Η Aria στο Gazzetta: «Το ραπ είναι ο τρόπος να προσφέρω, να αντισταθώ» (vid)

• «Πρέπει να υπάρχει κι ένα μυστήριο γύρω από τον καλλιτέχνη»
• «Υπάρχουν πολύ σάπια άτομα στον χώρο, σάπια!»
• «Ξεκίνησα να κάνω ραπ στα 15-16, αμέσως!»
• «Το θέμα είναι τι λες!»

Σας έχει τύχει να ακούτε ένα τραγούδι από το πρωί ως το βράδυ; Προφανώς. Κάθε φορά, όμως, είναι μοναδική και τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που νιώθεις. Ένα κομμάτι και αγαπάς τον καλλιτέχνη αμέσως! Τέτοια είναι η περίπτωση της Aria. Η ελληνική ραπ σκηνή είναι τυχερή γι’ αυτό το ατόφιο ταλέντο. Το flow της σε ξεσηκώνει, οι στίχοι γίνονται δεύτερο δέρμα και το μπιτ σε διαλύει! Ψάχνοντας ανακαλύψαμε την κομματάρα Τρέχω την πόλη και… αυτό ήταν! Η Aria έγινε εμμονή. Ό,τι κι αν μας έχει δώσει αποδεικνύει ότι αυτή η ράπερ έχει skills. Σε λίγο καιρό θα ανεβάσει στο YouTube το άλμπουμ «21 γραμμάρια» [υπάρχει ήδη στο Spotify]. Δέχτηκε να μας δώσει συνέντευξη και τα είπε πολύ ωραία. Την ευχαριστούμε.

Διαβάζοντας για σένα στάθηκα στο εξής. Έχεις πει ότι το ραπ είναι ο ψυχολόγος σου και ο λόγος που είσαι δυνατή. Γιατί σε κάνει δυνατή;
Επειδή νιώθω ότι είναι ένας τρόπος έκφρασης για μένα. Το χαρτί είναι ο φίλος μου! Όταν νιώθω ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά, ότι έχω ανάγκη να εκφράσω τον πόνο μου, αυτό που αισθάνομαι, εκεί καταφεύγω. Εκεί μπορώ να πω την σκέψη μου ωμά, να την πω σε όποιον θέλω. Είναι σαν όπλο για μένα. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Πολλές φορές γράφω και πράγματα τα οποία μπορεί να μην έχω καταφέρει μέσα μου. Τα γράφω, όμως, για να τα ακούσω και να τα καταφέρω! Παράδειγμα. Είχα γράψει τη βία ανέχτηκα, μα ξέρω δεν το ξανακάνω. Και το ανέχτηκα ξανά! Το ανεχόμουν τη στιγμή που το έγραψα. Λέγοντας, όμως, αυτό το κομμάτι, αυτούς τους στίχους, πήρα δύναμη, με στήριξε πραγματικά. Στο αρχικό στίχο είχα γράψει τη βία ανέχτηκα και ξέρω πως το ξανακάνω. Σκεφτόμουν λοιπόν δεν πρέπει να περάσω αυτό το μήνυμα και έτσι το έκανα δεν το ξανακάνω.

Είναι λυτρωτικό για σένα
Ναι. Λέω πράγματα που δεν μπορώ να πω στον διπλανό μου, να μην έχω τ’ αρχίδια να τα πω! Τα λέω στο χαρτί. Έτσι μπορώ να πω ό,τι θέλω, όπως θέλω και αυτός που απευθύνομαι θα καταλάβει. Βέβαια, μπορεί να μην είναι πάντα κάποιο άτομο, μπορεί να αφορά γενικά τον κόσμο. Το ραπ, εκτός από ψυχολόγος μου, είναι και ο τρόπος να προσφέρω, να αντισταθώ. Ξέρεις, ζούμε σε μια κοινωνία που πραγματικά με στεναχωρεί. Βλέπω γύρω μου ρατσισμό, ομοφοβία, ταξικούς διαχωρισμούς, το κράτος να πυροβολεί, να δολοφονεί και μετά να καλύπτει τα δικά του σκατά, να βάζει ανθρώπους άδικα στη φυλακή… Γενικά, επικρατεί αδικία, φασισμός. Δεν μπορώ να το πολεμήσω όλο αυτό μόνη μου και είναι δύσκολο να είμαι σε συνελεύσεις, πορείες… Χρειάζεται να φροντίσω τη δική μου ζωή, να επιβιώσω. Το ραπ είναι το μέσο και ακούγοντάς το μπορεί κάποιος να αλλάξει. Πιστεύω ότι μέσα από έναν στίχο ο ακροατής μπορεί να πει ώπα, μήπως έχει δίκιο τελικά; Έτσι κι αλλιώς η μουσική επηρεάζει τον κόσμο…

