Η Αριστέα πρόλαβε τον καρκίνο δύο φορές και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα για πάντα

• "Δεν άκουγα, δεν έβλεπα, δεν σκεφτόμουν. Κενό"

Ήταν μόλις 20 ετών όταν αναγκάστηκε να παλέψει τον καρκίνο. Και να τον νικήσει. Από τότε ζει μ' έναν νεφρό λιγότερο, αλλά με τεράστια ψυχική δύναμη. Με αστείρευτο κουράγιο.

Η Αριστέα είναι μία γυναίκα που όταν την βλέπεις σου μεταφέρει θετική ενέργεια χωρίς να το θέλει. Ετσι είναι από τη φύση της. Είναι πάντα χαμογελαστή. Πάντα έχει έναν καλό λόγο. Σε κάνει να νιώθεις καλά χωρίς να το προσπαθεί.

Η ιστορία της είναι παράδειγμα απίστευτου θάρρους. Γενναιότητας. Στα 47 της, 27 χρόνια μετά την πρώτη της μάχη με τον καρκίνο, χρειάστηκε να δώσει ακόμα μία. Μόνο που τώρα δεν ήταν μόνη της. Είχε και δύο κόρες να σκεφτεί. Και μέσω του Gazzetta, στο πλαίσιο της καμπάνιας #giatonAlexandro, μοιράζεται μαζί μας τη δική της ιστορία.

«Στα 20 μου, μόνη μου κατάλαβα τον όγκο που είχα. Πήγα στο γιατρό. Όντως, διαπιστώθηκε ότι έχω καρκίνο στον έναν νεφρό. Εγινε η αφαίρεση και από τότε ζω έναν νεφρό. Δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπεία. Τότε ήμουν μικρή. Ήμουν μια νέα κοπέλα πάνω που είχε αρχίσει να ονειρεύεται. Τον είχα αφήσει πίσω μου όμως...

Με τον καρκίνο του μαστού συναντήθηκα στα 47 μου. 27 χρόνια μετά την πρώτη μου περιπέτεια. Συγκεκριμένα στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2021. Ως απόφοιτος μαιευτικής ήμουν πάντα προγραμματισμένη όσον αφορά στους ετήσιους ελέγχους μου. Ξέρετε... Μαστογραφία, υπέρηχο μαστού, τεστ ΠΑΠ.

"Δεν άκουγα, δεν έβλεπα, δεν σκεφτόμουν. Κενό"

Έκλεινα τους 9 μήνες από την προηγούμενη μαστογραφία, όταν ψηλάφησα έναν όγκο στο δεξιό μαστό. Ο υπερηχογράφος έλεγχος δεν έδειξε κακοήθεια και αποφασίσαμε με το γιατρό μου να αφαιρεθεί με τοπική αναισθησία και να σταλεί για βιοψία. Όλο αυτό το διάστημα είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ήταν ένα απλό ινοαδένωμα.

Ήμουν στην δουλειά μου όταν ο γιατρός μου με πήρε τηλέφωνο. Η βιοψία έδειξε ένα πορογενές διηθητικό καρκίνωμα grade II-III. Τα πρώτα δευτερόλεπτα ένιωσα να σταματάει ο χρόνος γύρω μου. Δεν άκουγα, δεν έβλεπα, δεν σκεφτόμουν. Κενό. Για δεύτερη φορά στη ζωή μου έπρεπε να βρεθώ απέναντι από τον καρκίνο. Στη διαδρομή από τη δουλειά μέχρι το σπίτι ενημέρωσα όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Όλους εκτός από τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και τις δύο μου κόρες. Ακόμα θεωρώ ότι αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της περιπέτειας μου.

• Δείτε όλο το αφιέρωμα του Gazzetta στη μνήμη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη

Τις επόμενες μέρες με απίστευτη ψυχραιμία και εννοείται εντελώς μόνη μου προγραμμάτισα τα επόμενα βήματα. Αξονικές τομογραφίες, σπινθηρογράφημα οστών ώστε να αποκλείσουμε τη μετάσταση, προγραμματισμός του δευτέρου χειρουργείου.

Ακολούθησαν χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και τέλος ορμονοθεραπεία για 10 χρόνια μαζί με σωστή διατροφή και άσκηση.

Αυτός ο καρκίνος άλλαξε την οπτική της ζωής μου. Μου δίδαξε πολλά. Μέσα από τον καρκίνο έμαθα να λέω στον εαυτό μου «έχω χρόνο». Άρχισα να δικαιολογώ με μεγαλύτερη ευκολία καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων. Να αισθάνομαι ευγνώμων. Ευγνώμων γιατί έχω τους καλύτερους γιατρούς.

Ευγνώμων γιατί έχω δίπλα μου ανθρώπους που μου δίνουν αγάπη. Πολλή αγάπη.

Από 'κει και πέρα, θεωρώ ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη η πολιτεία να φροντίσει ώστε να υπάρξει δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλες εμάς που ζούμε με τον καρκίνο. Μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών έχουν δει το εισόδημα τους να μειώνεται, μιας και έχουν αναγκαστεί να αυξήσουν τα έξοδα τους ως αποτέλεσμα της νόσου για να καλύψουν το κόστος των θεραπειών και των επαναλαμβανομένων εργαστηριακών εξετάσεών.

Ενα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι το ψυχολογικό όσον αφορά στα παιδιά των γυναικών με καρκίνο. Για παράδειγμα, οι κόρες μου 19 και 16 ετών επηρεάστηκαν πάρα πολύ και πηγαίνουν σε ψυχολόγο. Είναι κι αυτό ένα μεγάλο κόστος - και οικονομικό. Εγώ έχω βρει έναν τρόπο και το διαχειρίζομαι, αλλά τα παιδιά δεν έχουν τις άμυνες που έχουν οι μεγάλοι οπότε χρειάζονται ειδικό χειρισμό και υποστήριξη.

Μιλάω ανοιχτά για την εμπειρία μου με τον καρκίνο γιατί αξίζει να διαδοθεί σ' όλες τις γυναίκες ένα μήνυμα: «Η πρόληψη- έγκυρη διάγνωση στον καρκίνο του μαστού έχει αποτέλεσμα».