Οι άνθρωποι δεν είναι λάφυρα

Οι άνθρωποι δεν είναι λάφυρα να διακοσμούν κάποια αποκρουστική συλλογή μας. Σε καμιά φάση της ζωής τους, σε καμιά φάση της ζωής μας. Δεν είναι αντικείμενα να τα παραγγέλνουμε μέσα από τις οθόνες των κινητών, ούτε με κράχτες που λειτουργούν σαν λάμπες για να προσελκύσουν έντομα στον ιστό.

Οι άνθρωποι δεν είναι απλά αντικείμενα συζήτησης με περιεχόμενο ή κουτσομπολίστικης, αν δεν σκοπεύουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό πριν περάσουμε στο επόμενο θέμα. Πόσες 24χρονες ή 29χρονες ή 17χρονες αντέχει να μεταβολίσει η κοινωνία μας, πριν περάσει στο επόμενο θέμα; Οι άνθρωποι δεν είναι θέματα να τους τοποθετείς ένθετους μεταξύ πολιτικού δελτίου, οικονομικών ειδήσεων, αθλητικών και του καιρού.

Οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι λάφυρα της AGB Nielsen για να καταστρώνουμε τηλεοπτικά σχέδια χειριστικής μάχης, ώστε να υπάρξουν ηττημένοι και νικητές των τηλεθεάσεων. Ούτε μπορούμε να υποστηρίζουμε ή να αίρουμε την υποστήριξή μας σε θύματα αναλόγως, αν μας αρέσει ο δημοσιογράφος στον οποίον μίλησαν. Ας αναρωτηθούν οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι και τα Μέσα, γιατί μπορεί ένα θύμα να επέλεξε συγκεκριμένο Μέσο και δημοσιογράφο. Τι μπορεί να φοβήθηκε στη mainstream δημοσιογραφία; Τις δυνατότητες ή τις προθέσεις της;

Ο ντόρος λειτουργεί σαν εξασφάλιση, σαν ένας δρόμος στο φως αντί για τη συσκότιση και δεν είναι το πλέον σημαντικό ποιος οδηγεί το όχημα, αλλά το αν υπήρχε άλλος δρόμος. Οι τίτλοι του διαδικτύου που παραπέμπουν σε άρθρα με μηδενικό περιεχόμενο δεν είναι δημοσιογραφία, το ξέρουν όλοι όσοι παραγγέλνουν τέτοια άρθρα. Είναι στην καλύτερη περίπτωση clickbait σκουπίδια για το κέρδος του συρμού, στη χειρότερη μελάνι για να θολώσουν τα νερά. Πόσες φορές να αντέξει ένας αναγνώστης να διαβάσει το απόλυτο τίποτα; Στο τέλος θα αλλάξει θέμα. Μήπως αυτός είναι ο σκοπός; Να αλλάξει θέμα;

Οι άνθρωποι δεν είναι λάφυρα να πέσουν στα χέρια άλλων ανθρώπων, όταν κάνουν λάθη. Ακόμα και στην περίπτωση πολλών και διαδοχικών λαθών ή απερίσκεπτης εμπιστοσύνης σε λάθος ανθρώπους για να ακριβολογώ, δεν δικαιολογείται ένα πρόσωπο ή μια ολόκληρη κοινωνία να σου λένε, «τα ΄θελες και τα ΄παθες». Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη να απαντήσουμε ποιο τίμημα θα θέλαμε να πληρώσουμε για τα δικά μας λάθη.

Ακόμα κι αν δεν αναγνωρίζουμε στον καθρέφτη μας έναν θύτη ή κάποιο θύμα, πόσο δύσκολο λέτε είναι για τα παιδιά μας, να γίνουν θύματα ή ακόμα χειρότερα θύτες; Ναι είναι χειρότερο, πιο αποκρουστικό να γίνουν θύτες, αμφιβάλλει κανείς;

Οι άνθρωποι δεν είναι εργαλεία για δικηγορικά γραφεία και προσωπικές καριέρες. Μπορούν να επιλέγουν εκπροσώπηση και να μην εμφανίζονται άλλοι δέκα παριστάνοντας τους ειδικούς ή τους εκλεκτούς να μιλούν σχεδόν εξ ονόματος του θύματος! Τι θα πει «σχεδόν»;

Οι άνθρωποι δεν είναι απλά tags στα social media, που αν τα χρησιμοποιήσουμε σωστά θα αυξήσουμε τους followers μας. Αντιπροσωπεύουν σκέψεις και πράξεις, τις οποίες αν δεν γνωρίζουμε καλά, χρήσιμο θα ήταν να κρατάμε αποστάσεις. Σας το λέω εκ πικρής προσωπικής πείρας, καλύτερα ας χειριστούμε τα δίκτυα πιο «πραγματικά» αντί για ψηφιακά. Ο σημερινός «φίλος» εύκολα σου πατάει Cancel με μίσος και καλεί σε ομαδικό cancel αύριο στοχοποιώντας σε. Είναι μια ψηφιακή βία, που κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι του μέλλοντος θα αποτιμήσουν ως ίσα ή λιγότερο σημαντική με την αναλογική βία.

Καλώς λειτουργούν τα αντανακλαστικά των social media, η ταχύτητά τους δεν σημαίνει πάντα και ευθυκρισία, ακόμα όμως κι όταν στοχεύουν σωστά, δε σημαίνει ότι αντικατέστησαν τη Δικαιοσύνη, έτσι; Τους θύτες βολεύει αυτό, όχι τα θύματα.

Το νόημα ελπίζω να το πιάσατε, οι άνθρωποι δεν είναι λάφυρα. Σίγουρα δεν είναι κούκλες να τις παίρνουμε αγκαλιά για τις φωτογραφίες και μετά να τις ξεχνάμε ψάχνοντας για το επόμενο παιχνίδι. Η υπόθεση της 24χρονης στην Θεσσαλονίκη, που όλοι πια την αποκαλούν με το μικρό της όνομα, όλοι είναι «μαζί της» δημόσια αλλά ιδιωτικά κρίνουν, είναι μια δύσκολη υπόθεση. Για τις Αρχές, για τους Πολιτικούς, για τα Μέσα. Αλλά για να μην τρελαθούμε, είναι πρώτα απ’ όλα μια υπόθεση δύσκολη για την ίδια. Έχει πολλή και μοναχική ανηφόρα μπροστά. Όσοι κι αν είναι οι συνοδοιπόροι σήμερα. Γιατί τα λάφυρα είναι αντικείμενα, που όταν πέσουν στα χέρια κάποιου, τελειώνουν εκεί, γίνονται κτήμα του. Οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν.

Υ.Γ. Θυμήθηκα από την πρώτη στιγμή ένα καταπληκτικό τραγούδι του Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ σε στίχους της Sunny Μπαλτζή. «Τσίχλα δίχως ζάχαρη» είναι ο τίτλος και στο στίχο που λέει για «τσιγάρα Rex και More» μπορείτε να αντικαταστήσετε με άλλες ακριβότερες μάρκες.