Γυναικοκτονία: Οι γυναίκες στον πλανήτη μας ζουν από θαύμα
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Οι λέξεις του Μάνου Χατζιδάκι τρομακτικά επίκαιρες σήμερα, στο σημείο του πλανήτη που ονομάζεται Ελλάδα και μοιάζει να στέκεται πάντα στη σκιά του πολυδιαφημισμένου ήλιου της. Στις απολήξεις της ενσυναίσθησης, της τρυφερότητας. Στο τέλος, αν όχι πιο μακριά από αυτό, της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Πόσο συνηθίσαμε να ακούμε για θάνατο, που ελάχιστα πια μας σοκάρει το γεγονός ότι μέσα σε 48 ώρες, μέχρι να φέρει 170 χιλιάδες στροφές ο λεπτοδείκτης σ'ένα ρολόι, τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν, από χέρι που κάποτε ορκίστηκε να τις σέβεται, να τις αγαπά και να τις φροντίζει.
Πόσο ανεπηρέαστα συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας ενώ στις αρχικές σελίδες των sites φιγουράρει το σκοτάδι σε λέξεις. Παιδεραστής. Σεξουαλική κακοποίηση. Γυναικτονία. 17χρονο κορίτσι ημίγυμνο με μώλωπες. Περισσότερο απασχολεί το πώς θα προσδιορίσουμε το έγκλημα από την ίδια την πράξη καθεαυτή. Περισσότερη φαιά ουσία σε ανούσιους κομπασμούς πασπαλισμένους με νομικές ορολογίες και ξύλινες τοποθετήσεις στη χοάνη των social media. «Δεν είναι γυναικοκτονία, είναι δολοφονία. Και οι γυναίκες σκοτώνουν άνδρες».
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αντί να βρει κάποιος τρόπους να σταθεί απέναντι, αντί να ακούσει απλά και μόνο για να απαντήσει, να ακούσει, για να καταλάβει! Διαφέρει. Να ακούσει μια γυναίκα που χαρακτηρίζει «φεμιναζί», μια γυναίκα που προσπαθεί να εξηγήσει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά, στον δρόμο, στα ΜΜΜ, στην εργασία της, στις κοινωνικές της συναναστροφές, στις σχέσεις που χτίζει για να μοιραστεί τη ζωή της. Μέχρι που την χάνει.
Να αφουγκραστεί τους γονείς που μεγαλώνουν κόρες και τρέμει το φυλλοκάρδι τους όταν εκείνες αποζητήσουν στιγμές ανεξαρτησίας, όταν νομοτελειακά φύγουν από τη σφαίρα προστασίας τους, στα χέρια ποιανού άνδρα θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή; Στις έφηβες που το μόνο που ήθελαν ήταν να μπουν στη δίνη του έρωτα και να γνωρίσουν τον κόσμο. Στις συντρόφους, στις συζύγους. Που κάποιοι θεώρησαν κτήμα τους. Κάποιοι θέλησαν να χειριστούν, να επιβληθούν, να τρομοκρατήσουν, να σκοτώσουν. Να σκοτώσουν.
Πόσες γυναίκες πρέπει ακόμα να δολοφονηθούν για να γίνει κατανοητό ότι η ίδια η κοινωνία, ο τρόπος ανατροφής, ο τρόπος ζωής, δημιουργούν αυτές τις αρρωστημένες σχέσεις εξουσίας, τις συντηρούν, τις γιγαντώνουν κι όσο κάποιοι ακόμα αρνούνται να δουν το πρόβλημα, ακόμα ένα χέρι αφαιρεί μια ζωή.
Δεν είναι η κακιά στιγμή
Δεν είναι η ζήλια
Δεν είναι το πάθος
Συνολικά 87.000 γυναίκες σκοτώθηκαν Tο 2017. Περισσότερες από τις μισές από αυτές (58%) δολοφονήθηκαν από στενούς συντρόφους ή άλλα μέλη της οικογένειας, που σημαίνει ότι 137 γυναίκες σε όλο τον κόσμο σκοτώνονται από ένα μέλος της οικογένειάς τους κάθε μέρα! Πάνω από το ένα τρίτο (30.000) των γυναικών που σκοτώθηκαν το 2017 σκοτώθηκαν από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους ̶ κάποιον που κανονικά θα περίμεναν να εμπιστεύονται. Με βάση τα αναθεωρημένα δεδομένα, ο εκτιμώμενος αριθμός γυναικών που σκοτώθηκαν από στενούς συντρόφους ή άλλη οικογένεια μέλη το 2012 ήταν 48.000 (47% όλων των γυναικών θυμάτων ανθρωποκτονιών). Ως εκ τούτου, οι θάνατοι παγκοσμίως που προκύπτουν από ανθρωποκτονία που σχετίζεται με στενό σύντροφο/οικογένεια αυξάνονται.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι παρόλο που οι άνδρες είναι τα κύρια θύματα ανθρωποκτονιών παγκοσμίως, οι γυναίκες συνεχίζουν να επωμίζονται το βαρύτερο βάρος των δολοφονιών ως αποτέλεσμα των στερεοτύπων και ανισότητας των φύλων! Πολλά από τα θύματα της «γυναικοκτονίας» σκοτώνονται από τους νυν και πρώην συντρόφους τους, αλλά επίσης δολοφονούνται από πατέρες, αδέρφια, μητέρες, αδελφές και άλλα μέλη της οικογένειας λόγω του ρόλου και της θέσης τους ως γυναίκες. Ο θάνατος όσων σκοτώνονται από στενούς συντρόφους συνήθως δεν προκύπτει από τυχαίες ή αυθόρμητες πράξεις, αλλά μάλλον από την κορύφωση της προηγούμενης βίας που σχετίζεται με το φύλο. Η ζήλια και ο φόβος της εγκατάλειψης είναι
ανάμεσα στα κίνητρα.
*Τα άνωθεν στοιχεία από την Παγκόσμια μελέτη των Ηνωμένων Εθνών για τις δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών που σχετίζονται με το φύλο.
