Ογδόντα4 Π.Χ: Ο αφανής Μέγας ήρωας! (vid)
Το παλιό, παιδικό, τραγουδάκι έλεγε ψάξε ψάξε δεν θα το βρεις! Δεν ψάχνεις, αφήνεσαι στην τύχη ή στο πώς ορίζουν την καθημερινότητα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Εκεί που ανεβοκατεβάζεις τη σελίδα με το ανοιχτό μπλε σήμα, βλέπεις την ανάρτηση. Κάποιος/α έχει ανεβάσει το κομμάτι «Τίγρεις». Μια υποψία γεννιέται και πατάς στον σύνδεσμο. Μεταφέρεσαι στην γνωστή πλατφόρμα αναπαραγωγής μουσικών/οπτικών θεμάτων και λες εδώ είμαστε! Το πού είσαι το καταλαβαίνεις όταν πατάς συνέχεια play και ακούς το ραπ που μιλά στην ψυχή σου. Υπάρχει το ραπ που σε διασκεδάζει και είναι ωραίο. Όταν, όμως, συναντάς (ξανά) αυτό που έχει λόγο ποιητικό, όταν ακούς τον καλλιτέχνη αποφασισμένο να σου μιλήσει και όταν ο ρυθμός είναι το ταξίδι δίχως τέλος, τότε ξέρεις ότι ανακάλυψες κάτι καλό. Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν τον Ογδόντα4 Π.Χ, αλλά εδώ χτυπά φλέβα ατόφιου ραπ. Και πώς το καταλαβαίνεις αυτό; Όταν μέσα από το μικρόφωνο βγαίνεις στο ξέφωτο των εποχών, των περασμένων και των τωρινών. Σαν χρησμός, σαν επίγραμμα χαραγμένο σε πέτρα και σαν ιδρωμένη στιγμή των καθημερινών ανθρώπων, έτσι ακούγεται ο λόγος αυτού του καλλιτέχνη. Εδώ, το ραπ είναι πυρωμένος πάγος και σπίθα που επιμένει. Γι’ αυτό, πληκτρολογήστε «Ογδόντα4 Π.Χ», περιηγηθείτε και αφεθείτε σε αυτά που έχει να πει. [η φωτογραφία είναι από τον προσωπικό του λογαριασμό στο fb]
Άκουσε, μάθε, νιώσε από τον Μέγα
Ο καλλιτέχνης αυτός είχε και έχει πολλά να πει. Δεν χρειάστηκε, όμως, ποτέ να τα φωνάξει, να τα διαφημίσει, να μας πει ε, προσέξτε με, είμαι και γω εδώ. Όχι, το κοινό που ξέρει να παιδεύει τον εαυτό του, που ψάχνει και δεν αφήνεται στα εύκολα, τα εύπεπτα, τον ξέρει. Αν θέλαμε να τον προσδιορίσουμε, και για λίγο να τον ακινητοποιήσουμε, θα λέγαμε ότι είναι ο αφανής ήρωας της ραπ. Η αφάνεια δεν ήταν μια κατάσταση που τον βρήκε ή του επιβλήθηκε. Την ήθελε, μια και το φως της σύγχρονης ελληνικής ραπ είναι χλωμό και ελάχιστα ζωηρό. Ευτυχώς που τα social φώτισαν, έστω και λίγο, την παρουσία του και ακούσαμε τις ρίμες του, τον ήχο του. Τα λόγια του αποκαλύπτουν μια πένα που ζυγίζει πολλά κιλά. Ο λυρισμός του είναι αιχμηρός και αν αφήσεις τον εαυτό σου να δοκιμαστεί σε αυτόν, θα αποζημιωθείς, θα ψυχαγωγηθείς, θα ευφρανθεί η ψυχή σου. Το flow το τρέχει σαν να είναι διώκτης ψεύτικων λόγων. Όταν θέλει, όμως, στέκεται και σου δίνει κομμάτια που σε τραβούν από το μανίκι και σου λένε άκουσε, μάθε, νιώσε. Αυτός είναι ο Ογδόντα 4 Π.Χ, ο Μέγας, ο Χρήστος Πακιώτης. Και πάλι: Πληκτρολογήστε και θα βρεθείτε σε ηλιόφωτο πεδίο.
Με τα δόντια της τίγρης
Το αεικίνητο παρόν του Ογδόντα4 Π.Χ έχει τα δόντια της τίγρης και η μία γίνονται πολλές και οι «Τίγρεις» είναι κομμάτι που δεν σταματά και φωτιές πετά. Το 2001 το κοινό θα ακούσει το EP Από γενιά σε γενιά [μαζί με τους Μπλόφα]. Τρία χρόνια μετά θα κυκλοφορήσει μόνος του το EP Η επιστροφή του ασώτου. Υπογράφει με τη «Minos» αλλά τελικά η συνεργασία δεν προχωράει. Το 2007 έρχεται το άλμπουμ 4 εποχές και το 2011 το Επικίνδυνη ποίηση. Τέσσερα χρόνια αργότερα κυκλοφορεί τον δίσκο Βίοι παράλληλοι/Κήποι κρεμαστοί. Και φτάνουμε στο EP Τελευταία μεγάλη έξοδος. Επίθεση, ασταμάτητοι ρυθμοί, στίχοι που σαρώνουν εποχές και ένα ύφος που σε καθηλώνει. Γενικά, οι δουλειές του Χρήστου Πακιώτη δεν αφήνονται στην τύχη, στο ταλέντο και το εφήμερο. Υπάρχει συναίσθημα, υπάρχει πάντρεμα ήχων και λόγων που φτάνουν στα βάθη της ύπαρξης μας. Στην καλλιτεχνική παραγωγή του Ογδόντα4 Π.Χ υπάρχει κι ένα ξεχωριστό κομμάτι για τον υπογράφοντα. Γράψτε «Ζεϊμπέκικο» (συμ. Killah P.) και θα καταλάβετε, θα νιώσετε, μπορεί και να ανατριχιάσετε. Το μικρό αυτό σημείωμα κλείνει με την προτροπή προς τους αναγνώστες: τρυπώστε στο αφανές, βρείτε καλλιτέχνες-διαμάντια και βγάλτε το φως τους.