Συνεπώς, νιώθεις μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό που κάνεις;
Βέβαια, πάρα πολύ! Όταν άρχισα να γράφω δεν έβαζα καλούπι στο χαρτί μου, ό,τι ήθελα το έλεγα!

Αμέσως, χωρίς φίλτρο.
Ναι, δεν φίλτραρα καθόλου τον λόγο μου. Μεγαλώνοντας βλέπεις ότι αυτό δεν γίνεται. Κάποια πράγματα οφείλεις να τα φιλτράρεις. Εμείς οι ράπερ χρησιμοποιούμε μεταφορές. Λες δηλαδή κάτι για να εννοήσεις κάτι. Έτσι, αυτό που μπορεί να εννοώ εγώ, ο άλλος να το εισπράξει με διαφορετικό τρόπο. Οπότε, αυτό που λες πρέπει να το καταλαβαίνει ο άλλος απόλυτα, για να μην παρεξηγηθεί.

Είναι αγχωτικό αυτό;
Ναι, είναι.

«Πρέπει να υπάρχει κι ένα μυστήριο γύρω από τον καλλιτέχνη»

Έχει μετανιώσει για κάτι που έγραψες; Να είπες «δεν έπρεπε να το πω αυτό».
Έχει τύχει, ναι. Αυτό έχει γίνει, κυρίως, σε κομμάτια που δεν θα βγούνε ποτέ (γέλια). Ξέρεις, είναι κάποια κομμάτια που δεν βγαίνουν ποτέ και δεν το λέω για να τα μειώσω. Προφανώς δεν έχω γράψει 10 κομμάτια στη ζωή μου, έχω γράψει πολύ περισσότερα. Δεν είναι για να τα ακούει όλα ο κόσμος. Για μένα δεν είναι ωραίο να γνωρίζουν ακριβώς τη ζωή μου. Μπορεί να γράψω υπερβολικά προσωπικά πράγματα και αυτά δεν αφορούν κανέναν! Άρα, δεν θα τα βγάλω. Θα βγάλω αυτά που θέλω να ακουστούν. Πρέπει να υπάρχει κι ένα μυστήριο γύρω από τον καλλιτέχνη.

Από τα 12 έγραφες ποιήματα. Η ραπ είναι ποίηση;
Δεν ξέρω… Θα μπορούσες να το συγκρίνεις με την ποίηση. Θυμάμαι στο Γυμνάσιο τα μαθήματα λογοτεχνίας. Εκεί μαθαίναμε για στροφές, ομοιοκαταληξίες… Το ραπ, όμως, είναι κουλτούρα, μουσική, φουλ ρεαλισμός. Έτσι ήταν τουλάχιστον στην αρχή. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ράπερ! Ακόμη και ένα παιδί 14 ετών! Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να έχει ζήσει πράγματα, αλλά όχι, δεν είναι τόσο απλό. Κάποτε, για να βγεις μπροστά στο ραπ έπρεπε να διαθέτεις ικανότητες, να έχεις skills. Τώρα, ο καθένας πατάει ένα μπιτ και θεωρεί ότι αυτό είναι ραπ. Δεν είναι ραπ αυτό! Δεν μπορούν να κάνουν όλοι ραπ. Είναι το ίδιο με το τραγούδι. Δεν μπορούν όλοι να τραγουδήσουν. Δεν μπορούν όλοι να κατανοήσουν τα μέτρα, τι είναι το πάτημα, το flow…

Πρέπει να έχεις και σπουδές;
Όχι, εγώ έτυχε να έχω (σ.σ βιολί, πιάνο). Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν και είναι κορυφή!

