Η Λίνα Κομνηνού στο Gazzetta: «Η τελευταία επιλογή είναι δική μας»

• «Σε κάθε κείμενο ψάχνω να δω πού το συναντώ και πού με συναντά»
• «Από το σώμα οδηγούμαι στο λόγο»
• «Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα σε σένα αν εσύ δεν το επιτρέψεις»

Η Λίνα Κομνηνού, ηθοποιός/κινησιολόγος, σου μεταδίδει χαρά, αισιοδοξία, θετική ενέργεια, μια κίνηση που δεν σταματά και σε ανανεώνει, σε τονώνει. Αυτά τα γνωρίσματα τα περνά και στην παράσταση «Macrokosmos», στο θέατρο «104». Μαζί με τις Δήμητρα Κολοκυθά, Μπέτυ Σαράντη δίνουν μορφή στο πρωτότυπο κείμενο της Αλεξάνδρας Τσόμπου. Υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτριας Περσεφόνης Παντοπούλου και τη δραματουργική επεξεργασία της Μαρίας Σικιτάνο παρουσιάζουν κάτι αληθινά γοητευτικό, όμορφο. Μας μίλησε για την παράσταση και την ευχαριστούμε πολύ.

Η παράσταση αυτή είναι μάθημα αυτογνωσίας για σένα;
Είναι μεγάλο κομμάτι της διαδικασίας αυτής διότι πιστεύω πως η αυτογνωσία είναι μια συνεχής, ακούραστη εξερεύνηση του εαυτού μας. Η ''αταραξία'' είναι ένα χάρισμα που σου επιτρέπει να δεις το καλό μέσα στο κακό και το κακό μέσα στο καλό, υιοθετώντας μια άποψη της ζωής πολύ πιο αντικειμενική και ουδέτερη.
Ξέρεις, κάθε παράσταση με φέρνει αντιμέτωπη με κομμάτια του εαυτού μου. Το συγκεκριμένο κείμενο, όμως, ήταν τόσο άμεσο, τόσο ευθύ… Με έφερε απέναντι σε πράγματα…

…δικά σου.
Ναι! Το κείμενο της Αλεξάνδρας (σ.σ Τσόμπου, η συγγραφέας του έργου) είναι αιχμηρό και τρυφερό μαζί! Όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλά ελαττώματα και εκεί χρειάζεται το θάρρος και η αποφασιστικότητα να δούμε κατάματα τα μειονέκτημα δίχως να τα καταδικάζουμε, αλλά να τα αποδεχόμαστε. Να τα αποδεχόμαστε και να δουλεύουμε με αυτά σε σχέση με εμάς και με τους ανθρώπους γύρω μας γιατί όπως δηλώνει και η ηρωίδα μας '' καλό είναι αυτό να μην το κάνεις στους άλλους ανθρώπους ''.

Πώς ένιωσες όταν το διάβασες;
Ένιωσα ότι μιλάει για μένα (γέλια). Λέω, Αλεξάνδρα, εγώ είμαι η Τζάκι! Αυτό, βέβαια, αισθανθήκαμε όλοι! Πρέπει να σου πω ότι στην αρχή με δυσκόλεψε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Διαβάζοντάς το όμως ξανά και ξανά και μέσα από τη δουλειά που γινόταν πάνω στο κείμενο και στις λέξεις του, η δυσκολία αυτή έγινε για μένα η είσοδος μου. Η πόρτα όπου ανοίχτηκε και κοιταχτήκαμε κατάματα με την Τζάκι!

«Σε κάθε κείμενο ψάχνω να δω πού το συναντώ και πού με συναντά»

Ερμηνευτικά άφησες πράγματα απ’ έξω; Το λέω γιατί διαρκεί μια ώρα.
Το βασικό ήταν να εντοπίσω με ποιο κομμάτι του εαυτού μου με φέρνει αντιμέτωπη. Έπρεπε να δω τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μου, να το παρατηρήσω και μετά να ξεκινήσω να δουλεύω. Σε κάθε κείμενο ψάχνω να δω πού το συναντώ και πού με συναντά. Από κει ξεκινά η προσπάθειά μου.

