρήματα.

Θα πει ο παραγωγός “τα χρήματα που θα βγάλω να τα ρίξω στη δουλειά μου”;
Η χώρα αξιοποιεί μόνο ένα κομμάτι της. Θα μπορούσε να έχει υψηλό τουρισμό, θα μπορούσε ακόμη και να βάλει είσοδο, ας πούμε πέντε χιλιάρικα. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να λειτουργούν όλα άψογα. Εκτός από τον τουρισμό θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και ο πολιτισμός, να διοργανώνονται συμπόσια κτλ. Και γλωσσολογικά να το δεις όλα από δω προέρχονται. Παράδειγμα η λέξη “Democracy”. Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο αλλά και η ουσία της λέξης. Βέβαια, η ιστορία της Δημοκρατίας έχει καταστρατηγηθεί πλήρως απ’ όλους και απ’ όλα. Τι ωραίο θα ήταν να κρατάς την ονομασία, να είσαι ο θεματοφύλακας και να αφαιρούσες πολιτεύματα που δεν κρατούν τη νομολογία των δημοκρατικών σημείων. Να λες δεν ικανοποιείς αυτό και αυτό, έξω, δεν μπορείς να λέγεσαι Δημοκρατία, Democracy. Τώρα, βέβαια, έχουμε Bankracy, τραπεζοκρατία, οι επιχειρήσεις κυριαρχούν και αυτή είναι η σκλαβιά όλου του κόσμου. Αισθάνομαι να σφίγγει ο κλοιός γύρω απ’ τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του και μάλιστα μου κάνει εντύπωση η στάση της Αριστεράς που ακολουθεί τις ίδιες πεπατημένες. Άνθρωποι που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για πρόσφυγες, μετανάστες και δεν βλέπουν ότι εδώ βάλλεται ο καθένας ξεχωριστά απ’ οποιοδήποτε μετερίζι. Εδώ καταστρατηγείται η ιστορία της Χάγης όσον αφορά τους εμβολιασμούς. Οδεύουμε στην επιβολή. Τρομοκρατείται ο κόσμος. Του λένε εμβολιάσου αλλιώς δεν θα ταξιδέψεις.

Μπορεί ο παραγωγός να σου πει “αν δεν εμβολιαστείτε κ. Νούσια δεν σας προσλαμβάνω”
Θα έχουμε θέματα. Υπάρχουν νομικοί, επιστήμονες πρώτου επιπέδου, που έχουν καταφύγει στη Χάγη και τη Νυρεμβέργη. Και δεν είναι θέμα εμβολιάζομαι-δεν εμβολιάζομαι, αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας κατά το δοκούν. Εδώ μιλάμε για προπαγάνδα. Καταστρατηγούν το θεμελιώδες που έχει να κάνει με το σώμα σου κι άλλα μέσω αυτού.

Ποιος ξέρει ότι δικηγόροι, επιστήμονες έχουν κάνει προσφυγή. Υπάρχει χειραγώγηση
Ολοκληρωτισμός υπάρχει, όχι χειραγώγηση. Το ότι υπάρχουν ακόμη πηγές ενημέρωσης άλλου τύπου, πέρα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, είναι ευτύχημα. Το πρόβατο έχει δύο όψεις τρομοκρατίας. Τη μία του τσοπάνη που λέει αν βγεις από το μαντρί θα σε φάει ο λύκος. Αν δεν σε φάει ο λύκος θα σε φάει ο τσοπάνης. Θυμάμαι ένα πρόβατο στη Νέα Ζηλανδία που είχε ξεφύγει και δεν κουρευόταν. Είχε γίνει μια μάλλινη μπάλα και κανείς δεν μπορούσε να το φάει. Το έβλεπαν σαν κάτι παράξενο.

Ανεξαρτησία
Η ανεξαρτησία του έχει να κάνει με αυτό που του κάνεις. Αν μείνει στη στάνη θα το φάει ο τσοπάνης. Αν βγει έξω μπορεί και να μη το φάει ο λύκος. Το ταΐζουν σανό, είναι σε ευδαιμονία αλλά το Πάσχα δεν το έχει δει.

Πείτε μου και τη θεατρική παράσταση “Ιστορία δίχως όνομα”. Ξεκινήσατε με το 50% των θεατών
Πρόκειται για παράσταση που είχε δείξει τα δόντια της και πριν την πανδημία με απανωτά sold out. Είναι μια σπουδαία ιστορία δύο μεγάλων προσωπικοτήτων που άφησαν το στίγμα τους στη χώρα. Εδώ έχει την ιστορικής τους διαδρομή και το πολιτικό, πολιτειακό στίγμα του Δραγούμη και το συγγραφικό της Πηνελόπης Δέλτα. Έχουμε, λοιπόν, ένα ιστορικό/κοινωνικό πεδίο της εποχής και των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Μια ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα, δυο επιφανείς οικογένειες, μεγαλοαστοί. Συναντιούνται στην Αυστρία και εκεί διαδραματίζεται ένα κομβικό τριήμερο που διαλύεται η σχέση.

Πάει καλά;
Πάει εξαιρετικά. Κάναμε ποδαρικό για το θέατρο το καλοκαίρι.

Για χειμώνα μπορούμε να πούμε κάτι;
Είναι νωρίς. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Ήδη μας βομβαρδίζουν με τέταρτο κύμα της πανδημίας.