Πρέπει να δουλέψεις, όμως, έτσι;
Ναι, δεν έρχεται όλο αυτό από μόνο του. Φυσικά πρέπει να διαθέτεις και ταλέντο. Και γω θέλω να γίνω tattoo artist αλλά δεν ξέρω να ζωγραφίζω. Εκεί να δεις λεφτά!

Το ραπ είναι ο στίχος ή είναι και ο ρυθμός, το μπιτ;
Άλλο το μπιτ. Το μπιτ είναι παραγωγή. Είναι η μουσική στην οποία γράφεις ή έρχεται και κουμπώνει σε αυτό που έγραψες. Εγώ προτιμώ να γράφω πάνω σε κάτι. Μετά αυτό που μπορεί να αλλάξει βέβαια. Το μπιτ δεν εξαρτάται από σένα, αλλά από τον παραγωγό σου. Υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι και παραγωγοί, όπως ο Thanasimos. Πέρα από το μπιτ δεν αρκεί μόνο ο στίχος, είναι και το flow που θα δημιουργήσεις.

Το flow είναι προσωπικό, το φτιάχνεις μόνος σου.
Τα flow, γενικά, μοιάζουν. Υπάρχουν, φυσικά, διαφοροποιήσεις. Αργό, τεσσάρι… Κάποιος θα έχει κάνει το flow που έχεις κάνει και εσύ. Ωστόσο, επειδή δεν θα είναι με τον ίδιο στίχο θα ακούγεται διαφορετικά. Ας πούμε μπορεί να μην είναι με την ίδια κατάληξη άρθρου. Να μην τελειώνει δηλαδή σε «α», να τελειώνει το flow σε «ε». Δεν θα αντιγράψω flow, αλλά μπορεί να μοιάζει. Είναι…

…αναπόφευκτο.
Ναι!. Πόσο flow να υπάρχουν; Μπορείς να δημιουργήσεις δικά σου, μπορείς να παίζεις. Αυτό μ’ αρέσει εμένα, να ψάχνω flow.

«Υπάρχουν πολύ σάπια άτομα στον χώρο, σάπια!»

Υπάρχουν όρια έκφρασης στο ραπ; Είναι απίστευτα τα όρια του;
(γέλιο). Κάποτε έτσι ήταν και αυτό ήταν το νόημα. Πλέον θεωρώ ότι δεν υπάρχει αυτό. Έχουν παίξει ρόλο οι εξελίξεις σε κοινωνικό επίπεδο. Παλαιότερα υπήρχε μεγάλος σεξισμός από τους ράπερ. Τώρα, πολλοί απ’ αυτούς δεν βγάζουν τέτοια κομμάτια γιατί ντρέπονται, ξέρουν ότι δεν είναι αποδεκτό. Σε αυτό συνέβαλλαν τα δυσάρεστα γεγονότα που μάθαμε περί κακοποιήσεων, γυναικοκτονιών…

Καλό είναι αυτό.
Καλό, αλλά δεν ξέρω αν όντως αυτοί οι ράπερ το θέλουν, το έχουν καταλάβει ή απλώς υποκρίνονται για να υπάρχουν στον χώρο.

Υπάρχουν ακόμα τέτοια άτομα στον χώρο;
Εννοείται πως υπάρχουν! Υπάρχουν πολύ σάπια άτομα στον χώρο, σάπια!

Κάνουν και επιτυχία;
(γελάκι). Φυσικά και κάνουν. Γιατί, ξέρει ο κόσμος τι γίνεται, καταλαβαίνει; Ήξερα εγώ όταν ήμουν 13 και τους άκουγα; Όταν μπήκα στον χώρο, άκουσα, είδα, έμαθα.

Όταν κατάλαβες τι παίζει…
… έκανα εμετό! Αυτά που λένε είναι ακραία εμετικά. Πλέον αυτό δεν περνάει! Αν έρθεις εδώ, στη Μεσολογγίου, Εξάρχεια, και πεις στην κολλητή σου, για πλάκα, μωρή π#@α στην πέφτουν αμέσως.

