Νύχτες μαγικές! (vid)
Φώτα, κάμερα… νύχτα! Μάλλον, νύχτες. Μαγικές, ονειρεμένες, τρελαμένες, εμπνευσμένες, ελάχιστα φωτισμένες. Τις ξέρετε, τις αγαπάτε, τις εμπιστεύεστε και κάθε φορά είναι πρώτη φορά. Νύχτες πρεμιέρας λοιπόν. Προβολές σε αίθουσες γνωστές, αστικά σημεία αναφοράς, προσφοράς. «Άστυ», «Ιντεάλ», «Δαναός», «Τριανόν», «Άστορ»…Κι αν όλα ξεκινούν στο σκοτάδι και η ασθενική λάμψη του πάγου «ντύνει» τα σκοτεινά, τα μάτια γεμίζουν χρώματα, εικόνες, συναισθήματα και πάνε, ταξιδεύουν, σε όλο τον κόσμο! Γι’ αυτό και το εγχώριο έγινε διεθνές και μια απλή εκδήλωση φεστιβάλ. Η αναφορά του ξεκινήματος στο κυριολεκτικό απέκτησε τα επίσημα εισαγωγικά της και για άλλη μια χρονιά οι «Νύχτες Πρεμιέρας» μας βρήκαν και μας έδωσαν την πολυεστιακή κινηματογραφική ματιά. Τα μάτια των δημιουργών συνάντησαν αυτά των θεατών και στο μεγάλο πανί το νέο «αγκαλιάστηκε» με το κλασικό, το μικρό με το μεγάλο, το ελληνικό με το παγκόσμιο και τα φεστιβάλ με το φεστιβάλ. Και κάπως έτσι μεγαλώνει ο κόσμος (μας), συναντιόμαστε, μοιραζόμαστε, συζητάμε, ενθουσιαζόμαστε, προβληματιζόμαστε, αναλύουμε, ακούμε, γράφουμε και θυμόμαστε. Εδώ, η διασκέδαση κάνει χώρο στην ψυχαγωγία και η γοητεία της δράσης σε αυτήν της απόδρασης. Το Gazzetta βρέθηκε στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» και μοιράζεται τις εντυπώσεις του από τις προβολές που παρακολούθησε. [πληροφορίες εδώ]
Η προσφορά της συνάντησης
Πριν πάμε στις δικές μας προβολές, ένα σχόλιο για τις προβολές. Η μεγαλύτερη προσφορά του εν λόγω φεστιβάλ είναι η συνάντηση. Στις 11 μέρες που διαρκούν οι «Νύχτες Πρεμιέρας», οι επιλογές είναι άφθονες. Η πρώτη συνάντηση είναι αυτή με το τυχαίο. Διαβάζεις το πρόγραμμα και διαλέγεις, έτσι απλά. Αρκεί ο τίτλος και στους τίτλους τέλους μπορεί να χειροκροτήσεις θερμά. Η δεύτερη είναι με το σχεδόν τυχαίο. Διαβάζεις την περίληψη της ταινίας και βγάζεις το εισιτήριο. Όταν τα φώτα ανάβουν μπορεί να είσαι ενθουσιασμένος, μουδιασμένος, συγχυσμένος, απογοητευμένος. Η τρίτη είναι με το σίγουρο. Όχι κατ’ ανάγκη με το κλασικό. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» σου δίνουν και το διαχρονικό αριστούργημα αλλά και αυτό που έκανε ντόρο και κέρδισε την προσοχή ειδικών και «ειδικών». Τέλος, είναι η συνάντηση με τους δημιουργούς και τους άλλους σινεφίλ. Σκηνοθέτες, παραγωγοί έδωσαν το «παρών» στις αθηναϊκές αίθουσες και μεγάλωσαν την αγωνία και τη λαχτάρα για την παρακολούθηση των ταινιών τους. Όσον αφορά την επαφή με ανθρώπους που έχουν κοινό ενδιαφέρον με μας, δεν είναι μόνο η χειραψία, η ανταλλαγή απόψεων… Είναι και το βλέμμα στο πλάι, η ματιά προς τα πίσω για να δεις αν η αίθουσα έχει κόσμο, είναι η αδημονία για την έναρξη. Στις «Νύχτες Πρεμιέρας» η συνάντηση απέκτησε ξανά νόημα!
