Η Κιβωτός (των ονείρων) του Κόσμου

Όπως όλοι, παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή και το στομάχι σφιγμένο όσα καταγγέλλονται για τον τρόπο λειτουργίας και τις συμπεριφορές συγκεκριμένων ανθρώπων στην Κιβωτό του Κόσμου. Το στομάχι μου είναι σφιγμένο από την αγωνία. Αγωνία να καταλήξουν με οριστικό τρόπο οι καταγγελίες και να μην μείνουν αναπάντητα τα ερωτήματα εις το διηνεκές, όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας με αναβολές επί αναβολών, αποφάσεις σε πρώτο, δεύτερο, τρίτο βαθμό, εφέσεις και παραγραφές. Όχι, στην περίπτωση της Κιβωτού δεν θα αντέξω τα παραπάνω, λαχταράω ειλικρινά την αλήθεια.

Το ιστορικό της δημιουργίας της Κιβωτού το γνωρίζουμε όλοι σχεδόν, μια που πολλοί δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, Μέσα έχουν αφιερώσει χρόνο στην προσπάθεια ενός νεαρού ιερέα από την Χίο σε μια δύσκολη γειτονιά της Αθήνας και στη λέξη δύσκολη δεν χρειάζονται εισαγωγικά. Όσοι έχουν βρεθεί εκεί, ξέρουν.

Η Κιβωτός του Κόσμου από τη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί της, αντιπροσώπευε για μένα ένα όνειρο. Το όνειρο ότι υπήρξε κάποιος, να αφιερώσει ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή μας, τον προσωπικό χρόνο της μιας και μοναδικής ζωής που ήρθαμε να ζήσουμε, για να βοηθήσει τα παιδιά. Το γεγονός πως κάποιοι ιδιώτες προσπαθήσαμε να στηρίξουμε καθένας με το τρόπο του το όνειρο της Κιβωτού, ομολογώ ότι αποτελεί ένα άλλοθι για τις δικές μας ζωές. Δώσαμε κάτι πολύ εύκολο και μετρήσιμο, χρήματα που έρχονται και φεύγουν σε καριέρες επαγγελματιών, χρήματα που διευκολύνουν τη λειτουργία μιας δομής, αλλά δε συγκρίνονται με τον χρόνο που αφιερώνουν εθελοντές, χρόνο που δεν επιστρέφει στη ζωή κανενός. Έστω και αυτή η προσφορά μας θέλαμε διακαώς να πιάνει τόπο, στην περίπτωση της Κιβωτού ήμασταν περισσότερο σίγουροι από ποτέ.

Τα μεγαλύτερα Ιδρύματα της χώρας, οι ισχυρότεροι επιχειρηματίες της Ελλάδας, τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα από όλους τους επαγγελματικούς χώρους προσέφεραν οικονομική βοήθεια, υλική βοήθεια σε προϊόντα, πολλοί προσέφεραν και τον χρόνο τους επί τόπου και το όνειρο της Κιβωτού μεγάλωσε, έφυγε από τα στενά όρια της γειτονιάς, έφτασε σε μακρινά σημεία του χάρτη, στα Ιωάννινα, στην Χίο, στον Βόλο, στην Καλαμάτα. Η εμπιστοσύνη ήταν η κινητήρια δύναμη και η εκτίμηση.

Όσοι συναντήσαμε τον Πατέρα Αντώνιο, όσοι μιλήσαμε μαζί του στο πέρασμα τόσων χρόνων, κρατήσαμε σαν συναισθήματα την ευγνωμοσύνη και την εκτίμηση, γιατί ένας ανίσχυρος νέος παπάς έδωσε τη ζωή του σε ένα κοινωφελές έργο. Προσωπικά δεν θα αφιέρωνα ποτέ τη ζωή μου ολόκληρη στη στήριξη των παιδιών, που δεν γέννησα και για τα οποία θεωρητικά δεν θα ήμουν υπόλογος. Απολύτως εγωιστικός ο τρόπος σκέψης και ζωής μου, εγωιστική η εποχή μας, δεν αποτελώ εξαίρεση. Φωτεινή παρένθεση κάθε ευκαιρία να προσφέρω από το περίσσευμα, χωρίς βέβαια να μου λείψει κάτι. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Κιβωτού για πολλούς σαν εμένα.

Όταν επισκέφτηκα την Κιβωτό του Κόσμου και συνάντησα τον Πατέρα Αντώνιο επιβεβαίωσα την άποψη, που είχα σχηματίσει κι από μακριά. Ένας ήρεμος, πράος άνθρωπος, χωρίς ανώτερη μόρφωση, χωρίς καθηλωτικό λόγο. Καθηλωτικές ήταν οι πράξεις του. Καθηλωτικά ήταν τα πρόσωπα των παιδιών που τον πλησίαζαν με χαμόγελο κι όχι με σφιγμένα πρόσωπα. Ο αυστηρός και καχύποπτος εαυτός μου πολλές φορές αμφισβήτησε όσα έβλεπα, προσπαθούσα να «διαβάσω» κάτι κρυφό, κάτι ύποπτο. Δεν το βρήκα ποτέ. Αν ήμουν θεατής μιας καλοστημένης παράστασης, κακώς θεωρώ τον εαυτό μου έναν ευφυή άνθρωπο, είμαι ένας αφελέστατος κουτοπόνηρος μεσήλικας.