Πάμε σε άλλη φάση.
Ναι, ξεφεύγει η φάση. Πλέον μπαίνει φουλ καλούπι. Και μπαίνει για πράγματα που θέλω να πω και δεν μπορώ. Ξέρω ότι αν τα πω θα έρθει κάποιος και θα μου την πει.

Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία
Ναι!. Δεν λέμε την έκφραση ε, ρε πούστη!; Τη λέμε. Άντε πες την εδώ. Ο κολλητός μου που είναι ομοφυλόφιλος μπορεί να πει πούστης, ενώ εγώ όχι. Δεν είναι τραγικό; Είναι σαν το nigger στις ΗΠΑ. Αν το πεις εσύ ο λευκός θα σε σκοτώσουν! Κάπως έτσι λειτουργούν τα όρια στη ραπ.

«Ξεκίνησα να κάνω ραπ στα 15-16, αμέσως!»

Οι κοινωνικές εξελίξεις πώς έχουν επηρεάσει τη ραπ; Θετικά ή αρνητικά;
Θεωρώ θετικά. Είναι καλύτερο να υπάρχει αυτό, να μην μπορούν να ακούγονται σεξιστικοί στίχοι. Βέβαια, πάμε στο άλλο άκρο, αλλά… εντάξει, δεν πειράζει.

Εσένα πώς σε αντιμετωπίσανε όταν ξεκίνησες;
Σίγουρα στην αρχή έπρεπε να αποδείξω…

… ότι ήσουν καλή επειδή είσαι γυναίκα;
Κυρίως επειδή ήμουν μικρή. Ξεκίνησα να κάνω ραπ στα 15-16, αμέσως! Δεν κάθισα ένα χρόνο και μετά άρχισα. Στους πέντε μήνες που έγραφα ξεκίνησα! Πέντε μήνες δεν είναι τίποτα. Άλλοι γράφουν 3-4 χρόνια ραπ για να πάνε στούντιο. Εγώ έγραφα πέντε μήνες και πήγα μόνη μου στον Thanasimos! 16 χρονών έσκασα, yo! Υπήρξα τυχερή. Οι άνθρωποι που συνάντησα στο ξεκίνημα δεν με είδαν αλλιώς. Ο Thanasimos για μένα είναι σαν ο μεγάλος μου ξάδερφος! Όσοι βρέθηκαν δίπλα μου στα πρώτα μου βήματα με βοήθησαν να μπω στη φάση, να κάνω live, να γίνω μέλος στη nofucksgivem και να μη χρειάζεται να πληρώσω… Είχα άτομα που πίστεψαν σε μένα για να μπορέσω να πιστέψω η ίδια σε μένα! Το χω αυτό, δεν πιστεύω σε μένα. Γράφω ένα κομμάτι και αμέσως λέω σκατά, δεν θα αρέσει σε κανέναν!

Δεν είναι παράξενο αυτό
Ναι, πολύ σπάνια θα πω Ουάου! Τι έγραψα! Μου έχει συμβεί, αλλά μία φορά. Ήταν στο κομμάτι Ψυχολογικά.

Πρέπει να βρεθεί ένας τρίτος, ουδέτερος, να σου πει αν είσαι καλός/η.
Ναι, ο Thanasimos, και να μην ήμουν καλή μου έδινε δύναμη, μου έδωσε ώθηση, boost. Όταν αμφέβαλλα και του έλεγα είμαι ράπερ; μου έλεγε πας καλά; Είσαι top MC. Ε, αυτό με συγκινούσε.

Κάτι είδε έτσι;
Σίγουρα.

Για μένα το χεις άσχημα. Βλέπω τα σχόλια στο YouTube και το 90% είναι θετικά. Υπάρχουν, βέβαια, και τα αρνητικά.
Εντάξει, θα υπάρξουν και αρνητικά.

Τα λαμβάνεις υπόψη;
Ναι, με την έννοια ότι τα βλέπω και είμαι σε φάση τέλεια, τους θέλω κι αυτούς!

