O ρομαντικός Θέμης Αδαμαντίδης δεν πείραξε ποτέ κανέναν: Τζογάρει για το παιχνίδι, όχι για τα κέρδη (pics & vid)

• Τον δήλωσε στο «Να η ευκαιρία» η γιαγιά του
• «Δεν αγάπησα ποτέ τα χρήματα»
• «Πάω για το παιχνίδι, όχι για να κερδίσω»
• «Δεν έκανα κακό σε κάποιον»
• «Με άλλη τακτική θα είχα περισσότερα λεφτά»
• «Γι αυτό δεν τελείωσα το σχολείο»
• «Παρακολουθούσα τον Διονυσίου πίσω από την κουρτίνα»
• Ο ξυλοδαρμός στη Συγγρού

Ήταν ο σταρ της εποχής. Ξεχώριζε ανάμεσα σε ονόματα, με τα οποία δούλεψε, όπως η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιώργος Ζαμπέτας ο Σταμάτης Κόκοτας, μετέπειτα ο Στέλιος Διονυσίου και ο Δημήτρης Μητροπάνος. Όπου και να πήγαινε είχε γύρω του 500 ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν από κοντά, να του σφίξουν το χέρι. Αυτός, διαφορετικός, ακόμα ρομαντικός, ήταν σταρ του εαυτού του και δηλώνει ακόμα και σήμερα, ότι δεν «προσκύνησε» το χρήμα. Απλά τον εξυπηρετούσε.

Ο λόγος γίνεται φυσικά για τον Θέμη Αδαμαντίδη, ο οποίος σήμερα έχει γενέθλια και κλείνει τα 63 του χρόνια. Ζόρικα, αλλά πετυχημένα, με τις καλές στιγμές και τις άσχημες, έχοντας κάνει όμως αυτό που ήθελε από 10 ετών. Από τότε που ξεκίνησε να τραγουδάει ασταμάτητα με μοναδικό «κοινό» την οικογένειά του, μέχρι που τους έπαιρνε το κεφάλι και τον έβγαζαν έξω να συνεχίσει το ρεπερτόριό του.

Τον δήλωσε στο «Να η ευκαιρία» η γιαγιά του

Πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότιο Αφρική, επέστρεψε στην Ελλάδα αλλά για μια τριετία έζησε στη Σουηδία τραγουδώντας για τους ομογενείς. Ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και η γιαγιά του τον είχε δηλώσει - εν αγνοία του- στο «Να η ευκαιρία» της ΕΡΤ. Αυτό ήταν. Έκανε πάταγο και οι προτάσεις έπεφταν βροχή, ξεκινώντας τον «μύθο», ο οποίος μεσουρανεί μέχρι και σήμερα. Ποιος δεν έχει τραγουδήσει τα τραγούδια του, τα οποία έγιναν διαχρονικά και θα συνεχίσουν για χρόνια να ακούγονται;

«Δεν αγάπησα ποτέ τα χρήματα»

«Πολλές φορές δεν μπορούσα να κινηθώ από εκεί που βρισκόμουν επειδή βρίσκονταν γύρω μου 500 άτομα που ήθελαν απλά να μου σφίξουν το χέρι. Ημουν “σταρ” μόνο με τον εαυτό μου και το θεωρώ και λογικό στην ηλικία που ήμουν τότε και με την επιτυχία που γνώριζα να αισθάνομαι κάπως ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια» θυμάται ο ίδιος, τον οποίο η επιτυχία και η δόξα δεν τον συνεπήρε ποτέ. Δεν μπήκε σε ίντριγκες, σε αντιζηλίες και «παιχνίδια»: «Αυτό έχουν να το λένε όλοι όσοι με ξέρουν, δεν πείραξα ποτέ κανέναν, δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με την καριέρα ή την τύχη των άλλων. Επίσης, τα χρήματα ποτέ δεν τα αγάπησα. Ήθελα μόνο να με εξυπηρετούν. Μπορεί να έδινα και όλο το μεροκάματό μου κάπου αν έβλεπα ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα».

«Πάω για το παιχνίδι, όχι για να κερδίσω»

Ο Θέμης Αδαμαντίδης, δεν είναι ο «άτρωτος», δεν είναι ο «τέλειος». Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας με τα πάθη του… «Τους πλατινένιους μου δίσκους τούς είχα πάντα κάπου καταχωνιασμένους. Δεν επιθυμούσα να τους βλέπουν οι γιοι μου, γιατί επεδίωκα να αισθάνονται ότι ο πατέρας τους είναι όπως όλοι οι άλλοι πατεράδες».
Έχει μια παραπάνω αγάπη στα τυχερά παιχνίδια της λέσχης: «Πάω για το παιχνίδι και όχι για να κερδίσω. Το να κερδίσεις δεν είναι εύκολο πράγμα. Για να κερδίσει κανείς, πρέπει να σκέφτεται όπως σκέφτονται οι λίγοι, γιατί οι πολλοί χάνουν. Εγώ ανήκω στους δεύτερους».

