Γυναικοκτονία: Το άλλο μισό της βαρβαρότητας, είναι να την ανέχεσαι
Γυναικοκτονία στην Αλεξανδρούπολη. Άνδρας ξυλοκοπεί τη σύζυγό του. Την πηγαίνει στο νοσοκομείο και ισχυρίζεται ότι «έπεσε από τις σκάλες». Εκείνη ζώντας υπό καθεστώς φόβου, διαλυμένη, το επιβεβαιώνει. Το ήπαρ έχει συνθλιφτεί. Υπάρχει ρήξη σπλήνας. Πεθαίνει. Ναι, αλλά γιατί δεν λέμε ανδροκτονία;
Ήταν μητέρα τριών παιδιών. Μόλις 29 ετών. Έκανε τέσσερα χειρουργεία. Έδωσε αγώνα για τη ζωή της τέσσερις ημέρες. Νοσηλεύτηκε σε ΜΕΘ ούσα παράλληλα θετική στον κορωνοϊό. Ναι, αλλά δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι.
Ο ξυλοδαρμός έγινε στις 5 Δεκεμβρίου. Η γυναίκα πήγε εσπευσμένα στο τμήμα επειγόντων του πανεπιστημιακού γενικού νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης. Τη συνόδευε ο δολοφόνος της. Οι γιατροί είδαν τα σοβαρότατα τραύματά της. Και τότε μίλησε αυτός. «Έπεσε από την σκάλα». Ναι, αλλά δεν είχε δώσει δικαιώματα.
Στις 8 Δεκεμβρίου, τρεις ημέρες μετά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, οι γονείς της σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ, προχώρησαν σε καταγγελία για πρόκληση σωματικών βλαβών από τον σύζυγό της. Από την ιατροδικαστική έκθεση προέκυψε ότι φέρει πολλαπλές κακώσεις σε διάφορα σημεία του σώματος. Ναι, αλλά γιατί δεν έφευγε τόσο καιρό;
Η σύνθλιψη του ήπατος και η ρήξη σπλήνας δεν είναι συμβατές από πτώση από σκάλα, αλλά συνάδουν με άγριο ξυλοδαρμό. Ναι, αλλά ήταν Μουσουλμάνα.
Ο θρήνος για τη δολοφονία της 36χρονης, εκείνης που έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια ο σύζυγός της, ακούγεται ακόμα. Ανατριχιαστική κραυγή συνοδεύει κάθε απώλεια. Η κραυγή της μάνας, του παιδιού, των φίλων. Ο θλιβερός κατάλογος με τα ονόματα δεν λέει να τελειώσει. Ακόμα μία γυναίκα, η τρίτη μέσα σε δέκα ημέρες, είναι νεκρή. Ναι, αλλά ξεχωρίζετε τη γυναίκα, εσείς την μειώνετε επειδή χρησιμοποιείται άλλον ορισμό για τη δολοφονία της.
Ήταν η 16η. Η 16η γυναικοκτονία μέσα σε μόλις έναν χρόνο. Μια γυναίκα σκοτώνεται κάθε περίπου 20 ημέρες στην Ελλάδα. Στη Φολέγανδρο, τη Ρόδο, τη Δάφνη, τη Μακρινίτσα, τη Λάρισα, το Ηράκλειο, τα Γλυκά Νερά, την Αλεξανδρούπολη.
Το 2021 είναι προτιμότερο να διαφωνείτε για τον όρο άνδρας. Γιατί έχει ξεφτιλιστεί. Τον έχουν εκφυλίσει κάποιοι, δολοφονώντας δήθεν από αγάπη. Χτυπώντας, εκβιάζοντας, χειραγωγώντας, κακοποιώντας.
Το 2021 θα φύγει ματωμένο υπό τους ήχους των σπαραγμών και τη μυρωδιά της σήψης γιατί (τουλάχιστον) δεκαέξι γυναίκες είναι νεκρές στη χώρα μας στο πλαίσιο της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. Από πρώην, από νυν συντρόφους και συζύγους. Ένας αδιανόητος απολογισμός. Ένας απολογισμός βαθιάς θλίψης κι ακόμα μεγαλύτερης οργής.
Που δεν έχει προχωρήσει η νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία. Που δεν υπάρχει ένα ασφαλές δίκτυο για τις γυναίκες, ώστε να μπορούν να μιλήσουν. Που γυναίκες φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτές. Που γυναίκες φοβούνται ότι οι λέξεις κάποιων θα γίνουν νέες γροθιές στα ήδη τσακισμένα τους σώματα.
Που οι γυναίκες φοβούνται να ερωτευτούν, μήπως «πέσουν από τις σκάλες». Μήπως πέσουν και δεν ξανασηκωθούν ποτέ. Μήπως την ώρα που κάποιοι λογομαχούν για το αν ο όρος γυναικοκτονία έχει νομική ισχύ, για το αν η πατριαρχία σκοτώνει, για το αν είναι όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι. Την ώρα που κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δεν έφυγε, γιατί δεν το κατήγγειλε, στη διπλανή πολυκατοικία κάποιος σκοτώνει τη γυναίκα του στο ξύλο!
Γιατί κάποιοι σοκάρονται με τον θάνατο μόλις λίγα δευτερόλεπτα και σπαταλούν ώρες ατελείωτες επιχειρηματολογώντας για το πως θα «βαφτίσουμε» τη δολοφονία. Που ανέχονται το «αν με απατήσει, θα την σκοτώσω την βρώμα». Που ανέχονται στο όνομα της αγάπης να πληγιάζονται σώματα. Που δεν ανέχονται την δολοφονία, αλλά ανέχονται τη λεκτική βία, την ψυχολογική βία, την σεξουαλική βία, την απειλή βίας, τον εκβιασμό, την παρενόχληση.
Και μια μέρα ξυπνάμε και λείπει ακόμα μία...
