«Ελάτε, ήρθε η αστυνομία» έλεγε στα θύματά του ο Μπρέιβικ για να τους βγάλει από τις κρυψώνες

Η Λίζα Χάσμπι, μόλις 19 ετών το 2011, είχε πάει το απόγευμα της 22ας Ιουλίου με την παρέα της στο νησί Γιουτόια της Νορβηγίας για να περάσουν ξέγνοιαστες στιγμές στη φύση και να κολυμπήσουν. Δέκα χρόνια μετά, δηλώνει απλώς… τυχερή, τίποτα παραπάνω, που ζει και είναι ένα από τα 69 θύματα (στο νησί, γιατί συνολικά ήταν 77) του Άντερς Μπρέιβικ. Του μακελάρη που με ένα αυτόματο όπλο πυροβολούσε αδιάκριτα με μοναδικό σκοπό να σκοτώσει, λίγο μετά αφού είχε τοποθετήσει βόμβα στο κέντρο του Όσλο.

«Ήταν 50-50 εκείνη τη μέρα, είτε έβρισκες ένα καλό σημείο να κρυφτείς είτε όχι. Όλα ήταν απλά τύχη εκείνη τη μέρα, εγώ συνειδητοποίησα πως αισθάνθηκα απλά τυχερή» είναι τα λόγια της Λίζα Χάσμπι στο BBC, που θυμάται εκείνη τη μέρα.

«Τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στο νησί, ήταν γύρω στις 5 το απόγευμα. Νομίζαμε πως ακούγαμε πυροβολισμούς, αλλά προτού προλάβουμε να κάνουμε το οτιδήποτε, είδα αυτό το τεράστιο «τοίχος» από ανθρώπους να τρέχουν κατά πάνω μας.

Βλέπαμε στα μάτια τους, πως είχαν αντικρίσει κάτι φοβερό οπότε κατάλαβα πως έπρεπε να βρω ένα ασφαλές μέρος να κρυφτώ».

Οι κατασκηνωτές, μέσα σε πανικό, έπεσαν από τα βράχια, άλλοι μπήκαν στο νερό και κολυμπούσαν μακριά, αλλά ο Μπρέιβικ συνέχισε να πυροβολεί.
«Άκουσα από τα δέντρα, μία κοπέλα που έλεγε «με πυροβόλησαν, με πυροβόλησαν» και συνέχισε να τρέχει προς εμάς».

Η Λίζα Χάσμπι μαζί με άλλους κατασκηνωτές βρήκαν ένα ξύλινο σπιτάκι και κρύφτηκαν εκεί, όταν άκουσαν τον Μπρέιβικ να πυροβολεί τρεις φορές στην πόρτα. «Ήμασταν σίγουροι όλοι μας πως θα πεθάνουμε».

Η Λίζα εξιστορεί κάθε συνταρακτική λεπτομέρεια από εκείνο το απόγευμα: «Ο Μπρέιβικ φώναζε στον κόσμο, «η αστυνομία είναι εδώ, είναι ασφαλές να βγείτε έξω. Όταν ο κόσμος άρχισε να βγαίνει από τα μέρη που είχε κρυφτεί, αυτός τους πυροβολούσε».

Ο Μπρέιβικ, που παραδόθηκε στους αστυνομικούς το ίδιο απόγευμα, σκότωσε 69 ανθρώπους στο νησί, ανάμεσά τους και δύο πολύ στενούς φίλους της Λίζα, η οποία συμπλήρωσε: «Μετά, όλοι στο νησί, έκαναν σκέψεις, γιατί δεν παλέψαμε εναντίον του, γιατί δεν κάναμε το οτιδήποτε, αλλά δεν είναι εύκολο όταν εσύ έχεις δύο χέρια και αυτός ένα αυτόματο όπλο».

Για τις επόμενες μέρες είπε: «Μας πήρε κάποιες εβδομάδες να ξεπεράσουμε το σοκ, αλλά όταν τα πράγματα στη Νορβηγία επέστρεψαν σε κανονικούς ρυθμούς, για εμάς ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Ξεκίνησαν οι εφιάλτες τα βράδια, είχα κατάθλιψη και ανησυχία, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το μέλλον και είχα παραδοθεί για αρκετό καιρό.

Εκείνο το απόγευμα του 2011, καθόρισε τη ζωή μου και με έκανε «θύμα» για όλο το υπόλοιπο της».