Αυτό πρέπει να ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι.
Έπρεπε να παρατηρήσω τον προβληματισμό μου και την ίδια στιγμή να τον κάνω κομμάτι του συνόλου! Δεν ήθελα να μείνει στο πεδίο του αυτοαναφορικού. Αυτό ισχύει για όλες μας. Κάθε μία είχε το δικό της σημείο αναφοράς, τον δικό της προβληματισμό μέσα στον ίδιο εγκέφαλο όμως, της Τζάκι. (χαμογελά)

Η χημεία μεταξύ σας, ο συγχρονισμός σας, ήταν πολύ καλή.
Είναι ένα πρωτότυπο κείμενο, ένα κείμενο εξαιρετικό, ένα κείμενο κοινωνικό και βαθιά ανθρώπινο. Σίγουρα δεν θα το χαρακτήριζα εύκολο (γέλια), θα έλεγα σίγουρα πολυεπίπεδο, ανοιχτό και καθένας μπορεί να το δει από τη δική του οπτική. Ως ομάδα όμως έπρεπε να συντονιστούμε, να βάλουμε κάτω τα θέματα που μας αφορούν και να βρούμε τον κεντρικό άξονα. Η διαδικασία αυτή περνούσε μέσα από τη ματιά της Περσεφόνης (σ.σ Παντοπούλου, σκηνοθέτρια της παράστασης) και της Αλεξάνδρας. Να πω εδώ ότι ήταν σημαντικό να έχουμε τη συγγραφέα μαζί μας. Υπάρχουν κείμενα που τα δουλεύεις, αλλά ο δημιουργός τους δεν είναι μαζί σου. Έτσι, δεν μπορείς να έχεις όλες τις απαντήσεις.

Σας λύθηκαν πολλές απορίες από τη συγγραφέα;
Η Αλεξάνδρα ήταν πολύ κοντά σε μας, στις ανησυχίες μας, όπως και η Περσεφόνη. Να σημειώσω ότι το κείμενο ήταν γραμμένο λογοτεχνικά και όχι θεατρικά, έγινε δραματουργική επεξεργασία από τη Μαρία Σικιτάνο.

«Από το σώμα οδηγούμαι στο λόγο»

Το κινησιολογικό κομμάτι κυριαρχεί όπως είδα. Τι χρειάζεται το σώμα για να «μιλάει» σωστά στη σκηνή; Καλή φυσική κατάσταση;
Σίγουρα χρειάζεται να είναι καλοκουρδισμένο ένα σώμα. Αυτό είναι προϋπόθεση για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του έργου, να είναι έτοιμο να σωματοποιήσει κάθε ερέθισμα. Είναι ένα από τα σημαντικότερα εκφραστικά εργαλεία του ηθοποιού, μαζί με τη φωνή, τη φαντασία και την δημιουργικότητά του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει ο ηθοποιός πλήρη έλεγχο του σώματός του, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ανά πάσα στιγμή στις αλλαγές του περιβάλλοντος της σκηνής, και να αντιδρά στα ερεθίσματα που δίνονται από όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του.

Όταν είσαι στην πρόβα, ή όταν παίζεις, σκέφτεσαι αυτό τώρα πρέπει να το περάσω από τον λόγο στο σώμα; Ή γίνεται αυτόματα;
Με εμένα συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: από το σώμα οδηγούμαι στο λόγο. Όμως για να περάσουμε στο παραστάσιμο (sic) στάδιο έχει προηγηθεί πολλή δουλειά. Στην πρόβα, σε τέτοιες παραστάσεις, υπάρχει μια διαδικασία που έχει να κάνει με την ενδυνάμωση του σώματος, από αερόβια άσκηση σε ισομετρική, την ελαστικότητα των μυών, την ευελιξία των σωμάτων για ένα καλοκουρδισμένο σύνολο επί σκηνής σε κοινή αναπνοή. Έτσι μας δούλεψε, (πέθανε, έδωσε πόνο, γέλια) η αγαπημένη μας Γρηγορία (σ.σ Μεθενίτη, υπεύθυνη κίνησης), τρόπος που για μένα είναι απόλυτα οικείος ως κομμάτι της διαδικασίας. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι. Όπως ζεσταίνουμε τη φωνή, έτσι οφείλουμε και με το σώμα. Πρέπει να βλέπουμε πώς αντιδρά σε διάφορες συνθήκες και να σκεφτόμαστε τι θέλουμε να αποτυπώσουμε μέσα από την προσπάθεια του σώματος.

