Λαμπερά πορφυρά πανιά!
Κάποτε θα έρθουν να σου πουν πως ένα παραμύθι αρκεί για τα πάντα! Αν αμφιβάλλεις ακολούθα τον μύθο. Κι αν το μια φορά και έναν καιρό είναι η αρχή, το τέλος δεν είναι το και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Αυτό είναι το βελούδινο κάλυμμα του λόγου. Πίσω από τις ετερόφωτες λέξεις πάλλεται το πιο ωραίο άμορφο, αυτό που επιμένει και μένει στις καρδιές και στις σκέψεις μας που φτερουγίζουν. Όταν ο λαϊκός μύθος τελειώνει την παράσταση του, το φως στις πτυχώσεις της αυλαίας μένει. Κι ας έχουν φύγει οι αναγνώστες, οι θεατές, οι εργάτες, η μουσική έχει σωπάσει, κάτι κινείται ανέμελα και σίγουρα, παίζει στο ξέφωτο των χαραμάδων. Το παιδί μέσα μας ρωτά τι υπάρχει μετά το τέλος του παραμυθιού; Η απάντηση έρχεται από τη φωνή που ταξιδεύει και τον κόσμο κυριεύει: το θαύμα παιδί μου, το θαύμα. Αυτό ακριβώς αισθάνεσαι και βλέπεις όταν κλείνεις τα μάτια μετά την ανάγνωση του βιβλίου «Πορφυρά Πανιά» (Εκδ. Κίχλη). Αυτό φάνηκε και στη θεατρική σκηνή. Ναι, κάποιοι τόλμησαν να μεταφέρουν τον λόγο του Αλεξάντερ Γκριν στο σανίδι και το σανίδι κράτησε το θαύμα των λέξεων. Τα λογοτεχνικά σχήματα απέκτησαν σάρκα, οστά, καρδιά και η ομορφιά τους βρήκε αυτή των ανθρώπων. Όλα αυτά στην παράσταση «Πορφυρά Πανιά», στο θέατρο Καλλιρροής. [οι φωτογραφίες είναι του Κωνσταντίνου Λέπουρη]
Το θαύμα φτερούγισε στον χώρο του θεάτρου
Η νουβέλα του Γκριν είναι πρόκληση για τον επίδοξο δραματουργό. Οι περιγραφές, ο λυρισμός, το θέμα της και κυρίως ο τρόπος αφήγησης, είναι δύσκολο να οπτικοποιηθούν. Η Δανάη Ρούσσου, όμως, τα κατάφερε! Η πολύ καλή ανάγνωση του έργου και η ποιητική της οπτική, της έδωσαν τη δυνατότητα να πάρει τα κατάλληλα κομμάτια από το βιβλίο. Τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας, όσο και σε αυτό της διασκευής, η Ρούσσου κινήθηκε με την ακρίβεια χειρουργού. Βλέποντας την παράσταση, νιώσαμε, καταλάβαμε ότι η ουσία του έργου του Γκριν είναι εδώ. Το όνειρο, η ποίηση, το καθρέφτισμα της επιθυμίας της φυγής γέμισαν τη σκηνή του θεάτρου. Η μετάβαση από την πεζή πραγματικότητα στον προσωπικό-συλλογικό μύθο έγινε με χάρη, ηρεμία, σιγουριά και νοσταλγικό ύφος. Η νουβέλα του Γκριν διαθέτει τον ποιητικό λόγο της φύσης και το καθρέφτισμα των ματιών, της ψυχής, που σε περνάει σε άλλες διαστάσεις, σε ταξιδεύει στον χρόνο. Εδώ, είχαμε το «ταρκοφσκικό» πνεύμα στο σύνολο του. Από τη μία η βγαλμένη από τη φύση ποίηση του Αρσένι και από την άλλη τα κινηματογραφικά κάδρα του Αντρέι. Σε αυτό το πλαίσιο αναδείχθηκε η ομορφιά και το απαλό άγγιγμα των Πορφυρών Πανιών. Το θαύμα φτερούγισε στον μικρό χώρο του θεάτρου…
Η συνάντηση των δύο άγνωστων σημείων