Όσες φορές μίλησα στο τηλέφωνο με την ψυχή της Κιβωτού που δε ζει πια, την Μαρίνα Κατσίμπαλη, οι προσκλήσεις ήταν συνεχείς κι επίμονες. «Να έρθεις όποτε θες να μας δεις, δεν χρειάζεται ειδοποίηση ή ραντεβού, να έρθεις, να έρθετε, μη μας ξεχνάτε.» Στα τελευταία χρόνια της ζωής της, θα πω την αμαρτία μου, τα τηλεφωνήματά της με κούραζαν. Κάποιες φορές αμελούσα να την καλέσω πίσω. «Ωχ όλο κάτι θέλει, όλο κάτι ζητάει, ευγενικά απαιτεί με αυτή την κλαψιάρικη φωνή», δικαιολογούσα τον εαυτό μου στο μαξιλάρι μου. Μια μέρα η Μαρίνα πέθανε και η επικοινωνία μας νομοτελειακά έπαψε, δεν είχα το χρόνο να επανορθώσω.

Όπου κι όποτε συνάντησα τον Πατέρα Αντώνιο η προτροπή ήταν η ίδια, «να έρθεις όποτε θες, να έρθεις και στα άλλα σπίτια σε παρακαλώ». Ποτέ δεν ανησύχησα, ποτέ δεν ξανα υποπτεύθηκα τον άνθρωπο, τις προθέσεις του, την αλήθεια του. Για έναν άνθρωπο που ακροβατεί μεταξύ του ένθεου και του άθεου για δεκαετίες, ο Αντώνιος ήταν κι ακόμα είναι μια σύνδεση με κάτι υπερφυσικό κι ανεξήγητο. Την άοκνη και κοσμικά αναίτια προσφορά. Σε χιλιάδες παιδιά κι οικογένειες, όχι σε μερικές δεκάδες περιπτώσεων.

Γράφω τη φράση «ακόμα είναι» με δισταγμό κι ευθύνη. Αν αυτό το «ακόμα είναι» γκρεμιστεί, δεν θα αμφισβητήσω απλά την νοημοσύνη μου, εγκεφαλική και συναισθηματική, θα αμφισβητήσω πολλά περισσότερα πράγματα. Θα σπρώξω τον εαυτό μου σε μια κατάσταση, που μου περιέγραψε κάποτε ένας φίλος. «Οχυρωμένος με ό,τι αγαπώ πίσω από τους τοίχους του σπιτιού μου, απόρθητο φρούριο χωρίς να περιμένω κοινωνικά να δώσω ή να πάρω, αντικοινωνικός κι ασφαλής.»

Τελευταία μου αντίσταση στα παραπάνω, να περιμένω. Δεν έχω το στομάχι ή τη διάθεση να προσλάβω παραστάσεις από τηλεοπτικές ή διαδικτυακές δίκες. Χρειάζομαι τελεσίδικες απαντήσεις, οριστική αλήθεια κι όχι επικοινωνιακά παιχνίδια με αμφίβολες διαρροές της αστυνομίας, της δικαιοσύνης, του Κράτους.

Αλήθεια που ήταν αυτό το Κράτος, όταν ιδρύονταν δομές σαν την Κιβωτό του Κόσμου; Άρπαξαν αυτές οι δομές παιδιά από την αγκαλιά των οικογενειών τους ή από τις προνοιακές κρατικές δομές που ζούσαν με ασφάλεια; Δεν νομίζω. Ιδρύθηκαν ΜΚΟ άνευ αντικειμένου και σκοπού; Ελέγχθηκαν οι δομές αυτές στη γέννησή τους, στην ενηλικίωσή τους, στα τόσα χρόνια λειτουργίας τους;

Που ήταν το Κράτος τότε και ποιο είναι το Κράτος τώρα, που εγγυάται την πρόνοια και την ασφάλεια για τα παιδιά; Πόσο θαυμαστά ταχύτατα αντανακλαστικά έχει αυτή την φορά το Κράτος, για να κόβει κρατικές επιχορηγήσεις, να διακόπτει κτιριακές παραχωρήσεις και άλλα σημαντικά μέσα σε λίγες μόνο ώρες; Που ήταν αυτά τα πρωτοφανή αντανακλαστικά σε άλλες περιπτώσεις, ακόμα για την ίδια κατηγορία καταγγελιών, για παιδική κακοποίηση, ασέλγειες και βιασμούς εις βάρος ανηλίκων;

Θα παρακολουθήσουμε όλοι το θέμα στενά και με μια κρυφή ευχή μέσα μας οι περισσότεροι. Όχι για να υπερασπιστούμε πρόσωπα αλλά για να μην έχει γίνει το κακό. Μια κρυφή ευχή για να μην βουλιάξει η Κιβωτός του Κόσμου. Ακόμα κι αν έγειρε, ακόμα κι αν έμπασε νερά, έχουμε μια κρυφή ευχή, να μην καταστράφηκε το σκαρί, να μην ήταν σάπιο εξαρχής. Γιατί πραγματικά δεν ξέρω μετά τι ακολουθεί, δεν ξέρω τι θα μπορεί να επιπλεύσει.