«Δεν έκανα κακό σε κάποιον»

Η αγάπη του αυτή ή το πάθος του αν το προτιμάται, τον οδήγησε στο σημείο να συλληφθεί δύο φορές, μέσα στην καραντίνα, για παραβίαση των υγειονομικών κανόνων: «Ήταν μια συνάντηση φίλων. Δεν καταλάβαμε πως πέρασε ο χρόνος. Θυμηθήκαμε πως ήταν να αισθανόμαστε ότι είμαστε ελεύθεροι και να βγαίνουμε τη στιγμή που επιθυμούμε χωρίς δικαιολογητικό και SMS. Γιατί να επηρεάσει την ψυχολογία μου αυτό το γεγονός; Ούτε υφυπουργός είμαι, ούτε δάσκαλος κατηχητικού. Ένας απλός άνθρωπος είμαι. Και στο φινάλε δικαίωμά μου δεν είναι: Πρέπει να πάω κάπου που διαφημίζουν; Πάω εκεί που θέλω εγώ.
Δεν διέπραξα κάτι άσχημο, με την έννοια ότι αδίκησα ή έκανα κακό σε κάποιον. Δεν είμαι από τους αντιδραστικούς του κορονοϊού, αλλά κάποια στιγμή θέλεις να νιώσεις ότι ορίζεις τον εαυτό σου. Να αισθανθείς ελεύθερος άνθρωπος. Πήγα εκεί που αισθάνθηκα ότι θέλω να πάω. Δεν έκανα και κάποιο κακούργημα».

«Με άλλη τακτική θα είχα περισσότερα λεφτά»

Είχαν γραφτεί πολλά, είχαν ακουστεί ακόμα περισσότερα, αλλά όταν ερωτήθηκε ο ίδιος αν όλα αυτά τον στεναχωρούν ή τον πληγώνουν, είχε απαντήσει: «Δεν ασχολούμαι καθόλου. Δεν ασχολήθηκα ποτέ! Αν είχα ακολουθήσει άλλη τακτική, όπως άλλοι συνάδελφοι, θα είχα πιθανόν περισσότερα λεφτά από το τραγούδι. Ξέρετε, μηνύσεις για δυσφήμηση, ψευδή δημοσιεύματα, αποζημιώσεις… Το τι κάνει ο καθένας είναι δικαίωμά του, αρκεί να μην ενοχλεί τον άλλον».

«Γι αυτό δεν τελείωσα το σχολείο»

Προσπαθούσε να κρατάει χαμηλό προφίλ, αλλά πάντα έβρισκαν πράγματα να γράψουν γι αυτόν. Ακόμα και για το ότι δεν τελείωσε το σχολείο: «Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, είχα δυσκολία συγκέντρωσης γιατί στο μυαλό μου είχα συνέχεια το τραγούδι. Άκουγα το μάθημα και παράλληλα σκεφτόμουν τραγούδια. Στα μαθηματικά για παράδειγμα, έβρισκα τη λύση. Όχι, όμως, με τον τρόπο που έπρεπε, αλλά με δικούς μου υπολογισμούς. Εκεί συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ο στόχος μου ήταν το τραγούδι. Δεν τελείωσα το σχολείο. Πήγα μέχρι τη Γ’ Γυμνασίου, δεν έβγαλα το Λύκειο».

«Παρακολουθούσα τον Διονυσίου πίσω από την κουρτίνα»

Ο Θέμης Αδαμαντίδης παραμένει ρομαντικός. Άνθρωπος άλλης πάστας, τραγουδιστής παλαιάς κοπής, που ασχολείται με την πραγματική αγάπη, το τραγούδι και όχι την… μαρκίζα: «Τότε υπήρχε σεβασμός στον κόσμο, φτιάχνονταν προγράμματα με ρεπερτόριο. Δεν διανοούμουν, για παράδειγμα, επειδή μία χρονιά έκανα πλατινένιο δίσκο, ότι θα μπει το όνομά μου πιο πάνω από του Διονυσίου, του Μενιδιάτη, της Διαμάντη ή του Ζαμπέτα. Ή ότι θα κρατούσα μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος από εκείνους επειδή πολύς κόσμος ερχόταν μόνο για μένα. Σήμερα, όμως, ως επί το πλείστον, αυτοί οι στοιχειώδεις κανόνες έχουν καταργηθεί. Θυμάμαι ότι τραγουδούσε ο Διονυσίου “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”, κι εγώ έβγαινα από το καμαρίνι μου για να τον παρακολουθήσω πίσω από τις κουρτίνες ώστε να μάθω...

Ο ξυλοδαρμός στη Συγγρού

Το 2019, ο Θέμης Αδαμαντίδης, υπέστη ξυλοδαρμό σε παράδρομο της Συγγρού, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο: «Αυτή η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι περισσότερο ή λιγότερο κανενός απ΄ό,τι είναι και δική μας. Πρέπει επιτέλους να πάψουμε να φοβόμαστε για το δίκιο μας, ας φοβούνται κάποιοι άλλοι που κάνουν παράνομες πράξεις και ανήθικες. Έχω το θάρρος στην ψυχή μου να πάω μέχρι το τέρμα για το δίκιο μου. Ούτε ξυλοδαρμό μπορώ να το πω. Περπατούσα, με πλησίασαν και με χτύπησαν. Μου είπαν για χρήματα, τα οποία ... έτσι θέλει να ισχυρίζεται κάποιος. Είμαι καλά, γι' αυτό βγήκα (στις κάμερες)».

Ο Θέμης Αδαμαντίδης, με τα πάθη του και τα λάθη του, παραμένει ένας μεγάλος ρομαντικός- ίσως από τους τελευταίους- της εποχής και αυτό αρκεί: «Όταν θα έφτανε το τέλος, θα ήθελα άλλη μια ζωή για να τη ζήσω μόνο για μένα».