To θρυλικό «πάμε βουνό» όσων πήγαιναν στο «Μον Παρνές» να τζογάρουν: Η παταγώδης αποτυχία του ξενοδοχείου

• Λιγότεροι πελάτες από υπαλλήλους
• Επί Χούντας η απόφαση να γίνει καζίνο
• «Πάμε βουνό»
• Το 1974 έγινε εξ ολοκλήρου καζίνο

Το αρχικό πλάνο ήταν να αποτελέσει ένα δημοφιλές τουριστικό ξενοδοχείο, με δραστηριότητες στο βουνό, ωστόσο απέτυχε παταγωδώς. Η λύση ήταν να μετατραπεί σε «ναό του τζόγου» και έτσι γέννησε και την ατάκα «πάμε βουνό» που έλεγαν οι Αθηναίου για να μην καρφωθούν. Το «Mont Parnes» λοιπόν, που σημαίνει στα γαλλικά «Βουνό Πάρνηθας», σαν σήμερα στις 17 Ιουνίου το 1961, εγκαινιάστηκε ως το μεγάλο ξενοδοχείο, όπου η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ευελπιστούσε να αποτελέσει τον πυρήνα του τουρισμού στην Αθήνα.

Προσδοκούσαν πως θα αποτελούσε το βαρόμετρο ενός πλάνου για την ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών της χώρας, με ορεινές δραστηριότητες στο βουνό της Αττικής και το οποίο θα προσέλκυε την ελίτ της Αθήνας και όχι μόνο.

Η θέση στο Μαυροβούνι της Πάρνηθας σε υψόμετρο 1.078 μέτρων και μέσα σε ένα δάσος 850 στρεμμάτων έμοιαζε με ιδανικός προορισμός με τη δημιουργία όπου πέραν της ξενοδοχειακής μονάδας είχαν κατασκευαστεί μπάνγκαλοους, εστιατόρια, ένα μικρό θέατρο και αθλητικές εγκαταστάσεις. Το μεγαλόπνοο πλάνο μάλιστα εκτιμούσε πως θα φιλοξενούσε 3.000 άτομα το καλοκαίρι και 1.500 το χειμώνα.

Στην πράξη όμως τα πάντα ήταν διαφορετικά…

Λιγότεροι πελάτες από υπαλλήλους

Το «Μον Παρνές» δεν προσέλκυσε ποτέ τους Αθηναίους, το 1963 το ξενοδοχείο έφθασε να έχει λιγότερους πελάτες από ότι προσωπικό και αποφασίστηκε σε πρώτη φάση η διακοπή της χειμερινής του λειτουργίας από τη σεζόν 1963-1964. Λειτουργούσε μόνο το καλοκαίρι και αποτέλεσε κυρίως έναν τόπο συνάντησης για ζευγαράκια της νεόπλουτης αθηναϊκής κοινωνίας.

Επί Χούντας η απόφαση να γίνει καζίνο

Με την Χούντα των Συνταγματαρχών, ο γενικός γραμματέας Τουρισμού Κωνσταντίνος Μπαλόπουλος ζήτησε το 1967 από τον Απόστολο Δοξιάδη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» να αναλάβει τη διαχείριση και του Μον Παρνές, αλλά μετά από μια θερινή περίοδο λειτουργίας τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα, οπότε δρομολογήθηκε η απόφαση για τη μετατροπή του σε Καζίνο. Στην Ελλάδα τότε, λειτουργούσαν καζίνο μόνο σε περιοχές που υπήρχαν τουρίστες, όπως η Κέρκυρα και η Ρόδος, οπότε ενισχύθηκε η άποψη να λειτουργήσει ένα καζίνο για τους ντόπιους.

«Πάμε βουνό»

Το 1969 το συγκρότημα του «Μον Παρνές» παραχωρήθηκε στον Κύπριο επιχειρηματία Φρίξο Δημητρίου και η λειτουργία του καζίνο ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου του 1971. Στα εγκαίνιά ανέβηκαν στην Πάρνηθα πάνω από 2.000 Αθηναίοι και γρήγορα μετατράπηκε σε τόπο συνάντησης για τους τζογαδόρους της πρωτεύουσας που είχαν και την περιβόητη φράση «πάμε στο βουνό» που σήμαινε «Πάμε στο Καζίνο». Μια κωδικοποιημένη φράση για να συνεννοηθούν να πάνε να παίξουν.

Το 1974 έγινε εξ ολοκλήρου καζίνο

Αρχικά, για να εισέλθει κάποιος απαιτούνταν η επίδειξη της φορολογικής του δήλωσης, ενώ η είσοδος ήταν απαγορευμένη για τους δημοσίους υπαλλήλους. Το 1972 η πρόσβαση έγινε πιο εύκολη καθώς κατασκευάστηκε το τελεφερίκ, ενώ το 1974 το Μον Παρνές έπαψε να παρέχει ξενοδοχειακές υπηρεσίες και επικεντρώθηκε μόνο στη λειτουργία του καζίνο.