Guns N' Roses: Ένα σόου αντάξιο της ιστορίας τους (vids)
Ολα έχουν να κάνουν με το perception. Όσοι πήγαν στην ιστορική συναυλία των Guns N' Roses στο ΟΑΚΑ με στόχο να ακούσουν τον Axl να τραγουδάει όπως πριν 30 χρόνια, είναι πιθανόν να απογοητεύτηκαν. Κι ας ήταν η υπόλοιπη μπάντα σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα. Όσοι όμως -και ήταν πολλοί- πήγαν για να ζήσουν μια ατόφια βραδιά GNR, τότε θα έχουν να το θυμούνται για χρόνια. Ας τα πάρουμε, όμως από την αρχή.
Ζέσταμα με The Last Internationale
Λόγω προσωπικού κολλήματος με τους Rage Against The Machine, παρακολουθώ διαχρονικά τα side project τους. Κάπως έτσι ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους The Last Internationale, την μπάντα από τη Νέα Υόρκη που «άνοιξε» τη συναυλία των Guns N' Roses, στον πρώτο δίσκο της οποίας έπαιξε ντραμς ο Brand Wilk των RATM, με τις συστάσεις του Tom Morello. Ήταν, μάλιστα, μαζί τους και σε ένα τουρ εντός Αμερικής. Πριν από μερικά χρόνια τους παρακολούθησα στο Γεωπονικό κρατώντας μια κρυφή ελπίδα μήπως ο Wilk ταξιδέψει μαζί τους, και παρότι το set up δεν είχε καμία σχέση με αυτό του ΟΑΚΑ, κατάλαβα γιατί είναι μια μπάντα που στα ζωντανά απογειώνεται.
Ωραία μηνύματα, μελωδίες που δεν σε άφηναν αδιάφορο, δυνατές κιθάρες (το custom Free Peltier στην κιθάρα θύμισε λίγο Tom Morello) και ντραμς, καθώς και εκπληκτικό performance. Η Delila Paz, μια εκπληκτική front woman, έδωσε ρέστα και στο φινάλε: Πριν φωνάξει "Freedom", βούτηξε στο κοινό και έδεσε ωραία τη μαγιά της αναμονής του κυρίως πιάτου. Συνήθως, ο κόσμος ανυπομονεί να τελειώσει το συγκρότημα που σαπορτάρει το μεγάλο όνομα, αλλά με τους Last Internationale δεν ήταν έτσι, μιας και κατάφεραν να κερδίσουν κι αυτούς που δεν τους ήξεραν. Αρκετοί έβαλαν μια σημείωση να ψάξουν αυτήν την μπάντα, η οποία λειτουργεί ανεξάρτητα, χωρίς μάνατζερς και μεσάζοντες (όπως μάς ενημέρωσε η Delila) την επόμενη μέρα. Συν τοις άλλοις, το σκέπαστρο του ΟΑΚΑ έκανε καλή δουλειά με τον ήλιο, με αποτέλεσμα στην αρένα η κατάσταση να μην ήταν τόσο ανυπόφορη όσο περιμέναμε, μιας και ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά.
@thansarr Slash, a true legend. Guns n Roses live in Athens. #slash #gunsnroses #gunsandrose s #rock ♬ πρωτότυπος ήχος - thansarr
You know where you are?
Η ενημέρωση έλεγε ότι οι Guns N' Roses θα βγουν στην σκηνή στις 20.30, λόγω της αφόρητης ζέστης, οπότε με το φινάλε των the Last Internationale ο κόσμος είχε αρχίσει να ανυπομονεί. Σε κάθε... αυξομείωση της μουσικής, σε κάθε αλλαγή στο stage, πετάγονταν όρθιοι, ανυπόμονοι να καλωσορίζουν την παρέα από το Λ.Α. Όταν οι οθόνες ντύθηκαν στα χρώματα του τουρ, η ανυπομονησία μεγάλωσε και η αντίστροφη μέτρηση δεν κράτησε πολύ. Η ομοβροντία ξεκίνησε ξαφνικά και ήταν λες και μπήκαμε σε χρονοκάψουλα.
Oι περισσότεροι μιλούν για τον Axl, για τη φωνή του, για τις μπλούζες που άλλαζε κάθε λίγο και λιγάκι, για τη συγκλονιστική, τρίωρη, σκηνική του παρουσία και τον επαγγελματισμό του. Όμως για τον υπογράφοντα, ο μεγάλος πρωταγωνιστής του σόου δεν ήταν άλλος από τον Slash. Η κινηματογραφική μορφή του, όπως τον θυμόμαστε από παιδιά, έστω κι αν τα χρόνια έχουν περάσει. Ο χρόνος έχει αφήσει το σημάδι του πάνω της, αλλά όχι στον τρόπο που μαγεύει την κιθάρα. Σίγουρα στους κορυφαίους κιθαρίστες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή εν ενεργεία, ο Slash έδωσε το δικό του, ξεχωριστό σόου, προκαλώντας ουκ ολίγες φορές ανατριχίλα. Εκπληκτικές εναλλαγές, απαράμιλλη τεχνική, τζαμαρίσματα σε άλλο επίπεδο. Και μια από τις στιγμές της βραδιάς, λίγο πριν το μεγάλο φινάλε με το Paradise City, ήταν όταν ο Axl ενημέρωσε το κοινό ότι ο 58χρονος μουσικός σε λίγη ώρα είχε γενέθλια. Όλοι μαζί του τραγούδησαν το happy birthday κι εκείνος συγκινήθηκε, χαμογέλασε και ευχαρίστησε με ένα ακροβατικό. Εξαιρετικoί, στο πλευρό του, όλη η μουσική, ενώ το «ξωτικό» των πλήκτρων, η Melissa Reese, είχε τη δική της συνεισφορά και στα φωνητικά.