Συνεπώς, όλο αυτό που είδαμε είναι υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτριας.
Σίγουρα!

Και της υπεύθυνης κίνησης.
Ναι! Υπάρχουν -πάντα- συγκεκριμένοι άξονες και σε αυτούς δουλεύουμε. Ακολουθούμε την οπτική της σκηνοθέτριας, αλλά υπάρχει και περιθώριο αυτοσχεδιασμού. Απλώς η σκηνοθέτρια και η κινησιολόγος έρχονται και λειαίνουν το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι.

Ο αυτοσχεδιασμός γίνεται και την ώρα της παράστασης;
Ό,τι βλέπετε είναι απόλυτα δομημένο, είναι μια χορογραφία όπου μέσα σε αυτό όμως αναπνέουμε και παίρνει ζωή. Κάθε επανάληψη του είναι και μια μοναδική διαδρομή. Ο αυτοσχεδιασμος είναι κομμάτι του.

«Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα σε σένα αν εσύ δεν το επιτρέψεις»

Το έργο είναι υπαρξιακό και αναρωτιέμαι, σήμερα διαμορφώνουμε εμείς το «εγώ» μας ή κάποιοι άλλοι παράγοντες που δεν καταλαβαίνουμε ή δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην επίδρασή τους;
Η τελευταία επιλογή είναι δική μας, αυτό πιστεύω. Φυσικά υπάρχουν άπειρες προσλαμβάνουσες, ερεθίσματα, αλλά αυτό που μας καθορίζει είναι οι επιλογές μας. Ό,τι κι αν μου πεις, όσο κι αν με προβληματίσεις, όσο κι αν με βάλεις σε σκέψη για οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης στο τέλος η επιλογή είναι δική μου.

Δεν μπορεί να υπάρξουν παράγοντες που να σε χειραγωγήσουν, όπως τα ΜΜΕ, ή άσχημες συνθήκες;
Ναι, μπορεί να υπάρξουν αυτά που είπες. Στο τέλος, όμως, είμαστε εμείς! Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα σε σένα αν εσύ δεν το επιτρέψεις. Το πώς φιλτράρεις καθημερινά τα πράγματα είναι καθοριστικό.

Ανέφερα τα προηγούμενα γιατί είδα στην παράσταση πώς μας οδηγεί η εξάρτηση από τα υλικά αγαθά.
Ναι, υπάρχει η τάση για απόκτηση υλικών αγαθών.

Πώς αντιστεκόμαστε σε αυτό;
Με σκέψη! Με τρυφερότητα σε οποιαδήποτε μορφή σκληρότητας. Για μένα είναι ό,τι πιο γενναίο μπορείς να κάνεις και ξεκινώ από τον εαυτό μου. Χρειάζεται να βρεις μια στοιχειώδη ισορροπία μέσα σου, να είσαι κοντά στον πυρήνα σου. Αυτό είναι σημαντικό για να μπορείς να επικοινωνείς με τους άλλους. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό. Το θέμα που θέτεις σχετικά με το εγώ είναι κάτι που με προβληματίζει. Έχουμε κλειστεί όλοι σε μια μεγάλη φούσκα.

Είμαστε παγιδευμένοι σε ένα μικρόκοσμο;
Ναι.

Πώς μπορούμε να περάσουμε στο συλλογικό;
Να αφήνει ο καθένας στον μικρόκοσμό του μια ανοιχτή πόρτα. Έτσι θα ενωθούν οι μικρόκοσμοί μας.

Τι μας κρατάει τόσο πολύ στον μικρόκοσμό μας; Ο φόβος;
Ναι, φουλ! Με αυτό δένει το προηγούμενο που ανέφερες για τα ΜΜΕ, τις συνθήκες… Υπάρχει έντονη τρομολαγνεία τα τελευταία χρόνια. Γενικότερα διανύουμε μια περίοδο που γίνονται πολλές αλλαγές, αλλάζουνε πράγματα….

