Ο Νικ Χολμς των Paradise Lost στο Gazzetta: «Κανείς δεν πρέπει να βιώνει τον πόλεμο, η μουσική είναι η δική μας... απόδραση από τους δύσκολους καιρούς»
Το ελληνικό κοινό μετά από μεγάλο διάστημα αναμονής θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τους Paradise Lost στις 17 Απριλίου και το Fuzz Live Music Club στην Αθήνα. Ο 51χρονος σήμερα Άγγλος τραγουδιστής Νικ Χολμς (Νίκολας Τζον Άρθουρ Χολμς το πλήρες όνομά του) μιλάει στο Gazzetta για την μπάντα που έχει γράψει τη δική της μεγάλη ιστορία στον χώρο του metal, τα αγαπημένα του άλμπουμ, την αγάπη τους για τις ταινίες τρόμου, τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και το τι ομάδα θα ήταν εάν ασχολιόταν με τη μπάλα!
«Πάθαμε την... πλάκα μας με το κοινό στην Ελλάδα, εάν ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο θα ήμουν Λιντς Γιουνάιτεντ»
Η συζήτησή μας φυσικά ξεκινάει με το ελληνικό κοινό στις συναυλίες. Στη συνέχεια όμως επεκτείνεται και σε άλλα θέματα με τις τοποθετήσεις του Χολμς να έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
- Επιστρέφετε στην αγαπημένη σας Ελλάδα. Πως νιώθετε για αυτό και τι περιμένετε;
Ναι είναι τρομερά. Έχει περάσει καιρός από τότε που παίξαμε στην Ελλάδα. Κάποιες φορές παίζαμε μία φορά τον χρόνο και συνήθως στο τέλος του χρόνου. Είχαμε βέβαια την πανδημία και όλα όσα έχουν συμβεί. Είναι κάτι που έχει αλλάξει τα πάντα. Αλλά ναι είναι τρομερά που γυρίζουμε στην Ελλάδα. Έχουμε ένα πολύ πιστό κοινό εκεί. Πιστούς φανς και οπαδούς. Θα έρθουμε και θα παίξουμε κάποια τραγούδια από το νέο μας άλμπουμ.
- Ποιές είναι οι πιο δυνατές σας μνήμες από την Ελλάδα;
Ναι έχουμε πολύ καλές αναμνήσεις. Η πιο δυνατή ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε. Το κοινό ήταν εξαιρετικό. Δεν είχαμε παίξει ποτέ ξανά μπροστά σε τόσο ενθουσιώδες κοινό. Ήταν εκπληκτικό το κοινό.
- Δηλαδή τι το διαφορετικό έχει το ελληνικό κοινό;
Πάθαμε την... πλάκα μας. Μας συνεπήρε το κοινό. Πολλές metal μπάντες στην Ελλάδα το έχουν νιώσει αυτό. Η ατμόσφαιρα και ο ενθουσιασμός είναι το κάτι άλλο. Και σε άλλα μέρη έχουμε νιώσει καλά αλλά στην Ελλάδα ήταν κάτι αξέχαστο. Ανεβαίνεις πάνω και νιώθεις να σε συνεπαίρνει το κλίμα και η ατμόσφαιρα από τον κόσμο.
Ο ενθουσιασμός από το κοινό είναι φοβερός. Ναι είναι κάτι ξεχωριστό για εμάς το να ερχόμαστε στην Ελλάδα.
- Πως σας επηρεάζουν όσα γίνονται στις μέρες μας; Από την πανδημία μέχρι την εισβολή στην Ουκρανία;
Είναι πολύ σοβαρά αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας και κάποιες φορές απλά θες έναν τρόπο... απόδρασης. Έναν τρόπο να σκέφτεσαι κάτι άλλο. Εάν βέβαια μπορείς να αποτραβηχτείς από τα όσα σοβαρά συμβαίνουν. Η μουσική όμως όντως είναι σαν μια χαραμάδα φωτός κάποιες φορές.
Για πολύ κόσμο μπορεί ακόμα και να έχει θεραπευτικές ιδιότητες η μουσική. Η πανδημία έχει προκαλέσει όντως πολύ μεγάλα προβλήματα. Είναι τρομεροί και δύσκολοι οι καιροί που ζούμε. Η μουσική είναι για τον κόσμο από την άλλη σαν μία λάμψη μέσα στο σκοτάδι. Σαν ένα μικρό φως στο σκοτάδι.