Λες Θέλω σε κερδίσω και σένα τώρα.
Όχι, δεν θέλω καν να τον κερδίσω. Ποτέ δεν θα αρέσεις σε όλους, ποτέ! Ειδικά όταν κάνεις κάτι το οποίο στην τελική ενοχλεί μία μερίδα ατόμων, έτσι; Γουστάρω να βλέπω κι αυτά τα σχόλια. Βλέπω πόσο καθυστερημένοι είναι μερικοί άνθρωποι. Πραγματικά, αυτά που βλέπω, τα αρνητικά, τα περισσότερα είναι αστεία. Ας πούμε στο Τρέχω την πόλη, γράφει κάποιος τι τρέχεις μωρέ; Εγώ δεν εννοώ αυτό που καταλαβαίνει.

Εγώ τα διαβάζω για να δω το feedback, πώς σε αντιμετωπίζουν.
Δεν με νοιάζουν τόσο πολύ αυτά. Εμένα με ενδιαφέρουν τα μηνύματα που λαμβάνω κι λένε Σ’ ευχαριστώ γιατί με βοήθησε η μουσική σου. Είχα πάρει μήνυμα από κοπέλα που μου έλεγε Η μουσική σου με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίζω τις κρίσεις πανικού μου, τη διαταραχή που έχω. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Νιώθω τεράστια ταύτιση με αυτά που λες, μου δίνουν δύναμη και κουράγιο. Αυτά που λες δεν μπορώ εγώ να τα πω. Εν τω μεταξύ είχα κάτι παρόμοιο με την κοπέλα και μιλήσαμε. Της είπα ό,τι θες στείλε μου και μου είπε πραγματικά σε ευχαριστώ. Αυτά τα μηνύματα αξίζουν, εκεί είναι η ανταμοιβή! Βλέπεις ότι κάποιος μπορεί να ταυτιστεί και να τον βοηθήσεις. Και εμένα με βοήθησαν άλλοι άνθρωποι μέσα από τη μουσική τους όπως ο ΔΠΘ.

Αυτό είναι το ιδανικό. Να παίρνεις…
…δύναμη! Μπορεί να γίνει και το αντίθετο βέβαια. Να επηρεαστείς αρνητικά. Παράδειγμα η τραπ.

«Το θέμα είναι τι λες!»

Ποια είναι η γνώμη σου για την τραπ, γι’ αυτό που ακούμε στην Ελλάδα;
Αν την κάνεις ποιοτικά, με σωστό στίχο, είναι μια χαρά. Σαν ήχος είναι τέλειος. Είναι διασκεδαστικός, ανεβαστικός, δεν βρίσκω κάτι αρνητικό. Και γω θέλω να γράψω τραπ, δεν είμαι μόνιμα στεναχωρημένη, δεν μένω στην κατάθλιψη και στο boom bap. Το θέμα είναι τι λες! Άρα, είναι η κουλτούρα που διαφέρει και όχι η μουσική. Είναι η κουλτούρα αυτών που κάνουν τραπ. Ο Hatemost ας πούμε, το έχει πάει στην τραπ αλλά με φουλ σωστή προσέγγιση. Τα άλλα, όμως, η τραπ με την άσχημη κουλτούρα είναι κακή μουσική επιρροή. Όταν ακούς παιδί εφτά ετών (!) να λέει θέλει όπλο ο μικρός, θέλει να γίνει άντρας, τι να πεις. Γι’ αυτό βλέπεις πολλά «καγκουράκια» (sic), με παπάκια, να πίνουν ναρκωτικά… Είναι η επιρροή αυτής της μουσικής.

Για μένα είναι κακός μιμητισμός από τις ΗΠΑ.
Στις ΗΠΑ, τουλάχιστον, είναι πιο ποιοτική η τραπ. Εδώ έχουμε μια «τσιφτετελοτραπ» (sic).

Έχουν μεγάλη ευθύνη και τα ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν επιβάλλουν οι εταιρίες τι θα παίξουν οι σταθμοί…
Το θέμα είναι τι κάνει η νεολαία. Μέχρι και γυναίκες ακούνε κομμάτι που τις υποτιμά και τους αρέσει! Τα μικρά κορίτσια έχουν μπει στο mind set να είμαι όπως λένε αυτά τα κομμάτια. Δεν γίνεται αυτό! Ζούμε σε ανδροκρατούμενο κόσμο και οι γυναίκες θα έπρεπε να είναι ενωμένες, να έχουν φουλ σεβασμό στον εαυτό τους, να μη δέχονται πράγματα που τις υποτιμούν. Δυστυχώς, υπάρχει χαζομάρα. Βλέπω, και δεν ξέρω πού οφείλεται, στην οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον, γυναίκες να λένε αχ, θέλω τον άντρα προστάτη, αντί να γίνουν ανεξάρτητες και να λένε τι μαλακίες μας λένε; Μας υποβαθμίζει όλο αυτό.