Η περιγραφή του έργου. Δύο παιδιά, η Ασσόλ και ο Γκρέυ, διανύουν την πορεία προς την ενηλικίωση και την ερωτική αφύπνιση έως ότου συναντηθούν στην εκπλήρωση μιας προφητείας και μιας κοινής μοίρας. Τα δύο άγνωστα πρόσωπα-σημεία θα συναντηθούν και η αγάπη τους θα μας συγκινήσει. Για να φανεί αυτή η διαδρομή, το σκηνικό (Δ. Ρούσσου και κατασκευή σκηνικών Παναγιώτης Μανίκας) έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Μια μικρή, στενόμακρη, πισίνα κι ένας μεγάλος καμβάς με έναν στρογγυλό, διάφανο, κύκλο στη μέση. Το γεωμετρικό σχήμα ήταν ο καθρέφτης και ο ήλιος της παράστασης, ήταν το πέρασμα στα παρασκήνια του κόσμου του Γκριν. Εδώ απαιτούνταν προσεκτικά σχεδιασμένοι φωτισμοί. Η Στέβη Κουτσοθανάση, με την καθοδήγηση της Ρούσσου, έγινε ένας ακόμη ερμηνευτής. Πάμε και στους ηθοποιούς. Η σιγουριά, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις των χαρακτήρων, η ευθραυστότητα τους, οι εσωτερικές αμυχές ήταν εκεί. Οι Στεφανί Καπετανίδη, Κωνσταντής Μιζάρας, Κυριάκος Υφαντής μας παρέσυραν σε αυτό το παραμυθένια, νοσταλγικό ταξίδι. Το ερμηνευτικό, ωστόσο, περιλάμβανε και κάτι άλλο. Τον χειρισμό κουκλών! Εδώ, έχουμε ένα πανέξυπνο εύρημα. Η Ρούσσου, για να δείξει το πέρασμα των ηρώων από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, βάζει την Καπετανίδη και τον Μιζαρά να γίνουν κουκλοπαίχτες. Αμφότεροι τα καταφέρουν και μας δίνουν δυνατές μεταμορφώσεις. Υπάρχουν, όμως, οι φωνές και οι εικόνες των Όλια Λαζαρίδου, Μανώλη Μαυροματάκη. Μέσα από βίντεο δείχνουν τους ήρωες σε χρόνο μέλλοντα. Η παράσταση «Πορφυρά Πανιά» ήταν μια ευχάριστη έκπληξη κι αν μπορείτε δείτε τη σήμερα, τελευταία μέρα.
Ταυτότητα παράστασης
«Πορφυρά Πανιά», του Αλεξάντερ Γκριν [έως 5/3]
Μετάφραση: Ιοκάστη Καμμένου
Διασκευή, σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια: Δανάη Ρούσσου
Σχεδιασμός & κατασκευή κουκλών: Στάθης Μαρκόπουλος
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Video Art: Γιώργος Νικόπουλος
Sound Design: Αθηνόδωρος Καρκαφίρης
Κάμερα: Γρηγόρης Πανόπουλος
Μακιγιάζ κουκλών: Άννα Σάπκα
Κατασκευή σκηνικών: Παναγιώτης Μανίκας
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Επικοινωνία: Μάνια Ζούση & Γιώργος Κατσώνης
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Βαφέας
Παραγωγή: ΝΕΡΑ ΕΙΔΑ
Παίζουν: Στεφανί Καπετανίδη, Κωνσταντής Μιζάρας, Κυριάκος Υφαντής
Συμμετέχουν: Όλια Λαζαρίδου, Μανώλης Μαυροματάκης.
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟΑ
Συνίσταται για παιδιά άνω των 12 ετών.
Σήμερα τελευταία παράσταση: 18:00, 20:15
Διάρκεια: 75 λεπτά.
Εισιτήρια: από 10 ευρώ.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κίχλη».
