Ενα «αντίο» σε έναν «ονειρολάγνο» που έδειξε τι σημαίνει αλληλεγγύη στις φτωχογειτονιές των δυτικών προαστίων

Η απώλεια ενός νέου ανθρώπου, 40 ετών στην προκειμένη περίπτωση, με τόσο ξαφνικό τρόπο πάντα θα πονάει.

Ειδικά όταν πρόκειται για τον γείτονά σου, τον συμμαθητή σου, τον άνθρωπο με τον οποίο πέρασες όλα τα -πανέμορφα- παιδικά σου χρόνια.

Η ρημάδα η καρδιά του τον «πρόδωσε» νωρίς, αλλά δεν θέλω να γράψω εδώ για το πόσο οδυνηρή είναι αυτή η απώλεια για μένα, ή τους συγγενείς και φίλους του. Θέλω να γράψω για το τι είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος, που κάθε ημέρα παρέδιδε μαθήματα για το τι σημαίνει αλληλεγγύη στις πράξεις και όχι στα λόγια ή το πληκτρολόγιο...

Ο Νικόλας, ο δικός μας Νικόλας Πολυχρονίδης, ήταν απλά ένα παιδί της γειτονιάς. Ενα παιδί που πάντα χαμογελούσε, αλλά το κυριότερο, έκανε όλη την γειτονιά να χαμογελά μαζί του.

Οχι γιατί ήταν απλά καλός άνθρωπος, αλλά γιατί μας θύμισε κάτι που η ελληνική κοινωνία έχει μεγάλη ανάγκη σε αυτά τα χρόνια της κρίσης και της πανδημίας: την αξία της κοινωνικής προσφοράς στις φτωχογειτονιές.

Τον Νικόλα δεν τον γνωρίζετε. Τον γνωρίζει όμως καλά μία ολόκληρη συνοικία. Αυτή στα «Νταμαράκια» εκεί στα δυτικά προάστια στο Αιγάλεω. Και όχι μόνο. Τον γνωρίζουν καλά ευπαθείς ομάδες σε όλα τα δυτικά προάστια. Τον γνωρίζουν νέοι που αναζητούν τον εαυτό τους, ηλικιωμένοι με προβλήματα, γονείς που ζουν στα όρια της φτώχειας, άνεργοι...

Ο Νικόλας έκανε πράξη αυτό που οι περισσότεροι φωνάζουμε μόνο μέσα από τα πληκτρολόγια και τις κοινωνικές πλατφόρμες, αλλά ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε πράξη αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε.

Επανέφερε σε όλους μας την έννοια του εθελοντισμού, της κοινωνικής προσφοράς μέσα σε μια μικρή κοινωνία.

Τα «Νταμαράκια» είναι μια μικρή γωνιά στο Αιγάλεω, δίπλα από το Γ’ Νεκροταφείο, αποτελούμενη κυρίως από ανθρώπους ποντιακής καταγωγής όπως και ο ίδιος. Ο Νικόλας ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε το τραγούδι και την χιπ χοπ μουσική.

Είχε το δικό του συγκρότημα, τους «Ονειρολάγνους». Ενα συγκρότημα το οποίο δημιούργησε όχι για να κάνει.. καριέρα, αλλά για να εκφράζει τα όσα νοιώθει για την χώρα και την κοινωνία που ζούμε. Και τραγουδούσε πάντα στις φτωχογειτονιές με σκοπό να προσφέρει σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Δημιούργησε μία δράση (με την ονομασία «οι γειτονιές τραγουδούν ακόμα»), κάνοντας συναυλίες στα δυτικά προάστια και με τα χρήματα που μάζευε, αγόραζε τρόφιμα για ανέργους και οικογένειες που δεν τα έβγαζαν πέρα.

Αγόραζε αντισηπτικά και φαρμακευτικά είδη για όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.

Εκανε πράγματα που όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν κάναμε συνολικά όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή τη συνοικία, αλλά και σε άλλες των δυτικών προαστίων.

Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που πάσχιζε να βρει δουλειά, όπως οι περισσότεροι σε αυτή τη γειτονιά...

Ομως είχε έναν σκοπό και μόνο. Να προσφέρει. Και δεν πρόσφερε μόνο στην φτωχογειτονιά του στο Αιγάλεω. Έκανε το ίδιο για ανθρώπους στη Νίκαια, τον Κορυδαλλό, το Χαϊδάρι, το Μενίδι… Οπου στα δυτικά προάστια της Αθήνας υπήρχε φτώχεια και πείνα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης.

Και η απώλεια αυτού του ανθρώπου, του «αδερφού» μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε πράγματα που ως τώρα, δεν μας απασχολούσαν. Γιατί είχαμε ξεχάσει ότι πέρα από την οικογένειά μας, υπάρχει και ο γείτονάς μας, ο φίλος μας, ο συνάνθρωπός μας.

Προσωπικά με έκανε να αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ελληνική κοινωνία αν σε κάθε γειτονιά υπήρχαν άνθρωποι που παρά τις οικονομικές δυσκολίες άφηναν τα προβλήματά τους στην άκρη και με χαμόγελο βοηθούσαν αυτούς που περνούσαν τα ίδια ζόρια μαζί τους.

Με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός και η κοινωνική προσφορά σε μια γειτονιά/συνοικία, που αποτελείται από οικογένειες και ανθρώπους που πραγματικά δίνουν μάχη να επιβιώσουν μέρα με την μέρα.

Πόσο πιο… άνθρωποι θα ήμασταν αν αφιερώναμε έστω και μία μέρα για να προσφέρουμε πραγματική βοήθεια και όχι μόνο... ευχές και προσευχές, σε φτωχούς, σε ανέργους, σε συνταξιούχους, σε ανθρώπους… ξεχασμένους και από τον ίδιο τον Θεό.

Ο Νικόλας ήταν όλα αυτά. Τα έκανε όλα αυτά. Και το έργο του σε εκείνη την γωνιά στο Αιγάλεω, αλλά και άλλες φτωχογειτονιές θα μείνει για πάντα στο μυαλό όλων αυτών που χάρη στις πρωτοβουλίες του είχαν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε. Γιατί το έκανε χωρίς να πάρει τίποτε πίσω. Και κάθε φορά ζητούσε να μην γίνει γνωστό πως αυτός κρύβεται πίσω από κάθε βοήθεια.

Αυτό που πρέπει να τονιστεί από αυτή την θλιβερή για όσους τον γνώριζαν, είδηση, είναι πως η κάθε γειτονιά έχει ανάγκη από έναν «Νικόλα». Για να της θυμίζει τι σημαίνει ανθρωπιά. Και τι σημαίνει να γίνεσαι θυσία για τον γείτονα, τον φίλο, τον ηλικιωμένο, τον κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη από στήριξη.

Ο Νικόλας θα λείψει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε από την γειτονιά του, αλλά το «κίνημά» του πρέπει να γίνει πράξει σε κάθε συνοικία στην Ελλάδα.

Γιατί οι πράξεις του, μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Ευαισθητοποίησαν πολλούς και συγκίνησαν αυτούς που πίστευαν ότι κανείς δεν έδινε δεκάρα γι’ αυτούς. Ούτε καν οι δικοί τους άνθρωποι. Αν βρεθεί ένας «Νικόλας» σε κάθε συνοικία, τότε θα έχουν αλλάξει πολλά στην ελληνική κοινωνία.

Καλό σου ταξίδι αδερφέ…