Στίχοιμα: Πόνταρε σε αυτούς που δεν χάνουν! (vid)

• Mad Max και Απέραντο Γαλάζιο
• Οι στίχοι του Βαλάντη, η παραγωγή της Μαρίνας

Τα προγνωστικά σου δεν έχουν αξία εδώ και στο λέω χωρίς αιδώ. Ανέβα στο παρατηρητήριο και κοίτα το μυστήριο. Μην επιμένεις και μη θίγεσαι, μάθε να ανοίγεσαι, να δέχεσαι να επιτίθεσαι. Κάτω από το φως του φάρου σου ακολούθα τη χρυσή γραμμή και άσε τα πρέπει και τα μη. Παίξε ό,τι έχεις και δεν έχεις στους πρωτόπλαστους, στους ανίκητους και στους αδικαίωτους. Τους ποιους; Τους αφανέρωτους! Μου λες ότι επέστρεψες, είδες και έμαθες, τις προβλέψεις, όμως, δεν έσβησες. Πάλι δυσανασχετείς, απαιτείς και θες να ακουστείς. Αυτοί που είδες δεν θα βγουν πρώτοι ούτε τελευταίοι, θα παλέψουν και θα σταθούν διαχρονικά μοιραίοι, δεν θα χάσουν! Άσε τη θέση, ψάξε την έκφραση και τα λόγια δίχως έπαρση. Αν τρέξεις θα χαθείς, αν βάλεις όρια θα παρεκτραπείς και μόνο από τα λόγια μπορείς να κρατηθείς. Το στυλ του δρόμου το ελεύθερο πρέπει να είναι τέτοιο και όχι ψεύτικο, ανελεύθερο. Πόνταρε, μια και δεν αντέχεις, σε αυτόν που είναι καθαρός και σε αυτήν που έχεις ρίζες στους βράχους. Κι αν ανησυχείς για τα λεφτά σου, μάθε το εξής: αυτοί που εκφράζουν την οργή των αγαλμάτων δεν χάνουν! Τα κέρδη δεν στοιβάζονται, μοιράζονται και αποταμιεύονται στις συνειδήσεις. Σταμάτα το στοίχημα και τους υπολογισμούς, μείνε πιστός στο 1+1, στήριξε τους Στίχοιμα! [η φωτό από σελίδα του συγκροτήματος στο facebook]

Mad Max και Απέραντο Γαλάζιο

Οι Στίχοιμα σε πάνε στο μέλλον και στην αρχή του παρελθόντος, εκεί που ο οφθαλμός βλέπει το δόντι να δαγκώνει δόντι και η σκόνη να γίνεται το κάλυμμα του παρόντος. Ακούς τον λόγο τους και το μετά-αποκαλυπτικό σου παρουσιάζεται, η μαύρη σημαία ανεμίζει και ο χρόνος χάνεται. Ο άντρας και η γυναίκα προχωρούν και φτάνουν στον τόπο των τρελών και των απελπισμένων, των εκτοπισμένων. Ενώνουν χέρια και βλέμματα και στον σκουριασμένο τροχό μπαίνουν. Ο αέρας και ο ψίθυρος προκαλούν τη κίνηση και η χιπ-χοπ έκφραση τους δεν έχει σύνορα, όρια και εποχές. Ο Βαλάντης (Xpicit) και η Μαρίνα κρατάνε την κοινωνία και την ιστορία στον στίχο και στον ήχο τον ρυθμό δεν δίνει μόνο ο dj. Είναι η πρόζα, είναι το χρώμα και το διαφορετικό του δείγματος, το «σαμπλάρισμα» και η ενέργεια της τεντωμένης χορδής. Αν θες να βάλεις τους Στίχοιμα σε εικόνα πάρε το Mad Max και ένωσε το με το Απέραντο Γαλάζιο. Κάνε τώρα την αντιστοίχιση με την κοινωνική ερήμωση και την ελπίδα που τρεμοσβήνει. Σε αυτό το πλαίσιο, στην κόψη του ξυραφιού, τα κομμάτια τους, τα άλμπουμ τους και η επικίνδυνη ισορροπία γίνεται πρωτοπορία. Οι Στίχοιμα δεν φοβούνται, δεν υποχωρούν, καταλαβαίνουν και ένα πράγμα απαιτούν: θάνατος στις μηχανές!