- Θα ήθελα και ένα σχόλιό σου για την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία.
Για μένα δεν είναι μόνο κάτι πραγματικό. Είναι κάτι πέρα από αυτό. Κανένας δεν πρέπει να περνάει τέτοιο πράγμα. Κανείς δεν πρέπει να βιώνει τον πόλεμο. Επηρεάζει τον κόσμο και οδηγεί τα πράγματα στο χειρότερο δυνατό επίπεδο. Η μουσική για μένα παρέχει αυτήν την... απόδραση. Είναι η δική μας... απόδραση.
Ακόμα και οι στίχοι. Και αυτό παρά το γεγονός πως προσωπικά γράφω - και γενικά εμείς γράφουμε - πιο... γήινα και πιο προσγειωμένα. Κοιτάζω να διαχωρίζω την πραγματικότητα από τους στίχους μου. Από τα όσα συμβαίνουν.
- Πόσο έχετε αλλάξει ως μπάντα μέσα από την πορεία σας;
Η ζωή που είχαμε και έχουμε είναι η ζωή που ζει ο κάθε άνθρωπος. Είχαμε τη μπάντα και το background της από πάντα. Για εμάς είναι σαν σημεία αναφοράς τα άλμπουμ μας. Σαν ημερολόγια με έναν τρόπο ή σαν σελιδοδείκτες. Σελιδοδείκτες ενός βιβλίου για τη ζωή μας. Όμως στη ζωή μας είμαστε όπως όλοι. Απλά έχουμε το συγκρότημά μας. Για κάθε τι κακό ή καλό στον κόσμο πάντα είχαμε το συγκρότημά μας. Είναι το πεδίο απόδρασής μας. Είναι κάτι που κάνουμε από παιδιά. Κάτι που λατρεύαμε από παιδιά και λατρεύουμε και σήμερα. Είναι κάτι που σε κρατάει νέο. Είναι ένα πολύτιμο πράγμα. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που το έχουμε.
Όταν ξεκινήσαμε την μπάντα ποτέ δεν σκεφτήκαμε να κυριαρχήσουμε μουσικά στον κόσμο. Όλα αυτά τα κλισέ που λένε οι μπάντες. Είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό που έχουμε και συμβαίνει. Νιώθουμε και είμαστε πολύ προνομιούχοι. Πάντα πρέπει να έχεις μία βαθιά ματιά των πραγμάτων. Και στη μουσική και στη ζωή φυσικά. Πρέπει να δουλεύεις σωστά και να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Προσωπικά είμαι ευγνώμων κάθε μέρα.
- Υπάρχει άλμπουμ σας που να θεωρείς αριστούργημα ή να έχει ξεχωριστή θέση για σένα;
Δεν θα έλεγα αριστούργημα για δικό μας άλμπουμ. Αυτό θα το κρίνει άλλος ή άλλοι. Πάντα μου άρεσαν τα καινούρια μας άλμπουμ. Το τελευταίο που κάναμε δηλαδή. Πραγματικά μου άρεσε το Host (άλμπουμ του 1999) διότι ήταν διαφορετικό. Μου άρεσε και το Shades of God (1992) που είναι πραγματικά βαρύ άλμπουμ. Όταν είσαι μέσα στη διαδικασία της δημιουργίας ενός άλμπουμ είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις. Να είσαι αντικειμενικός. Γενικά μου αρέσουν τα νέα άλμπουμ. Όμως για κανένα άλμπουμ δεν μετανιώνω. Δείχνει κάθε άλμπουμ το που βρισκόμασταν τότε. Το πρώτο άλμπουμ είναι... πρωτόγονο. Ακουγόμασταν σαν έφηβοι διότι ήμασταν έφηβοι.
Είναι αυτό που είναι. Αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο τότε. Δεν έχω άλμπουμ να μισώ ή άλμπουμ που να μετανιώνω.
- Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα θέλατε να κάνετε και δεν κάνατε ποτέ;
Όχι δεν υπήρξε συνεργασία που να ήθελα να κάνω και δεν έκανα. Μεγαλώνοντας είχα άτομα ή συγκροτήματα που θαύμαζα αλλά αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα πως ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Δεν θα ήθελα να αλλάξω τη δημιουργικότητά μου με τέτοιες μουσικές συνυπάρξεις. Δεν θα ήθελα να αλλάξω και τη δημιουργικότητα των άλλων και να αλλάξω κάτι από εκείνους έτσι. Η λατρεία είναι ισχυρή λέξη. Δεν ήμασταν ποτέ τέτοια μπάντα. Είχαμε επιρροές. Εάν μας ρωτούσαν ή θα μας ζητούσαν συνεργασία θα λέγαμε 'γιατί όχι;' αλλά όχι κάτι που να αναζητήσω εγώ ή να αναζητήσουμε ως μπάντα.
- Έχω πληροφορηθεί πως είσαι φαν των ταινιών τρόμου. Μίλησέ μας για αυτό, όπως και για το εάν βλέπεις reality shows.
Ναι είμαι μεγάλος οπαδός των ταινιών τρόμου. Των horror ταινιών. Εδώ και πολλά χρόνια. Σχεδόν μία ολόκληρη ζωή. Είχα περιόδους στη ζωή μου που έβλεπα πολύ τέτοιες ταινίες. Μετά για έναν χρόνο μπορεί να μην έβλεπα αλλά ναι είναι κάτι που με συναρπάζει. Είμαι απλά ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος (γελάει). Στην ηλικία μου δεν έχει να κάνεις κάτι άλλο εκτός από το να βλέπεις TV (γελάει).
Όχι με τα reality shows δεν είμαι τόσο φαν. Όχι δεν βλέπω. Μου αρέσουν πολύ τα παλιά έργα. Οι παλιές ταινίες τρόμου. Από τη δεκαετία του 1970. Ταινίες που έβλεπα μικρός. Ακόμα μου αρέσουν. Πάντα μου άρεσαν και μου θυμίζουν το πως ήμουν παιδί. Οτιδήποτε από το 1969 έως το 1992. To The Wicker Man (του 1973) είναι αγαπημένη μου ταινία. Από τις πλέον αγαπημένες μου ταινίες.
Είναι κάπως ρομαντικό. Είναι σαν νοσταλγία. Τα σημερινά έργα (εννοεί οι τωρινές ταινίες τρόμου) είναι ακραία και πολύ βίαια. Δεν με πειράζει να τρομάξω βλέποντας την ταινία αλλά δεν θέλω να αηδιάζω και να φτάνω στα άκρα. Είναι σαν να εξωθούν τα πάντα στα άκρα τα έργα του σήμερα. Μου αρέσουν τα παλιά έργα. Νιώθω σαν 50, όπως είμαι δηλαδή (γέλια) με αυτές τις ταινίες.
- Με το ποδόσφαιρο ασχολείσαι;
Δυστυχώς όχι. Όλοι οι φίλοι μου είναι φανς του ποδοσφαίρου αλλά προσωπικά δεν βρίσκω ενδιαφέρον εκεί. Όλοι οι φίλοι μου ακολουθούν και στηρίζουν τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Εάν μου άρεσε το ποδόσφαιρο θα υποστήριζα τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Εάν ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο θα ήμουν Λιντς Γιουνάιτεντ. Όμως δεν ισχύει αυτό και δεν με ενδιαφέρει (χαμογελάει). Δηλαδή δεν ασχολούμαι με τη μπάλα.
- Ιστορική ομάδα η Λιντς.
Ναι σίγουρα. Τη θυμάμαι από πολύ παλιά. Το 1977 όταν ήμουν μικρός μου άρεσε εκείνη η Λιντς. Όμως δεν παρακολουθώ το ποδόσφαιρο από τότε που ήμουν 6 ετών.
- Κλείνοντας τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις για τους φανς σας στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα.
Πραγματικά ανυπομονούμε να έρθουμε στην Ελλάδα για να παίξουμε εκεί. Οπότε θέλουμε και ελπίζουμε να πάνε όλα καλά. Από εκεί και πέρα το μήνυμά μου είναι να προσέχουμε όλοι και να προσέχουμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
- Η φωτογραφία είναι από τα επίσημα social media των Paradise Lost.
