Σαν τα θερινά δεν έχει (pic & vids)
- Ο Μπέργκμαν στο… Κολωνάκι
- Επίμονα χτυπήματα στον «Ζέφυρο»
- Ένα λιμάνι στο… Θησείο!
- Στην ταράτσα του «Βοξ»
Το θερινό σινεμά θα μπορούσε να είναι τόπος δράσης μυθιστορήματος του Ταχτσή. Στιγμιότυπο σε πίνακα του Τσαρούχη και τόπος συνάντησης ανυποψίαστων εραστών. Τα θερινά σινεμά είναι αχτίδα φωτός που επιμένει και μένει ανάμεσα στο τσιμέντο και τον θόρυβο της πόλης, είναι η δροσερή σιωπή και η γλυκιά παραίτηση από την τρέλα της καθημερινότητας. Στα θερινά σινεμά δεν συντελείται απόδραση αλλά μετάβαση σε έναν τόπο απόκοσμο, γοητευτικό, διαχρονικό. Οι μαγικές αυλές τους καταργούν -για λίγο- τον χρόνο και συμπιέζουν τον χώρο! Η παρουσία τους στον αστικό ιστό είναι γοητευτικά ανοίκεια και πάντα θα μας θυμίζουν ότι το αναπάντεχο, το απρόσμενο, δεν θα σταματήσουν να μας ξαφνιάζουν, δεν θα σταματήσουν να ανατρέπουν τον ασταμάτητο αγώνα επιβίωσης. Τα θερινά σινεμά είναι ο «τριμμένος» θόρυβος των χαλικιών, το μικρό, στρογγυλό, τραπέζι καφενείου, η καρέκλα «σκηνοθέτη», η παγωμένη μπίρα, τα ποπ κορν, η μυρωδιά του γιασεμιού και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών… Πάνω απ’ όλα είναι ο ανέφελος ουρανός, το φεγγάρι και η μεταφορά της προβολής στους ουρανούς της φαντασίας μας. Η κινηματογραφική εμπειρία όχι μόνο πολλαπλασιάζεται αλλά δικαιώνεται απόλυτα στις αυλές των αναμνήσεων μας. Το Gazzetta αγαπά αυτούς τους χώρους και ο γράφων -μέσα από τις εμπειρίες του- θα σας ταξιδέψει σ’ αυτούς τους αγαπημένους τόπους. Σημαντική υπενθύμιση τα υγειονομικά πρωτόκολλα που επιβάλλει η πανδημία: Η πληρότητα στους χώρους είναι στο 75%, δεν υπάρχει διάλειμμα κατά τη διάρκεια των προβολών, το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι υποχρεωτικό όπως και η κενή θέση ανάμεσα σε δύο καθήμενους.
Ο Μπέργκμαν στο… Κολωνάκι
Οι αναμνήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά μία από τις πρώτες που στέκει επίμονα στο κατώφλι της ανάκλησης αφορά τον μεγάλο Σουηδό σκηνοθέτη και το θερινό σινεμά «Αθηναία». Η ταινία είχε τον τίτλο «Στο κατώφλι της ζωής» και ήταν σαν να με καλωσόριζε στον μαγικό κόσμο των θερινών σινεμά. Όλα ήταν εκεί. Η μεγάλη οθόνη, οι μυρωδιές και οι ήχοι της αυλής, οι γάτες που έκοβαν βόλτες και ο γαλανός ουρανός έκαναν την εμπειρία ξεχωριστή. Ο χώρος σου έδινε την ασφάλεια να αποδράσεις και να αφεθείς στο έργο του Μπέργκμαν. Πίσω από τον «Ευαγγελισμό», στο κέντρο της Αθήνας, πάντα θα σας περιμένει το κατώφλι της ζωής.
Επίμονα χτυπήματα στον «Ζέφυρο»
Ακόμη κι αν έχει άπνοια και η ατμόσφαιρα είναι δυσβάστακτη, εκεί πάντα θα υπάρχει το γλυκό αεράκι που όλα τα κάνει υποφερτά και αξέχαστα. Στη μεγάλη οθόνη το αριστούργημα του Φρανσουά Τριφό «Τα 400 χτυπήματα» και όσοι βρέθηκαν στο θερινό των Πετραλώνων ένιωσαν πώς είναι να φεύγεις απ’ όσα σε περιβάλλουν. Λίγο πριν η νύχτα ζωηρέψει και οι δρόμοι γεμίσουν κόσμο, η εμπειρία σε αυτό το σινεμά σε έκανε (και σε κάνει) να νιώθεις ανάλαφρος, να αποκλείεις τις επιθέσεις της πόλης και να χάνεσαι σε εποχές που κάποτε υπήρξαν σίγουρα πιο αθώες. Η ατμόσφαιρα του σινεμά είχε κάτι από τον παλμό των χτυπημάτων του Τριφό.
Ένα λιμάνι στο… Θησείο!
Το λιμάνι είναι αυτό που μας έδειξε ο Ηλία Καζάν και η ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο, «Το λιμάνι της αγωνίας». Εκεί, στο όριο της φυγής και του εγκλωβισμού, σε αυτό το μεταίχμιο, υπάρχει μια θέση για σένα. Το θερινό σινεμά «Θησείον» βρίσκεται σε προνομιακή θέση (στην Αποστόλου Παύλου) και επιβεβαιώνει πάντα τη μεταιχμιακή κατάσταση. Η ομορφιά των αρχαιολογικών μνημείων δίπλα μας, για πάντα, και στα λίγα τετραγωνικά του σινεμά αυτή της 7ης Τέχνης. Το σινέ «Θησείον» θα σας κάνει να νιώσετε την ενέργεια μιας άλλης εποχής και το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι η ησυχία που κατακλύζει τον χώρο. Ένα «λιμάνι» που πάντα θα σας φροντίζει.
Στην ταράτσα του «Βοξ»
Το εν λόγω θερινό έχει περάσει στα σημεία αναφοράς της αστικής, κοινωνικής, κουλτούρας. Γιατί; Διότι έγινε μέρος τραγουδιού του Θανάση Παπακωνσταντίνου και όλοι πλέον ξέρουν ότι εκεί παίζονται έργα των Παζολίνι, Φελίνι, Μπερτολούτσι… Η ανάμνηση μας αφορά τον τελευταίο σκηνοθέτη και το έργο «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι». Στην πλατεία Εξαρχείων και στην ταράτσα του κτιρίου η θυελλώδης σχέση Μάρλον Μπράντο-Μαρίας Σνάιντερ απέκτησε μεγαλύτερη ζωντάνια. Οι θεατές σαν να κρυφοκοιτούσαν, όμως η μεγάλη οθόνη σε έκανε συμμέτοχο σε αυτή την ερωτική-δραματική ταινία. Για δύο ώρες φεύγεις από τη βουή του κόσμου, αλλά όταν εξέλθεις η πάντα ξύπνια πλατεία Εξαρχείων είναι εκεί και σε περιμένει.