@thansarr Slash's birthday, on stage in Athens. And he smiled! #gunsnroses🌹🔫 #slash #rock androsesfan #rock ♬ πρωτότυπος ήχος - thansarr
Guns N' Roses: Ένα αξέχαστο rock party
Ο Axl, από την άλλη, τα έδωσε όλα. Ναι, η φωνή του προφανώς είναι επηρεασμένη. Όποιος περίμενε ότι με έναν μαγικό τρόπο θα έβαζε κάποιο autotune και όλα θα ήταν τέλεια, μάλλον έπρεπε να μείνει στο YouTube (τα τελευταία βίντεο που κυκλοφορούν πάντως τον αδικούν). Ναι, υπήρχαν στιγμές που «σκεπαζόταν» από τη μουσική, καθώς και ερμηνείες που δεν μπορούσαν να είναι όπως τη στιγμή που γράφονταν τα τραγούδια. Ε, και; Στα 62 του χρόνια, έδωσε πραγματικό σόου, όπως και η υπόλοιπη μπάντα, με απόλυτο σεβασμό προς τον κόσμο, τον οποίο δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει ουκ ολίγες φορές, χωρίς κακές συμπεριφορές του παρελθόντος. Σε τέτοιο επίπεδο, που αν αφηνόσουν στη μαγεία του θεάματος δεν σε ένοιαζε τίποτε άλλο. Τρεις ασταμάτητες ώρες από τους γερόλυκους του hard rock, όταν νεότερες και πιο «γυαλιστερές» μπάντες κάνουν τον κόσμο να αισθάνεται ότι του κάνουν χάρη όταν μετά τη μιάμιση ώρα επιστρέφουν για το enchore.
Αν και η απόδοση του κοινού δεν ήταν αντάξια με την μπάντα, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, υπήρξαν στιγμές που ανατρίχιαζες, ταξίδευες στο παρελθόν και στα αθώα μουσικά χρόνια. Γιατί αυτή είναι η δύναμη της μουσικής, αυτή είναι η αξία του να βλέπεις από κοντά μπάντες όπως οι Guns N' Roses. Η ξαφνική εισαγωγή του Sweet Child O' Mine, το πιάνο του Axl στο November Rain, το ατελείωτο τραγούδι στο Knockin’ on Heaven’s Door, το θλιβερά επίκαιρο Civil War, με τη σημαία της Ουκρανίας στην οθόνη και στην μπλούζα του front man, η δυναμική του Welcome to the jungle και του Nightrain λίγο πριν το τέλος, το απόλυτο πάρτι στο Paradise City, είναι κάποια παραδείγματα της μαγικής βραδιάς.
Η απόλαυση του κάθε τραγουδιού, χωρίς κομμένα σόλο και βαριεστημένους performers και μια μπάντα που όσα κι αν έχει περάσει, ήρθε στην Αθήνα μετά από τόσα χρόνια για να αφήσει το σημάδι της. Να κάνει τον κόσμο να φύγει από το ΟΑΚΑ μετά τα μεσάνυχτα με ένα αίσθημα ευφορίας, μισοζαλισμένο από αυτό που έζησε και με τη μουσική να βαράει ακόμα στα αυτιά του. Τουλάχιστον σε όσους δεν είδαν το live από τις οθόνες των κινητών τους και δεν έψαχναν σε κάθε ευκαιρία αφορμή για γκρίνια για τη φωνή του Rose.
Να πούμε, στο δικό μας φινάλε, ότι τα πράγματα στο ΟΑΚΑ ήταν απείρως καλύτερα σε σχέση με πέρυσι. Πολύ πιο οργανωμένα από την High Priority, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση στην είσοδο και στην έξοδο, με επαρκείς τουαλέτες και μπαρ. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι πήγαμε νωρίς και βολευτήκαμε σε καλή θέση στην αρένα. Αν κάποια/ος έχει διαφορετική άποψη, μπορεί να την καταθέσει στα σχόλια. Όμως όλη η μέρα, πήγε από την αρχή μέχρι το τέλος εξαιρετικά. Ήταν πολύ όμορφο που υπήρχαν παιδιά με γονείς, περήφανους που είχαν την ευκαιρία να συστήσουν στην επόμενη γενιά τους δικούς τους μουσικούς ήρωες. Και στα επόμενα!