Οι δικές μας προβολές
Οι δικές μας προβολές ήταν δύο. Η πρώτη ήταν στην κατηγορία του «σχεδόν τυχαίου». Πέμπτη 6 Οκτωβρίου και στον κινηματογράφο «Ιντεάλ» μαζεύτηκε πολύς κόσμος για το «ΕΟ». Ένα γάιδαρος πρωταγωνιστής που «είπε» πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει ένας άνθρωπος. Το παράδειγμα και η αθωότητα του ζώου μέσα από την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Γέρζι Σκολιμόφσκι. Ο πολωνός δημιουργός έβαλε την κάμερα στο βλέμμα του τετράποδου, «βούτηξε» στην καθαρότητα του, στην αγνότητα του και μας έδωσε μια ταινία που μιλά στην ψυχή και το μυαλό. Το γαϊδουράκι ξεκινά από τσίρκο και καταλήγει σε μια καταδικασμένη αγέλη βοοειδών. Η παρουσία του στον τόπο του θεάματος είναι ευχάριστη και υπάρχει σύνδεση με την κοπέλα που το συνοδεύει στα νούμερα. Οι διαμαρτυρίες πολιτών για την εκμετάλλευση των ζώων οδηγούν στον εκτοπισμό του σε ιπποφορβείο. Ο εργάτης «ΕΟ» δεν αντέχει και σκόπιμα εκδιώχνεται. Μεταφέρεται σε φάρμα ζώων με πολλά γαϊδούρια. Δεν την ξέρει, όμως, αυτή τη ζωή και όταν η κοπέλα του τσίρκου τον ξαναβρίσκει, δραπετεύει! Χάνεται στο δάσος και καταλήγει να παρακολουθεί τοπικό ποδοσφαιρικό αγώνα! Γίνεται το γούρι της ομάδας που κερδίζει και μένει. Οι χούλιγκαν της αντίπαλης ομάδας επιτίθενται και τον χτυπούν άσχημα. Σώζεται και… Ο «ΕΟ» μας δείχνει αυτή την ασταμάτητη εναλλαγή: Πόνος-τρυφερότητα, καταδίκη-σωτηρία. Ο Σκολιμόφσκι είναι δεξιοτέχνης και με την κάμερα του μας παρουσιάζει πώς γινόμαστε εμείς, οι άνθρωποι, το ζώο και το ζώο ο άνθρωπος. Τα πλάνα του εντυπωσιακά, κρυστάλλινα, ψυχεδελικά ενώνουν τους εσωτερικούς κόσμους ζώου-ανθρώπου.
Η δεύτερη προβολή, στις 7 Οκτωβρίου, ήταν στο πεδίο του τυχαίου. Στην αίθουσα 1 του «Δαναού» παρακολουθήσαμε τέσσερις ελληνικές μικρές ιστορίες. Η περιέργεια για τις μικρού μήκους ταινίες και επαφή με τους έλληνες δημιουργούς μας πήγαν ως εκεί. Δύο τα κοινά στοιχεία της τετράδας: η θάλασσα και οι εργάτες της. Πρώτα ήταν το «Nothing holier than a dolphin», της Ισαβέλλας Μαργάρα. Σε ένα καφενείο που συχνάζουν ψαράδες, παλιοί και νέοι, κάποιος αφηγείται έναν μύθο, την ιστορία του δελφινιού και του παιδιού. Όλα εκτυλίσσονται στον περιορισμένο χώρο ανάπαυσης και διασκέδασης. Η κάμερα δίνει τη ζωντάνια του προφορικού λόγου και το μυθοπλαστικό βρίσκει τόσο όμορφα το πραγματικό. Καλά δομημένη ταινία που σε αγγίζει βαθιά. Δεύτερο φιλμ το «Χορικό», της Μαρίας Κουρκούτα. Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο και χωρίς διαλόγους. Εργάτες σε καρνάγιο μοχθούν για να φτιάξουν βάρκες και πλοία, να τα ρίξουν στο νερό και να συνεχίσουν κουρασμένοι, μα δυνατοί. Οι φυσικοί ήχοι και τα κοντινά πλάνα στα σχοινιά, στα ξύλα, στις αλυσίδες, στα χέρια και στα σώματα γίνονται το ιδιαίτερο άσμα του χορού των εργατών. Το «Χορικό» έχει κάτι το αρχέγονο, είναι απλό και βαθύ. Τρίτη ταινία «Στον θρόνο του Ξέρξη», της Εύης Καλογηροπούλου. Εργάτες σε ναυπηγείο και η δημιουργός μας δίνει κάτι αληθινά συναισθηματικό με βάση αισθητική. Η ταινία έχει στον πυρήνα της το κομμάτι «Ανήκω σε μένα» του Γιώργου Μαζωνάκη, ο οποίος και πρωταγωνιστεί. Φινάλε με το «The last journey» του Στηβ Κρικρή. Εδώ, έχουμε τη ζωή του ναύτη. Μετά από 45 χρόνια έρχεται η ώρα της σύνταξης, της παραμονής στη στεριά. Μια στιγμή ποίησης και αλήθειας. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» συνεχίζονται αυτό το διήμερο και εμείς σας προτείνουμε: Σήμερα, Νάσβιλ (Άστυ, στις 20:30) του Ρόμπερτ Όλτμαν. Close (Ιντεάλ, στις 21:30) του Λούκας Ντοντ. Αύριο, Ο Νονός (Ιντεάλ, στις 18:00), Τα πνεύματα του Ινισέριν (Τριανόν, στις 19:30).
