Άνθρωπος που έζησε πάνω από μια δεκαετία σε κώμα ξύπνησε για να διηγηθεί μια απίστευτη ιστορία

Ο Martin Pistorius, 47 ετών σήμερα, γύρισε μια μέρα από το σχολείο με πονόλαιμο. Οι γιατροί αρχικά πίστεψαν ότι είχε γρίπη και του δόθηκε η συνήθης θεραπεία. Το σοκαριστικό είναι ότι η κατάστασή του χειροτέρευε σιγά σιγά και τελικά νοσηλεύτηκε σε ηλικία 12 ετών.

Στους γονείς του Pistoris, Joan και Rodney, δεν δόθηκε πειστικός λόγος για τον οποίο το σώμα του κατέρρευσε. Δεν ήταν έτοιμοι να τον εγκαταλείψουν και τον κράτησαν στη ζωή σε ένα κέντρο φροντίδας.

Ο Πιστόριους περιγράφει αυτή την περίοδο της ζωής του ως «ένα άδειο κέλυφος, χωρίς να αντιλαμβάνομαι τίποτα γύρω μου. Ήμουν σε θέση να ακούω, να βλέπω και να καταλαβαίνω τα πάντα γύρω μου, αλλά δεν είχα καμία απολύτως δύναμη ή έλεγχο σε τίποτα. Για μένα, αυτό το αίσθημα της πλήρους και απόλυτης αδυναμίας είναι ίσως το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ και ελπίζω να μη χρειαστεί να το ξαναζήσω ποτέ. Είναι σαν να μην υπάρχεις, κάθε τι στη ζωή σου αποφασίζεται από κάποιον άλλον. Τα πάντα, από το τι θα φορέσεις, μέχρι το τι θα φας και θα πιεις, ακόμα και αν φας ή πιεις, μέχρι το πού θα είσαι αύριο ή την επόμενη εβδομάδα, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό».

Κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι ο Πιστόριους είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του και λάμβανε τα πάντα γύρω του. Θυμάται μάλιστα ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να βλέπει επαναλήψεις του Barney στο κέντρο ειδικής φροντίδας.

Η μητέρα του Πιστόριους, Joan, λέει ότι πάλεψε να συμβιβαστεί με την κατάσταση του γιου της.

Προκειμένου να διατηρήσει τη λογική του, χρησιμοποιούσε τη φαντασία του: «Φανταζόμουν κάθε λογής πράγματα, όπως να είμαι πολύ μικρός και να μπαίνω σε ένα διαστημόπλοιο και να πετάω μακριά. Ή ότι η αναπηρική μου καρέκλα θα μεταμορφωνόταν ως δια μαγείας σε ιπτάμενο όχημα."Μερικές φορές παρακολουθούσα τα πράγματα να κινούνται, είτε επρόκειτο για την κίνηση του ηλιακού φωτός κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ή να βλέπω έντομα κάποιου είδους να τριγυρνούν, αλλά, πραγματικά, ζούσα στο μυαλό μου σε σημείο που μερικές φορές αγνοούσα τον κόσμο γύρω μου».