Οι στίχοι του Βαλάντη, η παραγωγή της Μαρίνας

Το συγκεκριμένο ραπ συγκρότημα είναι ο ορισμός της εξέλιξης και της ολοκλήρωσης. Το γεγονός ότι έχουν κυκλοφορήσει πέντε δίσκους λέει πολλά. Δεν είναι εύκολο να αφιερώνεσαι και να προσφέρεις άλμπουμ με σαφή δομή και καθαρό ήχο, δική σου έκφραση. Το ξεκίνημα γίνεται με το «Η πτώση των αγγέλων» (2003). Το επιθετικό, ωμό, ύφος συνδυάζεται άψογα με τον ισχυρό ρυθμό και τους ανυποχώρητους στίχους. Κομμάτια όπως «Ελλάς Ελλήνων», «Για ένα μεγάλο εθνάρχη», «Βαλκάνια», σαρώνουν την τότε κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Ακολουθεί, ένα χρόνο μετά, το «4εις Δαίμονες» (2004). Εδώ, οι ταχύτητες εναλλάσσονται. Φρενήρεις ρυθμοί και πιο συγκρατημένοι με λόγια που δεν στοχεύουν μόνο στο συλλογικό βίωμα. Υπάρχει και το προσωπικό ενώ η μελωδία γίνεται γλυκιά και ταξιδιάρικη μερικές στιγμές. Ξεχωρίζουμε τα «Οχυρό» (συνεργασία με Ρυθμοδαμαστή των FFC), «Σκλάβος σας ποτέ», «Hip-hop». Και στους δύο δίσκους σημαντική η συνεισφορά του «Θηρίου». Το 2006 θα κυκλοφορήσει το «Γεράκι στο χώμα» και το γκρουπ θα συγκεντρώσει κατά κάποιο τρόπο όλες τις μέχρι τότε αρετές του. Ο αιχμηρός στίχος είναι εδώ, η ατομική ιστορία είναι εδώ όπως και η αξιοποίηση άλλων ήχων (ψήγματα ηλεκτρονικά, πιο ροκ). Η παραγωγή σαφώς βελτιωμένη και η έκφραση σίγουρα πιο ώριμη. Διακρίνονται λυρικά στοιχεία και κομμάτια όπως «Γεράκι στο χώμα», «Λευκό πανί» (με Χρήστο Θηβαίο), «Αυτός που πληρώνει» και «Διαθήκη» ενσωματώνονται και επηρεάζουν τη χιπ-χοπ κουλτούρα. Και φτάνουμε στα μεγαλειώδη άλμπουμ «Μηχανές» (2012), «Θάλασσα» (2018). Οι χαρακτηρισμοί, προσδιορισμοί, «ολοκληρωμένοι δίσκοι», «οι κορυφαίοι στη σύγχρονη ραπ σκηνή…» λένε μεγάλο μέρος της αλήθειας. Εδώ έχουμε άριστα δομημένες αφηγήσεις, με πρόζα ποιητική, φιλοσοφική, με μουσική που συγκεντρώνει όλα τα συναισθήματα, με τραγούδια που επιβεβαιώνουν την ιστορία και την ουσία της ραπ. Το κοινωνικό, πολιτικό, υπαρξιακό και προσωπικό στοιχείο διαπερνούν το σώμα των άλμπουμ. Η παραγωγή της Μαρίνας και οι στίχοι, το φλόου, του Βαλάντη (Xplicit) δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Κι αν δεν εντοπίζετε κάτι μοναδικό, οι φωνές που υπογράφουν την κατακλείδα κάθε κομματιού σε κάνουν να βλέπεις τη ραπ αλλιώς. Σε ποια κομμάτια να σταθείς; Από τις «Μηχανές» ξεχωρίζουμε «Βία», «Άνθρωποι», «Συμμορία των δέκα». Από τη «Θάλασσα» επιλέγουμε «Κραυγή των 9», «Νερά του Γάγγη», «Γαλέρα». Οι «Στίχοιμα» είναι συγκρότημα που δεν χάνει ποτέ!