Το Διεθνές Δίκαιο των Αγορών

Σε κάθε πόλεμο πρώτα δέχονται πυρά έννοιες όπως «δικαιοσύνη», «συμμαχία» και «ανθρωπισμός». Αδιαμφισβήτητα μεγέθη παραμένουν μόνο τα οικονομικά και οι τιμές, βασικά κριτήρια πια του πόσο μας αφορά ένας πόλεμος.

Δεν υπάρχει πόλεμος αρκετά μακρινός και δεν υπάρχει πόλεμος δικαιολογημένος. Με το σκληρό τρόπο η Ουκρανία ανακαλύπτει πως δεν υπάρχει ένας μόνο κακός και πως σίγουρα η έννοια του ισχυρού «συμμάχου» δεν γεννά καμιά ασφάλεια στην πραγματικότητα.

Ο γίγαντας που λέγεται Η.Π.Α. για άλλη μια φορά σχολιάζει μια σύγκρουση σε έδαφος άλλης ηπείρου και ο νάνος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τόσο κατακερματισμένος, που είναι ανάξιο λόγου να συζητάμε για κοινή εξωτερική πολιτική ή για κοινή στρατιωτική δύναμη που φαντασιωνόμαστε εμείς οι ακρίτες της Ευρώπης.

Αμήχανες οι ευρωπαϊκές τράπεζες και τα Υπουργεία Οικονομικών κρατών που είναι σφιχταγκαλιασμένα με το ρωσικό χρέος. Θυμάστε πόσο εύκολο ήταν να αποδοκιμάσουν και να θελήσουν να επιβληθεί χαράτσι στο ελληνικό χρέος παραδειγματικά, υποθηκεύοντας γη, ουρανό και θάλασσα. Τα πάντα στο Διεθνές Δίκαιο μπορούν να είναι άδικα, αν αξιολογούμε με βάση το μέγεθος. Και είμαστε χαρακτηριστικά «μικροί», όχι χωρίς δική μας ευθύνη.

Ακόμα και σήμερα η δική μας έγνοια είναι οι τιμές της ενέργειας ως επί το πλείστον και η ασφάλεια των Ελλήνων της Μαριούπολης, της Οδησσού και του Κιέβου. Γινόμαστε όσο κυνικοί επιβάλλει η παγκόσμια συνθήκη. Σκεφτείτε αν ο εκλεγμένος ηγέτης της Ρωσίας εν τω μέσω της επίθεσης στην Ουκρανία, μας εξασφάλιζε με κάποιο μαγικό τρόπο πάμφθηνο ρωσικό φυσικό αέριο, πόσο δημοφιλής θα ήταν στη χώρα μας; Πόσο θα βάζαμε σε προτεραιότητα την τσέπη μας έναντι του διεθνούς δικαίου;

Θα γινόμασταν οι αντίστοιχα «πέρα βρέχει» (βόμβες) κεντροευρωπαίοι και Αμερικανοί αν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί μας ήταν προστατευμένοι και οι συνέπειες του πολέμου έμεναν μακριά από τον καλοθρεμμένα μας ευρωπαϊκά οπίσθια. Τόσο ανθρωπιστές και τόσο πασιφιστές οι περισσότεροι. Κυρίως καταναλωτές βλέπετε.

Ακόμα κι αν όλοι οι σοβαροί αναλυτές βλέπουν πίσω από τον ιστορικό αναθεωρητισμό του Πούτιν ένα μοτίβο, που πολλοί θα έσπευδαν να μιμηθούν, ακόμα κι αν ένας από τους πολλούς είναι και ο δικός μας «δημοκρατικά εκλεγμένος» γείτονας, η δική μας κύρια οπτική παραμένει οικονομική. Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να ανακαλύψουμε, αν μας πονάει περισσότερο η καλπάζουσα τιμή των καυσίμων στις ταμπέλες των βενζινάδικων έναντι της καλπάζουσας επιθετικότητας ενός ηγέτη που οδήγησε τον λαό του στην πείνα.

Μια μικρογραφία της δυτικής κυνικότητας βλέπουμε και στα δικά μας πεδία ενδιαφέροντος, στα αθλητικά. Οι μεγάλοι επαγγελματικοί συνεταιρισμοί που διοικούν τις δημοφιλέστερες διοργανώσεις παρακολουθούν αμήχανα τις εξελίξεις. Τι να κάνουν με τον γίγαντα της Gazprom; Πως να συμπεριφερθούν απέναντι στις επαγγελματικές ομάδες των ολιγαρχών του περιβάλλοντος Πούτιν; «Αξίζει να τινάξουμε μια συμφωνημένη χορηγία ετών στον αέρα μπροστά σε μια σύγκρουση που μπορεί να διαρκέσει μια εβδομάδα;» «Σύγκρουση» ονομάζεται η ισοπέδωση ενός κράτους από μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή. «Μια εβδομάδα» εννοούν κάποιοι το χρόνο που θα παρακολουθήσουμε το θέμα τρώγοντας μπροστά στην τηλεόρασή μας. Αντικειμενικό μέγεθος μόνο τα χορηγικά ρούβλια.

Καταλάβαμε όλοι μπροστά στο δυστυχές ουκρανικό παράδειγμα, ότι δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ ασφαλείς «από αλλόθρησκους μεσσίες εξαρτημένοι;» Καταλάβαμε ότι ένα οικονομικό σκάνδαλο αμυντικών προμηθειών (κι όχι μόνο) δεν είναι απλά χρήματα που καρπώθηκε κάποιος επιτήδειος αλλά μια βαθιά προδοτική πράξη, καθοριστική ίσως για την εθνική μας ανεξαρτησία; Αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιοι επιτήδειοι μπορεί να υπάρχουν σε κάθε παράταξη, που κυβερνά ανεξέλεγκτα και άνευ αντιπολιτευτικής φωνής την Ελλάδα; Όπου αντιπολιτευτική φωνή εννοώ και τον Τύπο, όταν αυτός δεν είναι συνολικά χορηγούμενος και καθησυχαστικός.

Πόσο ασφαλείς αισθανόμαστε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», πόσο ισχυροί στην «νατοϊκή συμμαχία»; Πόσο διαφορετικά είναι όσα ζούμε σήμερα σε σχέση με την εισβολή στην Κύπρο; Ακόμα το διχοτομημένο νησί απολαμβάνει το Διεθνές Δίκαιο, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών μάλιστα αναφέρθηκε στο παράδειγμα της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου». Έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να θυμούνται οι νεότεροι τι πάει να πει ομόδοξα αδέρφια και παραδοσιακοί σύμμαχοι.

Και είμαστε μόνο στην τρίτη ημέρα του «πολέμου». Ή για να ακριβολογώ της εισβολής σε μια χώρα 44 εκατομμυρίων που κάποιοι καλλιέργησαν επιδέξια τον ακροδεξιό σπόρο και παρέδωσαν σε έναν κωμικό να κυβερνήσει.