…προς το κακό ή το καλό;
Αλλάζουνε, και θα μείνω εκεί, με το βλέμμα στο κενό. Δεν θέλω να το τοποθετήσω κάπου συγκεκριμένα, θέλω να μείνω ανοιχτή στην παρατήρηση.

Είσαι αισιόδοξη;
Είμαι. Είμαι πολύ συνειδητά αισιόδοξη. Εντάξει το προσπαθώ.(γέλια) Θέλω να πιστεύω ότι κάθε αλλαγή σε εξελίσσει, σε πάει κάπου.

Από το έργο τι κρατάς; Τι σου μένει τώρα που παίζεται;
Η αναζήτηση της ταυτότητας ηχεί μέσα μου πολύ έντονα. Θα σταθώ και στην τελευταία φράση του έργου: Καλό είναι αυτό να μην το κάνεις στους άλλους ανθρώπους. Τώρα κάνουμε σπόιλερ, αλλά δεν πειράζει (γέλια). Το έχω σαν moto αυτό. Προσπαθώ να λειτουργώ απέναντι στους ανθρώπους με τον τρόπο που θα ήθελα να μου φέρονται.

Η φράση που είπες έχει να κάνει με το να μην πιέζεις τον άλλο.
Ενέχει πολλά. Εγώ μένω στο πώς αντιδρώ. Ξέρεις, μου αρέσει να παρατηρώ και να καταλαβαίνω. Όταν, λοιπόν, δεχθώ μια συμπεριφορά όχι πολιτισμένη, όχι τόσο ανθρώπινη, είναι πολύ εύκολο να βγάλω ζωώδη αντίδραση, να μπω σε κάτι μη ανθρώπινο. Εκεί, όμως, είναι το στοίχημα για μένα. Να δεις τον άλλο ταραγμένο και να του κάνεις με τρυφερότητα ένα έι..

Θα το καταλάβει;
Εγώ, τουλάχιστον, θα έχω λειτουργήσει μ’ έναν τρόπο που θα με κάνει να κοιμηθώ καλά το βράδυ (γέλια).

Κατάλαβα ότι έχεις αγαπήσει πολύ τον «Macrokosmos».
Ναι! Και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Περσεφόνη και στην Αλεξάνδρα που με εμπιστευτήκανε. Θεωρώ ότι είμαι συνδημιουργός όλου αυτού του εγχειρήματος. Με την Περσεφόνη μας συνδέει βαθιά φιλία και αυτή η εμπειρία μας πήγε παρακάτω. Υπάρχουν πράγματα που διακυβεύονται στο κείμενο και τα είδα στη σχέση μας, είδα πώς δένεσαι με έναν άνθρωπο, είδα ότι υπάρχει ελπίδα ανάμεσα στους ανθρώπους. Φυσικά, πρέπει να πω πόσο τυχερή είμαι που παίζω μαζί με τη Δήμητρα (Κολοκυθά) και την Μπέτυ (Σαράντη). Πραγματικά με βοήθησαν πάρα πολύ και τις ευχαριστώ.

Ταυτότητα παράστασης

«Μacrokosmos», της Αλεξάνδρας Τσόμπου

Στο θέατρο «104» [έως 8/6]

Συντελεστές:
Σύλληψη Κειμένου: Αλεξάνδρα Τσόμπου
Δραματουργία: Μαρία Σικιτάνο
Σκηνοθεσία: Περσεφόνη Παντοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: SIGMATAF
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: SIGMATAF, Νικόλας Γιακουμής
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Tsopan Theatre Company
Σχεδιασμός Φωτισμών: Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη
Επιμέλεια Κίνησης: Γρηγορία Μεθενίτη
Φωτογραφίες - Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Graphic Design: Εύη Τσόμπου
Προβολή - Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Tsopan Theatre Company

Ερμηνεία:
Δήμητρα Κολοκυθά, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη

Παραστάσεις: Τετ., Πεμπ. 21:15

Εισιτήρια: από οκτώ ευρώ.

Διάρκεια: 60 λεπτά.