#StigmesPlomari: Τα αγαπημένα spots στην Αθήνα για ούζο
- Η παραλία της Γλυφάδας για την Κάτια
- Η Πλάκα για την Τζίνα
- Ο Υμηττός και η Καλοπούλα για την Κατερίνα
- Ο λόφος του Άγιου Ιωάννη του Κυνηγού για τον Γιώργο
- Η Μαρίνα Φλοίσβου για τον Δημήτρη
Είναι στιγμές στη ζωή μας που θέλουμε να πάρουμε «ανάσες», βαθιές και ουσιαστικές, και να ξεφύγουμε από τις υποχρεώσεις και τη φασαρία της καθημερινότητας, αφήνοντας το μυαλό μας να ξεκουραστεί και να ταξιδέψει.
Και αυτή η εποχή είναι η ιδανική, για να πάρουμε την παρέα μας, τον κολλητό ή την κολλητή μας, και να πάμε σε ένα παγκάκι, σε ένα τραπέζι πάνω στο κύμα ή μια βόλτα στην παραλία, να «βγάλουμε» τα εσώψυχά μας και να γελάσουμε με την ψυχή μας.
Κι αν όλα αυτά φαντάζουν ολίγον τι δύσκολα στην πόλη - ναι, για την ηρεμία και τις άνετες βόλτες μιλάμε - πάντα υπάρχουν λύσεις... διαφυγής. Έστω κι αν αυτές μας προσφέρουν ακόμα και 30 λεπτά ξεγνοιασιάς και απόλαυσης. Μπορεί να είναι λίγα, αλλά σημασία έχει να είναι ουσιαστικά.
Οι δημοσιογράφοι του Gazzetta έχουν τα δικά τους αγαπημένα «καταφύγια» στην Αθήνα, στα οποία έχουν περάσει αξέχαστες στιγμές, και συνεχίζουν να περνούν, παρέα με το Ούζο Πλωμαρίου, για περιστάσεις που γίνονται #StigmesPlomari.
Η παραλία της Γλυφάδας για την Κάτια
Πάντα έβρισκα κάτι μαγικό στη θάλασσα. Από τα χρώματα της που εναλλάσσονταν στη διάρκεια της ημέρας, την «ένωσή» της με τον ουρανό, την ηρεμία που προσέφεραν τα κύματα, τους «θησαυρούς» που έκρυβε στο βάθος της. Μικρό παιδί περνούσα τα καλοκαίρια μου στο χωριό και ξημεροβραδιαζόμουν στη θάλασσα, παίζοντας με τα κύματα και παρακολουθώντας τα ηλιοβασιλέματα και τα αστέρια στον ουρανό τη νύχτα, καθισμένη στην άμμο.
Μεγαλώνοντας, ωστόσο, και μιας και οι υποχρεώσεις αυξάνονται, όπως είναι λογικό, αυτές οι ανέμελες στιγμές πέρασαν ανεπιστρεπτί. Άπειρος χρόνος πια δεν υπάρχει και το να βρεις εύκολα μια... χαραμάδα θάλασσας στη μεγαλούπολη αποτελεί challenge για δυνατούς, αφού χρειάζεται προσπάθεια για να μην σιχτιρίσεις για την κίνηση που θα βρεις και την ώρα που θα «φας» στους δρόμους.
Παρόλα αυτά, υπήρχαν οι Κυριακές με τους γονείς που αφήναμε το κέντρο της πόλης για την παραλία της Γλυφάδας, ειδικά τους ανοιξιάτικους - καλοκαιρινούς μήνες. Αφού κάναμε μια περαντζάδα με ατελείωτη συζήτηση με την μητέρα μου, καταλήγαμε πάντα στο αγαπημένο μας ταβερνάκι και οι δικοί μου απολάμβαναν το ούζο τους. Φτάνοντας στο σήμερα, το αγαπημένο μας ταβερνάκι δεν υπάρχει πια, αλλά οι βόλτες συνεχίζονται και πλέον απολαμβάνω κι εγώ τη δροσιά που προσφέρει ένα ούζο - ειδικά το Ούζο Πλωμαρίου. Μού αρκεί που, όποτε βρίσκουμε χρόνο, ξεφεύγουμε και πάμε στο αγαπημένο μας μέρος, στην παραλία της Γλυφάδας, καθόμαστε στην άμμο και απολαμβάνουμε την ομορφιά της θάλασσας, συζητώντας για όσα μας απασχολούν.
Η Πλάκα για την Τζίνα
Συνήθως οι φίλοι μου μού τη «λένε» για τον ρομαντισμό που αναζητώ στις ημέρες μας, οι οποίες μόνο γι' αυτό δεν ενδείκνυνται. Όμως, εγώ δεν σταματώ να πιστεύω πως υπάρχουν κάποια σημάδια του γύρω μας, που μας γυρνούν σε μια άλλη εποχή.
Κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στην Πλάκα. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι πρόκειται για ένα μέρος με πολλή φασαρία, ωστόσο, στα δικά μου μάτια παραμένει γοητευτική και νοσταλγική. Για εμένα, ο χρόνος σταματάει όποτε βρίσκομαι εκεί και χάνομαι στον δικό μου κόσμο, αφήνοντας μακριά αυτά που με απασχολούν.
Στην ουσία, ξεχνάς πως βρίσκεσαι στην «καρδιά» του κέντρου, αφού τα γραφικά της στενάκια και τα κτίριά της σε «μεταφέρουν» σε μια άλλη εποχή και το μυαλό σου μπορεί να κάνει ανενόχλητο τα δικά του ταξίδια. Αυτό που μού αρέσει, όμως, περισσότερο, είναι οι συζητήσεις με την κολλητή μου σ' ένα παγκάκι, ακριβώς απέναντι από ένα ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ. Εκεί, έχουν γίνει οι ωραιότερες συζητήσεις.