Στον χώρο σας, οι γυναίκες είστε ενωμένες;
Όχι, δεν είμαστε όλες ενωμένες. Υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μας. Έχω φίλες που κάνουν ραπ αλλά δεν τις ανταγωνίζομαι. Ίσα-ίσα που η μία ωθεί την άλλη προς τα πάνω. Δεν υπάρχει ζήλια μεταξύ μας. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να είμαστε όλες φίλες και ενωμένες. Ξέρω κοπέλες που, δεν τις έχω γνωρίσει, αν βγούμε σε live μαζί θα είμαστε τέλεια! Παίζει ρόλο και χαρακτήρας έτσι; Υπάρχουν beef και σε μας, πάντα θα υπάρχουν.

Αυτά δημιουργούνται για τη φάση, για τον χαβαλέ;
Εγώ, ουσιαστικά, δεν έχω beef με κάποιον/α. Υπάρχου άτομα που δεν εκτιμώ και δεν τα θέλω στον ίδιο χώρο. Αυτό δεν είναι beef. Δεν μου αρέσουν τα πιστεύω τους, οι πράξεις τους, οι κινήσεις τους…Γενικά υπάρχει πολλή υποκρισία στον χώρο. Ορισμένοι γράφουν πράγματα που δεν ισχύουν. Του τύπου ήμουν εκεί και πάλευα γι’ αυτό και γω ξέρω ότι ζει με τη μάνα της και δεν έκανε κάτι. Δεν αναφέρομαι σε κάτι συγκεκριμένο, παράδειγμα δίνω.

Διάβασα την εξής φράση στο βιβλίο «Stella Maris» (Εκδ. Gutenberg): Πρώτη ύλη της τέχνης ο πόνος. Ισχύει και για τη δική σου τέχνη;
Για μένα σίγουρα! Εντάξει, μου αρέσει να γράφω και ανεβαστικά κομμάτια, τελευταία μου συμβαίνει. Είχα την ανάγκη να ξεφύγω από το καβούκι μου. Γενικά, όμως, όταν κάτσω και γράψω ένα κομμάτι το οποίο μιλάει για τον πραγματικό πόνο που αισθάνομαι μέσα μου, για τις φρίκες μου, μπορεί να βάλω τα κλάματα! Μπορεί να γράψω κομμάτι και να αρχίσω να κλαίω, να λέω στίχο και να βουρκώνω! Θυμάμαι είχα κάνει live και έλεγα ένα κομμάτι, το πιο καταθλιπτικό που έχω γράψει μέχρι τώρα, το Νύχτες που έγιναν ξημέρωμα, που μιλάει για τον πατέρα μου, τον οποίο έχω χάσει. Ήταν στο γεωπονικό. Είχαν ανάψει καπνογόνα στο Τρέχω την πόλη και σε αυτό. Ο πρώτος που άναψε, την ώρα που έλεγα για τον πατέρα μου, φώτισε έτσι το φεγγάρι που με έκανε να σκεφτώ ο τυπάς για να το έχει ανάψει, ένιωσε αυτό που είπα! Ε, αυτό σε γεμίζει. Αυτό που είχες μέσα σου κάποιος το αισθάνθηκε. Άρα, υπήρξε ουσιαστική επικοινωνία. Είναι μεγάλη η ανάγκη για επικοινωνία. Το ραπ είναι κυρίως βιωματική μουσική. Αφορά το πώς βλέπω εγώ τα πράγματα, τι αισθάνομαι εγώ τι ζω εγώ. Είναι η δική μου οπτική. Εξάλλου, γι’ αυτό επιλέγεις τον καλλιτέχνη που θα ακούσεις. Κάπως ταιριάζεις με την οπτική του.