Η συγκλονιστική αεροπορική τραγωδία με την συντριβή του C-130 το 1991: Έψαχναν στα συντρίμμια για τέσσερις ημέρες (vid)

Έχουν περάσει 32 χρόνια (5 Φεβρουαρίου 1991), ωστόσο ουδείς, εκτός Πενταγώνου, γνωρίζει τα ακριβή αίτια που προκάλεσαν την τραγωδία με το μεταγωγικό αεροσκάφος C-130 υπ. Αρ.748 της Πολεμικής Αεροπορίας το οποίο μετέφερε 63 αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και σμηνίτες της Π.Α. και συνετρίβη στην κορυφή Τσατάλι του όρους Όθρυς σε υψόμετρο 1.520 μέτρων.

Το C-130 είχε απογειωθεί από την Ελευσίνα με τελικό προορισμό την 115 Πτέρυγα Μάχης στα Χανιά της Κρήτης, ενώ θα έκανε μια ενδιάμεση στάση για να παραλάβει προσωπικό στην 111 ΠΜ στον Αγχίαλο.

Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση του, το στίγμα του χάθηκε από το ραντάρ, δίχως ο κυβερνήτης του προηγουμένως, ο επισμηναγός Μπίνας, να έχει αναφέρει κάποιο πρόβλημα. Αμέσως σήμανε συναγερμός και ξεκίνησε η έρευνα αλλά και η διάσωση.

Για τρεις ημέρες δεν είχε βρεθεί ίχνος του αεροσκάφους παρά τις προσπάθειες οκτώ αεροσκαφών F-16, δύο C-130, δύο Canadair CL-215, δύο ελικοπτέρων Σινούκ αλλά και του Ναυτικού συν αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας. Παράλληλα, μεγάλες δυνάμεις καταδρομών και πεζοναυτών «χτένιζαν» την περιοχή πάνω από τη νοητή γραμμή της πορείας που θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει το μοιραίο C-130.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1991, ο πιλότος ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου που επιχερούσε εντοπίζει συντρίμμια του C-130 στην κορυφή Τσατάλι του όρους Όθρυς σε υψόμετρο 1.520 μέτρων, 60 χιλιόμετρα μακριά από την προγραμματισμένη πορεία του. Σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα που κατατέθηκαν, η τελευταία επαφή του μοιραίου αεροσκάφους με τον πύργο ελέγχου της 111 ΠΜ ήταν στις 12:55 το μεσημέρι και ενώ είχε αρχίσει η διαδικασία προσγείωσης διά οργάνων, λόγω χαμηλής νέφωσης και κακοκαιρίας που επικρατούσε στην περιοχή.

Το armyvoice.gr είχε δημοσιεύσει το 2018 μαρτυρία του αρχηγού της ομάδας του Ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών, Πέτρου Αλεξανδράτου, ο οποίος περιέγραψε τις πολύ δύσκολες στιγμές και τη μακάβρια κατάσταση που αντιμετώπισαν: «Κάποια στιγμή ενημερωθήκαμε να πάρουμε εξοπλισμό αναρρίχησης και να ανεβούμε στο βουνό διότι έχει εντοπισθεί το αεροσκάφος. Πήραμε την εντολή πρωί και χαράματα ξεκινήσαμε. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα όταν φτάσαμε στον χώρο.
Φτάνοντας στον χώρο, χωρίς να μας έχουν πει λεπτομέρειες, προσγειώθηκε το Σινούκ και αρχίσαμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε το χάος το οποίο υπήρχε.
Μουδιασμένοι, αρχίσαμε υπό τον ταγματάρχη Μουζουρέα, να παίρνουμε εντολές πως θα κινηθούμε, πού θα εντοπίσουμε και που θα συγκεντρώνουμε τις σωρούς, καθώς και πως θα ενημερώνουμε για το τι κάνουμε. Το αεροσκάφος ήταν κομμένο σε δυο κομμάτια. Δύο μεγάλα κομμάτια. Το πιλοτήριο και πίσω η ουρά του αεροσκάφους».

Τα σενάρια, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, για τα αίτια της συντριβής ήταν πολλά: Από μυστικές υπηρεσίες, εμπλοκή άλλων αεροσκαφών μέχρι μεταφορά εκρηκτικών. Κανένα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε, ούτε όμως δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα το επίσημο πόρισμα. «Πρόκειτε για στρατιωτικό απόρρητο« έλεγαν συνεχώς, συμπληρώνοντας πως δεν κρύβεται κανένα… μυστήριο πίσω από η τραγωδία.