Ο Υμηττός και η Καλοπούλα για την Κατερίνα
Ποιος είπε ότι το ούζο πίνεται ευχάριστα μόνο όταν το κύμα σου χαϊδεύει τα πόδια; Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα των καλοκαιρινών διακοπών με το Πλωμάρι ανά χείρας μετά τη βουτιά στις παραλίες της Τήνου δεν φεύγει από το μυαλό μου όλο το χρόνο, αλλά δεν μπορώ να περιμένω τον Αύγουστο για να περάσω καλές στιγμές με την παρέα μου. Οπότε με το που ανοίγει λίγο ο καιρός παίρνω τα... βουνά και πηγαίνω στο αγαπημένο μου σποτ, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι μου.
Στο αισθητικό δάσος Υμηττού, εκεί που κοντά στην αρχαία φυσική πηγή της Καλοπούλας, στο τελευταίο παγκάκι πίσω από το – διάσημο πια – αναψυκτήριο του Δήμου Καισαριανής, που οριακά δεν γράφει τα ονόματά μας, περνάμε τα απογεύματά μας μετά τη δουλειά τις καθημερινές, αλλά και αρκετές ώρες τα Σαββατοκύριακα.
Την άνοιξη και το καλοκαίρι η κλισέ φράση «μια όαση δροσιάς» είναι λίγη για να περιγράψει αυτό το καταπράσινο μέρος με τα πεύκα, τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά. Το μόνο που χρειάζεσαι για να απολαύσεις στο έπακρο τη βόλτα σου στην περιοχή; Αθλητικά παπούτσια, Ούζο Πλωμαρίου με τα σωστά ποτήρια και φυσικά: την καλύτερη παρέα που θα κάνει τη διαφορά. Δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά να πετύχεις την τέλεια απόδραση, ακόμη και αν μένεις στο κέντρο της Αθήνας.
Ο λόφος του Άγιου Ιωάννη του Κυνηγού για τον Γιώργο
Μπορεί οι περισσότεροι κάτοικοι της πρωτεύουσας να γκρινιάζουμε για την πόλη μας, όσον αφορά την έλλειψη πρασίνου και άπλας, ωστόσο η Αθήνα διαθέτει κάμποσα μέρη που σε κάνουν να ξεχνάς εντελώς πως ζεις σε μια μητρόπολη. Πέρα από αυτά που αναφέρουν οι υπόλοιποι στο παρόν κείμενο, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου - ειδικά τώρα που η άνοιξη βρίσκεται στο απόγειό της - έχει ο λόφος του Άγιου Ιωάννη του Κυνηγού.
Στέκεται πάνω από το μετρό του Αγίου Ιωάννη και αν και έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, δεν τον ήξερα μέχρι την πρώτη καραντίνα, η οποία μας βοήθησε να ανακαλύψουμε ξανά τη γειτονιά μας. Αν, λοιπόν, ακολουθήσεις το μονοπάτι που περνάει μέσα από το πάρκο που βρίσκεται πλάι στο μετρό του Αγίου Ιωάννη, θα βρεθείς στον λόφο του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού.
Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα μπαλκόνια της Αθήνας με θέα από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό μέχρι τον Πειραιά. Είναι ό,τι πρέπει για να φέρεις μαζί σου κάτι να φας και να πιεις όσο θα προσπαθείς να εντοπίσεις το σπίτι σου από ψηλά. Αν πας πολύ νωρίς και δεν έχει κόσμο, θα απολαύσεις την απόλυτη ησυχία.
Στον γυρισμό προτείνω να μην επιστρέψεις από το πάρκο του Αγίου Ιωάννη, αλλά να περιηγηθείς στην περιοχή, αφού από το πουθενά θα βρεθείς σε μικρά σοκάκια με μονοκατοικίες που παραπέμπουν σε κυκλαδίτικο νησί προηγούμενων δεκαετιών.
Η Μαρίνα Φλοίσβου για τον Δημήτρη
Δραστήριο τύπο δεν με λες, αλλά που και που με «πιάνει» και θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό, για να ξεφύγω από τα «βάρη» της καθημερινότητας και να πάρω μια ανάσα σαν άνθρωπος.
Οι αποστάσεις δεν μου αρέσουν πολύ, γι' αυτό όποτε νιώθω φορτισμένος, προτιμώ να πηγαίνω στην Μαρίνα Φλοίσβου, η οποία βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου και να ξεδίνω. Τα καλά και τυχερά του να είσαι παιδί των Νοτίων.
Εκεί, μπορώ είτε να περπατήσω, είτε να κάτσω με τις ώρες με την παλιοπαρέα, κοιτάζοντας τα ιστιοπλοϊκά, τα επιβλητικά γιοτ και τη θάλασσα, συζητώντας για ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι. Είναι κάτι που κάνουμε από παιδιά, ιδίως όταν πέφτει το βραδάκι, και αυτή η «παράδοση» συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Και σαν... γνήσιοι νότιοι που είμαστε, κάποιες φορές πάμε και στο αγαπημένο μας ταβερνάκι εκεί κοντά, για να συνοδεύσει τις συζητήσεις μας και το δροσερό Ούζο Πλωμαρίου, που μάθαμε να απολαμβάνουμε από τους γονείς μας. Γιατί οι στιγμές, για να είναι γεμάτες, χρειάζονται γεύση, χαμόγελα, φίλους, ξεγνοιασιά, απόλαυση και θάλασσα. Κι εμείς, τα έχουμε όλα!
